Bezwaren 2e kindje?

Ok, het is voorlopig nog niet aan de orde, maar ik ben toch een beetje aan het nadenken over wel of niet een 2e kindje te willen terwijl ik nog alleenstaande moeder ben. In elk geval denk ik er zo over dat ik niet afhankelijk wil zijn van wel of geen relatie te hebben, voor het krijgen van een 2e kindje. Natuurlijk lijkt het me leuk om het op de gangbare manier allemaal mee te mogen maken, maar zo niet dan ga ik me daar niet door laten tegenhouden.

De manier waarop dit dan moet gebeuren laat ik er nog even buiten, daar ga ik pas goed over nadenken als ik mocht besluiten in mijn eentje voor een tweede kindje te gaan. Eerst wil ik er voor mezelf uit zijn of ik dit in de toekomst wel of niet zou doen, en dan kijk ik wel verder.

Alleen ben ik benieuwd wat eventuele bezwaren zouden zijn om het niet te doen. In mijn directe omgeving hoor ik in elk geval niet anders dan dat ik het beter niet zou kunnen doen om praktische redenen. Vooral het feit dat ik het alleen doe en dat het voor 2 kinderen zorgen nog zwaarder zou zijn.

Maar als ik zo eens nadenk, zie ik nog niet al te grote bezwaren. Ik heb nog een kamer over in huis, financieel moet het lukken, het moederschap bevalt me prima, het lijkt me zowel voor mezelf als voor A. (hopelijk) erg leuk.. En het argument dat twee kinderen zwaarder is dan eentje vind ik dat er wel wat in zit, maar het kan ook meevallen. In elk geval moet ik toch koken, wassen, boodschappen doen, etc. en of dat voor 1 persoon meer of minder is lijkt me niet zo'n groot verschil. En als ik ziek ben, dan maakt het denk ik ook weinig uit of ik oppas voor 1 of 2 kinderen moet regelen (mits de oppas het ok vindt ).

Maar omdat het mij wel wat lijkt zie ik misschien dingen over het hoofd. Wat zou voor jullie in zo'n situatie als de mijne belangrijk zijn om mee te nemen in de overweging?

Eerlijk gezegd bij mij de relatie. Nu kan ik af en toe zeggen; "Schat, het gaat even niet meer." En dan neemt hij het over. Ook gewoon de steun die ik bij hem vind doet veel.

Klinkt als of je er al goed over nagedacht hebt. Ik zou iig eerst je studie afmaken. Ik vind twee kindjes niet heel zwaar, maar de eerste maanden was het wel pittig, bv met boodschappen doen. Laurens liep nog niet goed mee, waardoor ik blij was weer lekker in de auto te zitten. Toen hij 2,5 was ging het al stukken beter en het gaat nu nog steeds prima.

Ik denk inderdaad het hebben van een relatie, en de steun om het samen te doen.
Maar het moet je eigen keuze zijn, je moet het niet laten omdat anderen in jou omgeving het je adviseren.

Ik denk dat je mij had kunnen opvegen als ik de eerste zes maanden na de geboorte van de tweede geen partner had gehad. Vooral praktische dingen inderdaad: boodschappen doen, er 'even' op uit gaan, borstvoeding, kolven. Ik was altijd zo intens opgelucht als mijn man thuis kwam na een dag in mijn uppie met die twee kleintjes.

Met één kind vind ik het nog te overzien, bij twee kleintjes zou ik bepaalde situaties gaan vermijden denk ik; bang om de oudste kwijt te raken, opzien tegen het in mijn eentje klaar krijgen van twee ukkies, de maxicosi naar de auto sjouwen, terwijl je peuter wel probeert te rennen.

Jij bent natuurlijk wel al gewend alles in je eentje te doen, dat gaat wel schelen. Maar toch; je hebt maar twee handen.

Maar ach; uiteindelijk maak het niks uit wat anderen zeggen. Het is jóuw keuze, en als je graag een tweede wil moet je je niets aantrekken van waarschuwingen van een ander!

Mij lijkt ook de steun van een andere ouder missen erg zwaar. Je doet nu natuurlijk al bijna alles zelf, leeft als alleenstaande moeder, maar A. heeft wel een vader. Iemand die net zo voor haar voelt als jij, waarmee je de moeilijke beslissingen samen kunt nemen en voor wie A. hetzelfde betekent.

Jij bent al helemaal gewend om alles in je eentje te doen, wat dat betreft kan er dan ook wel een tweede bij lijkt me. Het is zo te lezen een weloverwogen keuze van je. Je zult er ongetwijfeld bij stil hebben gestaan dat je de zorg voor twee kinderen ook in je eentje moet doen en je aandacht zult moeten verdelen, je kunt er niet eentje uitbesteden Dat zou ik wel een heel groot nadeel vinden, maargoed, dat zou ik ook vinden als ik alleenstaande moeder van één kindje zou zijn.


ooh, wat ik wel een belangrijke vind om mee te nemen: stel dat je zwangerschap/bevalling/herstel niet voorspoedig verloopt, hoe ga je het dan oplossen in je eentje?

Ik ben tijdens de spitsuren alleen (de ochtenden tot 12 uur en middag vanaf 15 uur) en vind het goed te doen met 2 kinderen. Hier zit er 3 jaar en 3 maanden leeftijdsverschil tussen. Ik denk dat het leeftijdsverschil ook veel uit kan maken, als je dochter wat zelfstandiger is zal het makkelijker zijn als er een 2e bij komt.

Ik denk dat leeftijdsverschil en zelfstandigheid van de oudste ook erg belangrijk is.

Slakje: De relatie heb ik nu ook al niet, dus in dat opzicht ben ik het gewend dat ik niet even snel iemand kan vragen iets van me over te nemen. Maar ik kan me wel voorstellen dat het met twee kinderen nog zwaarder zal zijn als ik bijvoorbeeld zelf niet zo lekker ben en ze zouden dan precies allebei om de beurt 's nachts gaan spoken ofzo. Dat zijn wel dingen waar ik rekening mee probeer te houden, hoe ik zoiets op zou lossen.

Darius: Fijn om te horen dat het niet heel zwaar hoeft te zijn, twee kindjes. En de studie ga ik inderdaad eerst afmaken, voordat ik mijn diploma heb ben ik sowieso nog niks van plan. Maar mijn gedachten (en vast ook hormonen) gaan soms alvast in de richting waar ze nog niet naartoe mogen

Sleeping Beauty: Ik kan me voorstellen dat het niet hebben van een relatie voor anderen een reden kan zijn. Omdat ik het nu toch al gewend ben het alleen te doen, is dat voor mij niet zo'n hele zwaarwegende reden (maar ik zou het natuurlijk net als de meesten liever met partner doen).

Minneke: Bedankt voor je eerlijke bijdrage, het kan inderdaad ook tegenvallen. En daar probeer ik me een beetje op voor te bereiden. Ik kan het wel willen, maar ik wil dan wel goed bedenken wat ik in moeilijke situaties zou doen, of dat wel haalbaar is. Het scheelt inderdaad wel dat ik nu ook al gewend ben het alleen te doen, hopelijk maakt dat wat uit. Ik ga me ook niet laten tegenhouden door wat anderen zeggen, maar vind het wel belangrijk om naar anderen te luisteren omdat er misschien ook wel wat in zit, in de raad die ze geven. En zeker omdat ik het misschien wel te graag wil, kan het best zijn dat ik daardoor niet altijd even objectief meer ben

@Novalee: Daar heb je wel een goed punt. A. heeft inderdaad haar vader, die ook een rol speelt in haar leven. Mocht ik voor een tweede willen gaan, dan moet ik ook goed bedenken op wat voor manier. Want ergens lijkt het me ook gek, dat een kindje dan geen vader in zijn/haar leven zou hebben. Al kan dat wel geregeld worden, maar hoe daar invulling aan gegeven zou moeten worden is inderdaad wel iets om goed over te denken voordat ik iets zou beslissen.

@Rejoy: Vooral je laatste opmerking is iets waar ik nog niet uit ben. Het is ook echt nog niet zeker en het zal sowieso nog een tijdje duren, maar dat zou wel iets zijn waar ik een oplossing voor zou moeten vinden. Tijdens de zwangerschap van A. had ik hyperemesis gravidarum (extreem misselijk / braken) en als ik bijvoorbeeld weer hetzelfde zou krijgen dan heb ik inderdaad een probleem. Dus dan zou ik goed met mijn omgeving moeten bespreken of ik een beroep op hen zou mogen doen of niet, want ik zou er alleen voor gaan als ik zeker weet dat A. er niet onder zou komen te lijden.

@mama1985: Fijn om te horen dat het goed kan gaan met 2 kids in de spitsuren. Denk dat je gelijk hebt wat betreft het leeftijdsverschil. Ik merk nu namelijk al dat ze steeds meer zelf kan, en hoe ouder ze wordt, hoe meer ze zelf kan.

Ik denk ook dat leeftijdsverschil veel uitmaakt. Als ik nu alleenstaand was zou ik redelijk overspannen zijn inmiddels denk ik. Ondanks dat M. een lieve baby is zou ik het erg zwaar vinden. Als je kindje al wat zelfstandiger is, lijkt het me een stuk makkelijker combineren in je eentje.

(Ik ben stiekem zelfs heel blij dat mijn man nog geen werk gevonden heeft )

Darius schreef:Ik denk dat leeftijdsverschil en zelfstandigheid van de oudste ook erg belangrijk is.

Ik merk inderdaad dat dat het erg makkelijk kan maken. Mijn oudste loopt overal goed mee, kan even wachten als we ergens zijn. Ook tijdens de voedingen/verschoningen snapte hij heel goed dat ik even bezig was. Als ze in bad zitten haal ik hem er uit, droog hem af etc en dan gaat hij even rustig op zijn kamer spelen terwijl ik bezig ben met de jongste. Hij gaat wat later naar bed, en blijft dan even tv kijken tot ik klaar ben met de jongste en we nog even lekker tijd hebben met zijn 2e etc. Daarnaast gaat hij nu dus ook naar school, en ook dat maakt het een stuk makkelijker.

Mama1985 schreef:

Darius schreef:Ik denk dat leeftijdsverschil en zelfstandigheid van de oudste ook erg belangrijk is.

Ik merk inderdaad dat dat het erg makkelijk kan maken. Mijn oudste loopt overal goed mee, kan even wachten als we ergens zijn. Ook tijdens de voedingen/verschoningen snapte hij heel goed dat ik even bezig was. Als ze in bad zitten haal ik hem er uit, droog hem af etc en dan gaat hij even rustig op zijn kamer spelen terwijl ik bezig ben met de jongste. Hij gaat wat later naar bed, en blijft dan even tv kijken tot ik klaar ben met de jongste en we nog even lekker tijd hebben met zijn 2e etc. Daarnaast gaat hij nu dus ook naar school, en ook dat maakt het een stuk makkelijker.

Ja, hier gaat het ook een stuk beter dan in het begin. Ik zal er nog maar een maand of vijf van genieten!

Maar goed, ik had van te voren mijn verwachtingen te hoog denk ik. Ik verwachtte dat Laurens al beter mee kon lopen, maar hij vond de buggy nog veel te leuk. Nu ga ik al uit van toestanden, dus ga ik hele ondernemingen in mij eentje met drie kids al niet eens proberen, denk ik.

Darius schreef:

Mama1985 schreef:

Darius schreef:Ik denk dat leeftijdsverschil en zelfstandigheid van de oudste ook erg belangrijk is.

Ik merk inderdaad dat dat het erg makkelijk kan maken. Mijn oudste loopt overal goed mee, kan even wachten als we ergens zijn. Ook tijdens de voedingen/verschoningen snapte hij heel goed dat ik even bezig was. Als ze in bad zitten haal ik hem er uit, droog hem af etc en dan gaat hij even rustig op zijn kamer spelen terwijl ik bezig ben met de jongste. Hij gaat wat later naar bed, en blijft dan even tv kijken tot ik klaar ben met de jongste en we nog even lekker tijd hebben met zijn 2e etc. Daarnaast gaat hij nu dus ook naar school, en ook dat maakt het een stuk makkelijker.

Ja, hier gaat het ook een stuk beter dan in het begin. Ik zal er nog maar een maand of vijf van genieten!

Maar goed, ik had van te voren mijn verwachtingen te hoog denk ik. Ik verwachtte dat Laurens al beter mee kon lopen, maar hij vond de buggy nog veel te leuk. Nu ga ik al uit van toestanden, dus ga ik hele ondernemingen in mij eentje met drie kids al niet eens proberen, denk ik.

Ja tussen 2 en 3 zit ook wat minder verschil, dus zal in het begin zeker ook weer erg wennen zijn en ooit lastig omdat je er dan 3 in de gaten moet houden. Maar als het 1 keer goed gaat, zie je er de volgende keer ook minder tegenop merkte ik in het begin. Had ik mezelf vanalles in mijn hoofd gehaald wat misschien niet zou lukken en dan bleek het ontzettend mee te vallen. Vooral in de zwangerschap had ik die twijfel heel erg of het met 2 wel zou lukken.

Misschien zeg ik nu wel iets heel doms, maar wat voor mij misschien nog een bezwaar zou kunnen zijn...ik denk dat t als alleenstaande moeder van 1 kindje al lastig kan zijn om een nieuwe vriend te ontmoeten, maar ik denk dat het voor mannen een nog grotere drempel kan zijn als je al 2 kindjes hebt. Dit zou voor mij wel een reden kunnen zijn om pas op latere leeftijd (wat voor mij max. 32 zou zijn) bewust alleen voor een (2e) kindje te kiezen.

Ik denk dat je alles goed overweegt en regelt. Je bent volgens mij wel het type wat het allemaal wel aankan in zn eentje. Volg je gevoel en laat je niet tegenhouden door de mening van anderen, daar krijg je denk ik spijt van.

@Teddyaapje: Je zegt zeker niks doms, ook dit is al eens door mijn hoofd geschoten. Zoals ik er nu tegenaan kijk zie ik mezelf niet zo gauw in een nieuwe relatie terecht komen, ook zonder tweede kindje. Maar ik sluit het ook niet helemaal uit, dus ik vind het wel lastig om te bedenken wat ik hiermee moet. Om onder andere dit soort dingen twijfel ik ook nog wel. Zo ben ik nog jong genoeg, en kan best nog een tijdje wachten. Maar aan de andere kant leek het mij juist zo leuk om niet meer dan een jaar of 4 verschil tussen de kinderen te hebben. Dilemma´s

Ik denk dat als ze beiden klein zijn het wel zwaar wordt, maar hoe ouder ze worden hoe makkelijker.

Waar ik zelf aan zat te denken; A heeft een vader. Wat als ze ouder wordt en om het weekend naar haar vader gaat? Op vakantie gaat met hem? Je andere kindje heeft dan geen vader, ik weet niet of dat erg is, maar ik zou dit 'zielig' vinden.

En wat als je daarna wel je droomman tegen het lijf loopt en daarmee een kindje wil? Dan heb je 3 kinderen waarvan er een een vader op afstand, 1 zonder vader en 1 met een vader waarmee je samenwoont. Ik kan me voorstellen dat het zo kan lopen in het leven, maar zelf zou dit me tegenstaan. Al heb ik makkelijk 'lullen' omdat ik gewoon getrouwd ben met de vader van mn kind.

Ik wilde precies gaan typen wat Supertalentje ook zegt: je tweede kindje mist dan een vader, maar waarschijnlijk ook een opa en oma en nog meer familie die A. wel heeft. Dat lijkt me wel moeilijk om mee om te gaan: je wilt je tweede kind natuurlijk geen 'achtergesteld' gevoel geven. Ik zit met mijn kinderen met een situatie die hier een beetje op lijkt, maar dan niet tussen mijn kinderen, maar tussen mijn kinderen en hun neefjes en nichtjes (bepaalde familie is van neefjes en nichtjes wel biologische familie en van mijn kinderen niet).

Verder zou het inderdaad nodig zijn om hulp te kunnen krijgen als je heel misselijk wordt of als de bevalling zwaar was.

Verder zie ik persoonlijk weinig bezwaren. Ik vond de eerste tijd met twee kinderen nog relaxter dan de eerste tijd met mijn oudste dochter alleen. Toen moest ik nog veel leren, nu ging het allemaal al wat vloeiender en maakte ik me minder druk omdat ik heb geleerd dat alles fases toch vanzelf overgaan . Met boodschappen doen zou het wel lastig zijn om twee kinderen mee te slepen, maar misschien kun je dan oppas regelen. Je bent toch al gewend alles zelf te doen en volgens mij heb je genoeg familie / achtervang die een keer kan komen helpen als het zwaar is?

En ook al is de eerste tijd relatief zwaar, de eerste tijd gaat vanzelf over. Ik zou er gewoon voor gaan . Ben dan trouwens toch wel benieuwd wat voor een manieren je overweegt.

Ik zou sowieso Albert laten komen;)

WelEen hele lastige keuze hoor. Ik heb hier ook wel eens over nagedacht toen ik nog alleenstaand moeder was. Maar dan meer als ik 35 zou zijn en nog geen man zou hebben.. Voor mij is het heel belangrijk om bij een tweede zwangerschap/kindje alles normaal mee te maken.

Als je graag wilt denk ik zeker wel dat het praktisch gezien moet lukken maar er komt veel meer bij kijken, zoals eerder hier genoemd.

Oh ik snap dat je het t leukst zou vinden als je kinderen niet veel schelen qua leeftijd, maar hier zou ik absoluut niet naar kijken..andere dingen zijn veel belangrijker.
Mijn zoon zal misschien al wel 6 zijn als hij een broertje of zusje krijgt, maar dan komt het wel als de omstandigheden ideaal zijn.

ik denk dat je het op zich best aan kunt een kindje erbij maar wat als de bevalling niet loopt zoals geplant of veel te vroeg komt of dat je een zwaar gehandicapt of ziek kindje krijgt dan gaat het heel zwaar worden lijkt mij en dat kan allemaal gebeuren.

Of een tweeling

Weet je wat het ook is? Je weet nu niet hoe alles gaat verlopen en dat zou voor mij 1 van de grootste struikelblokken zijn denk ik.

Als ik in jouw situatie gezeten had en mijn kinderwens over een x aantal jaren (een jaar of 4 bijv.) nog zo ontzettend groot was, denk ik dat weinig mij tegengehouden zou hebben. Je weet van tevoren nooit hoe iets gaat lopen, maar zou dat jou weerhouden? Ik denk dat jij, aangezien je al gewend bent aan het alleenstaande ouderschap, er wel vrij sterk in kunt staan.

Allereerst wel mooi dat je nadenkt over verder gaan en je gezin uit te breiden zonder een partner! Stoere gedachte

Het praktische is altijd wel op te lossen mijn inziens. Hier ging S.ander een paar weken na de geboorte weg voor ruim een half jaar dus hier ook de combi slapeloze nachten,voedingen,huilbuien, later werk erbij, een studie ect. Dylan was dan al wel ruim 3 jaar dus die was iets zelfstandigr maar voor hem was dze periode achteraf het zwaarst. (te weinig structuur en duidelijkheid kunnen bieden)

Echter is een brede achterban wel heel fijn want als je er even doorheen zit, of het eerste lachje wil delen, oppas nodig hebt dan is het heel fijn als je op mensen kunt terug vallen! Heb mezelf regelmatig getroost met de gedachte dat S.ander er wel is (alleen dan niet lijfelijk op dat moment) en merk nu eigenlijk pas (hij is nu weer maar een dag of 4 thuis per maand) hoe fijn dat is,, maar als je geen gezonde of geen relatie heb mis je dit ook minder lijkt me,,



Nouja, hier heb je waarschijnlijk ook niet veel aan maar toch mijn ervaring hiermee!

Ik snap echt totaal jouw gedachten en wensen. Ik denk dat als ik in jouw schoenen had gestaan ook deze mogelijkheid had overwogen.
Er is al veel gezegd, ga het niet allemaal herhalen. Ik denk dat het voor mij vooral heel belangrijk zou zijn om een sociaal vangnet te hebben. Je partner mis je dan, ok, maar bijvoorbeeld ouders of vrienden? Die zouden je dan kunnen ondersteunen, mocht dat nodig zijn. Geen partner wil niet zeggen dat je alles alleen hoeft te doen.