Jammer dat het "weer" zo moet gaan...

Zoals sommigen van jullie wellicht nog weten, heb ik in december 2011 besloten dat ik (vooralsnog) definitief een punt zet wat betreft de zoektocht naar mijn biologische moeder. Ik heb altijd gezegd dat als ik 30 zou zijn en haar nog niet had gevonden, dat het dan mooi is geweest en daar heb ik me ook in geschikt, denk ik... Van m'n ouders heb ik een prachtig symbolisch cadeau gekregen, zodat mijn biologische moeder gevoelsmatig toch altijd een beetje bij me is. Ik heb eveneens met mijn ouders afgesproken dat we mijn verjaardag vieren wel in ere houden, ook al is het soms een beetje 'moeilijk' voor mezelf, omdat het me ook doet herinneren aan een bepaald gemis.

Om dit gemis te compenseren, hebben we al sinds dat ik kleuter ben de familietraditie dat de aankomstdag van mijn zus en mij in NL ook gevierd worden. Eigenlijk heel simpel, hoor: we mogen die dag kiezen wat we eten, maar het voelde heel speciaal. Toen we eenmaal doorhadden dat je ook uit eten kon gaan, kozen we hier voor en dit is altijd een momentje geweest waar ik veel waarde aan hechtte. Het is één van de weinige dagen per jaar dat ik echt even stilsta bij het feit dat ik geadopteerd ben en voor mij zowel verlies als verrijking betekent.

Laatste jaren is er door het ziek zijn geweest van mijn moeder sowieso al wat veranderd wat betreft mijn aankomstdag vieren, want doordat ze veel moeilijker kon eten was uit eten gaan natuurlijk niet echt een goede keuze. Maar sinds 2 jaar doen we dat wel weer en net belde ik dus om te vragen of ze het goed vinden om aankomende week het al te vieren, aangezien ik op mijn aankomstdag op vakantie ben. Ipv even normaal antwoord geven, kreeg ik ook meteen te horen dat ik er met Moederdag niet ben... Ehm ok, daarvoor had ik anders ook niet per se die dag 400 km gereisd en sowieso heeft ze daar nog nooit waarde aan gehecht. Toen kreeg ik nog even te horen dat ik er met Pasen ook niet was. "Nee mam, ik kotste de longen uit m'n lijf, ik had namelijk voedselvergiftiging." O,ja en haar jongste dochter Nour schitterde ook al van afwezigheid f*cking Kerst 2010... Ja, heb een maand lopen ijlen ongeveer van de Mexicaanse griep, maar dat is maar een detail. Op zo'n moment denk ik al: "Jezus, anders voel je even aan dat dit er niets mee te maken heeft." Het was niet mijn intentie om een discussie aan te gaan, dus we kletsten even verder over iets anders en opeens vertelde ze me dat ze morgen een lang weekend weg gaan boeken met vrienden voor eind sept. Hartstikke leuk! Vervolgens zegt ze er doodleuk achteraan: "Nou Nour, uit eten gaan aankomende week weet ik niet hoor; de AOW krijgen we pas vanaf de zomer."

Op zo'n moment kan ik m'n telefoon wel opvreten, ofzo. Echt... Ik kan dan amper geloven dat ze zoiets zegt, want het slaat zo nergens op. Graag of traag, van mij hoeft ze niet mee als ze eraan toevoegt dat thuis eten goedkoper is. Maar het voelt dan wel als enorme teleurstelling dat dit dus uiteindelijk haar reactie is en ook zich van geen kwaad bewust lijkt te zijn, dat ze zoiets zegt tegen me. Ik heb maar naar m'n vader gevraagd en hij hoorde de boosheid en teleurstelling in m'n stem en zei meteen dat het goed zou komen, maar voor mij is de toon dan alweer zo gezet. Ik vind het ergens zo bizar dat m'n moeder een soort van feestelijk momentje zo naar zich toe probeert te trekken, blijf dan lekker thuis en helemaal als je met zo'n debiele verklaring komt. Ik heb ook meteen aan m'n vader gevraagd of het echt zo krap is zonder AOW en m'n vader moest gewoon lachen, want het is natuurlijk enorm tegenstrijdig om wel een lang weekend weg te boeken en een relatief goedkoop etentje zou dan niet kunnen... Uiteraard snap ik dat dit bij sommige gezinnen idd zo werkt, maar dat is bij mijn ouders domweg niet van toepassing. Helemaal niet te verklaren vind ik dan dat ze wel meteen aanbood om mij nog een dagje op te komen zoeken voordat ik op vakantie ga; dan gaan we standaard hapje eten in de stad en waarom kan dat dan wel? Ik snap dat serieus niet...

Ik baal er zo van dat het dan zo moeilijk moet gaan, want ze weet als geen ander hoe belangrijk dit voor me is en het is niet de eerste keer dat ze er zo bijdehand over doet. Vind dat zo ongepast; weiger of ga mee, maar ga er niet opeens 'jouw' momentje van maken. Voel me, kinderachtig genoeg, zo verdrietig nu.

Niet verkeerd bedoeld, maar wel even heel eerlijk: het valt me vaker op dat je zulke enorme analyses kunt maken van gebeurtenissen. Anders bel je gewoon even je moeder op, vertel je waar je van baalt, op wat voor een reactie je wel had gehoopt en los je het zo op.

Ik snap trouwens helemaal dat zoiets vervelend overkomt, maar volgens mij is het best makkelijk op te lossen .

Ik heb wel laten weten dat ik het niet leuk vind, maar daar zegt ze niets op en praat ze overheen. Ik vat het ook niet lullig op, hoor. Het wekt alleen dezelfde irritatie/teleurstelling op als dat ik in het verleden zo vaak bij haar voelde en ik probeer me dan in haar te verplaatsen, maar ik kan haar belevingswereld domweg niet volgen.
Helaas gaat hierbij op dat als het zo simpel was, ik er dan nu niet meer mee zou zitten. Als ik erop doorga, gaat ze standaard huilen en dat wil ik niet meer. Daar wordt niemand beter van.

Maar het gaat er toch om dat jullie gewoon even stil staan bij de dag dat jullie in Nederland zijn aangekomen. En dat jullie dit dan samen vieren als gezin. Wat maakt het dan uit of je uit eten gaan of uitgebreid een etentje thuis houdt?

Ook lees ik nergens dat je moeder dit moment naar zichzelf toe trekt alsof het om haar zou gaan. Maar wel dat ze het jammer vindt dat ze je de afgelopen feestdagen niet gezien heeft. En ze biedt zelfs nog aan om een hapje te gaan eten met je omdat ze je graag nog even wilt zien.

Teleurstellingen in de een ontstaan door de verwachtingen van de ander. Ik lees vaker van jou over teleurstellingen over je moeder, overigens wil ik hiermee niet zeggen dat deze onterecht zijn. Bij mij heeft het besef dat het ook mijn, blijkbaar te hoge, verwachtingen waren waardoor ik me zo voelde wel enorm geholpen. Dus eigenlijk, een stapje terug doen in je verwachtingen naar je moeder toe kan jou enorm veel verdriet schelen.

Natuurlijk is het enorm belangrijk voor je, jouw aankomstdag is gewoon voor jou een belangrijk moment in je leven geweest en ook omdat jullie dit altijd gevierd hebben is dit een belangrijk moment gebleven. Ik zou niettemin proberen een stapje naar achteren te doen, misschien is het tijd om jouw aankomstdag zélf te gaan vieren. Daarin minder afhankelijk te zijn van jouw ouders en ook minder mezelf uitnodigen voor een etentje. Blijkbaar wil jouw moeder niet meer aan jouw verwachtingen voldoen en helaas, kun je haar niet dwingen of veranderen. Je kunt het wel proberen, via je vader, maar uiteindelijk is jouw moeder een volwassen vrouw die bepaald wat ze wel en niet wil.

Ik zeg dit, nogmaals, niet omdat ik vind dat je teleurstelling onterecht is of omdat je het hier niet van je af zou mogen schrijven, maar vanuit mijn eigen ervaring.
Mijn ouders wilden niet naar mijn eerste expositie (in een museum) toekomen omdat ze het te ver weg vonden terwijl het welgeteld 10 minuten verder was dan waar hun boot ligt in de zomer en waar ze bijna elk mooi zomerweekend naartoe gaan. Voor mij was dat het moment dat ik besloot om niet meer afhankelijk van mijn ouders te willen zijn voor mijn 'geluk'. Dat is ook het moment geweest dat ik besloot dat ik ook de andere kant op niet meer koste wat het kost wilde proberen hun wél gelukkig te maken.
Het heeft mij echt rust gegeven, ik bekijk de dingen nu meer van een afstand en juist daardoor is er ook weer ruimte gekomen voor meer genegenheid. Omdat ik mijn teleurstellingen in dingen die mijn ouders toch nooit gaan veranderen, aan de kant heb gezet. En dan ben ik nog steeds wel verdrietig hoor, dat dat nodig is, dat ik die afstand neem. Maar dat is echt minder erg dan de teleurstellingen en het verdriet wat ik daar van heb.

Misschien heb ik het helemaal mis, maar dit maak ik een beetje op uit verhalen hier op het forum, dat je vaker teleurgesteld bent door met name je moeder.

Hopelijk kun je toch een fijne aankomstdag vieren!

Edit: Je hebt hier nu natuurlijk niet zo heel veel aan, nu was die verwachting er al en is die teleurstelling er al. Maar hopelijk heb je er wel iets aan voor de toekomst.

Tazz schreef:Maar het gaat er toch om dat jullie gewoon even stil staan bij de dag dat jullie in Nederland zijn aangekomen. En dat jullie dit dan samen vieren als gezin. Wat maakt het dan uit of je uit eten gaan of uitgebreid een etentje thuis houdt?

Ook lees ik nergens dat je moeder dit moment naar zichzelf toe trekt alsof het om haar zou gaan. Maar wel dat ze het jammer vindt dat ze je de afgelopen feestdagen niet gezien heeft. En ze biedt zelfs nog aan om een hapje te gaan eten met je omdat ze je graag nog even wilt zien.

Maar dat zijn ook dingen die lastig te verwoorden zijn. Iets naar je toetrekken kan ook zijn als in een drama maken om iets wat een feestelijk moment had moeten zijn. Dat is wat ik uit Nours verhaal opmaak. Dat haar moeder eigenlijk de boel verdraaid door over de voorbije feestdagen te beginnen met verwijten dat Nour er niet was en dat haar moeder zich hiermee in een soort slachtofferpositie plaatst terwijl Nour belde om te vragen of ze de jaarlijks terugkerende viering van haar aankomstdag konden verplaatsen. Kortom, het gesprek nam een totaal andere wending dan Nour verwacht had én teleurstellend.

Overigens ben ik het wel een beetje met je eens over dat uit eten gaan. Ik zou mezelf nooit bij mijn ouders uitnodigen om uit eten te gaan. Maar daarin speelt ook mee dat mijn ouders dat ook nooit zo heel makkelijk doen, ze het best kunnen betalen, maar zelf zélden uit eten gaan en met ons eigenlijk ook zélden spontaan zoiets doen. Als het een gewoonte is dan is dat toch anders omdat het dan onder gezinstradities valt. Die kunnen natuurlijk wel verschuiven met de jaren, daar lijkt het nu ook wel op. Maar in die zin vind ik het dan weer niet zo vreemd dat Nour dat vraagt.

Ik heb een te zwaar weekend achter de rug om inhoudelijk heel diepzinnig te reageren, maar Pompoen; thanks voor je begrip en uitgebreide reactie. De teleurstellingen kloppen, het is gaan stapelen nadat ze ziek is geworden en een aanmerkelijke karakterverandering heeft ondergaan. Daar kan ik moeilijk mee omgaan, doordat het vaak een bepaalde sfeer neerzet waarbij ik word gemanipuleerd en juist doordat ze m'n moeder is, wil ik haar daar niet te erg op afrekenen. Bepaalde activiteiten zijn geheel afhankelijk geworden van haar gemoedstoestand en als het dan niet loopt zoals zij het opeens zelf had bedacht, gaat ze huilen en me beschuldigen van nare dingen. Dat doet pijn, want tot aan 4 jaar geleden was ze niet zo. Verder ga ik er morgen op in. Te weinig geslapen om nog helder te kunnen denken. Nogmaals bedankt!

Nour schreef:Ik heb een te zwaar weekend achter de rug om inhoudelijk heel diepzinnig te reageren, maar Pompoen; thanks voor je begrip en uitgebreide reactie. De teleurstellingen kloppen, het is gaan stapelen nadat ze ziek is geworden en een aanmerkelijke karakterverandering heeft ondergaan. Daar kan ik moeilijk mee omgaan, doordat het vaak een bepaalde sfeer neerzet waarbij ik word gemanipuleerd en juist doordat ze m'n moeder is, wil ik haar daar niet te erg op afrekenen. Bepaalde activiteiten zijn geheel afhankelijk geworden van haar gemoedstoestand en als het dan niet loopt zoals zij het opeens zelf had bedacht, gaat ze huilen en me beschuldigen van nare dingen. Dat doet pijn, want tot aan 4 jaar geleden was ze niet zo. Verder ga ik er morgen op in. Te weinig geslapen om nog helder te kunnen denken. Nogmaals bedankt!

Graag gedaan! En ergens ook wel weer herkenbaar. Mijn moeder heeft zoals je misschien weet ook kanker gehad, dat is inmiddels alweer bijna 11 jaar geleden dat ze dat kreeg en ze is door het oog van de naald gekropen. De relatie is daardoor ook anders geworden bij ons, enerzijds omdat ik veel meer ben gaan accepteren van mijn moeder, haar toch als breekbaarder ben gaan behandelen en me schuldig voelde over bepaalde dingen (ik wilde nooit knuffelen bijvoorbeeld) en anderzijds omdat mijn moeder zichzelf enorm in de slachtofferrol heeft geplaatst sinds die tijd. Het geeft een lastig te handelen verschuiving in de relatie waar je ook opnieuw je weg in moet vinden. Dat heeft tijd nodig én inzichten in je eigen rol in het geheel (bijvoorbeeld je verwachtingen). Ik kan me voorstellen dat het lastig is en pijn doet, zeker omdat het impact heeft op voor jou belangrijke dingen. Niet iets om nu even te willen oplossen en zéker iets wat je even moet laten bezinken en rusten als je veel te weinig geslapen hebt!