Collega-Frustraties

Mag ik even mijn frustratie kwijt? Dank! Sorry voor het lange verhaal

Ik heb een baan waar ik inhoudelijk echt heel veel plezier aan beleef, altijd lekker bezig dus. Het jammere is, zou ik bijna zeggen, een paar van mijn collega's. Laatst kwam er een klant naar mij toe die een vraag stelde. Ik gaf een antwoord en legde alles netjes uit en zocht samen met de klant naar oplossingen. Mijn collega ving dit op en mengde zich in dit gesprek en ging (LETTERLIJK!) voor mij staan om vervolgens een volledig ander antwoord te geven op de vraag van de klant. Nou kon de manier waarop zij haar advies (of mening) gaf ook best wel, maar ik vond het toch tamelijk onbeschoft.
Persoonlijk zit ik in elkaar dat als 1 van mijn collega's een antwoord/advies geeft waarover ik een heel ander idee heb dat ik het naderhand met mijn collega ga bespreken om erachter te komen waarom zij dit advies gaf en hoe ik erover denk (gewoon feedback dus).
Ook als er bijvoorbeeld een e-mail binnenkomt wat niet helemaal klopt wilt zij er zo snel mogelijk bij zijn om te beantwoorden dat er een fout in staat, terwijl het e-mail-verkeer (zeer duidelijk) binnen mijn takenpakket valt, en ik het zelf ook wel kan inzien of iets klopt of niet. Ze weet alles beter dan ik, vind zij.
Maar goed, zo heb ik wel meer problemen met haar. Het is overduidelijk dat zij een competitie-strijd met mij aan gaat. Voorbeeldje: als ik een keer te laat kom, 2x in de maand ofzo, rent zij direct naar de baas. Zij komt iedere dag te laat, en nog mooier; vervolgens moet ze zich nog opmaken en haar haar in model brengen met de föhn. Ik heb niet eens de kracht er meer voor om mij daaraan te irriteren.
Ik heb wel geprobeerd om mijn collega erop aan te spreken dat ik de manier waarop echt heel vervelend vind. Punt is alleen dat zij precies mijn snaar kan raken dat ik mij een kleine domme kleuter voel, en dat weet zij heel goed dat ze dat doet. Een respectloos antwoord en totaal geen compassie krijg ik ervoor terug. Ik krijg dan een sterke nijging om in de verdediging te gaan en me als een vis-wijf op te stellen (doe ik niet), maar ik krijg serieus bijna de nijging om punaises in haar fietsbanden te steken zo erg trekt zij het bloed onder mijn nagels vandaan. Nee, ik ben niet de enige die last van haar heeft. Ik krijg van een paar andere collega's te horen dat ik mij zo sterk opstel tegenover haar en dat ik wel duidelijk mijn mening durf te geven. Maar zo zou het niet moeten gaan...

Zij kan mij met haar woorden zo ontzettend boos maken/ machteloos laten voelen, en als ik boos ben krijg ik tranen in mijn ogen en dat vind ik zo vervelend en zwak van mezelf.... Zij gaat dan net zo lang door dat ik werkelijk begin te huilen en mijn humeur zelfs na werktijd mijn dag echt heel erg verpest is. Ik loop op zo'n moment weg met de boodschap dat zij een vervelende snol is (ja fout, maar meningen op emotie werken gewoon niet) zij loopt dan rond met een triomfantelijk lachje alsof ze haar competentie-strijd heeft gewonnen. 3 van de 10 collega's van de afdeling krijgt zij met haar gedrag mee waardoor ik dus ook nog door hun eens belachelijk gemaakt word, en dan moet ik dat nog weken aanhoren. Er wordt dan serireus een soort front gevormd.
Ik heb haar wel 1x zo ver gekregen dat ze huilend naar de baas is gerend. Maar toen was ik werkelijk ook echt heel gemeen tegen haar (net zo gemeen als dat ze tegen mij doet eigenlijk), iets wat tegen mijn natuur in gaat.

Ik heb voor mijzelf toen het besluit genomen om mij dus niet meer met haar te mengen, gewoon puur om mijzelf en om "het leuk te houden". Gevolg is dus dat ik mijn frustratie opkrop en het heel moeilijk vind om mij professioneel op te stellen tegenover mijn collega. Ik irriteer me werkelijk aan haar hele aanwezigheid en spring een gat in de lucht wanneer zij een dag vrij heeft (dan kunnen die andere 3 collega's opeens wel normaal en leuk tegen mij doen). Als ik haar een fijn weekend wens op vrijdag-avond, hoop ik gewoon dat zij het hele weekend met een pakje kleenex op de bank zit... zo ver gaat het dus.

Ik ben zelfs bezig met solliciteren op een andere baan, alleen om haar! Ik heb dit individueel verteld aan een aantal collega's (los van elkaar dus) en die begonnen letterlijk te huilen (emo-team haha) ik kreeg de reacties dat ik zo'n fijne eerlijke open collega ben die goed kan luisteren en lekker duidelijk is, en dat ik mij niet laten kleineren door haar. Zij geven mij wel meer zelfverzekerdheid maar nemen niet het gevoel weg wanneer ik weer eens belachelijk wordt gemaakt. Maar aan de andere kant mijn collega's die achter mij staan zullen niet voor mij opkomen omdat zij zo'n overheersende houding heeft, terwijl ik heel sterk de behoefte heb om haar niet altijd haar zin te laten krijgen (wanneer er meerdere opties / meningen zijn) de meesten "laten het maar zo" omdat het veel gezeik scheelt, maar ik irriteer mij mateloos op het meeloop-dan-maar-makkelijk-gedrag. Achteraf hoor ik van andere collegae dat ze me gelijk geven en mijn mening waarderen, maar dan is het al te laat.
Ik probeer altijd niet overgevoelig te reageren, maar het liefst wil ik een haar het gevoel geven dat het me niet raakt wat zij tegen mij zegt, dat zij is tegen die muur aan loopt. Maar hoe doe ik dat?
Hoe moet ik mezelf opstellen waardoor zij geen grip meer op me heeft?
Ik vind het zo moeilijk.


Niemand hier heeft hier niks aan, maar het lucht wel op

Wat een naar verhaal . Heb je dit al eens met een leidinggevende besproken? Ik kan me zo voorstellen dat als ze blij met je zijn, zij je ook niet graag weg zien gaan... Overigens heb ik ooit mijn allerleukste baan om een rotcollega opgegeven. Nooit meer zo'n leuke baan gekregen en wat bleek? Bijna bij elk bedrijf zit er wel zo'n heks... Ik ben er harder door geworden. In die zin dat ik me niet van tafel laat vegen maar soms is ook bij mij de koek op. Ook de reden waarom ik bij mijn een-na-laatste werkgever ben weggegaan. Sommige mensen zijn zo kinderachtig of denken dat de hele wereld een complot tegen hen aan het smeden is. Ik heb dan geprobeerd te praten, zelfs bv prive af te spreken om zo een andere band te creëren of met de manager erover te praten maar nergens lag een oplossing in. Tja, dan houdt het een keer op. Overigens was het ditzelfde meisje dat mij smeekte om terug te komen toen ze er een reutadmin voor in de plaats had gekregen, dat vond ik dan wel weer leuk . Bij mijn laatste werkgever zat ik op een afdeling waar ik iedereen lief vond. Jammer dat ik nog op een andere afdeling moest werken waar men sexuele intimidatie de normaalste zaak van de wereld vond... Voor mijn nieuwe baan ben ik het meest van de dag alleen aan het werk. Ik kijk er nu al naar uit. Maar goed, weet je waarom ze zich zo opstelt? En heb je iets geprobeerd om het te veranderen? Als iemand zo onbeleefd voor me zou gaan staan dan zou ik al grappend zeggen 'oh pas op, je gaat bijna op mijn tenen staan' en haar voorzichtig weer opzij duwen. Als je vind dat ze kleinerend praat dan mag je dat ook best benoemen door te zeggen dat je de toon niet prettig vind en haar vragen of het de bedoeling is dat ze zo kleinerend overkomt.