Bel-angst

Aargh!! Even frustratie van me afschrijven. Ik heb echt een enorme hekel aan bellen. Maar ik moest net een telefoontje plegen die ik al de hele morgen uitstelde. Even in het kort. Ik werk in een winkel, die binnenkort verdergaat onder een andere formule. Nu hoorde ik gisteren dat ik in een ander filiaal mag werken. Ik moet daar beginnen over een maand. Nu belde ik dus om een kennismakingsgesprek en om even wat dagen af te spreken dat ik langs kon komen om alvast een beetje mee te kijken. Want over 3 weken heb ik een training, waarvoor het wel belangrijk was dat ik al een beetje wist hoe het werkte.
Weet die filiaalmanager helemaal van niks!!! Bah! Vind ik het al verschrikkelijk om te moeten bellen, en dan ook nog dit! Hij gaat het nu eerst uitzoeken. Maar ik ben nu helemaal onzeker..

Ben ik de enige die het lastig vind om te bellen, of zijn er meer die hier 'last' van hebben? Ik ben altijd bang dat ik niet meer weet wat ik moet zeggen enz. Ik weet niet precies wat het is.

Maar als je niet weet wat je moet zeggen kun je dit ook aangeven toch? Dat je dat uitzoekt of daar over nadenkt en dan zo snel mogelijk terug belt?

Oh zó herkenbaar. Heb hier 3 maanden geleden een topic over geopend. Alleen heb ik het niet in het Nederlands maar een schijt angst als het gaat om in het Duits en Engels te bellen. Heb in Duitstalig land gewoond en nu in Engelstalig land maar meeeeeen, ik ga gewoon zweten en trillen. Dus ik doe het gewoon niet meer, mijn vriend mag hier overal heen bellen. Met als uitzondering vrienden. Dus ja, ik snap je helemaal en heb ook geen tips voor je.

Veel mensen hebben er volgens mij wel last van volgens mij. Ik hou er niet van maar vind het niet eng. Mss komt het gewoon omdat je met een onbekende praat die je niet ziet?

Ja Zus, dat zou het inderdaad kunnen zijn. Ik weet het niet. En als een telefoongesprek dan goed verloopt, dan geeft me dat ook wel een kick. Dat ik me over m'n angst heen heb gezet en dat het dus helemaal niet eng is. Maar dan gebeurt er nu dus zoiets aan de telefoon, ik ga er vanuit dat hun op de hoogte zijn. Maar dat is dus niet zo. En ja dan ga ik helemaal denken wat hij dan wel niet van mij zal denken. Ineens iemand aan de telefoon die beweert voor hem te komen werken..

Ik heb het ook wel als ik het gelukkig wel iets minder geworden.
Eerst deed ik altijd op een papiertje schrijven wat ik ging zeggen, haha. En ik kan nog steeds wel telefoontjes uitstellen omdat ik er zo tegenop zie.

Oh ik heb het daar ook altijd zo moeilijk mee gehad!

Sinds ik in de zorg werk en echt regelmatig moet bellen met onbekende artsen en familie van patiënten waarbij je toch vaak een redelijk ingewikkeld verhaal uit moet leggen, heb ik me over die angst heen kunnen zetten.
Wat ik nog wel heeeeeeel vervelend vind, ik als iemand met me mee luistert terwijl ik iemand moet bellen. Daar kan ik ook echt pissig om worden. Maar dat heb ik ook gewoon thuis als ik met iemand bel die dichter bij me staat. Ik wil gewoon in alle rust kunnen bellen. Als het dan al moet.

Thuis neem ik de telefoon ook echt alleen maar op als er verder niemand is die hem op kan nemen. Of als ik van te voren weet wie er belt (dus er nummerherkenning aan staat en ik het nummer ook daadwerkelijk herken).

Ik hou er ook niet van, het is alleen wel een stuk minder erg dan vroeger doordat ik op een callcenter heb gewerkt. Daar heb ik zoveel ervaring opgedaan dat ik wel wat vertrouwen heb. Maar tot mijn 20e ofzo was ik echt een schijterd. Kwam ook doordat ik best lang logopedie heb gehad ivm spraak. Het ergste vond ik dat ik ook moeite had met mijn eigen naam, en die zeg je toch wel in elk gesprek. Dus dat was voor mij altijd een enorme drempel. Ik was altijd bang dat mensen niet hoorden wie ze aan de lijn hadden. Het heeft mij altijd heel erg belemmerd. Gelukkig gaat dat nu goed, maar telefoontjes zoals jij noemt, in het kader van werk, vind ik nog steeds niet fijn. Verder maakt het me niet zoveel meer uit.
Ik weet nog wel van het geen-mobieltjes-tijdperk (ik was toen 16), als je een jongen wilde bellen kreeg je ook nog eerst de ouders ervoor... vreselijk!

Herkenbaar, ik word zo zenuwachtig als ik moet bellen. Het enige dat ik kan zeggen is dat je moet proberen de "succesverhalen" te onthouden zodat je weet dat het ook goed kan gaan.

Ik herken het ook wel hoor..
Ik mail ook liever dan dat ik bel.
Nu ik ook met roostering bezig ben, mail ik collega's ook veel sneller...
Maar soms baal ik wel eens en denk ik van argh ik kan toch beter bellen, misschien...
Mja of het nu veel sneller is, want voor je soms te pakken hebt heb ik mijn mail al gestuurd.

Maar aan de andere kant voor vreemde dingen of rara vragen ofzo durf ik nooit zo goed te bellen.
Raar om uit te leggen, maar op een of andere manier hou ik gewoon niet van bellen
Lastig soms met een man die voor het minst of geringste de telefoon pakt, ben ik soms wel jalours

Ik ben altijd bang om onbekende mensen of een instantie te moeten bellen. Uiteindelijk doe ik het wel, maar ik bedenk vooraf altijd een verhaaltje met wat ik ongeveer wil zeggen. Dit schrijf ik niet op, maar bedenk ik gewoon in mijn hoofd. Dit helpt vaak al wel. En achteraf vind ik zo'n gesprek altijd heel erg meevallen, dus ik snap die angst ook niet zo goed bij mij.

Ik herken het ook. En dat terwijl ik wel jarenlang in een callcenter heb gewerkt Mijn vriend heeft er ook een hekel aan waardoor we het iedere keer op de ander afschuiven als we bijvoorbeeld telefonisch willen reserveren in een restaurant. Ik vind het eng om te bellen omdat ik teveel nadenk over hoe ik mijn zinnen moet formuleren. Dan zit ik daar zo over te dubben dan de drempel steeds hoger wordt om te bellen. Nu probeer ik er niet teveel over na te denken en bel ik maar gewoon. Dan ben ik er des te sneller van af.

Heel herkenbaar.
De enige personen bij wie ik er geen last van heb zijn goede vriendinnen en mijn ouders.
Andere mensen probeer ik liever niet te bellen en indien mogelijk stuur ik ze liever een mail.

Durfde het vroeger al nooit en liet dan altijd mijn moeder voor me bellen.
Soms weet ik dat het niet anders kan en dat ik echt wel moet bellen maar dan schrijf ik van te voren op wat ik wil zeggen etc etc.

Ook ik heb een schijthekel aan het bellen van mensen!
Zelfs vriendinnen bellen vind ik lastig.
Alleen m'n moeder en beste vriendin kan ik bellen zonder tegenzin.
Als het gesprek eenmaal loopt, valt de spanning meestal wel weg.
Maar als een gesprek moeizaam gaat, kan ik daar nog uren van slag van zijn

Ik heb ook heel erg last gehad van belangst. Niet naar dingen als de bioscoop, opticien of zo, maar echt naar dingen waarbij ik niet goed wist wat ik moest zeggen. Vaak schreef ik dan voor mezelf een briefje en dat nam al een deel van de spanning weg.

En toen ging ik werken bij een schoolboekenbedrijf en moest ik 350 scholen in Nederland bellen om afspraken te plannen. En vaak meerdere keren, omdat de persoon die ik moest hebben er niet was. En later ook nog tientallen Belgische scholen.

Geloof me, dan kom je echt over je angst heen. Ik heb er echt geen moeite meer mee.