Frustraties; 'ik ben er ook groot mee geworden'

Ja, precies, ik kan wel tientallen dingen bedenken waar onenigheid over kan ontstaan.

Haha Euc, zulke dingen heb ik wel eens op het forum gelezen inderdaad.

Susan schreef:

Eucalypta schreef:

Nee, vind ik ook, maar mijn hele punt is: als er wél iets gebeurd wat jij niet wilt en je zégt daar wat van dan kan het zijn dat je opeens je oppas kwijt bent (want je hebt géén opzegtermijn ) en dat je ook met kerst niet meer normaal met elkaar om tafel kunt. Want natuurlijk zou het zo moeten werken dat alles bespreekbaar is en dat je er wel uit komt, maar zo werken mensen nou eenmaal niet en dat risico zou ik niet willen lopen.

Maar ja, ik lees ook heel vaak over (schoon)ouders die niets liever willen dan oppassen. Stel dat je gewoon goed door één deur kan, dan is het toch ook niet leuk om hen al op voorhand de kans op oppassen te ontzeggen omdat jij bang bent dat je niks te vertellen hebt? Misschien vinden zij het wel geen probleem om mee te gaan in jouw ideeën.

Mijn moeder wilde héél graag oppassen. Dat wilde ik niet. Dat vond ze niet zo leuk. Bij mijn broertje wilde ze het ook, toen mocht het wel. En toen klaagde ze aan een stuk door (in mijn ogen terecht) over hoe ze behandeld werd. Dat levert problemen op, en ik ben blij dat ik jaren eerder besloot dat niet te willen. En ik heb géén moeilijke ouders of schoonouders, echt niet. Maar ik zag ook dat mijn ouders zich niet gerealiseerd hadden dat je als nieuwe ouders héél afhankelijk bent van je oppas, en dat je er dus behoorlijk aan vast zit. En dat je dus niet alleen voor baby nr1 vast zit maar ook direct voor de volgende baby's.

Ik zie om me heen behoorlijk wat opa's en oma's die begonnen met 1 dagje oppassen op het kleinkind. En 4 jaar later passen ze 4 dagen op op 4 kleinkinderen, want ja, als je het voor kind 1 gedaan hebt dan doe je het voor je andere kind ook. En als er dan baby's bij komen doen die ook gewoon mee. En zeg dán nog maar eens dat je er geen zin meer in hebt.

Ja, dat is waar, dat gebeurt inderdaad veel.

Ik vind het wel lastig hoor. Ik heb vaak opgepast en doe dat nog wel, soms ook op meerdere kinderen en in alle leeftijden. Vaak kreeg ik dan een 'lijstje': Dit moet hij/zij eten, maar als het niet lukt, ook goed. Dit en dat moet je aantrekken, maar als het te warm is, mag het ook uit. Hij/zij moet ongeveer zo en zo laat naar bed, meestal doe ik dan ongeveer dit ritueel. Doe maar wat jou het beste lijkt en als het niet lukt, mag je altijd bellen." Ongetwijfeld zijn er dingen die ik volledig anders heb gedaan dan de moeder. Door de discussie in dit topic vraag ik me af of ik dat wel goed is.

Ja, maar niet alles telt even zwaar. Ik zou nooit een heel klein kindje zomaar iets anders te eten geven dan wat de ouders voorschrijven, verder zou ik me houden aan dingen die expliciet zijn verteld, maar dat het bij een oppas een beetje anders gaat dan thuis, dat is op zich voor de meeste mensen geen probleem. Zeker niet als ouders het zelf zo losjes formuleren, dan mag je er vanuit gaan dat zij dat ook geen probleem vinden.

Ja, dat laatste is natuurlijk ook zo. Ik volg altijd de instructies, omdat dat voor mij ook net zo makkelijk is. Maar ik heb een kindje vast wel eens getroost op een manier die de ouders misschien niet zelf hadden gekozen. Of iets anders, ik kan nu niet op een voorbeeld komen. Maar goed, ik moet me hier ook helemaal niet mee bezighouden; ik word er helemaal zenuwachtig van .

Jeetje, wat een discussie
Ik vind ook niet dat ik alles kan eisen aan degene die vrijwillig voor mij gaan oppassen. Maar dan denk ik aan dingen als dat ik niet wil dat ze met hem naar buiten gaan, of op visite ofzo. Ik vind het zelf niet raar om te vragen of ze hem bepaalde dingen niet willen geven(qua eten en drinken). Dat belemmerd hun zelf nergens in het dagelijks functioneren, het is alleen dat zij het misschien jammer vinden dat het niet mag omdat ze het zo leuk vinden om hun kleinkind te zien genieten van lekkere dingen.
Ik heb het er net nog even met mijn vriend over gehad, en al denkt hij er niet hetzelfde over, als het zo belangrijk voor mij is wil hij mij daar wel in steunen. Ik wil het binnenkort dan gewoon ter sprake brengen bij mijn (schoon)ouders, niet een eisenlijstje op tafel leggen maar het er gewoon even over hebben

Als het om dit soort essentiële dingen gaat als voeding, dan vind ik het een kwestie van respect. Het respecteren van de wensen van de ouders. Dat zij dat vroeger anders deden, prima. Maar als ouders, om welke reden dan ook, voor iets anders kiezen dan respecteer je dat toch gewoon?

Wij eten bijv geen varkensvlees, ik durf mijn hand ervoor in het vuur te steken dat mijn ouders dit nooit en tennimmer zouden geven. Ik zou er heel onrustig van worden als ik daar niet op kan vertrouwen.