Je snel schuldig voelen

Slechte eigenschap van mezelf.. Ik voel me altijd heel snel schuldig naar anderen toe. Ik heb mezelf voorgenomen om meer aan mezelf te denken dit jaar, niet ieder feestje/verjaardag af te gaan omdat ik me verplicht voel. Na een hele drukke periode waarin ik mezelf weer voorbij ben gegaan heb ik nu sinds een maand de rust die ik echt nodig heb.

Nu ben ik uitgenodigd om iets heel gaafs te gaan doen in het buitenland (i.v.m. herkenning geen details) maar omdat het me vakantiedagen kost en weer een hoop stress en geregel heb ik besloten om niet op de uitnodiging in te gaan. Het voelt zo ondankbaar en dan voel ik me weer schuldig. Soms ben ik bang dat ik op een gegeven moment nergens meer zin in heb en liever thuis blijf. Waarschijnlijk verandert dit nog wel.. Heb het 3 jaar lang te druk gehad denk ik..

Herkenbaar voor jullie?

Heel herkenbaar. Ik voel me ontzettend snel schuldig over van alles en nog wat. Een van de minder boeiende voorbeeldjes: dit weekend al tijden een afspraak staan om met vriendinnen te gaan lunchen en kletsen. Mijn schoonouders willen diezelfde dag opeens langskomen. Nu voel ik me dus schuldig dat ik er dan niet ben en al plannen heb... Zo vermoeiend. Ik heb het nog erger als ik me ziekmeld (wat ik dus ook bijna nooit doe) of als ik afspraken moet afzeggen/verschuiven. Zucht.

Jammer dat je die kans in het buitenland aan je voorbij hebt laten gaan zeg! Was er voor je gevoel echt niks te regelen?

O ja, herkenbaar! Ik kan mij ook ontzettend schuldig voelen en ik heb ook veel gedaan. Maar ik heb geleerd om mijzelf voorop te stellen en meer aan mijzelf te denken. Hoe je dat doet? Ik heb veel geleerd in mijn opleiding over mijzelf en waarin ik ook kon 'oefenen' met nee zeggen of voor mijzelf te kiezen. Wat mij hielp is dat ik in het begin om bevestiging vroeg of het echt niet erg was als ik niet kwam. Is soms wel beetje raar om te zeggen maar dan wist ik het zeker en dat hielp me.
Ik vind het echt heel goed dat je voor jezelf kiest. En als je nu voor jezelf kiest betekent echt niet dat je later een saai miep wordt hoor!

Zora schreef:Heel herkenbaar. Ik voel me ontzettend snel schuldig over van alles en nog wat. Een van de minder boeiende voorbeeldjes: dit weekend al tijden een afspraak staan om met vriendinnen te gaan lunchen en kletsen. Mijn schoonouders willen diezelfde dag opeens langskomen. Nu voel ik me dus schuldig dat ik er dan niet ben en al plannen heb... Zo vermoeiend. Ik heb het nog erger als ik me ziekmeld (wat ik dus ook bijna nooit doe) of als ik afspraken moet afzeggen/verschuiven. Zucht.

Jammer dat je die kans in het buitenland aan je voorbij hebt laten gaan zeg! Was er voor je gevoel echt niks te regelen?

Jawel, dus nu voel ik me zelfs schuldig richting mezelf dat ik zo'n kans voorbij laat gaan en slaat de twijfel weer toe. Ik word een doos.

Helaas is het heel herkenbaar. Ik voel me ook altijd schuldig als ik voor mezelf kies en daardoor iets niet voor een ander kan doen (bijvoorbeeld een verjaardag of helpen met klussen etc.). Ik ben daar helaas zo ver in gegaan, dat er op een gegeven moment niets meer uit m'n vingers kwam. Nu probeer ik voor mezelf te kiezen, maar ik vind het zo moeilijk, ik heb constant het gevoel mensen teleur te stellen en ik ga alsnog over m'n grens heen.
Het stomme is dat ik het heel goed kan rationaliseren en vind dat ik niet alles kan doen, m'n gevoel is daar helaas heel anders in.

Sogood wat betreft die buitenlandkans ben ik van mening dat je dat alleen moet doen als je het ook echt wilt. Wat hebben mensen eraan als je die kans neemt, maar er eigenlijk helemaal van in de stress schiet en het meer als een opgave ziet dan als een leuke kans! Als jij het op dit moment niet ziet zitten, dan moet je het ook niet doen. Ook al vind een ander dat je die kans echt niet kan laten liggen.

Heel herkenbaar. Ik heb daar ook "last" van. En het gaat vaak om van die kleine dingetjes. Tegenwoordig gaat het iets beter. Ik probeer meer aan mezelf te denken. De ene dag gaat dit beter dan de andere dag.

Over dat soort dingen voel ik me niet schuldig, dat heb ik nooit echt gehad ook. Wel heb ik heel lang gedacht dat de problemen van Ezra mijn schuld waren. Daar ben ik nu wel een beetje vanaf, maar soms steekt het nog even de kop op.

Jep. Als ik een keer niet aardig ben tegen iemand (en dat vind ik al als ik bijv een verjaardag afzeg of gewoon mijn grens aangeef) dan voel ik me al schuldig... Moet ik afleren!

Jep! Herkenbaar! Ik heb het vooral ook bijvoorbeeld m.b.t. het werk. Ik studeer en werk daarnaast als oproepkracht in de zorg. Wanneer ze me bellen en ik zeg 'nee', dan kan ik me zo ontzettend schuldig voelen! Ik heb (had) vaak dat ik dan bijna terug wil bellen om te zeggen: 'Doe toch maar, ik regel wel iets!'. Ik probeer nu te denken dat zij mij bellen met de gedachte 'niet geschoten is altijd mis' en dat ze, wanneer ik 'nee' heb gezegd, twee minuten later al niet meer denken aan mijn reactie! Is maar een klein voorbeeldje

Jeetje Susan, wat erg dat je je zo voelt. Ik heb juist ontzettend veel bewondering hoe je omgaat met Ezra. Je mag trots zijn op jezelf..

Ik herken het ook. Ik wil het iedereen naar het zin maken. Zo voel ik me nu enorm schuldig omdat ik niet langs de lijn sta te juichen bij een hardloopwedstrijd van mijn vriend, dat ik mijn moeder geen kus heb gegeven toen ze weg ging voor een paar dagen etc etc.

Nu weer een schuldgevoelmoment:

Morgen heb ik eigenlijk een verjaardag van een vriendin. We zouden met een groep andere vriendinnen gaan, maar die kunnen niet meer. Deze vriendin woont bepaald niet om de hoek en het wordt echt zo'n kringverjaardag vol zwangere vrouwen en kleine kinderen. Zooo niet mijn ding!

Daarbij hebben mijn vriend en ik een vrije dag genomen dus ik wil niets liever dan morgen met hem lekker een dagje weg. Vorige x kon ik ook niet op haar verjaardag zijn en nu wil ik dus eigenlijk een uur gaan rijden om mijn gezicht te laten zien, absoluut niet voor mijn eigen plezier dus.

Wat zouden jullie doen dan in zo'n sitatie?

Ik weet niet wat voor een vriendin ze is, maar ik zou denk ik haar opbellen en het verhaal gewoon uitleggen. Ik heb de laatste tijd wel gemerkt dat eerlijk echt het langst duurt, zeker bij vrienden, die kunnen wel wat hebben hoor! (en als ze het niet kunnen hebben, zijn het dan wel echte vrienden...)

En niet lullig bedoeld, maar probeer misschien een beetje zo te denken: Hoe zij haar verjaardag zal ervaren is en hoeft niet volledig afhankelijk te zijn van jou, zonder jou gaat het ook door!

Sogood, kan je het niet combineren? Is er bij haar in de buurt niets leuks te doen? Ga je 's ochtends naar die verjaardag en heb je de rest van de dag om iets leuks te gaan doen met je vriend.

Ik voel me ook zo snel schuldig. Maar ook echt om kleine dingen, zoals dat ik telkens naar m'n moeder ga als ik erg ziek ben of als ik haar weer eens moet bellen als ik niet kan lopen. Zeer vervelend!

Ik herken het ook wel, ik voel me ook snel schuldig. Ook echt om hele kleine dingen.

Helaas herken ik het ook. Zoals nu ben ik zwanger en ben ik gewoon veel eerder moe. Ben net een oud wijf. Soms ben ik zo moe na een werkdag dat ik thuis dan bijna niets meer uit handen krijg. Mijn vriend neemt het dan met liefde van me over, maar dan kan ik me zo schuldig voelen.
Ook ga ik nu eerder naar bed en heb ik wat meer rust nodig en kan ik dus niet meer iedere avond weg zoals ik eerder veel meer deed. Dan vind ik het wel eens naar dat ik wat minder vaak met vrienden af kan spreken. Hun vinden het helemaal niet erg en begrijpen het volkomen, maar toch ben ik dan wel eens bang dat ik het niet goed genoeg doe.
Heel vervelend soms.

Vroeger had ik er nog veel meer last van, gaat nu wel beter gelukkig.

Sogood schreef:Nu weer een schuldgevoelmoment:

Vorige x kon ik ook niet op haar verjaardag zijn en nu wil ik dus eigenlijk een uur gaan rijden om mijn gezicht te laten zien, absoluut niet voor mijn eigen plezier dus.

Ik zou wel even gaan, denk ik. Hecht ze veel waarde aan verjaardagen?

Melis_je schreef:

Sogood schreef:Nu weer een schuldgevoelmoment:

Vorige x kon ik ook niet op haar verjaardag zijn en nu wil ik dus eigenlijk een uur gaan rijden om mijn gezicht te laten zien, absoluut niet voor mijn eigen plezier dus.

Ik zou wel even gaan, denk ik. Hecht ze veel waarde aan verjaardagen?

Ik zou ook even gaan..

Ik ga ook. Maar mijn vriend neem ik wel mee op sleeptouw.