temperamentvolle dreumes en 15 maandensprong

Mijn dochter heeft last van de 15 maandensprong. Sinds zondag is het drama om haar op bed te brengen. Slapen wil ze dan echt niet. Hoe moe ze ook is. Ik neem haar dan even mee naar beneden en dan speelt ze lief een uurtje.
Vervolgens leg ik haar op bed.

Maar de afgelopen nachten wordt ze geregeld wakker en wil ze absoluut niet alleen zijn.. Pak je haar op, is ze stil en vrolijk, blijf je bij haar op haar kamer dan probeert ze wel om te gaan slapen. Maar zodra je weg loopt, krijssen!!

Ik vind dit moelijk om mee om te gaan. Ik wil het gedrag wel negeren, maar ze is gewoon verward door de sprong, heeft er echt last van. En dan willen papa en mama haar niet troosten.
Maar als we haar bij ons in bed leggen gaat ze vaak liggen spelen en ouwehoeren.

Ik raak soms enorm gefrustreerd..

Zijn er meer mama's met temperamentvolle kinderen en hoe gingen jullie met deze sprongen om?

lekker bij je houden, paar daagjes even wat extra tijd en aandacht aan geven en je komt deze dagen het prettigst door.

Maar hoe doe je dat dan als ze zoo moe is maar op schoot niet wil slapen? Zit te twijfelen om maar een eind te gaan rijden... Gisteren viel ze ineens in slaap in de auto.

samen op bed gaan liggen en erbij blijven tot ze slaapt? Dat doen wij nog steeds zo, op deze manier gaat ze het rustigst en het snelst slapen en slaapt ze het prettigst. Blijkbaar heeft ze nu even heel erg de bevestiging van jullie aanwezigheid nodig, het lijkt me dat als je daar een paar dagen aan toe geeft, ze die bevestiging het snelst heeft. Succes, dit soort periodes zijn vermoeiend

Vermoeiend zijn ze zeker. En het hoort er bij, dat weet ik..

Het probleem is, dat ze heel sneaky kijkt of je nog bij haar bent, dan denk ik dat ze slaapt en dan ga ik stiekem weg. Mijn vriend heeft vanacht 20minuten bij haar gezeten, maar zodra hij zachtjes weg liep was het mis.
Schiet ze omhoog en begint het hele verhaal overnieuw..
Er bij gaan liggen werkt niet want dan val ik zelf in slaap en klimt zij (met slaapzak en al) uit bed.

OOk herkenbaar...

Hij wilde hier niet slapen ook, zeker niet alleen. Onder het mom van "het gaat wel weer over" heb ik hem inderdaad bij ons in bed genomen.
Hier sliep hij perfect. Hij wilde gewoon niet alleen zijn. Maar hij ging hier aan wennen en wilde helemaal niet meer terug naar zijn eigen bed.
Wat je omschrijft: zolang je er bij zit is het prima....zodra je denkt dat hij slaapt en weg wil lopen, begint het feest weer.
Wij hebben op gegeven moment overlegd samen en besloten dat we niet wilden dat hij altijd bij ons in bed bleef.
We zijn hem in zijn eigen bed gaan leggen, en dat werd gillen..dan viel hij even in slaap en werd na uurtje wakker om opnieuw te beginnen..Dat heeft een kleine week geduurd. ( we wisten wel zeker dat er niks anders aan de hand was, checkten dat goed...gingen om de zoveel-minuten even bij hem kijken etc..Je kent het riedeltje wel).

Het huilen werd steeds korter en uiteindelijk sliep hij na een kleine week weer prima in zijn eigen bed.
Kan je vertellen: vond het enorm moeilijk, zat zelf jankend in bed maar ben blij dat we hebben volgehouden en dat het is gelukt.
Hij slaapt nu perfect in zijn eigen bed, en wilt niet anders meer!:-)

Ik weet ook dat dit een aantal mensen/moeders enorm tegenstaat. Prima! Je moet doen waar je jezelf goed bij voelt...EN dit werkte voor ons!

J. heeft tijdens die periodes veel bij ons in bed gelegen. Soms werkte dat niet en ging hij inderdaad spelen dan ging ik naast zijn bed zitten tot hij sliep en dan ging ik weg. Dat kon soms lang duren, ik heb echt heel veel uur naast zijn bed doorgebracht.

Mijn dochter was ook een moeilijke slaapster. Wij zijn altijd bij haar gebleven tot ze sliep, ze had kennelijk dit vertrouwen in ons gewoon nodig. Soms liepen we te vroeg weg en dan ging ze inderdaad ook huilen, maar op een gegeven moment kon ik precies aan haar ademhaling horen of ze sliep en hoe diep. En dan ging ik pas weg.
Mijn man kukelde zelf ook altijd in slaap (we hebben een 1persoonsmatras naast haar ledikant liggen), maar die maakte ik altijd even later gewoon wakker.
Inmiddels kan m'n dochter zelfstandig in slaap vallen, zonder huilen, gewoon heel relaxed.
Het heeft ons wat energie en tijd gekost, maar ik ben heel blij dat we het zo aan hebben gepakt.

Linda schreef:Mijn dochter was ook een moeilijke slaapster. Wij zijn altijd bij haar gebleven tot ze sliep, ze had kennelijk dit vertrouwen in ons gewoon nodig. Soms liepen we te vroeg weg en dan ging ze inderdaad ook huilen, maar op een gegeven moment kon ik precies aan haar ademhaling horen of ze sliep en hoe diep. En dan ging ik pas weg.
Mijn man kukelde zelf ook altijd in slaap (we hebben een 1persoonsmatras naast haar ledikant liggen), maar die maakte ik altijd even later gewoon wakker.
Inmiddels kan m'n dochter zelfstandig in slaap vallen, zonder huilen, gewoon heel relaxed.
Het heeft ons wat energie en tijd gekost, maar ik ben heel blij dat we het zo aan hebben gepakt.

Alsof je mijn oudste dochter beschrijft,die heeft tot 2 jaar toe die troost nodig gehad. Nu huilt ze nooit meer met het naar bed brengen. Jongste dochter kan veel beter zelf in slaap vallen. En daar hebben we dus minder 'problemen' mee.

Ik zou er dus ook gewoon aan toegeven en naar haar toegaan als ze je nodig heeft hoe vermoeiend dat ook is.

Spring schreef:Vermoeiend zijn ze zeker. En het hoort er bij, dat weet ik..

Het probleem is, dat ze heel sneaky kijkt of je nog bij haar bent, dan denk ik dat ze slaapt en dan ga ik stiekem weg. Mijn vriend heeft vanacht 20minuten bij haar gezeten, maar zodra hij zachtjes weg liep was het mis.
Schiet ze omhoog en begint het hele verhaal overnieuw..
Er bij gaan liggen werkt niet want dan val ik zelf in slaap en klimt zij (met slaapzak en al) uit bed.

haha herkenning! J.ennah heeft dit ook met periodes, dan leg ik haar in bed en gaat ze op haar buik liggen. In de moeilijke periodes blijf ik naast haar bed staan, elke 5 seconden kijkt ze op en zeg ik "mama is er nog lieverd" en dan gaat ze weer liggen. dit herhaald zich een stuk of 10/ 15 keer en ik blijf ook herhalen dat ik er ben, ook als ze met niet ziet. Dan ga ik naast de slaapkamer al neuriënd de was vouwen. Ik heb wel eens door de deur staan gluren wat ze deed, ze zat dan lief met haar poppetje te spelen en ging zonder morren slapen na een kwartiertje.

Meestal is dit 3 of 4 dagen en dan is het weer over.

's Nachts is ze de laatste nachten ook weer om de haverklap wakker, elk uur soms. Ik heb vannacht, toen ze binnen het uur weer kwam, tegen haar gezegd dat mama best vanuit bed een liedje voor haar wil zingen (ze slaapt op ons kamer) maar mama wilt slapen en J.ennah ook moest slapen. Na flink wat gemopper, zwakte het gemopper af en sliep ze verder. (Om een uur later weer wakker te worden )

Dus wat ik wil zeggen, ik zou haar de bevestiging blijven geven dat je er bent, en misschien de afstand steeds iets vergroten als ze dit pikt. Vaak is het net zo snel over als het er was...

Het is wat met die sprongetjes. Maar fijn om te lezen dat je er soms maar gewoon mee om moet gaan zoals het op dat moment het beste is.
Dus af en toe gewoon bij je in bed pakken.

Bij haar blijven totdat ze slaapt werkt hier niet. Dan zit ik er zeker een uur denk ik. Ik merk vaak wel aan haar dat ze wel gaat slapen doordat ze op haar zij gaat liggen met dr duim in haar mond.

Wel mooi ook om te lezen dat de meeste (die reageren in ieder geval) hun kindje gewoon even bij zich houden.
Dat is immers ook wat ze graag willen.

Wat wel een geluk is, is dat ze s'middags wel lang slaapt..
Dat moet ook wel omdat ze natuurlijk moe is van de nachten.

Wat mij ook opvalt is dat ze daardoor dan na het avondeten niet moe is. Ze lag gisteren bijvoorbeeld pas na negen uur op bed..

Holaagirl, daar ben ik ook bang voor. Dat ik haar verwen door haar bij ons in bed te leggen. Maar het niet doen heeft ook geen nut. Dan krijst ze gewoon net zo lang tot we bij haar zijn. En dat wil ik niet. Voor haar niet en voor onszelf ook niet.
Maar inderdaad, misschien moeten we straks het bij ons slapen weer afbouwen. Al heb ik het idee dat het vanzelf wel over gaat. Vannacht sliep ze wel goed door.

Ik heb zelf niet het idee dat je een kind op een negatieve manier kan verwennen door het bij je te laten slapen. Ik geloof echt dat ieder kind het op een gegeven moment zelf aan zal geven wanneer het er klaar voor is om alleen te slapen, het ene kind wat sneller dan de ander. Je geeft een kind een hoop vertrouwen mee en daar heeft het later alleen maar een hoop profijt van, daarnaast is het goed voor de hechting. Maar goed.. Zo denk ik er over.
Gewoon doen wat voor jullie allemaal goed voelt, dan komt het vanzelf wel goed. Sommige fases zijn iets minder leuk, maar gelukkig gaan ze vanzelf weer over.

Spring schreef:

Bij haar blijven totdat ze slaapt werkt hier niet. Dan zit ik er zeker een uur denk ik.

Dat was hier ook, soms zat ik er nog wel langer maar als hij anders echt niet ging slapen dan bleef ik toch maar zitten met de gedachten dat ik daarna dan lekker rustig op de bank kon zitten. Ik ben ook wel is zelf in slaap gevallen terwijl ik op de grond zat, toen ik wakker werd sliep J.

Hihi, mafkees
Nee, ik ga geen uur aan haar bed zitten. Dan leg ik haar wel tussen ons in hihi.
Weg van de minste weerstand misschien maar dan slapen we allemaal tenminste.