Bipolaire stoornis

Na jaren van gedoe en het maken van rare sprongen heb ik begin dit jaar weer contact gelegd met de GGZ, dit omdat ik al een tijd vermoed ik dat ik manisch depressief ben. Sinds gisteren is dit ook officieel vastgesteld en zal ik over drie weken meer horen over hoe het verder gaat en wat ze me adviseren (ook qua medicatie). Dit vermoeden werd sterker doordat ik vermoed dat mijn vader hier ook mee was belast. Helaas is het bij hem nooit vastgesteld en hij heeft hier ook nooit hulp voor gevraagd. Helaas is het erfelijk en daardoor is de kans 1 op 5 dat je die genen doorgeeft.

Al tijden ben ik bang voor mijn toekomst. Hoe dit mijn relaties met mensen nog meer gaat beïnvloeden als mijn verantwoordelijkheden groter worden, hoe dit moet met werk en nog erger: wat als ik ooit echt moet gaan nadenken over kinderen.

Wie heeft er ervaring met manisch depressieve mensen of wat weten jullie er van?

Hai,

Ikzelf heb vorig jaar dezelfde diagnose gehad en heb deze "geerfd" van mijn moeder. Dus ik heb redelijk wat ervaring ermee. Wat zou je willen weten?

Aller eerst wat ontzettend vervelend dat je hier last van hebt en wat fijn/goed dat je hulp gezocht hebt.

Ik herken je paniekreactie, zo van wat moet dat voor de rest van mijn leven betekenen. Maar ook die gedachten gaan weer weg. Hoort allemaal bij het acceptatieproces

Ik heb mezelf altijd voor gehouden dat met of zonder diagnose. Er is/en gebeurt altijd wel iets in het leven waardoor je ontregeld raakt, dat hebben "normale" mensen ook. Alleen "wij" bopolairen moeten daar wat actiever in opletten en zelfreflecteren.

Zo zijn er ook veel verschillende vormen van een bipolaire stoornis, kan het goed onder controlle gehouden worden door middel van contragedrag al dan niet in combinatie met medicatie/ therapie.

Maar die informatie zal je allemaal van je behandelaar krijgen...

Ik weet eigenlijk niet wat ik zou willen weten. Hoe je er mee omgaat en in welke mate je er last van hebt, is ook voor iedereen verschillend.

Ben wel benieuwd of je medicatie gebruikt en zo ja, wat je ervan merkt.

Ik ben sinds 4 weken gestart met medicatie, hier kan ik je dus nog niet veel over vertellen omdat ik in de ophoogfase zit.

Ik hoop dat het mij een steuntje in de rug geeft om contragedrag toe te passen...

Mijn moeder slikt lythium ism slaapmedicatie en antidepressiva. Bij mijn moeder zou het vele malen erger zijn als zij zonder medicatie zou leven. Dit haalt de meest heftige schommelingen eruit. Ze is nu bv nog maar licht depressief of licht hypomaan.

Mijn moeder heeft type 2 ( met psychoses) en ik type 1 de mildere vorm dus. ( of andersom)

Dan heb jij type 2 en je moeder type 1. Ik ben benieuwd wat de medicatie voor je doet.

Inmiddels ben ik niet zomaar iemand, maar TGR met een andere naam. Misschien nu ook wat interessanter voor mensen om te volgen of juist niet

We zijn wat weken en wat rare risicovolle fratsen van mij verder. In overleg met de psychiatrisch verpleegkundige die mij in de gaten houdt, ga ik daarom binnenkort mijn bloed laten testen en beginnen met lithium. Ik vind het interessant om mezelf op momenten van complete helderheid te analyseren, maar als ik me weer eens begeef in een gewetenloze fase, dan ben ik God in mijn ogen.

De rest van mijn leven sta ik onder controle. Bij een zwangerschap word ik goed in de gaten gehouden en ook na de bevalling blijf ik onder controle staan. Dit geeft me wel een prettig gevoel, maar ik krijg er ook de kriebels van omdat ik weet dat ik het zonder waarschijnlijk niet aankan.

Lithium dus en nu ga ik naar Nirvana luisteren.

Sunny87 schreef:Ik ben sinds 4 weken gestart met medicatie, hier kan ik je dus nog niet veel over vertellen omdat ik in de ophoogfase zit.

Ik hoop dat het mij een steuntje in de rug geeft om contragedrag toe te passen...

Mijn moeder slikt lythium ism slaapmedicatie en antidepressiva. Bij mijn moeder zou het vele malen erger zijn als zij zonder medicatie zou leven. Dit haalt de meest heftige schommelingen eruit. Ze is nu bv nog maar licht depressief of licht hypomaan.

Mijn moeder heeft type 2 ( met psychoses) en ik type 1 de mildere vorm dus. ( of andersom)

Hoe gaat het nu met jou?

Wat fijn dat je zo goed in de gaten wordt gehouden. Mijn oma was manisch-depressief en die werd eigenlijk helemaal niet zo goed in de gaten gehouden waardoor het ook echt uit de hand is gelopen. Dus dat vind ik een prettig idee voor jou en je omgeving.

Ik kan me voorstellen dat het heel beangstigend is dat je de rest van je leven onder controle zal moeten blijven, maar misschien juist ook wel een rustig idee. Ik hoop voor je dat Lithium voor jou goed werkt. En ik vind Nirvana nou niet echt de meest opbeurende muziek maar dat kan juist ook wel even lekker zijn.

Ik weet eigenlijk niet zo goed wat ik wil zeggen! Hoop dat je risicovolle fratsen je niet in de problemen hebben geholpen en dat je nu weer een wat rustigere periode tegemoed gaat.

Ik heb geen verstand van Bipolaire stoornissen maar hoop en verwacht eigenlijk dat er met medicatie goed mee te leven is. Ik denk dat het al enorm scheelt dat jij je er bewust van bent dat je dit hebt en er aan werkt. Er bestaan ook mensen (zoals de moeder van een vriendin) die zich er niet van bewust zijn/ het ontkennen en dus ook geen medicatie slikken. Deze personen zijn dan ook echt niet te vergelijken met de mensen met goede medicatie. Heb er vertrouwen in!

Powerbabe schreef:Wat fijn dat je zo goed in de gaten wordt gehouden. Mijn oma was manisch-depressief en die werd eigenlijk helemaal niet zo goed in de gaten gehouden waardoor het ook echt uit de hand is gelopen. Dus dat vind ik een prettig idee voor jou en je omgeving.

Ik kan me voorstellen dat het heel beangstigend is dat je de rest van je leven onder controle zal moeten blijven, maar misschien juist ook wel een rustig idee. Ik hoop voor je dat Lithium voor jou goed werkt. En ik vind Nirvana nou niet echt de meest opbeurende muziek maar dat kan juist ook wel even lekker zijn.

Ik weet eigenlijk niet zo goed wat ik wil zeggen! Hoop dat je risicovolle fratsen je niet in de problemen hebben geholpen en dat je nu weer een wat rustigere periode tegemoed gaat.

Was een grapje. Kurt Cobain was ook manisch depressief en heeft met de band een liedje over lithium geschreven

Haha, ja dat van Kurt Cobain wist ik wel maar niet dat ze ook een nummer hebben dat Lithium heet haha. Oke, ik zeg al niets meer.

Powerbabe schreef:Haha, ja dat van Kurt Cobain wist ik wel maar niet dat ze ook een nummer hebben dat Lithium heet haha. Oke, ik zeg al niets meer.

Ik kan mezelf momenteel even niet zo serieus nemen. Ben al 3 weken aan het puinruimen.

Discordia schreef:

Powerbabe schreef:Haha, ja dat van Kurt Cobain wist ik wel maar niet dat ze ook een nummer hebben dat Lithium heet haha. Oke, ik zeg al niets meer.

Ik kan mezelf momenteel even niet zo serieus nemen. Ben al 3 weken aan het puinruimen.

Of Evanescense



Heftig Discordia.

Carrie schreef:

Discordia schreef:

Powerbabe schreef:Haha, ja dat van Kurt Cobain wist ik wel maar niet dat ze ook een nummer hebben dat Lithium heet haha. Oke, ik zeg al niets meer.

Ik kan mezelf momenteel even niet zo serieus nemen. Ben al 3 weken aan het puinruimen.

Of Evanescense



Heftig Discordia.

Ja, ik heb ze allemaal geluisterd Misschien maar goed dat ik beter in de gaten wordt gehouden, alleen maak ik er te snel een zootje van voor mezelf en anderen. En heftig, och. Type 1, dat is pas heftig.

Naast een alcohol verslaving had mijn vader ook een 'depressie' maar ik weet niet of dat manisch was. De symptomen lijken er wel op. Wist ook niet dat je types had. Het lijk me een erg moeilijke ziekte hopelijk heb je het met de medicatie beter in de hand en kun je stabieler door het leven gaan.

Heftig, Discordia. Denk wel dat er met deze diagnose wat puzzelstukjes op hun plaats vallen. Hopelijk lukt het om e.e.a. voor jezelf op een rijtje te krijgen en vind je een manier om ermee om te gaan. Sterkte!

Een depressie is wel heel wat anders dan een manische depressie hoor Cimic.

Ik weet nooit zo goed wat ik hier moet schrijven Discordia, een bipolaire stoornis is voor mij echt een ver van mijn bed show. Of ik moet het gaan hebben over de buurman van mijn ouders, met wie ik weliswaar opgegroeid ben maar die ik dus nooit zo heb meegemaakt.
Ik ben echter wel bekend met de 'pijnpunten' en vraagstukken van het hebben van een 'stoornis' die nooit over gaat. Vragen die mijn bezighouden zijn onder andere: ben ik wel een goede partner? Maak ik mijn man niet doodongelukkig met mijn grillen? Wordt het nou nooit eens beter dan dit? Moet ik aan de pillen die ik verafschuw en wat zijn daarvan de consequenties dan? Kan ik ooit een fatsoenlijke moeder worden? Wat ben ik eigenlijk waard als persoon? Hoe kan ik in vredesnaam op een normale manier werken met al die obstakels? Wordt het ooit stabiel en rustig in mijn leven? Kan ik het niet gewoon zelf doen, zonder hulp?

Ik denk dat mensen met welke ziekte dan ook zich sowieso meer dingen afvragen dan mensen die niet mankeert. Maar dat uiteindelijk veel mensen tegen dezelfde problemen aanlopen, maar daar alleen niet zomaar over nadenken omdat ze geen beren op de weg zien.

Pompoen dat weet ik ook wel. Daarom zei ik ook dat de symptomen die ik herken bij mijn vader meer op manisch leken dan op een depressie. Alleen weet ik niet of bij mijn vader de juiste diagnose is geconstateerd. Ik weet namelijk niet veel beter dan dat hij zo was + zijn verslaving er nog eens bovenop wat het niet makkelijker maakte

Maar als ik het zo lees heb jij het ook niet makkelijk.

Dus ik hoop echt dat door de hulp je leven wat stabieler krijgt, Discordia.

Discordia schreef:Ik denk dat mensen met welke ziekte dan ook zich sowieso meer dingen afvragen dan mensen die niet mankeert. Maar dat uiteindelijk veel mensen tegen dezelfde problemen aanlopen, maar daar alleen niet zomaar over nadenken omdat ze geen beren op de weg zien.

Ja dat zou heel goed kunnen hoor. Ik denk dat je inderdaad gedwongen word min of meer om over de dingen na te denken. Ik heb sowieso op dit moment mijn hoofd nogal vol zitten met duizend vragen. Ik ben er ook niet altijd zo erg mee bezig, er zijn ook hele periodes waarin ik me al die dingen helemaal niet zo sterk af vraag. En het zijn eigenlijk gewoon 'algemene' levensvragen inderdaad, alleen word je met een ziekte wat meer met je neus op de feiten gedrukt dat het niet allemaal zo vanzelfsprekend is.

Ervaar jij het hebben van een bipolaire stoornis als een hele grote last? Zijn er ook voordelen? Zie jij voordelen?

Discordia, weet niet of je een musicaltype bent, maar ben je toevallig naar Next to normal geweest??

Cimic schreef:Pompoen dat weet ik ook wel. Daarom zei ik ook dat de symptomen die ik herken bij mijn vader meer op manisch leken dan op een depressie. Alleen weet ik niet of bij mijn vader de juiste diagnose is geconstateerd. Ik weet namelijk niet veel beter dan dat hij zo was + zijn verslaving er nog eens bovenop wat het niet makkelijker maakte

Maar als ik het zo lees heb jij het ook niet makkelijk.

Dus ik hoop echt dat door de hulp je leven wat stabieler krijgt, Discordia.

Ok ok, sorry dan heb ik niets gezegd! Ik begreep het anders dan je het blijkbaar bedoelde!

't lijkt me overigens wel heel moeilijk om een ouder met een bipolaire stoornis te hebben, voor zover ik er wat vanaf weet.
Kan een bipolaire stoornis eigenlijk op latere leeftijd ontstaan?
Ik ken dus iemand van vroeger die het heeft en daar is het echt volledig mis gegaan, maar pas op veel latere leeftijd. Ik kwam daar als kind ongeveer dagelijks over de vloer maar ik heb er nooit ook maar iets van meegekregen. Vond het gewoon een ontzettend leuke man. Maar ja als kind krijg je daar misschien ook niet alles van mee.

тыквашка schreef:

Cimic schreef:Pompoen dat weet ik ook wel. Daarom zei ik ook dat de symptomen die ik herken bij mijn vader meer op manisch leken dan op een depressie. Alleen weet ik niet of bij mijn vader de juiste diagnose is geconstateerd. Ik weet namelijk niet veel beter dan dat hij zo was + zijn verslaving er nog eens bovenop wat het niet makkelijker maakte

Maar als ik het zo lees heb jij het ook niet makkelijk.

Dus ik hoop echt dat door de hulp je leven wat stabieler krijgt, Discordia.

Ok ok, sorry dan heb ik niets gezegd! Ik begreep het anders dan je het blijkbaar bedoelde!

't lijkt me overigens wel heel moeilijk om een ouder met een bipolaire stoornis te hebben, voor zover ik er wat vanaf weet.
Kan een bipolaire stoornis eigenlijk op latere leeftijd ontstaan?
Ik ken dus iemand van vroeger die het heeft en daar is het echt volledig mis gegaan, maar pas op veel latere leeftijd. Ik kwam daar als kind ongeveer dagelijks over de vloer maar ik heb er nooit ook maar iets van meegekregen. Vond het gewoon een ontzettend leuke man. Maar ja als kind krijg je daar misschien ook niet alles van mee.

Om heel eerlijk te zijn had ik meer last van zijn alcohol verslaving het kan ook zijn dat hij doordoor die manie kreeg maar hij kom zich af en toe echt als superman gedragen en 2 dagen later dood wilde zijn. Ik weet niet beter dan dit en ik heb er ondertussen ook vrede mee hoe rot het allemaal is geweest, het blijft tenslotte wel je vader. Maar kan het niet zo zijn dat deze ziekte net zoals Adhd erfelijk is maar dat dit zich in de pupertijd pas ontwikkeld, misschien dat deze persoon na een flinke dip er last van heeft gekregen. Mijn vaders kom trouwen ook alles goed verbergen dus als er bezoek kwam deedt hij alsof alles koek en ei was om vervolgens na het bezoek in zijn oude ritme te vallen.

тыквашка schreef:

Discordia schreef:Ik denk dat mensen met welke ziekte dan ook zich sowieso meer dingen afvragen dan mensen die niet mankeert. Maar dat uiteindelijk veel mensen tegen dezelfde problemen aanlopen, maar daar alleen niet zomaar over nadenken omdat ze geen beren op de weg zien.

Ja dat zou heel goed kunnen hoor. Ik denk dat je inderdaad gedwongen word min of meer om over de dingen na te denken. Ik heb sowieso op dit moment mijn hoofd nogal vol zitten met duizend vragen. Ik ben er ook niet altijd zo erg mee bezig, er zijn ook hele periodes waarin ik me al die dingen helemaal niet zo sterk af vraag. En het zijn eigenlijk gewoon 'algemene' levensvragen inderdaad, alleen word je met een ziekte wat meer met je neus op de feiten gedrukt dat het niet allemaal zo vanzelfsprekend is.

Ervaar jij het hebben van een bipolaire stoornis als een hele grote last? Zijn er ook voordelen? Zie jij voordelen?

Ik vind het heerlijk om me soms zo geweldig te voelen, zo scherp en helder te kunnen denken, zo gevat en geliefd te zijn zonder dat het me moeite kost. Dus ja er zijn zeker voordelen voor mij. Maar als ik me zo voel, ben ik voor de mensen die om me geven vaak erg moeilijk om mee samen te leven.

тыквашка schreef:

Cimic schreef:Pompoen dat weet ik ook wel. Daarom zei ik ook dat de symptomen die ik herken bij mijn vader meer op manisch leken dan op een depressie. Alleen weet ik niet of bij mijn vader de juiste diagnose is geconstateerd. Ik weet namelijk niet veel beter dan dat hij zo was + zijn verslaving er nog eens bovenop wat het niet makkelijker maakte

Maar als ik het zo lees heb jij het ook niet makkelijk.

Dus ik hoop echt dat door de hulp je leven wat stabieler krijgt, Discordia.

Ok ok, sorry dan heb ik niets gezegd! Ik begreep het anders dan je het blijkbaar bedoelde!

't lijkt me overigens wel heel moeilijk om een ouder met een bipolaire stoornis te hebben, voor zover ik er wat vanaf weet.
Kan een bipolaire stoornis eigenlijk op latere leeftijd ontstaan?
Ik ken dus iemand van vroeger die het heeft en daar is het echt volledig mis gegaan, maar pas op veel latere leeftijd. Ik kwam daar als kind ongeveer dagelijks over de vloer maar ik heb er nooit ook maar iets van meegekregen. Vond het gewoon een ontzettend leuke man. Maar ja als kind krijg je daar misschien ook niet alles van mee.

Een ouder hebben met zo'n verwaarloosde (!) stoornis is erg moeilijk. Mijn vader heeft zichzelf doodgedronken en ik denk dat het een beetje hetzelfde verhaal als dat van Cimic is.

Bipolair ben je of ben je niet. Het is hetzelfde als schizofrenie. Het hoeft alleen nooit tot uiting te komen. Veel vrouwen krijgen er last van na hun eerste zwangerschap of bij een andere levensveranderende gebeurtenis.