een 2e kindje?

Ik zou heel graag een 2e kindje willen, alleen mijn man twijfelt heel erg en neigt erg naar de nee kant...

hij is bang dat hij het niet aan kan ed.
A. is best een druk dametje en hij vind dat soms best wel zwaar... maar wat ik me afvraag is een 2e kindje nou echt dubbel/zoveel zwaarder en drukker? ik bedoel hij ziet ook best veel dingen van de negatieve kant en daar kan ik ook erg slecht tegen want als je zo al begint dan word het ook vaak niets. en hij wil vaak ook zoveel dingen tegelijk wat dan niet altijd lukt maar ik ben daar gewoon veel makkelijker in van het komt later wel.

hoe ging dat bij jullie voor een 2e kindje>

wat is nou een mooi leeftijds verschil tussen 2 kindjes dat het iets minder druk zo zijn?

Ik vond de overgang van 1 naar 2 echt huge! Terwijl andere het er zo bij doen. Het ligt ook hel erg aan het kindje zelf natuurlijk.

Hier zit er 2.5 jaar tussen de oudste 2 en opzich vind ik dat een fijn leeftijdsverschil.

Ik vond het reuze meevallen. De jongste draaide al snel met het ritme mee. Ze schelen 3 naar en 3 maanden.

Mij lijkt de overgang van 0-1 groter maar ik moet het nog gaan ervaren. Toen stond heel je leven op zijn kop, nu is er al een kind en moet nummer 2 in dat ritme mee dadelijk. Ik zie wel enorm op tegen de babytijd...

Ik vond de overgang van 1 naar 2 ook zwaarder dan van 0 naar 1. Maar dat komt ook wel door het enorme slechte slapen van de jongste denk ik. Nu wordt het allemaal wat makkelijker. Toch zou ik het niet gelaten hebben, want de jongens bij elkaar te zien is zo leuk. Het idee dat ze een broertje hebben waar ze waarschijnlijk de rest van hun leven een band mee hebben, daar zou ik het alleen al voor doen.

Ik vond van 0 naar 1 het zwaarst, maar ik denk dat het heel erg aan je kind(eren) ligt.
Mijn oudste huilde best veel, dronk heel vaak, ook snachts en sliep weinig dat maakte de eerste maanden heel pittig.
De jongste was vanaf t begin heel makkelijk, sliep goed, dronk om de 3 a 4 uur en snachts maar 1 keer en lacht veel ipv huilen
Ik vind het vooral nu pittig als ik zelf niet lekker ben, als 1 van de 2 ziek is of allebei, dat soort dingen.

Na een poosje overwegen gaan wij ook voor een 2e kindje! Wat mij ook veel twijfels heeft gebracht of ik het wel aan kan.... Onze dochter is erg druk en vraagt best veel aandacht. Wat als ik er straks 2 van heb? Ook had ik twijfels want toen Z. nog zo klein was werkte mijn man echt veel te veel waardoor ik veel zelf moest doen en mij man haar s'avonds soms niet eens zag. Gelukkig dat is nu anders en heeft hij nu normale tijden. Ook het financiële plaatje heeft erg mee gespeeld bij ons. Toch hebben we er voor gekozen en we gaan er helemaal voor!! ( ik hoop dat ik vanavond positief mag testen hihi )

Ik vond het 1 naar 2 kinderen veel zwaarder dan van 0 naar 1. Ik vind het ook echt dubbel zo druk, het wordt wel weer wat makkelijker nu de jongste ouder wordt. Maar ik vind het wel heerlijk om 2 kinderen te hebben en het is zo leuk om te zien hoe ze met elkaar kunnen spelen en knuffelen.

hmm de meningen zijn dus wat verdeeld lees ik zo... ik vind het gewoon ook zo lastig want voor mezelf voelt het nog niet helemaal compleet (hoe gelukkig ook ben zo hoor begrijp me niet verkeerd, maar ik zou gewoon zo graag nog een kindje willen ook voor A een broertje of zusje). ik denk ook wel eens hoe het dan zou moeten maar ja ik denk en ben met veel dingen gewoon veel makkelijker als mijn man.

hij roept al van we hebben nu al geen tijd voor elkaar, zijn savons altijd moe (liggen bijna nooit op tijd op bed hoor dat is onze eigen schuld), ik ben liever gelukkig met 1 kindje dan ongelukkig met 2 kindjes zegt hij, maar ja dat weet je natuurlijk nooit van te voren...

denk ik misschien ook overal te makkelijk over misschien of.... ik zit nu ook even niet lekker in mn vel qua werk maar daar ga ik ook aan werken... maar ik weet ook niet die onzekerheid over wat mn man wel of niet wil maakt het voor mij ook niet echt makkelijk



oeh spannend mida4you ben benieuwd, leuk dat jullie er voor gaan

van 0 naar 1 vond ik loodzwaar, de overgang van 1 naar 2 appeltje eitje. De jongste gaat zo in het ritme mee en is een redelijk makkelijk kindje, dat was de oudste niet, dat zal ook wel mee spelen.

Rejoy. schreef:van 0 naar 1 vond ik loodzwaar, de overgang van 1 naar 2 appeltje eitje. De jongste gaat zo in het ritme mee en is een redelijk makkelijk kindje, dat was de oudste niet, dat zal ook wel mee spelen.

+1

Ze zijn nu bijna 4 en bijna twee en ze hebben zoveel lol samen! Samen de boel op stelten zetten of mama plagen.

Er zit 2 jaar en een maand tussen.

Een tweede kan ook een tweede én een derde worden he?! Als je man al zo naar nee neigt, lijkt dat me wel een goede om ook over na te denken

Rush schreef:Een tweede kan ook een tweede én een derde worden he?! Als je man al zo naar nee neigt, lijkt dat me wel een goede om ook over na te denken

dat is ook nog een reden die hij noemt inderdaad.... maar ja als je al zo begint denk ik dan...



ze hebben zoveel lol samen! Samen de boel op stelten zetten of mama plagen.
dat lijkt me ook erg leuk dat ze samen wat hebben enzo...

maar A is soms best druk en dat is soms wel even zwaar natuurlijk maar ik bedoel als ik zie dat ik er ook zoveel voor terug krijg dat vind ik echt heerlijk

De eerste weken was het even omschakelen, maar nu valt het me echt reuze mee.
S is wel een supermakkelijk ventje, dat verschilt natuurlijk enorm met bijvoorbeeld een huilbaby.

Denk dat niemand je van te voren kan vertellen hoe een 2e kindje is.

*edit*
Ik heb zelf heel lang getwijfeld of ik een 2e kindje wel aan zou kunnen, toen ik lekkerder in mijn vel zat en F wat makkelijker werd zijn we er voor gegaan.
Dat F makkelijker was was een fase en ik heb me serieus tijdens mijn zwangerschap( en in de eerste weken van S ook wel) afgevraagd waarom ik ook alweer een 2e wou, maar nu ben ik helemaal blij met mijn 2 kids!

Ik vraag me hetzelfde af Duckie. Hier komt er dan voorlopig wel geen tweede, maar ik vraag me soms ook af of dat inderdaad niet zwaar zou zijn wanneer het wel zou mogen gebeuren. De wens is er in elk geval wel, maar ik heb hier ook een pittig dametje en vraag me inderdaad af of het niet zwaar zou zijn als nummer 2 ook niet de makkelijkste zou blijken. Toch denk ik dat je daar vanzelf in meegroeit als je er eenmaal 2 zou hebben, je past je vanzelf aan denk ik. Al kan het ongetwijfeld een stuk zwaarder worden als je pech hebt. Wel vervelend dat jij graag een tweede wilt en je man naar nee neigt. Hopelijk draait hij nog bij!

Ik vond de overgang van 1 naar 2 veel zwaarder dan van 0 naar 1. Mijn oudste was vrij makkelijk, maar mijn jongste huilde de hele dag aan één stuk door en mijn oudste en ik vlogen echt tegen de muren op. We gingen wekelijks naar verschillende specialisten omdat er vanalles met hem aan de hand was, en mijn oudste moest overal mee naar toe, dus echt rust was er ook niet. Nu is hij bijna een jaar en gaat het gelukkig al beter, maar als ik aan die eerste 6 maanden terug denk, kan ik echt wel janken.

Luce schreef:Ik vond de overgang van 1 naar 2 ook zwaarder dan van 0 naar 1. Maar dat komt ook wel door het enorme slechte slapen van de jongste denk ik. Nu wordt het allemaal wat makkelijker. Toch zou ik het niet gelaten hebben, want de jongens bij elkaar te zien is zo leuk. Het idee dat ze een broertje hebben waar ze waarschijnlijk de rest van hun leven een band mee hebben, daar zou ik het alleen al voor doen.

Eens.

Daarbij, laurens was nu 3 jaar en 5 maanden, en hij heeft de zwangerschap en geboorte van Elise volgens moj wel redelijk bewust beleefd. Hij is nu helemaal gek op E en het is ook wel makkelijk, L vermaakt zichzelf wel als ik moet voeden.

Ik weet het niet zo goed. Ik denk wel dat ik de overgang van 1 naar 2 zwaarder vond.
De eerste weken met name, A. zat totaal niet lekker in zijn vel die eerste 7 weken.
"Gewoon meegaan" in het ritme... Dat was hier totaal niet van toepassing. Maar na die 7 weken (en overstappen op andere voeding) hadden we een totaal ander kind. En nu is het net alsof het niet anders geweest is.

lelie schreef:Ik vond de overgang van 1 naar 2 veel zwaarder dan van 0 naar 1. Mijn oudste was vrij makkelijk, maar mijn jongste huilde de hele dag aan één stuk door en mijn oudste en ik vlogen echt tegen de muren op. We gingen wekelijks naar verschillende specialisten omdat er vanalles met hem aan de hand was, en mijn oudste moest overal mee naar toe, dus echt rust was er ook niet. Nu is hij bijna een jaar en gaat het gelukkig al beter, maar als ik aan die eerste 6 maanden terug denk, kan ik echt wel janken.

Erg herkenbaar dit.
Ik denk dat dat bij ons ook de reden is dat ik de overgang van 1 naar 2 veel zwaarder vond dan van 0 naar 1. De overgang van 0 naar 1 vond ik zelf helemaal niet zwaar, dus dan is van 1 naar 2 al snel zwaarder.

Ik vind van 1 naar 2 een stuk heftiger dan van 0 naar 1 (maar ik vond van 0 naar 1 helemaal niet zo heftig eigenlijk). Er zit hier anderhalf jaar tussen de twee kids. Denk wel dat erbij komt dat we daarnaast ook veel aan het werk zijn (ik 32, hij 36 uur). We hebben echt zo goed als geen tijd meer voor elkaar en onszelf. En dan heb ik ook nog echt behoorlijk makkelijke kinderen.

Maar ja, ik denk niet dat ik het anders had gedaan als ik dit van tevoren had geweten. Want ze zijn ook zó leuk samen, en ik vind het zo fijn voor ze dat ze elkaar hebben (ook al snappen ze daar nu nog maar weinig van natuurlijk), en ik vind het heel leuk dat ze zo dicht op elkaar zitten (straks, als ze mij wat minder nodig hebben, grijns)

Luce schreef:Ik vond de overgang van 1 naar 2 ook zwaarder dan van 0 naar 1. Maar dat komt ook wel door het enorme slechte slapen van de jongste denk ik. Nu wordt het allemaal wat makkelijker. Toch zou ik het niet gelaten hebben, want de jongens bij elkaar te zien is zo leuk. Het idee dat ze een broertje hebben waar ze waarschijnlijk de rest van hun leven een band mee hebben, daar zou ik het alleen al voor doen.

Helemaal +1..

Gelukkig slaapt de jongste nu wat beter, en word het wat makkelijker, maar ze samen zien spelen, lachen en knuffelen is echt geweldig!!

mmm nou jullie geven mij hoop hahahaha al kan nummer 2 bijna niet nog meer huilen/minder slapen als R. Ik ben nu al blij als het eerste half jaar voorbij is . Maar goed als ze daarna net zo makkelijk wordt als haar broer zit het wel goed.

Het is wel grappig dat hier de meeste mensen aangeven van 1-2 terwijl ik om me heen voornamelijk hoor van 0-1. Maar het heeft natuurlijk veel te maken met je kindje(s)

Rejoy. schreef:van 0 naar 1 vond ik loodzwaar, de overgang van 1 naar 2 appeltje eitje. De jongste gaat zo in het ritme mee en is een redelijk makkelijk kindje, dat was de oudste niet, dat zal ook wel mee spelen.

+1

Er zijn echt wel dagen dat ik het even heel zwaar vind maar dan ben ik vaak niet zo lekker of moe. Vergeleken met de babytijd van de eerste gaat dit echt zo makkelijk.
Wel merk ik dat ik het af en toe vervelend vind dat het weer veel meer werk met zich mee brengt om even weg te gaan. Met de oudste loop ik nu zo de deur uit en met de kleine moet ik toch weer rekening houden met voeding, slapen, luiers mee enz. Maar goed dat wordt als ze ouder is ook weer makkelijker natuurlijk.

Van 0 naar 1 vond ik zwaarder dan van 1 naar 2. De eerste was meteen erg makkelijk dus dat was de moeilijkheid niet, maar het was totaal onbekend terrein voor ons. Het was veelal zoeken naar de juiste manier.

De tweede is ook een makkelijk kind en draait gewoon mee. Dat moet ook wel, want de oudste zit op school en moet dus elke dag vroeg gebracht worden en weer gehaald, zwemles, turnen, ophalen bij vriendjes enz. De jongste zeul ik vanaf begin af aan overal mee naar toe, handig of niet that's the way it is...

Van jaren makkelijk doorbrengen (want ja de oudste was bijna 6 toen de jongste kwam) naar in eens een dag van schema's is wel een omschakeling geweest. Het was de eerste periode veel op de klok kijken. Kind naar school jongste mee, naar huis ander kind eten, snel boodschappen doen jongste mee, kind bed, huis doen, kind eten, ander kind uit school halen deze besluit ergens te spelen jongste wederom mee, naar huis kind naar bed, snel eten maken, kind uit bed en eten, ander kind ophalen jongste wéér mee, allemaal eten enzzzzzzzzzzz , bedenk er ook nog even een regenachtige herfstdag bij, zeer handig als je steeds de deur uit moet met een baby ik word al moe als ik er aan terug denk. Dat was echt even omschakelen voor me kan ik je zeggen

De dagen verlopen nog steeds zo, maar de jongste draait nu gewoon mee, ik ben het gewend en op den duur wordt de klok minder belangrijk, want de voedingen en slaapjes nemen af thank god!

Natuurlijk is het drukker, maar als je eenmaal in die situatie bent weet je op den duur ook niet beter meer. En bedenk, zo druk als het de eerste jaren is blijft het natuurlijk niet!

Theeleut; ik denk idd ook dat hoe ouder ze worden hoe makkelijker het allemaal weer gaat. Ik vond het bij R ook erg zoeken naar het hoe en wat voor ons werkten. Ik denk ook dat de jongste hier veel meer meegenomen wordt naar van alles en nog wat want met R heb ik natuurlijk al een heel 'leven' opgebouwd met daarbij dingen die we graag doen. En ik vind het tegenover hem ook niet eerlijk om weer volle dagen in huis te gaan zitten terwijl we gewend zijn om van alles te ondernemen.


Ik zeg ook maar alvast tegen mezelf; ik ga maar weer uit van het ergste dan kan het altijd nog meevallen en idd ze worden ouder en dan is de babytijd gelukkiger relatief maar kort. En nog slechter slapen als R dat gaat bijna niet hahaha