Uiterlijk en zwangerschap

Ik weet dat dit een ontzettend onnozel en oppervlakkig topic is, maar moet het toch even kwijt.

Ik was vroeger te dik, niet 100 kilo ofzo, maar wel zo erg dat ik er een groot deel van mijn jeugd om gepest en in elkaar geslagen ben (natuurlijk combinatie van factoren, maar dat waren altijd de dingen die geroepen werden).Ik heb hierdoor een lichtelijk minderwaardigheidscomplex door opgelopen, waar ik eigenlijk vrij goed overheen ben gekomen. Maar wel altijd veel bezig met uiterlijk, altijd verzorgd en goed in shape.

Nu ben ik zwanger, en ik WEET het, het is oppervlakkig zo te denken, je krijgt er wat moois voor terug, maar ik voel me zó vreselijk. Ik ben al 16 kilo (!!!) aangekomen, ondanks gezond eten en niet snoepen (vooral vocht), en voel me echt afschuwelijk. Onzeker, lelijk, walg van mijn eigen lichaam. Vind dit echt geen gezonde ontwikkeling. Maar baal er zo van. Wat het niet beter maakt, is dat het lijkt alsof het ok is 'leuke grappen' te maken tegen zwangere vrouwen over hun uiterlijk. De lollige opmerkingen vliegen me om de oren en ben het soms zo spuugzat. Tegen een dik persoon zeg je dat toch ook niet zomaar? Ik voel me hier echt onzeker door en heb bijna geen zin meer af te spreken met mensen of de deur uit te gaan.

Ik moest het even kwijt, hopelijk herkent iemand het en kan ik er over een jaar om lachen.

Ik herken het nu nog niet.
Kan me wel voorstellen dat je, na zo'n jeugd, al snel onzeker wordt als je wat boller wordt.
Maar inderdaad, het komt door je zwangerschap. Er zitten twee kindjes in je buik!
Ik wil heel veel opbeurends zeggen, maar er komt nu weinig bij me binnen, nogmaals

Ik herken het. Had er vooral afgelopen zwangerschap moeite mee. Ook jarenlang geworsteld met mijn gewicht en hiervoor was ik 7 kilo afgevallen. Voelde me echt dik. Gelukkig heb ik het rond 28w ongeveer los kunnen laten. Hier hielp de wetenschap dat ik 2x eerder het gewicht kwijt ben geraakt wel.

Hopelijk kun je er inderdaad over een jaar om lachen, maar voor nu kan ik me voorstellen dat je er flink van baalt.

Die opmerkingen waar je het over hebt ken ik wel, heb er ook weleens wat gehad en dat kon ik niet altijd waarderen. En ik was echt niet te dik, maar mensen vinden het blijkbaar grappig om zwangere vrouwen op stang te jagen ofzo

Qua gewicht herken ik verder niet wat je zegt, maar ik kan me wel indenken dat het je onzeker maakt vanwege je verleden. Maar vergeet ook niet dat jij twee kleintjes in je buik hebt, en dat je hierdoor ook gewoon meer aan zult komen dan iemand die er eentje krijgt. Komt echt van de zwangerschap, en hopelijk ben je het overgrote deel van de kilo's na de bevalling gauw weer kwijt. Tot die tijd is het helaas even doorbijten

Ik herken het trouwens wel dat je uiterlijk kan veranderen, bij mij was het mijn gezicht dat veranderde in een maanlandschap. Ik voelde me er verschrikkelijk onzeker door, vond mezelf lelijk en tot overmaat van ramp moeten mensen er dan inderdaad ook nog opmerkingen over maken.. Inmiddels kan ik er gelukkig wel om lachen, en ik hoop dat dit voor jou ook zal gelden over een tijdje

Bij mij hielp het om een volledige verwendag voor mezelf doen! Lekker mijn nagels laten doen, gezichtsgedoe, gaan shoppen, lekker eten, ... Vooral de nieuwe kleren deden het. Dan voelde ik me weer lekker in mijn vel.

Ik herken het, ik wist ook heel goed dat ik zwanger was maar toch voelde ik me vreselijk (ook omdat ik veel opmerkingen kreeg over mijn gewicht/uiterlijk).
Spreek af met mensen die geen opmerkingen maken, dan kan je je daar niet aan ergeren en kan je toch de deur uit. Klinkt stom maar dat hielp bij mij wel, ik wou ook nergens meer naar toe maar 1 kennis zei nooit wat over mijn uiterlijk/gewicht dus daar durfde ik mee af te spreken.

Als je het zelf omschrijft als geen gezonde ontwikkeling lijkt het me verstandig om het eens aan te kaarten bij de gyn. De meeste ziekenhuizen hebben wel een programma om wat kwetsbaardere zwangere vrouwen een steuntje in de rug te bieden. Als je echt van jezelf walgt lijkt me wel dat je zoiets kan gebruiken lieve meid.

En ja, het is tijdelijk, maar het is al een stressvolle tijd, probeer het daarom draagbaar te houden voor jezelf en trek aan de bel.
Als je jezelf nu al uitput door het gevecht met jezelf heb je straks niet veel meer bij te zetten als je het hard nodig hebt.

Stofzuiger schreef:Als je het zelf omschrijft als geen gezonde ontwikkeling lijkt het me verstandig om het eens aan te kaarten bij de gyn. De meeste ziekenhuizen hebben wel een programma om wat kwetsbaardere zwangere vrouwen een steuntje in de rug te bieden. Als je echt van jezelf walgt lijkt me wel dat je zoiets kan gebruiken lieve meid.

En ja, het is tijdelijk, maar het is al een stressvolle tijd, probeer het daarom draagbaar te houden voor jezelf en trek aan de bel.
Als je jezelf nu al uitput door het gevecht met jezelf heb je straks niet veel meer bij te zetten als je het hard nodig hebt.

+1

Qua gewicht had ik het niet, maar ik krijg acne als ik daar geen anti-androgenen voor slik (klinkt heel ingewikkeld, maar is gewoon een speciaal soort pil tegen acne). Dus toen ik zwanger werd, was ik zo bang dat het heel erg zou worden. Gelukkig ging het in beide zwangerschappen juist helemaal over, maar ik snap de onzekerheid helemaal. Alleen bij jou is dat dus gewicht.

Het aankomen gaat in sommige weken ook heel snel, het kan maarzo zijn dat er de komende maand geen grammetje bij komt. Ik kwam bij beide zwangerschappen vooral in het tweede trimester flink aan en daarvoor en daarna maar weinig. Hopelijk geldt dat voor jou net zo.

Ik herken het wel een beetje, niet dat ik me daar heel druk overmaak omdat ik weet, net als bij Arden, dat het ook 3 x weer goed is bijgetrokken, maar die ervaring heb jij nog niet, dus ik begrijp je volkomen. Bij de 1e was ik 23 kilo aangekomen en na alle hittegolven dat jaar was ik echt een michelin poppetje door al het vocht. Ik walgde van mezelf, ik had tijdens de zwangerschap al een depressie opgelopen ( andere oorzaken) en dit hielp ook echt niet.

Nu voel ik mezelf echt dik, mijn buik is groot , maar mijn bovenbenen en billen zijn net zo hard gegroeid lijkt het wel. Mijn kinderen zeggen ook dat ik dik ben en dat helpt niet echt. Hoeveel ik ben aangekomen nu weet ik niet. Ik hoef bij de gyn nooit op de weegschaal en thuis heb ik bewust geen weegschaal staan.

Ik hoop maar dat het ooit weer helemaal goed komt en ik geen blijvend figuur hieraan overhou... ik voel me in onbalans... bovenkant is nog vrij normaal, maar vanaf mijn buik naar beneden scheelt het echt 2 maten

Misschien denk ik dan oppervlakkig hoor maar ik zou gewoon nav zo'n opmerking eens keihard gaan janken. Kijken wie er dan nog lacht . Volgens mij zijn de grapjes dan snel over. Rot dat je je zo voelt .

Weet je dat ik daar ook bang voor ben als ik zwanger raak? Ben best veel met mijn gewicht bezig de laatste tijd en merk aan mezelf dat ik niet goed in mijn vel zit als ik dikker ben. Als mensen dan ook nog van die rare opmerkingen gaan maken ...

Zusje schreef:Misschien denk ik dan oppervlakkig hoor maar ik zou gewoon nav zo'n opmerking eens keihard gaan janken. Kijken wie er dan nog lacht . Volgens mij zijn de grapjes dan snel over. Rot dat je je zo voelt .

Dat gebeurde gisteren. Ik was bij mijn ouders en die waren lollig aan het doen en toen ging een kennis van hun een foto van me maken van onderaf waardoor je dus een mega buik en onderkin zag. Ik voelde me zó voor schut gezet en ben keihard (niet gespeeld) gaan janken. In het begin moesten ze lachen en kwamen er hormonen grappen, daarna vonden ze het toch wel zielig.

Wel fijn dat mensen het herkennen. Echt als ik mijn bovenbenen zie na al die jaren hardlopen en mijn benen waren toch altijd wel mijn 'trots'....dikke blubberbenen vol cellulitis...kan ik wel janken, als ik mijn voeten zie lijken die van een ander.

Maar het was al fijn mijn hart uit te storten en herkenning te lezen!

Wat vervelend Charlie Ik kan me volledig in je verplaatsen, en ik draag maar 1 kindje!

Ik ben nu bijna 20 kilo aangekomen, de laatste 2 broeken die ik nog pas worden langzaam aan ook te klein, ik heb kuiten waar je u tegen zegt, bovenbenen waar je poffertjes op kan bakken, worstenvingers en ga zo maar door. Ik voel me echt walgelijk.. En inderdaad je krijgt er iets moois voor terug,en die kilo´s gaan er wel weer af maar ik vind het echt waar om met me mee te sjouwen. Mijn vriend was me deze week mijn rug even aan het insmeren en hij zei; werkelijk alles word groter/is opgezet ik herken je helemaal niet meer.. . Heel fijn..

En dan gaat het me trouwens niet eens alleen om hoe ik er uit zie, daar ga ik straks mijn best wel weer voor doen maar ik vind het zwaar om mee te dragen, en alles doet gewoon pijn.

Dus je bent zeker niet de enige Charlie, kop op! En ik word ook dagelijks dikkertje oid genoemd en dat is echt niet leuk dat laat ik ze dan ook merken .

[quote ]

Dat gebeurde gisteren. Ik was bij mijn ouders en die waren lollig aan het doen en toen ging een kennis van hun een foto van me maken van onderaf waardoor je dus een mega buik en onderkin zag. Ik voelde me zó voor schut gezet en ben keihard (niet gespeeld) gaan janken. In het begin moesten ze lachen en kwamen er hormonen grappen, daarna vonden ze het wel zielig. [ quote ]


Kan me voorstellen dat je je voor schut gezet voelde! Vind het ook behoorlijk kansloos om een foto te maken van jou en er dan een beetje om zitten lachen. Je bent zwanger van een tweeling, niet een of andere attractie.

Ik heb helaas geen tips voor je, maar ik hoop dat je je snel weer fijn voelt

Jeetje, wat vervelend dat je je zo voelt zeg! Ik heb verder geen problemen gehad met mijn lichaam, maar wel met mijn gezicht. Ik kreeg rondom mijn mond puistjes, daar voelde ik me ook vreselijk lelijk door. En dan die mensen die je opmerkingen maken: "Wat heb je daar?" of "Goh, je hebt wel erg veel puistjes." Joh, dat zie ik ook wel! Waarom moeten ze daar nou weer opmerkingen over maken? Alsof je het zelf nog niet gemerkt hebt..

Parisienne schreef:Jeetje, wat vervelend dat je je zo voelt zeg! Ik heb verder geen problemen gehad met mijn lichaam, maar wel met mijn gezicht. Ik kreeg rondom mijn mond puistjes, daar voelde ik me ook vreselijk lelijk door. En dan die mensen die je opmerkingen maken: "Wat heb je daar?" of "Goh, je hebt wel erg veel puistjes." Joh, dat zie ik ook wel! Waarom moeten ze daar nou weer opmerkingen over maken? Alsof je het zelf nog niet gemerkt hebt..

Ik begrijp ook niet zo goed dat mensen daar een opmerking over moeten maken. Zo heb ik regelmatig een koortslip, en vindt mijn moeder het nog steeds nodig om keihard te bleren: 'Heb je weer een koortslip???' Grr, ff een irritatiemomentje....

Maar, ik herken het ook wel een beetje. Vond ik het bij de eerste nog leuk dat mijn buik ging groeien, nu vind ik het alleen maar irritant en ik vind het ook jammer dat ik nu 's avonds niet meer kan hardlopen. Ik ben nogal een zomermens, en ik ben in deze maanden 's avonds actiever dan in de winter, dus ik had mooi conditie kunnen opbouwen.

Nu hopen dat de opmerkingen weg blijven bij je ouders. Ik herken het ook wel.
ik was van 62 kilo naar zo'n 90 kilo gegaan. Ik zat zo vol met vocht overal. Ik vond het vreselijk. En dan altijd die opmerkingen er over dat ik zwanger ben en maar niet moest zeuren. Want het hoort er bij.
Tja, dat het erbij hoort is niet helemaal zo, want niet alle zwangere vrouwen komen veel aan of worden tonnetje rond zoals ik wel was. Ik voelde me echt vreselijk.

Wat je benen betreft en het hardlopen, doe je helemaal niks meer aan sport en beweging? Hardlopen heeft best een verslavende werking. Als je het niet doet kan het je dikke gevoel ook wel ontzettend aansterken.

Ik kan me jouw gevoelens heel goed voorstellen, Ik heb er ook een beetje last van. Voordat ik zwanger werd was ik juist weer redelijk op gewicht na jarenlang overgewicht. Ik doorsta heb maar en mensen reageren bij mij helemaal niet zoals bij jou, maar ik heb er dan ook maar één in mijn buik en dat speelt wel een rol.

Die foto actie van die kennis van je ouders vind ik echt heel kinderachtig.

Ik wil even zeggen dat ik de foto's die ik van je heb gezien in het buikjestopic ik je echt een hele mooie meid vind! Misschien knap je daar wat van op....

Verder begrijp ik je helemaal hoor, ik ben ook niet de slankste en begin nu ook alweer uit te dijen.... en hoop echt dat ik bij deze zwangerschap niet weer zo huge ga worden als bij mijn vorige zwagerschap.
Wil je nog wel even zeggen dat ik na zo'n 9 maanden alle kilo's weer kwijt was! (en dat waren er veel, zo'n 25 kg.!)

Ps. mijn man gisteravond in bed... "wat is dat daar", ikke; "dat is een vetrol", hij: "zat die daar altijd al dan..." En bedankt....!

Charlie

Ik heb het ook hoor, die onzekerheid. Ik heb ook echt al een behoorlijke buik, en dan denk ik: ik moet nog tot eind augustus! Ik wil niet weten hoe het er dan uitziet. Ik ben ook echt als de doooood voor striae. Ik voel mn huid soms gewoon rekken. Dit gaat veeeel te hard, denk ik dan haha. En ik wil helemaal nog niet uitgezakt raken, daar ben ik nog te jong voor . Zo denk ik dan hahaha kei zielig, alsof het wel leuk is om uit te zakken als je 30+ bent .

Maar goed. Ik kan me er wel bij neerleggen. Ik hou het nl. niet tegen haha. Ik kan weining anders doen dan het op z'n beloop te laten. Ik probeer me er minder op te focussen, en te genieten van het meisje in m'n buik, dan mij druk te maken om de buik zelf. Snap je. En dat m'n meisje het zo goed doet, maakt voor mij een hoop goed. Uiteindelijk is dat toch echt belangrijkste. (okeeee.. echt afgezaagd dit, maar 't is zo).

Wilt niet zeggen dat ik me ook wel kan verheugen op de periode na de bevalling (weer zoveel mogelijk in shape proberen te komen) en af en toe wel een jaloerse steek voel wanneer er een griet met een geweldig lijf voorbij loopt. Dat wil ik ook weer!

Weet niet of je wat aan deze lap tekst hebt meid, waarschijnlijk niet hahaha maar ik hoop dat je je onzekerheid een beetje kunt relativeren. Je hoeft niet van jezelf te walgen, ik heb foto's gezien van je en je bent een hardstikke knappe griet. En dat veranderd het dragen van een kind (2 kinderen!) echt niet zomaar!

Ik herken het hoor charlie!

Ik ben vorig jaar 18kg afgevallen en daar was ik erg trots op! Nu zie ik de kilo's er weer aan vliegen...hoewel ik wel om mn voeding denk. Ik heb al een enorme buik en mn huid heeft ernorm last van de hormonen. Daar baal ik enorm van en het maakt me ook onzeker. Ik vroeg gister nog aan mn man of mn benen enz dikker waren....en hij vond van wel...dan kan ik wel janken! Ik was zo blij dat mn benen eindelijk wat dunner waren...want ik heb gewoon stevige benen wat mn gewicht ook is... Maarja ik hou mezelf maar voor... het komt wel weer goed. Ik heb mn zwangerschapskilo's er al eens eerder afgekregen en vorig jaar heb ik ook bewezen dat ik kan afvallen dus het komt hopelijk goed!

Nou ja zeg, ik vind dat ronduit belachelijk dat mensen zulke opmerkingen tegen je maken! Dat is niet lollig, dat is onbeschoft! Ik zou daar echt pissig om worden, wat denken ze wel niet? En een opmerking terug plaatsen. "Nee, jij trekt volle zalen. Ik draag een tweeling, wat is jouw excuus (dat je met zo'n (rot)kop rondloopt)?

Je hoeft echt niet te tolereren dat mensen je zo behandelen hoor.. Sowieso heb ik een stronthekel aan mensen die roepen dat het aan je hormonen ligt als je boos wordt.

Ik voel me nu trouwens wel echt dik, maar dat ben ik nu ook. Mijn zoontje zegt dat ik een dikke kont heb, erg fijn om te horen . Maar ik weet ook dat ik over pak en beet 2 weken bevallen ben en mijn gewicht ook wel weer op orde komt.

Ik weet niet of ik goed doe aan deze post, maar nu snap ik dat mijn reactie op jou absoluut geen humor bevatte. Ik heb dit topic niet gelezen, wist het niet. En misschien ben ik ook wel een idioot die denkt dat elke zwangere vrouw zich mooier voelt dan ooit. Ja, ik ben een idioot. Want dat is natuurlijk niet altijd zo. Had ik dit geweten, dan had ik het niet eens gezegd.