Dhysthyme stoornis

Wie heeft hier ervaring met de dhysthyme stoornis?

Jep. De enige diagnose die alle jaren psychiatrie tot nu toe doorstaan heeft, zonder wijziging Hoezo? Wilde je er iets specifieks over weten?

Ik denk dat ik deze stoornis heb. Ik voel me al járen depressief, met 'goede' momenten. Maar ik kan me niet herinneren wanneer ik me voor het laatst een langere periode goed heb gevoeld.

Ja dat is wel herkenbaar. Ik ben ook al jaren depressief, waarin sommige periodes beter zijn, en andere nog slechter. Mijn algehele gevoel is gewoon onvoldoende, ik heb het idee dat er een grote grijze wolk over mijn leven hangt. Maar ik heb ook momenten waarop ik echt kan genieten, en ik heb ook periodes waarin mijn algehele gevoel iets beter is. Als mijn norm op een 4 ligt, qua cijfer, is het in die periodes ongeveer een 5. Ik heb ook periodes waarin het nog slechter gaat, waarin het rond de 3 zit.

Het is in het algemeen niet een heel heftig gevoel, geen intense wanhoop, intens verdriet. Het is ook niet zo dat ik mijn bed niet uitkom, of de hele dag wil huilen. Maar juist doordat het zo onveranderlijk is, en zo lang duurt, is het heel slopend.

Soms kan ik er echt heel verdrietig van worden. Niet zozeer van het slecht voelen, maar van de vrij uitzichtloze situatie. Ik was 12 toen deze diagnose gesteld werd (en een van de criteria is dat deze situatie al langer dan 2 jaar duurt), ik ben mijn halve leven al depressief. Ik kan me eigenlijk al niet zo goed meer herinneren hoe het eerst was. Ik kan me nog bepaalde gelukzalige momenten herinneren uit mijn jeugd, en van de verhalen weet ik dat het anders is geweest. Het duurt al zo lang, en ik heb zoveel therapie er al tegen aan gegooid, ik heb niet meer het vertrouwen dat het ooit over gaat.

Sowieso is een dysthyme stoornis slecht te behandelen, juist vanwege de langdurigheid. Ik probeer me nu neer te leggen bij het feit dat mijn leven niet geweldig gaat worden. Dat die grote grijze wolk mijn leven lang bij me blijft. En dat is moeilijk...

Ben je al onder behandeling van een psycholoog?

Dat klinkt heel herkenbaar, ook van die grijze wolk die boven je leven hangt. Zo ervaar ik het ook, en als er dan externe dingen bijkomen die voor nog meer stress zorgen, maakt het er niet beter op.
Het is een algemeen gevoel van 'down' zijn, lusteloos zijn, een beetje doen alsof je dingen leuk vindt maar het niet vinden. Natuurlijk heb ik wel eens goede momenten, momenten waarop ik me écht gelukkig voel, maar over het algemeen voel ik me gewoon rot.

Ja precies, er zijn wel goede momenten, maar die wegen niet op van de vele momenten waarop je je rot voelt. Maar die momenten waarop je je rot voelt, zijn weer niet zo erg dat het leven ondraaglijk is. Veel dingen kosten me ook gewoon te veel energie. Stom, ik ben een jonge meid, ik slaap minstens 10 uren per nacht, maar net zoals nu ben ik al zo moe dat ik zonder problemen zou kunnen slapen. Eigenlijk ben ik de hele dag moe, alles kost te veel energie, ik heb nergens zin in.

Die klachten ervaar ik precies hetzelfde SG. De hele dag moe zijn en geen energie hebben, terwijl ik toch best gezond eet. Ik denk dat het door het piekeren komt, dat vergt ook heel veel energie.

Ja dat denk ik ook. Sowieso kosten zware emoties veel energie. Zoals je na een ruzie ook echt gebroken kunt zijn. Deze gevoelens zijn dan wel iets minder heftig, maar wel continu aanwezig, en dat breekt je ook op. Ik merk dat ik in betere periodes ook echt meer energie heb.

Eigenlijk paste mijn vorige naam beter bij me, haha.

Ben je al onder behandeling bij een psycholoog?

Hahaha...ja eigenlijk wel he

Ik ga 14 januari naar een maatschappelijk werkster, maar niet alleen voor dit. Gewoon voor alles.
edit: het is trouwens nog niet officieel bij mij hoor, ze hebben mij een labeltje gegeven: Gegeneraliseerde angstoornis. Maar daar kan ik echt niets mee, dat omvat niet hoe ik me voel.

Ik heb ook jaren met deze diagnose rondgelopen, maar anderhalf jaar geleden hebben ze besloten dat ik een recidiverende depressieve stoornis en een persoonlijkheidsstoornis NAO heb. Bij mij zijn de dalen echt diep. Maar ik heb ook al jaren niet meer langdurige goede perioden gehad. Ik herken dus wel veel van wat jullie beschrijven.

Het plakken van labeltjes, da's een goeie. Want ik vind het allemaal maar volgens het persoonlijke inzicht van de hulpverlener die je treft.
Ikzelf ben al járen depressief. Wat bij mij gediagnostiseerd is, is een persoonlijkheidsstoornis en eetstoornis. Vorig jaar heb ik een psychologisch onderzoek gehad, omdat ik mijn twijfels had bij mijn behandeling.
In september ben ik erg suïcidaal geweest (eigenlijk heb ik standaard een doodswens, maar in september was het concreet) en heb ik een acute crisisbehandeling gehad; nu heb ik geen hulp meer omdat ik niet zou weten hoe en wat ik nog kan veranderen aan mijn situatie.
't Zijn maar grijze dagen.

Er is veel kritiek in de trant van 'labeltjes plakken', maar we kunnen niet zonder. De behandeling van een autist gaat anders dan die van een anorect, en die is weer anders dan de behandeling van een narcist. Je hebt (juiste) diagnoses nodig om een goede behandeling te kunnen krijgen/geven. En een goede hulpverlener diagnosticeert niet naar eigen inzicht, natte vinger werk. In de DSM-IV staat heel precies omschreven aan welke criteria een persoon moet voldoen om een bepaalde stoornis te hebben.

Ik dacht ook, ik ga niet meer in therapie. Ik heb al zoveel therapie gehad, het werkt niet. Maar ik ben toch weer naar GGZ gegaan, en op zich ben ik er wel blij mee. Ik heb een therapeut die niet bijster briljant is, maar die wel meelevend is en een luisterend oor biedt zonder te oordelen, om vervolgens de kern uit mijn woordenbrij te kunnen vissen. Ze geeft geen oplossingen en komt niet met briljante theorieën, maar ze helpt me de piekergedachten te ordenen en uit te dagen. En wat ik zelf ook een fijn idee vind, als het weer heel slecht met me gaat, is er iemand die me in de gaten houdt. Iemand die aan de bel kan trekken als het echt niet meer gaat.

SuperGrover, je hebt gelijk dat er natuurlijk een diagnose nodig is, om een behandeling te kunnen starten. Maar mijn ervaring is (en ik heb inmiddels al hulp sinds 2002, heb in verschillende hulpgroepen gezeten, dus ken meerdere mensen met psychische klachten), dat veel mensen juist niet precies in een hokje vallen. Ik heb ook geen exacte DSM-IV diagnose, omdat ik met mijn eetstoornis bijvoorbeeld wel altijd ongesteld ben gebleven.
Bij mijn vriendin slaan ze de plank helemáál mis. Zij is suïcidaal, maar wordt nu al twee jaar van het kastje naar de muur gestuurd en heeft al wel tien hulpverleners gehad, en iedereen zegt weer wat anders. Allemaal twijfelen ze aan het oordeel van hun collega. Nou krijgt ze weer allemaal onderzoeken, maar concrete hulp heeft ze nog niet gehad.
Maar goed, als ik over mezelf spreek: ik heb niet zoveel vertrouwen meer in de hulpverlening. Althans niet in de mensen die ik inmiddels heb gesproken.

Storm, jij hebt dan ook niet het leven waarin je alle kansen kan benutten om eens uit dat dal te kruipen...

TGR schreef:Storm, jij hebt dan ook niet het leven waarin je alle kansen kan benutten om eens uit dat dal te kruipen...

Lol, nee dat is waar. Maar ik ga het wel proberen

Storm schreef:

TGR schreef:Storm, jij hebt dan ook niet het leven waarin je alle kansen kan benutten om eens uit dat dal te kruipen...

Lol, nee dat is waar. Maar ik ga het wel proberen

Ik hoop voor je dat het lukt. Lijkt me echt vreselijk om je langdurig zo te moeten voelen.