Omgaan met dierbare die bipolaire stoornis heeft

Ik ben benieuwd of er mensen zijn zijn die in hun directe omgeving te maken hebben met een persoon die een bipolaire stoornis heeft. Ik vraag me af hoe je ermee omgaat en wat het met je doet om te leven met een persoon die deze stoornis heeft.
Mijn moeder heeft het en ik weet gewoon niet hoe er mee te dealen...ook al deal ik er al mijn hele leven mee. Ik heb het daar best moeilijk mee en ik zou graag willen weten hoe anderen ermee omgaan. Misschien heb ik daar iets aan.

Groetjes

Ik wil je sterkte wensen. Mijn beste vriendin zit in jouw situatie en ik ervaar van heel dicht bij hoe moeilijk dat is.

Ik ga binnenkort het hele traject in om te kijken of ik een bipolaire stoornis heb, het is denk ik heel moeilijk om mee om te gaan als buitenstaander, want je weet niet wat je ermee moet. En ik denk dat je er ook niet zoveel mee kunt doen, behalve er voor iemand zijn. Ik vraag me bij jou wel af waar je met je moeder tegenaan loopt?

Sterkte iig.

Weetjewel schreef:Ik ga binnenkort het hele traject in om te kijken of ik een bipolaire stoornis heb, het is denk ik heel moeilijk om mee om te gaan als buitenstaander, want je weet niet wat je ermee moet. En ik denk dat je er ook niet zoveel mee kunt doen, behalve er voor iemand zijn. Ik vraag me bij jou wel af waar je met je moeder tegenaan loopt?

Sterkte iig.

Ik wil niet egoïstisch overkomen, maar ik heb er zelf niet de energie voor om er voor haar te zijn. De stoornis is altijd aanwezig en dat trek ik heel moeilijk. Niet dat ik er niet voor haar ben...maar ik kan dat gewoon niet keer op keer blijven doen. Dat put mij ook uit, ik raak geïrriteerd en daardoor reageer ik weer stom tegen haar. Ik woon niet meer bij haar, wat al veel scheelt. Want toen ik rond mijn 15e bij haar woonde, was het echt niet te doen. Nu ben ik 20 en woon ik op mezelf dus ik zie haar niet elke dag of elke week. Daardoor heb ik wel meer rust. Maar nog vind ik het moeilijk. Waar ik tegen aan loop zijn bijvoorbeeld de hoeveelheid medicijnen waardoor ze eigenlijk altijd afwezig is, er weinig van snapt wat er gebeurt, etc. Dat ze zo negatief is en dat er altijd wel iets is...Ik wil niet hard overkomen omdat jij misschien met deze stoornis kampt, maar ik vind het gewoon moeilijk. Het is de omgekeerde wereld, ik moet op haar letten alsof het soms lijkt dat ze een klein kind is. Ik ben nu in het buitenland en ze is een paar dagen langs geweest bij me en bijvoorbeeld als we naar de zee gaan, hou ik haar in de gaten als ze gaat zwemmen alsof ik een klein kind in de gaten hou. Maar dat verantwoordelijkheidsgevoel zit er ingebakken bij mij omdat er nog wel eens dingen fout kunnen gaan.
Ik wil je sterkte wensen met het traject waar je in gaat. Denk je zelf dat je deze stoornis hebt?

Maar hieruit begrijp ik dus een beetje dat ze eigenlijk altijd in een put zit? Want heeft ze ook geen periodes dat ze "normaal" kan functioneren en zich (te) goed voelt?
Soms is het inderdaad vermoeiend om met zulke mensen om te gaan en daar energie in te steken, want ik ken ook iemand die er een hoop drama en ellende van maakt. Terwijl een hele goed vriend van mij manisch depressief is en juist er het beste van probeert te maken. En als hij weer "ziek" is hebben we ook amper tot geen contact en dat wil hij zelf ook niet, maar ik dan laat ik het ook zo. En als hij zich weer goed voelt en dat kan soms pas maanden later zijn, hebben we weer contact. En ik neem het hem niet kwalijk en hij mij ook niet, want er komt toch niet veel zinnigs uit dan.

Hier schommel ik al jaren met mijn functioneren, en volgens de psychiater die ik gister heb gesproken zit er wel een bipolair patroon in, alleen in welke mate? want ik ben niet suicidaal, kleine dingen kan ik nog wel doen, maar ik moet echt keuzes maken waar ik voor kies, het is of, of en niet en, en. Terwijl als ik een goede periode heb (en die periodes zijn weken tot maanden) kan ik veel meer aan en kan ik ook veel plannen en kost het me gewoon veel minder energie. Maar ondanks als ik in een slechte periode zit probeer ik er het beste uit te halen, alleen gaat dat soms niet even makkelijk en is dat voor mensen die dichtbij staan wel eens lastig. Omdat ik heel depressief op dingen kan reageren, dus met weinig emotie ook, dan vraagt mijn vriend ook, vind je het niet leuk? Maar hij begint het wel steeds beter te begrijpen dat hij mij met zulke momenten wat met rust moet laten met veel informatie. Of als hij ergens enthousiast over is en ik kan er niet leuk op reageren, weet hij ondertussen dat ik het niet zo bedoel. En hij heeft heel vaak geprobeerd om mij op te gaan vrolijken, maar dat werkt niet. Want het niet even dat je je kut voelt, maar een langere periode, maar hij neemt het mij niet kwalijk, want hij weet dat ik er ook wel weer uit kom en dat alles dan wel ingehaald wordt, hij kan er dan ook steeds beter mee om gaan.

Ik denk ook dat er verschil van persoon tot persoon in zit, met iets graag willen of het maar gewoon laten gebeuren.

Is er geen mogelijkheid dat je met je moeder gaat praten als ze zich beter voelt? Of een optie om een gezamelijk gesprek aan te gaan met een behandelaar?