Stoornis/aandoening vs karakter?

Wanneer iemand in een rolstoel zit of met krukken loopt, dan zijn er veel mensen die eerder een deur openhouden of een stoel weghalen, om degene er door te laten.

Maar hoe zit het met geestelijke stoornissen/aandoeningen? Als iemand verteld ergens last van te hebben, van een stoornis of aandoening, hou je daar ook als natuurlijk rekening mee? Wegen de woorden van een ander minder (of extra) zwaar, omdat ze een stoornis/aandoening hebben? Of behandel je degene gewoon zoals je een ieder ander zonder stoornis/aandoening zou behandelen?

Hoe bedoel je? Iemand met een geestelijke aandoening kan toch makkelijk zelf de deur opendoen? Iemand in een rolstoel niet...dat lijkt me 't enige verschil.

Of bedoel je bijv. bij iemand met een meervoudige persoonlijkheid rekening houden in de zin van:

"Nou Henk, hier is een stoel voor jou, en ik zet er meteen een stoel voor Willem naast."

Of iemand met een borderline stoornis en narcistische trekjes hetzelfde behandeld wordt als simpelweg een naar persoon?

Antibes schreef:Of iemand met een borderline stoornis en narcistische trekjes hetzelfde behandeld wordt als simpelweg een naar persoon?

Haha idd....

Charlie schreef:Hoe bedoel je? Iemand met een geestelijke aandoening kan toch makkelijk zelf de deur opendoen? Iemand in een rolstoel niet...dat lijkt me 't enige verschil.

Of bedoel je bijv. bij iemand met een meervoudige persoonlijkheid rekening houden in de zin van:

"Nou Henk, hier is een stoel voor jou, en ik zet er meteen een stoel voor Willem naast."

Een goede vriend van mij heeft pdd-nos. Ik heb mezelf hier niet bepaald over ingelezen, maar het schijnt dat hij door deze stoornis/aandoening (weet niet hoe ik het moet noemen) nogal klootzakkeriggedrag kan vertonen. Nu verteld hij weleens verhalen over zijn werk, opmerkingen die worden gemaakt en opmerking die hij terugkaatst en dan kan hij nog zoveel pdd-nos hebben, maar voor mij is het gewoon een klootzak op zo'n moment en dat zeg ik hem dan ook. Ik beoordeel hem dan ook voornamelijk op zijn karakter i.p.v. 'aandoening'. Maar vraag me weleens af of dit wel juist is. Al vind ik het niet juist om mee te gaan in zulk gedrag, omdat hij er zelf alleen maar minder van wordt als ik dit wel doe.

Antibes schreef:Of iemand met een borderline stoornis en narcistische trekjes hetzelfde behandeld wordt als simpelweg een naar persoon?

En dat was wel ongeveer wat ik bedoelde.

Even een edit; Ik ken mensen die vinden dat ze Borderline hebben en daarom een naar karakter kunnen hebben. Terwijl ik van mening ben dat een stoornis/aandoening niet per definitie zegt dat je ook naar gedrag mag vertonen.

Ik bak er ook gewoon niets van hè? Ik kom gewoon niet uit mijn woorden en als ik denk het aardig netjes te hebben verwoord moet ik nog 1x denken....

Ik moet wel eerlijk zeggen dat, de personen die ik ken met borderline, ik een stuk minder aardig vind dan mensen die niks 'mankeren'. Borderliners zijn over het algemeen jaloerser, bezitteriger, impulsiever dan de 'gewone' mens.
Maar goed, dat is mijn mening hier over.

Maura schreef:

Charlie schreef:Hoe bedoel je? Iemand met een geestelijke aandoening kan toch makkelijk zelf de deur opendoen? Iemand in een rolstoel niet...dat lijkt me 't enige verschil.

Of bedoel je bijv. bij iemand met een meervoudige persoonlijkheid rekening houden in de zin van:

"Nou Henk, hier is een stoel voor jou, en ik zet er meteen een stoel voor Willem naast."

Een goede vriend van mij heeft pdd-nos. Ik heb mezelf hier niet bepaald over ingelezen, maar het schijnt dat hij door deze stoornis/aandoening (weet niet hoe ik het moet noemen) nogal klootzakkeriggedrag kan vertonen. Nu verteld hij weleens verhalen over zijn werk, opmerkingen die worden gemaakt en opmerking die hij terugkaatst en dan kan hij nog zoveel pdd-nos hebben, maar voor mij is het gewoon een klootzak op zo'n moment en dat zeg ik hem dan ook. Ik beoordeel hem dan ook voornamelijk op zijn karakter i.p.v. 'aandoening'. Maar vraag me weleens af of dit wel juist is. Al vind ik het niet juist om mee te gaan in zulk gedrag, omdat hij er zelf alleen maar minder van wordt als ik dit wel doe.

Maar zijn karakter en dus ook gedrag wordt beinvloed door zijn stoornis.. Natuurlijk hoef je niet ieder gedrag goed te keuren, maar iemand krijgt niet voor niets een diagnose.. Die stoornis zal voor een groot gedeelte zijn gedrag verklaren..

Natuurlijk moet iemand niet denken "oh ik heb die stempel, ik mag het als excuus gaan gebruiken en het nog eens ff extra doen zonder consequenties!"

AngelNyn schreef:

Maura schreef:
Een goede vriend van mij heeft pdd-nos. Ik heb mezelf hier niet bepaald over ingelezen, maar het schijnt dat hij door deze stoornis/aandoening (weet niet hoe ik het moet noemen) nogal klootzakkeriggedrag kan vertonen. Nu verteld hij weleens verhalen over zijn werk, opmerkingen die worden gemaakt en opmerking die hij terugkaatst en dan kan hij nog zoveel pdd-nos hebben, maar voor mij is het gewoon een klootzak op zo'n moment en dat zeg ik hem dan ook. Ik beoordeel hem dan ook voornamelijk op zijn karakter i.p.v. 'aandoening'. Maar vraag me weleens af of dit wel juist is. Al vind ik het niet juist om mee te gaan in zulk gedrag, omdat hij er zelf alleen maar minder van wordt als ik dit wel doe.

Maar zijn karakter en dus ook gedrag wordt beinvloed door zijn stoornis.. Natuurlijk hoef je niet ieder gedrag goed te keuren, maar iemand krijgt niet voor niets een diagnose.. Die stoornis zal voor een groot gedeelte zijn gedrag verklaren..

Natuurlijk moet iemand niet denken "oh ik heb die stempel, ik mag het als excuus gaan gebruiken en het nog eens ff extra doen zonder consequenties!"

Soms denk ik dat hij denkt meer potjes te kunnen breken dan ieder ander, omdat hij nu weet wat er 'mis' met hem is. En als hij zegt dat zijn baas weet dat hij bepaalde dingen niet kan, zoals concentreren op meerdere gesprekken om hem heen, en dus ook niet alles meekrijgt als iemand anders, dan snap ik dat volkomen, dat hoort erbij. Maar sommig gedrag kan ik, mijn inziens, niet anders dan op zijn karakter laten neerkomen.

Ik heb dan ook zelf helemaal geen problemen in de ommegang met hem. Kennelijk zijn de afspraken die we samen hebben gewoon duidelijk? En daarnaast is hij gewoon niet klootzakkerig tegen mij. Hij is juist heel erg meelevend, meegaand, heel erg bezig om dingen voor mij op te lossen, terwijl ik hem daar niet om vraag. En hij is al tien jaar mijn beste, klootzakkerige, vriend, dat ik niet opeens anders naar hem kan kijken of hem andere antwoorden kan geven, omdat dit opeens bij hem is geconstateerd. (ja, hij zou het zijn hele leven al hebben, daar niet van, maar heb hem daar nooit mee geassocieerd.)

*

*

Ik ga daar wel anders mee om ja, ook omdat ik (in grote lijnen) weet hoe ik er mee om moet gaan en hoe belangrijk het is hier rekening mee te houden. Omdat ik het interessant en prettig vind en door mijn opleiding/werk.

Als het zo'n goede vriend van je is, waarom ga je je dan niet verdiepen in de stoornis en het 'hoe om te gaan met?' Daar kun je zoveel van leren en dat kan jullie vriendschap alleen maar goen doen.

Neemt niet weg dat hij al zijn klootzakkerige gedrag op zijn stoornis af kan schuiven en dat jij daarbij alles moet pikken. Maar door je te verdiepen in PDD-NOS zal jij er wel meer van begrijpen.

Maura schreef:

Antibes schreef:Of iemand met een borderline stoornis en narcistische trekjes hetzelfde behandeld wordt als simpelweg een naar persoon?

En dat was wel ongeveer wat ik bedoelde.

Even een edit; Ik ken mensen die vinden dat ze Borderline hebben en daarom een naar karakter kunnen hebben. Terwijl ik van mening ben dat een stoornis/aandoening niet per definitie zegt dat je ook naar gedrag mag vertonen.

Ik bak er ook gewoon niets van hè? Ik kom gewoon niet uit mijn woorden en als ik denk het aardig netjes te hebben verwoord moet ik nog 1x denken....

Maar vinden zij dat ze het hebben, of hebben ze het gewoon? Daar zit nogal in verschil tussen.

Iemand in een rolstoel kan zelf de deur wel open krijgen

Ja, ik hou er wel rekening mee. Ik ken geen personen die hun aandoening gebruiken als dekmantel om lullig te kunnen doen gelukkig.

Ik hou er rekening mee door sommige opmerkingen/ acties in een ander perspectief te zetten (dat persoon x niet met mij praat is niet omdat hij mij vervelend vindt maar omdat hij dat niet kan/durft) en ook door mijn eigen communicatie helder te houden. Naar iemand met (een lichte vorm van) autisme zal ik niet snel een woordgrap maken of sarcastische humor gebruiken. Dus ja, ik hou er wel rekening mee.

Toch vind ik het raar te lezen dat men mensen met autisme of een aanverwante stoornis, evenals borderline, vergelijkt met schofterig gedrag.

Hebben die mensen niet gewoon het kutwijf/klootzak syndroom?

Charlie schreef:Toch vind ik het raar te lezen dat men mensen met autisme of een aanverwante stoornis, evenals borderline, vergelijkt met schofterig gedrag.

Hebben die mensen niet gewoon het kutwijf/klootzak syndroom?

Amen

Ik houd er tot zekere hoogte wel rekening mee, maar het is echt niet zo dat iemand met een syndroom alles kan maken.
Heb ze wel eens in de klas gehad die de hele dag riepen 'Ik heb ADHD! Ik heb ADHD!' Dat werd echt een beetje als excuus gebruikt en daar ga ik niet in mee.

Charlie schreef:Toch vind ik het raar te lezen dat men mensen met autisme of een aanverwante stoornis, evenals borderline, vergelijkt met schofterig gedrag.

Hebben die mensen niet gewoon het kutwijf/klootzak syndroom?

Ik ben het opzich met je eens maar het is natuurlijk niet makkelijk als iemand binnen je privé omgeving een dergelijke stoornis heeft. Ik kan me ook voorstellen dat je die persoon/zijn stoornis wel eens zat bent. Het gedrag dat bij de verschillende stoornissen hoort ís soms ook schofterig/vervelend en ook al hoort het bij de stoornis, je kunt je eigen emoties nou eenmaal niet 'uit' zetten.

Toet schreef:

Charlie schreef:Toch vind ik het raar te lezen dat men mensen met autisme of een aanverwante stoornis, evenals borderline, vergelijkt met schofterig gedrag.

Hebben die mensen niet gewoon het kutwijf/klootzak syndroom?

Ik ben het opzich met je eens maar het is natuurlijk niet makkelijk als iemand binnen je privé omgeving een dergelijke stoornis heeft. Ik kan me ook voorstellen dat je die persoon/zijn stoornis wel eens zat bent. Het gedrag dat bij de verschillende stoornissen hoort ís soms ook schofterig/vervelend en ook al hoort het bij de stoornis, je kunt je eigen emoties nou eenmaal niet 'uit' zetten.

lk denk dat JUIST wanneer je zo iemand in je omgeving hebt, je kan onderscheiden of het bij de stoornis hoort of gewoon karakter is en het je pijn doet wanneer mensen dit gedrag over één kam scheren. Tenminste, zo ervaar ik het zelf ook.

Ik zie mensen gewoon als mensen, of ze nu in een rolstoel zitten, een stoornis hebben of helemaal niks. Ik denk dat je mensen ook best erop aan kan spreken als ze schofterig gedrag vertonen, maar dan kan je er wel rekening mee houden hoe je het brengt. Ik ken iemand met autisme, maar dat hoort ook gewoon bij hem en ik zou het gek vinden als hij het niet zou hebben, maar dat is geen excuus om maar over andermans grenzen heen te gaan of je niet aan de maatschappelijke normen te voldoen. Net als met mensen met andere stoornissen. Maar ik zal er wel rekening mee houden hoe ik iets breng, als iets mij niet aanstaat.

Serena schreef:Ik zie mensen gewoon als mensen, of ze nu in een rolstoel zitten, een stoornis hebben of helemaal niks. Ik denk dat je mensen ook best erop aan kan spreken als ze schofterig gedrag vertonen, maar dan kan je er wel rekening mee houden hoe je het brengt. Ik ken iemand met autisme, maar dat hoort ook gewoon bij hem en ik zou het gek vinden als hij het niet zou hebben, maar dat is geen excuus om maar over andermans grenzen heen te gaan of je niet aan de maatschappelijke normen te voldoen. Net als met mensen met andere stoornissen. Maar ik zal er wel rekening mee houden hoe ik iets breng, als iets mij niet aanstaat.

+1

*

[quote="Susan"]In sommige situaties vind ik een stoornis wel degelijk een excuus om niet aan de normen te voldoen of om over een grens heen te gaan. Voor ons is het vaak heel logisch omdat wij een bepaalde specifieke regel kunnen generaliseren naar vergelijkbare situaties en zelf verbanden kunnen leggen. Wij kunnen daardoor vaak ook de grenzen van een ander goed inschatten. Een autist kan dat bijvoorbeeld niet, die zul je dus op een andere manier moeten benaderen en je communicatie moeten aanpassen om te zorgen dat hij (of zij) de regels toch snapt. Als dat niet adequaat wordt gedaan, als die specifieke norm of grens niet duidelijk is gemaakt, dan kun je het iemand met autisme niet aanrekenen. Er zullen best mensen zijn die een stoornis hebben, soms bewust de kantjes eraf lopen en dat rechtvaardigen met hun stoornis, maar ik vind het te simpel om in het algemeen te zeggen dat het geen excuus ís.

Daarom vind ik ook dat je je erin zou moeten verdiepen als je regelmatig omgaat met iemand die autisme (of een andere stoornis) heeft, zodat je weet wat je redelijkerwijs kunt verwachten en wat er van jou wordt verwacht in de communicatie.[/quote]



Vooral dat laatste is erg belangrijk, doordat mensen vaak te weinig over een stoornis afweten is de conclusie of aanname al veel sneller en wordt het veel vaker vergeleken met hufterigheid of associaal gedraag, maar soms kan een persoon ook helemaal niks aan doen of heeft de persoon het helemaal niet in de gaten. Ik merk zit ook bij mijn zusje, ik ben de enige die vermoed dat ze autisme heeft. Helaas ziet de rest van de familie en haar collega's het niet waardoor ze haar vaak verkeerd benaderen. Ze zien niet de reden waarom ze gevoelliger is voor bepaalde informatie en waarom te hard en bot reacteerd op kritiek. Hoe vaak heb ik van haar te horen gekregen dat mensen haar raar vinden en raar op bepaalde informatie reageerd. Ik vind dit erg pijnlijk vooral omdat ik zie dat ze het wel in de gaten heeft maar niet weet hoe ze ermee moet handballen.

Ik snap wat je bedoelt Susan, en in het geval van vrienden en familie vind ik dat ook.

Omdat ik geen mensen om me heen heb met autisme weet ik daar weinig van, maar ik kan me voorstellen dat die andermans gevoelens moeilijk kunnen inschatten en daardoor over grenzen heen gaan.
Ik heb meer ervaring met mensen met ADHD (heb het zelf, en ken veel mensen die het hebben). Mijn beeld bij deze mensen is dat ze zich wél heel goed kunnen inleven, maar dat ze toch vervelend in de omgang kunnen zijn. Dat komt dan meer door impulsief gedrag: onhandige keuzes maken, dingen eruit flappen, mensen steeds onderbreken, geen prioriteiten kunnen stellen. En vergeetachtigheid: verjaardagen vergeten enzo.
Ik kan me goed voorstellen dat mensen me een trut vinden als ik me zo gedraag. Ik probeer altijd met een actieplan te komen om hetzelfde gedrag in de toekomst te voorkomen: verjaardagen schrijf ik nu in mijn agenda, als ik merk dat ik een keuze moet maken vraag ik of ik er even over na mag denken etc... De meeste van mijn vrienden en familie zien dat ik aan mezelf werk. Ze kunnen het daardoor wel accepteren als er eens iets misgaat. En om de vraag van de TO te beantwoorden: ze gaan dus anders met mij om als ik bijvoorbeeld een verjaardag vergeet, dan met iemand zonder ADHD. En dat is terecht vind ik. Het overkomt mij nu eenmaal sneller.

In een werksituatie is het anders denk ik.

Toevallig is er gister een collega van mij ontslagen. De redenen waren allemaal kenmerken van haar stoornis, waar de werkgever van op de hoogte was. Hij heeft haar ook de kans gegeven om eraan te werken, maar er was niet genoeg verbetering. Tja, dan houdt het gewoon op.

Ik heb ook altijd begrip gehad voor de werkgevers die mij hebben ontslagen (dat is drie keer gebeurd), omdat ik de kritiek herkende. En ik wist dat ik niet de collega kon zijn/worden die zij voor ogen hadden. Ik kan nou eenmaal niet beloven dat ik altijd de juiste prioriteiten stel en dat ik overal aan denk. Daar ben ik te warrig voor. Hoe kut het ook is. En ik begrijp dat niet iedereen daar mee kan omgaan.

Ik vind het nog wel lastig in hoeverre ik dit soort dingen moet vertellen tijdens een sollicitatie of in mijn inwerkperiode. Op mijn huidige werk heb ik het nog nooit over mijn ADHD gehad, maar ik heb het gevoel dat dat niet nodig is omdat ik er hier weinig last van heb. Ik heb al promotie gemaakt, en maak nu een goede kans op een nog betere functie, dus ze zijn allemaal maar tevreden met me. Ik twijfel of ik er toch eens over moet beginnen als ik die nieuwe functie heb. Zodat ze weten waar mijn zwakke punten liggen, dat ik er aan werk, en zodat ze niet schrikken als ik een keer iets geks doe.

Wat vinden jullie daarvan? Moet je een stoornis altijd bespreken met je werkgever? Of hoeft dat niet als je het idee hebt dat je er goed mee kunt omgaan?