Angst om een bipolaire stoornis te hebben

Ik ben al jaren wie ik ben. Maar wel met highs en lows. Mijn goede momenten zijn altijd heel goed en mijn slechte momenten zijn heel slecht. Tussendoor functioneer ik gewoon wel. Maar soms beland ik in een hypomanie, vaak zonder aanleiding en dan voel ik me de koning van de wereld. Maar soms gaat het ook intens slecht en dan ben ik erg onredelijk en prikkelbaar.

Ik word zo moe van mezelf. Heb er net een paar slechte dagen opzitten en zit nu weer met de tweede dag van een hypomanie opgescheept. De laatste duurde een week en dat is zo vermoeiend en het kost me vaak meer geld dan ik heb.

Het zal best een herkenbaar verhaal zijn voor sommigen hier en ik ben helder en intelligent genoeg om er mee om te gaan, maar uiteindelijk ben ik dan ook weer te slim en te ervaren met dit gevoel om helemaal in te storten waardoor ik zo maar gewoon doormodder.

Het komt er op neer dat ik mezelf best zou kunnen laten testen op een bipolaire stoornis (manisch depressief), maar het is niet te genezen. Dus wat moet ik dan met mezelf? Ik heb heel 2009 bij een psychologe gelopen, maar omdat ik ze allemaal zo goed op een rijtje heb verder, zag ze verder niet al teveel beren op de weg.

Een reden om je er op te laten testen is dat je dan met een label specifiek op zoek kunt gaan naar handvatten. Dat heb ik zelf erg nuttig gevonden. En ik geloof dat het vaak gebeurt dat als intelligente mensen een stoornis hebben ze minder snel erkent worden omdat mensen er met rationeel verstand proberen mee om te gaan. Maar als jij specifiek met een hulpvraag en een label komt blijkt vaak toch dat ze nog wel wat voor je kunnen betekenen.

Helaas kan ik je verder niet helpen. Ik heb weliswaar enorme stemmingswisselingen, depressieve perioden maar ook perioden waarin ik het gevoel heb de wereld aan te kunnen. Maar die horen bij ADHD en bovendien vallen ze redelijk binnen het normale. Als ik het gevoel heb de wereld aan te kunnen dan kan ik dat ook, dan is het niet zo dat ik ineens veel verder ga dan normaal is.

Ik ken trouwens iemand, niet van heel dichtbij, die nu op zijn zoveeleenvijfstigste manisch depressief blijkt te zijn. Daar zijn ze pas achter gekomen nadat hij er écht een enorm potje van had gemaakt. Op de een of andere manier kon hij het altijd met zijn intelligentie wel opvangen maar sloegen op een gegeven moment de stoppen een beetje door. Hij verliet zijn vrouw voor zijn vriendin (eh oeps) en kwam vervolgens tot de conclusie dat hij dat nooit zo wilde. Hij schreef zich in voor dure cursussen waar hij vervolgens niet naar toe ging omdat de manische periode weer over was. Hij deed enorm veel aankopen voor projecten die hij nooit ging doen. Hij voelde zich in manische periodes ineens een kunstenaar die geweldige dingen kon doen.

Als ik dat verhaal hoor dan denk ik wel: volgens mij kun je het maar beter weten en er op tijd bij zijn als het escaleert. Maar wat je er aan kunt doen...nee dat weet ik niet!

тыквашка schreef:Een reden om je er op te laten testen is dat je dan met een label specifiek op zoek kunt gaan naar handvatten. Dat heb ik zelf erg nuttig gevonden. En ik geloof dat het vaak gebeurt dat als intelligente mensen een stoornis hebben ze minder snel erkent worden omdat mensen er met rationeel verstand proberen mee om te gaan. Maar als jij specifiek met een hulpvraag en een label komt blijkt vaak toch dat ze nog wel wat voor je kunnen betekenen.

Helaas kan ik je verder niet helpen. Ik heb weliswaar enorme stemmingswisselingen, depressieve perioden maar ook perioden waarin ik het gevoel heb de wereld aan te kunnen. Maar die horen bij ADHD en bovendien vallen ze redelijk binnen het normale. Als ik het gevoel heb de wereld aan te kunnen dan kan ik dat ook, dan is het niet zo dat ik ineens veel verder ga dan normaal is.

Ik ken trouwens iemand, niet van heel dichtbij, die nu op zijn zoveeleenvijfstigste manisch depressief blijkt te zijn. Daar zijn ze pas achter gekomen nadat hij er écht een enorm potje van had gemaakt. Op de een of andere manier kon hij het altijd met zijn intelligentie wel opvangen maar sloegen op een gegeven moment de stoppen een beetje door. Hij verliet zijn vrouw voor zijn vriendin (eh oeps) en kwam vervolgens tot de conclusie dat hij dat nooit zo wilde. Hij schreef zich in voor dure cursussen waar hij vervolgens niet naar toe ging omdat de manische periode weer over was. Hij deed enorm veel aankopen voor projecten die hij nooit ging doen. Hij voelde zich in manische periodes ineens een kunstenaar die geweldige dingen kon doen.

Als ik dat verhaal hoor dan denk ik wel: volgens mij kun je het maar beter weten en er op tijd bij zijn als het escaleert. Maar wat je er aan kunt doen...nee dat weet ik niet!

Lastig hoor TGR, heb je wel een onderzoeken laten doen? Hoe kunnen ze dit onderzoeken?

Quote Pompoen ook even omdat dit zo herkenbaar is. Is het vetgedrukte echt ADHD eigen? Niet dat ik dat als excuus zoek, eerder vervelend. Maar het is meer alsof ik het zelf geschreven zou hebben. De ups en downs, het boksgevoel zeg maar. Word er zo moe van Hoe ervaar jij dat?

Maar stel dat je dat hebt, dan heb je dat toch al die tijd al gehad en er al die tijd mee geleefd? Als die ups en downs gewoon bij je karakter horen dan kun je er toch evengoed niks aan veranderen, alleen ermee om leren gaan? Ik snap dat het confronterend is om het zwart op wit te zien staan, maar in feite verandert er niks, behalve dat je dan juist gericht aan de slag kan met mensen die er veel verstand van hebben.

Cimic schreef:

тыквашка schreef:Een reden om je er op te laten testen is dat je dan met een label specifiek op zoek kunt gaan naar handvatten. Dat heb ik zelf erg nuttig gevonden. En ik geloof dat het vaak gebeurt dat als intelligente mensen een stoornis hebben ze minder snel erkent worden omdat mensen er met rationeel verstand proberen mee om te gaan. Maar als jij specifiek met een hulpvraag en een label komt blijkt vaak toch dat ze nog wel wat voor je kunnen betekenen.

Helaas kan ik je verder niet helpen. Ik heb weliswaar enorme stemmingswisselingen, depressieve perioden maar ook perioden waarin ik het gevoel heb de wereld aan te kunnen. Maar die horen bij ADHD en bovendien vallen ze redelijk binnen het normale. Als ik het gevoel heb de wereld aan te kunnen dan kan ik dat ook, dan is het niet zo dat ik ineens veel verder ga dan normaal is.

Ik ken trouwens iemand, niet van heel dichtbij, die nu op zijn zoveeleenvijfstigste manisch depressief blijkt te zijn. Daar zijn ze pas achter gekomen nadat hij er écht een enorm potje van had gemaakt. Op de een of andere manier kon hij het altijd met zijn intelligentie wel opvangen maar sloegen op een gegeven moment de stoppen een beetje door. Hij verliet zijn vrouw voor zijn vriendin (eh oeps) en kwam vervolgens tot de conclusie dat hij dat nooit zo wilde. Hij schreef zich in voor dure cursussen waar hij vervolgens niet naar toe ging omdat de manische periode weer over was. Hij deed enorm veel aankopen voor projecten die hij nooit ging doen. Hij voelde zich in manische periodes ineens een kunstenaar die geweldige dingen kon doen.

Als ik dat verhaal hoor dan denk ik wel: volgens mij kun je het maar beter weten en er op tijd bij zijn als het escaleert. Maar wat je er aan kunt doen...nee dat weet ik niet!

Lastig hoor TGR, heb je wel een onderzoeken laten doen? Hoe kunnen ze dit onderzoeken?

Quote Pompoen ook even omdat dit zo herkenbaar is. Is het vetgedrukte echt ADHD eigen? Niet dat ik dat als excuus zoek, eerder vervelend. Maar het is meer alsof ik het zelf geschreven zou hebben. De ups en downs, het boksgevoel zeg maar. Word er zo moe van Hoe ervaar jij dat?

Ja voor zo ver ik weet is dat wel iets wat bij ADHD hoort. Ik probeer er maa gewoon het beste van te maken. En me te realiseren dat dat gevoel ook zo weer over is. Vooral bij de downs is dat op zich best prettig. Alleen 'vergeet' ik soms het onderliggende gevoel. Kan best een hele dag heel vrolijk zijn terwijl ik me eigenlijk helemaal niet goed voel. Vermoeiend is het zeker.

Maar dit is TGR's bipolaire stoornistopic. Je mag me er best dingen over vragen hoor, misschien gewoon even het ADHD topic uppen?

Ja klopt het gene wat je zegt is erg herkenbaar. Maar ga er ook niet verder op in joh was een vraagje
Dus TGR als je het vervelend vindt, kan ik ze weghalen, geen probleem!

Cimic schreef:Ja klopt het gene wat je zegt is erg herkenbaar. Maar ga er ook niet verder op in joh was een vraagje
Dus TGR als je het vervelend vindt, kan ik ze weghalen, geen probleem!

Nee maar vind dit wel een interessant onderwerp om het over te hebben, alleen lijkt het me gewoon handiger in het ADHD topic, that's all! En ben een beetje haastig aan het schrijven nu want ben 10 dingen tegelijk aan het doen en ik moet zo weg .

Je schrijft: 'Angst' is het een angst? Want opzich veranderd er niets voor je als het een naam krijgt. Waarom zal je dan angstig moeten zijn?

Afgelopen jaar heb ik het ook laten testen.

De angst herken ik zeker wel.
Als voorbeeld heb ik bv mijn moeder en das niet echt positief te noemen om zo te worden.

Dat hypomane is echt doodvermoeiend en je schopt soms je hele leven omver.
Doordat ik nu bewuster ben van de diagnose, probeer ik niet elke impuls te volgen.

Daarnaast is het handig, je krijgt een hulpverlener, die je kan bellen als er iets is.
Eventueel kan je slaapmedicatie krijgen voor de hypomane/manische periodes, iets wat bij mij bv er voor zorgt dat ik niet doorsla.

Daarnaast is de algemene mededeling dat je contragedrag moet toepassen, dat is het meest lastigste maar soms wel effectief.
Ook kan je een signaleringsplan opstellen met je hulpverlener

Daarnaast zijn er zoveel vormen.
Sommige mensen hebben maar 2 epsiodes in hun leven, sommige elke week of zelfs elke dag.
Soms kan er jaren tussen zitten.

Het is inderdaad met label of zonder je bent wie je bent, maar je kan eventueel dan wat bewuster naar je actie's kijken, signaleren of je niet te ver gaat en wat je daar tegen zou kunnen doen.

Maar duren die periodes bij een bipolaire stoornis niet veel langer? Dat gaat niet om twee keer wisselen in een week, toch? Eerder om de paar weken, maanden!

Daarnaast heb je ook stemmingswisselingen die buiten een (bipolaire) stoornis vallen.

Smikkell schreef:Maar duren die periodes bij een bipolaire stoornis niet veel langer? Dat gaat niet om twee keer wisselen in een week, toch? Eerder om de paar weken, maanden!

Daarnaast heb je ook stemmingswisselingen die buiten een (bipolaire) stoornis vallen.

Volgens mij bij een echte bipolaire stoornis wel, maar er zijn allerlei varianten. De snel wisselende variant heet volgens mij Rapid Cycling Disorder.

Twellie schreef:

Smikkell schreef:Maar duren die periodes bij een bipolaire stoornis niet veel langer? Dat gaat niet om twee keer wisselen in een week, toch? Eerder om de paar weken, maanden!

Daarnaast heb je ook stemmingswisselingen die buiten een (bipolaire) stoornis vallen.

Volgens mij bij een echte bipolaire stoornis wel, maar er zijn allerlei varianten. De snel wisselende variant heet volgens mij Rapid Cycling Disorder.

Klopt van dat rapid cycling

Daarnaast om diagnose te krijgen moet je minimaal 2 0f 3 episodes meegemaakt hebben van minimaal 1 week.
Ook is het dat je stemming vaak niet past bij wat er speelt in je leven.

Het kenmerkende vaak van een bipolaire stoornis is juist dat het wordt 'getriggerd' door bepaalde gebeurtenissen in je leven.
Daarom moeten mensen met deze stoornis met veel regelmaat en structuur leven.
En als deze diagnose wordt gesteld kan er wel wat aan gedaan worden, er is namelijk medicatie (lithium) die ervoor zorgt dat je niet zoveel pieken en dalen hebt.
Dus als deze diagnose gesteld wordt is het niet alleen de naam die er dan aan hangt.

dharma schreef:Het kenmerkende vaak van een bipolaire stoornis is juist dat het wordt 'getriggerd' door bepaalde gebeurtenissen in je leven.
Daarom moeten mensen met deze stoornis met veel regelmaat en structuur leven.
En als deze diagnose wordt gesteld kan er wel wat aan gedaan worden, er is namelijk medicatie (lithium) die ervoor zorgt dat je niet zoveel pieken en dalen hebt.
Dus als deze diagnose gesteld wordt is het niet alleen de naam die er dan aan hangt.

Dat eerste herken ik zeker. Ik weet ook precies wat en wie dat kúnnen triggeren bij me. Maar soms ben ik vatbaar voor die triggers en soms niet. Dus het is niet altijd aanwijsbaar waardoor ik me voel zoals ik me voel. De ene keer kan ik me heel down voelen door iets en de andere keer kan dezelfde aanleiding ervoor zorgen dat ik me heel druk en opgejaagd voel. Maar het is niet echt te voorspellen. Ik heb ook heel veel dingen niet zelf in de hand. Dan moet ik als kluizenaar zonder enige prikkels gaan leven, maar ik denk dat ik dan snel gek word van verveling.

Ik hoop voor je dat snel duidelijkheid krijgt waar het vandaan komt.

Natuurlijk is er medicatie, maar moet je dat willlen?

Ik persoonlijk slik geen medicatie daar ik geen opnames,psychoses en zelfmoordpogingen gedaan/meegemaakt heb.

Die lithium wordt vaak voor die gevallen gebruikt, de enige bijwerkingen die er zijn is veel dorst en na jarenlang gebruik schildklier naar de knoppen.
Daarnaast slikt mijn moeder die en om nou te zeggen dat zij nooit meer depressief is, nee hoor.
Het zorgt ervoor dat de schommelingen wat afgevlakt worden, maargoed dat zal per persoon ook verschillen.
Mij is een minder heftig middel aangeboden, die zijn er ook nog.

Prikkelarm leven is inderdaad niet echt een oplossing, maar hoe meer inzichten je krijgt wat en wanneer, wat doe je als reactie erop (contragedrag) kan je er wel meer grip op krijgen.
Plus als aanvulling slaapmedicatie in de hypomane periodes, dan kom je wel een eind.

Ik denk dat het wel een worsteling zal blijven, maar die hebben "normale" personen ook, zij het eventueel met andere dingen.