Leven voor de kinderen??

Ik leef wel redelijk voor mn kinderen.
Zeker in de echte babytijd was ik degene die voor de nachtvoedingen opdraaide. Laatste voeding deed ik zelf eenook de eerste. Ik hebb dat nooit een probleem gevonden. Mijn man wordt gewoon echt niet wakker en ik vind het onnodig om met zijn tweeën wakker te zijn.
Pas toen het voor mij goed voelde ben ik weer dingen voor mezelf gaan ondernemen.
Komende maand mei gaan mijn man en ik voor het eerst sinds C.iske et is samen naar een bruiloft en misschien van de zomer naar de Zwarte cross.

Floor: wat vervelend dat je geen mOment voor jezelf hebt. Hoe komt dat dan? Kan je de zorg van je kind niet even bij papa neerleggen? Je moet toch een keertje douchen? Neem even 10 minuten extra. En niet samen in bad durven? Gewoon doen! Maxi cosi of wipper ernaast en je kan hem daar in leggen met een handdoek/deken als je eruit gaat. Niks engs aan. Ik wil je adviseren om echt wat momentjes voor jezelf te creeren. Je klinkt alsof je het nodig hebt...

Susan schreef:Je hoeft je ook niet te verantwoorden, het gaat om jou, niet om wat anderen denken. Als jij niet de kans hebt om een half uurtje in bad te gaan liggen dan is het op dit moment kennelijk allemaal heel hectisch en druk voor je en dan hoop ik dat er snel rustigere tijden aankomen.

Helemaal mee eens!

Floor schreef:@zelda nee, ik kan de zorg niet even uit handen geven. Jouw verdeling klinkt mij leuk maar dat gaat helaas niet.

@jolicious, inderdaad want ik krijg het idee dat er wordt gedacht dat ik een rotleven heb, dat ik slecht ben/minder ben omdat ik anders dan 'de rest'(de meeste hier in dit topic) voor mijn kind leef ipv van met mijn kind

]

je bent niet de enige hoor.Ik leef nu ook (nog) voor mijn kind(eren). Toevallig ben ik afgelopen donderdag voor het eerst weggeweest zonder de jongste. Hij is 11 maanden. Ik voel me nu gewoon nog heel erg nodig, hij is nog zo klein, mijn tijd komt wel weer. Dit is ook zeker niet omdat ik mijzelf niet belangrijk zou vinden, misschien voel ik mij wel te belangrijk, omdat ik denk dat mijn zoon niet een paar uurtjes zonder mij kan. (alhoewel dit ook wel gebleken is de afgelopen maanden)

Ik moet ook zeggen het lekkerder vind om in de stad/ winkel te lopen met de kinderen als zonder. Zonder gaat wel veel sneller, maar met de mannen vind ik het veel gezelliger. Vanmiddag hondevoer wezen halen en de mannen hebben 10 min vol bewondering naar een hokje met vogels zitten staren, heerlijk toch
Geen momentje voor mezelf, letterlijk, maar het voelt zeker als ontspanning.

Nee, toen Tomas zo klein was voelde ik me ook zelden ontspannen geloof ik. Ik snap je steeds beter hoor Floor. Weet nog dat ik in de bioscoop zat en enorme stuwing kreeg (ik gaf borstvoeding) en dacht: ziejewel, als ik een avondje wegga moet ik er ook aan herinnerd worden dat ik moeder ben. Dat gaf me soms best het gevoel dat ik er zelf niet meer toe deed, hoe zeer ik ook wist dat dat onzin is.

Ik weet nog een van de eerste keren dat ik samen met Dion, dus zonder Ezra, ging winkelen op koopavond. Na afloop gingen we hem ophalen bij mijn moeder en toen zei ik: 'We waren nog in die ene winkel waar Ezra de vorige keer zo ging brullen, deze keer was hij gelukkig heel rustig.'

Kan je nagaan hoe het in mijn systeem zat dat hij er altijd bij was.

Floor: Ik denk dat de meest moeders zich zo voelen hoor, zeker de eerste maanden. Ik weet nog goed hoe ik bij de eerste er na drie maanden!!! achter kwam dat ik om 13 uur nog steeds niet aangekleed was en het huis er nog precies hetzelfde bij lag als de avond daarvoor. Ik was alleen maar met C.eline bezig. Die wilde alleen maar bij me zijn en zodra het woord box al uit mijn strot kwam, zette zij bewijs van spreke al een oorverdovende herrie op. Douchen? Dat deed ik of samen met haar, of in de eerste drie minuten als ze net sliep, want altijd als ik zoiets deed, was mevrouw net zo snel weer wakker, als dat ik mij uitgekleed had.
In mijn eentje winkelen, alleen op bezoek bij een vriendin, ik denk dat ik er niet eens over na heb gedacht dat dat kon. Ik deed vanalles, maar zij was wel altijd bij me. En ik voelde me daar ook heel goed bij.
Dat sommige mensen hier de kinderen al wel zo snel naar opa en oma brachten om zelf wat te gaan doen, is natuurlijk ook prima, maar betekent zeer zeker niet dat jij, Rejoy, ik en vast nog een aantal het niet goed doen.
Ik zag en zie het nut er niet van om mijn drie, acht of 14 maanden oude kind, bij opa en oma te brengen als het niet echt noodzakelijk is. Ik denk ook niet dat mijn kind dat zo leuk had gevonden eigenlijk en ik wil mijn kind op die leeftijd gewoon bij mij houden, voor zowel mijn kind, als voor mij.
Mijn dochter is nu bijna drie en ze gaat nu af en toe bij opa en oma logeren, omdat ze het leuk vindt en ze dit zelf aangeeft. Ik vind dit dan ook vroeg genoeg om dit nu 'pas' te doen.

Bij mijn zoontje gaat het net zo. Hij wil altijd bij me zijn(en ik bij hem). Op het moment dat hij woordelijk kan communiceren, dat hij graag bij opa en oma wil logeren, zal ik hem daar met alle liefde een nacht brengen, maar eerder ook zeker niet.

En ik vind dat prima zo.
En als jij dat ook prima vindt, moet je het gewoon lekker zo doen.
Als je het wel heel benauwend vindt, kan je misschien gaan nadenken over andere mogelijkheden.
Zo simpel lijkt het me, volg gewoon je gevoel, dan doe je waarschijnlijk al hetgene wat je goed vind voor jou, voor jezelf en voor je partner.

Waarom zou je kind dat niet leuk gevonden hebben? Dat weet je toch helemaal niet? Mijn zoon is vanaf het begin af aan blijven logeren bij zijn oma en als ik nu kijk wat voor ijzersterke band zij samen hebben, kan ik alleen maar blij voor ze zijn en ben ik ook blij dat het zo gegaan is.

Maar goed, misschien komt het bij ons ook wel uit de gedachtengang voort dat ik niet denk dat mijn kind bij mij alleen het beste af is. Ik denk namelijk dat er meer mensen in zijn leven zijn waarbij hij het ontzettend leuk heeft en kan hebben en dat gun ik hem ook.

Jolicious schreef:Waarom zou je kind dat niet leuk gevonden hebben? Dat weet je toch helemaal niet? Mijn zoon is vanaf het begin af aan blijven logeren bij zijn oma en als ik nu kijk wat voor ijzersterke band zij samen hebben, kan ik alleen maar blij voor ze zijn en ben ik ook blij dat het zo gegaan is.

Maar goed, misschien komt het bij ons ook wel uit de gedachtengang voort dat ik niet denk dat mijn kind bij mij alleen het beste af is. Ik denk namelijk dat er meer mensen in zijn leven zijn waarbij hij het ontzettend leuk heeft en kan hebben en dat gun ik hem ook.

Hierover ben ik het met je eens Jolicious. Ik denk echter wel dat N. het beste af is bij mij , maar dat zij het net zo leuk kan hebben bij haar opa's en oma's. Daar heeft ze zoveel dingen die ze geweldig vind die wij thuis niet hebben (bijv. een tuin en een bad). Ze juicht dan ook altijd luid als ik haar vertel dat ze een nachtje bij opa en oma gaat slapen. Ze linkt direct de leuke dingen eraan: "Opa, yeey! Oma, yeey! Tuin! Bad! Yeeey!" Ik denk overigens wel dat het scheelt dat N. vanaf jongs af aan al af en toe een nachtje is blijven slapen bij opa en oma.

Ik krijg een beetje het idee dat 'leven voor je kind' hetzelfde is als je kind nooit wegbrengen of jezelf altijd maar belangrijker vinden (en daar vooral tijd voor vrij maken).

Als ik voor mezelf spreek, ik leef op dit moment voor mijn kind. De zin van mijn bestaan was ik kwijt, maar nu er sinds 3 maanden een baby naast mn bed ligt die 24 uur per dag afhankelijk is van mij heb ik mijn zin ineens gevonden! Mijn kind gaat voor alles, maar dat betekent niet dat ik vind dat hij dus ook per definitie altijd bij mij moet zijn. De tijd die ik nodig heb voor mezelf pak ik als hij slaapt en naar de kapper en zonnebank sleep ik hem mee. Na 6 weken gebroken nachten (01.00, 04.00, 07.00) waar ik alleen voor opdraai heeft ie bij opa en oma gelogeerd. Daar heb ik mijn kind niets tekort mee gedaan, integendeel, toen hij terug kwam was ik een veel leukere (lees: geduldigere) mama. Daarnaast zijn mijn schoonouders zó gek op hem (en ze doen alles wat ik zeg) dat ik beiden tekort zou doen als hij daar nooit (lees tot zijn derde jaar ofzo) heen zou mogen. Ze stimuleren hem op een andere manier dan ik en ze komen met oplossingen en dingen waar ik zelf nooit opgekomen zou zijn of aan gedacht zou hebben, ik vind dat alleen maar fijn. Het is ook geen vreemd bed voor hem, vandaag heb ik mijn schoonvader geholpen met de belastingaangifte en dan slaapt hij daar in het ledikantje dat zij voor hem gekocht hebben. Het is niet alleen het snachts logeren, het is ook dat ik daar langer dan 3 uur kan zijn en hij dan daar naar bed kan.

Mijn man moest er wel even aan wennen. Ik ben moe als hij thuiskomt en gesprekken werden abrupt onderbroken omdat ik hem hoorde huilen. Nu is het zo dat mijn man opstaat tijdens een gesprek (niks ernstigs, gewoon de week doornemen ofzo) en hem gaat troosten. Mijn prioriteiten zijn ook de zijne geworden.

Dat dingen voor jezelf doen en je kind wegbrengen heb ik eigenlijk nog niet meegemaakt. Ik doe alles met mijn zoon en dat stoort me geen seconde (saaie huismuts of niet, kan mij niet schelen). Afgelopen zaterdag de hele dag met man en kind door de stad geslenterd, gewinkeld, op een terras gezeten. Zoon sliep en mn man en ik hadden echt lol, de hele middag zitten kletsen over alles, daar had ik mijn zoon niet voor weg hoeven brengen. Zelfde als Rejoy denk ik, ik verzin geen activiteiten om mijn zoon maar mee te nemen, maar ik heb genoeg aan een avondje op de bank gezellig bijkletsen.

Dat stappen heb ik vorige week ook gedaan. Even tijd voor jezelf zeggen ze dan. Ik kan het niet uitleggen, ik heb een topavond gehad, maar ik stond daar niet als mezelf, ik stond daar voor het eerst in de kroeg mijn wodka te drinken als 'moeder'. Even mijn vriendinnen de laatste foto's laten zien, papa bellen of alles goed gaat, de laatste wodka toch maar laten staan, met de taxi naar huis ipv met de fiets (is toch veiliger) etc.

Voor mij is alles anders, mijn zoon is het middelpunt van mijn bestaan en als ik op ieder moment van de dag moet kiezen tussen mezelf of hem, dan gaat hij altijd voor. (Dat zal anders zijn als hij groter is, maar vandaag voelt het voor mij zo).

Mooi gezegd supertalentje!

Oh, dat had ik ook hoor de eerste maanden. Je baby is dan nog zo klein, je eigen behoeften worden inderdaad even minder belangrijk. Maar dan nog zorgde ik er wel voor dat ik tijd voor mezelf had. Goede afspraken maken met je partner is gewoon essentieel dan.

Maar ik zie het eerste jaar ook anders dan de rest. Het eerste jaar verandert je leven zo door de komst van je kind, je hebt tijd nodig om erin te komen, elkaar te leren kennen enzovoort. Nadat ze een jaar zijn geweest, wordt je kind steeds meer kind zeg maar. En ik had toen erg het gevoel van oké, nu pak ik ook mijn leven weer op (als je snapt wat ik bedoel) en worden onze behoeftes in het gezin even belangrijk.

Ik breng ons zoontje weg als ik werk. Of zoals afgelopen weekend om een middagje met mijn man te gaan shoppen voor zijn verjaardag (van zoontje dus). Maar dan willen we altijd weer graag naar huis en het komt zelden voor. Verder gaat hij altijd mee. We doen 1 keer per 2 a 3 maanden een avondje weg. Film, eten of verplichte dingen (feestjes, etc). Hij is dan bij mijn ouders! We zorgen ervoor dat we rond 12e a half 1 bij mijn ouders zijn en dan gaan we naar huis. Hij is nog nooit uit logeren geweest. En dat wil ik ook nog niet. Tenzij het noodzakelijk is, bij bijvoorbeeld de aankomende bevalling.

Maar zelfs daarvoor hebben we afgesproken dat als de baby overdag komt hij snachts gewoon bij mijn man slaapt en hij overdag bij mijn ouders is.

Ieder zijn eigen keus, eigen invulling. Waar jij je goed bij voelt toch?'

Ik leef met mijn dochter (en man) als gezin en we zorgen dat het voor iedereen prettig is, en als dat betekend dat we ons tijdelijk wat meer moeten aanpassen op onze dochter, dan is dat zo. Ik vind het vreselijk om haar zo veel weg te brengen als ik op stage ben en nu ben ik al 2 dagen ziek en is ze bij de oppas zodat ik een beetje bij kan tanken en wat aan mijn studie kan werken maar ik voel me vreselijk schuldig tegenover haar. Ze is gewoon veel liever thuis en bij mij dan bij opa en oma. En natuurlijk zijn opa en oma vertrouwd en houdt ze heel veel van ze maar het is niet thuis en het is al zeker niet mama (of papa) en dat heeft echt wel zijn impact op haar dat merken we gewoon.
Gisteren was ze weg voordat ik wakker was en was ik pas weer thuis (had een cursus) toen ze al lang sliep, dan wordt ze rond 12 uur totaal over stuur wakker en is ze de hele nacht paniekerig omdat ze bij mij wil zijn. En ik leg haar dan wel bij ons in bed maar ze wil continu de bevestiging dat ik er nog ben dus we slapen allemaal slecht zo'n nacht. En na zo'n nacht vraag ik me serieus af wie ik er dan een plezier mee doe dat we haar weg brengen??? Haar blijkbaar niet, mij niet... Opa en oma wel maargoed, uiteindelijk gaat het om ons gezin en niet om opa en oma.

Maar ik dwaal af.
J.uul is zo veel mogelijk thuis bij mij of mijn man en op enkele dingen na (morgen naar het theater bijvoorbeeld) gaat ze overal mee naar toe. En kan dat een keer niet, zoals een verjaardag 's avonds of zo, dan blijft een van ons met haar thuis. Wij hebben gekozen voor kinderen, dus we wisten dat dit een van de consequenties daar van was. En ze gaat wel naar de oppas als ik studeer/stage loop en straks ook als ik werk maar dat is 'noodzakelijk' en daarom kiezen we ervoor om buiten die momenten zo min mogelijk gebruik te maken van oppas en haar lekker thuis te laten met papa of mama.

Fiwen schreef:Haar blijkbaar niet, mij niet... Opa en oma wel maargoed, uiteindelijk gaat het om ons gezin en niet om opa en oma.

Het komt nu over alsof je haar voornamelijk brengt om opa en oma een plezier te doen, dat vind ik niet echt eerlijk. Je doet het toch wel degelijk (mede) in jouw/jullie belang.

Susan schreef:

Fiwen schreef:Haar blijkbaar niet, mij niet... Opa en oma wel maargoed, uiteindelijk gaat het om ons gezin en niet om opa en oma.

Het komt nu over alsof je haar voornamelijk brengt om opa en oma een plezier te doen, dat vind ik niet echt eerlijk. Je doet het toch wel degelijk (mede) in jouw/jullie belang.

Gedeeltelijk, mijn schoonouders waren al 2 weken aan het zeuren dat ze weer een dag willen oppassen omdat ze vinden dat ze 'recht' hebben op een dag oppassen. En toen heb ik er voor mezelf maar een reden omheen bedacht ('dan ga ik aan mijn studie werken') maar ik merk dat ik dat eigenlijk helemaal niet prettig vind, ik kan niet beter/slechter werken wanneer ze thuis is dus eigenlijk is er niet echt een goede reden om haar naar de oppas te laten gaan. Nu ben ik zelf ziek en is het natuurlijk lekker dat ik na een nacht als vannacht nog even kan blijven liggen maar ik had net zo lief met J.uul nog een uur in bed tekenfilmpjes liggen kijken. En ik wil haar nu eigenlijk op gaan halen want ik mis haar enorm en merk dat ik toch geen letter op papier krijg voor mijn studie maar ik voel me bezwaard tegenover mijn schoonouders om te bellen dat ik haar kom ophalen.

Oké, dan snap ik het beter. Ik begreep uit je eerste stukje dat ze ook oppassen als je naar stage bent, maar dat is dus niet zo.

Susan schreef:Oké, dan snap ik het beter. Ik begreep uit je eerste stukje dat ze ook oppassen als je naar stage bent, maar dat is dus niet zo.

Soms wel, maar zoals ik al zei in mijn eerste stukje is dat voor mij nu 'noodzakelijk' en zal dat de komende maanden nog moeten om af te kunnen studeren en dan kan ik het ook beter relativeren en voor mezelf ook beter verantwoorden tegenover J.uul. We hebben bewust gekozen een kindje te krijgen tijdens mijn opleiding met het gevolg dat we dus gebruik moeten maken van opvang. Maar we hebben er ook voor gekozen om buiten de momenten dat het echt 'moet' verder geen opvang te gebruiken omdat we vinden dat ze gewoon zo veel mogelijk bij papa en/of mama hoort te zijn. En het gaat mij dus vooral om de momenten dat ze door te zeggen "we hebben al zo lang niet meer op mogen passen" me een schuldgevoel aan praten en ik dan maar een reden verzin om oppas nodig te hebben terwijl dat eigenlijk niet nodig is. En als ik er dan over na ga denken doe ik het eigenlijk alleen maar voor mijn schoonouders en niet voor J.uul of voor mezelf en daar baal ik van.

Edit: ik zit er ook heel erg over na te denken om morgen niet mee te gaan naar het theater maar lekker met J.uul thuis te blijven en manlief alleen met zijn schoonfamilie te sturen

Floor: ik snap het ook helemaal. Ik zit er zelf ook middenin. Sommige kindjes slapen veel overdag, maar niet alle kindjes. Mijn man stapt 06:30 de deur uit en ik ben dan alleen met Siem. Hij slaapt tot een uur of 13:00/14:00 uur niet dus die uren ben ik al kwijt om hem bezig te houden/fles geven/verschonen/opruimen/spelen etc. Zorg altijd wel dat ik voor 9 uur in de kleren ben en dat is altijd nog gelukt.
Meestal slaapt hij na 14:00 uur en kan ik even wat schoonmaken/was opvouwen/eten klaarzetten etc.
Daar blijft weinig eigen tijd van over, zeg maar niets. Want als ik dan even op de bank zit met een boek is het alweer flestijd of is meneer al weer wakker. En dat vind ik niet erg hoor maar eigen tijd zit er overdag haast niet in.

En als mijn man thuis komt uiterlijk 16:30 dan is er buiten ook nog genoeg te doen of klussen in huis. Het is niet zo dat hij meteen om 16:30 Siem kan overnemen. Daarna moet er gekookt worden, afgeruimd, Siem in bad of wassen, hond uitlaten, fles erin en dan is het meestal al zo 20:00 uur of later. Dan ben ik kapot van de dag zodat ik rond 21:00.22:00 in bed lig want om 04:00 word hij altijd wakker voor een fles. (oh ja heb toch een eigen moment!!! 's nachts lees ik dan tijdens het voeden even een paar bladzijden van een boek )

Soms als hij wel goed slaapt overdag denk ik Yes kan iets voor mezelf doen... Dan zit ik net en dan gaat de telefoon, of de deurbel of de hond zit dan smekend voor je van: ik wil ook even aandacht.
Douchen doen we om de beurten 's avonds.
Mijn man werd voorheen wel eens boos dat ik niet even zelf ging liggen 's middags. Tot ik uitlegde wanneer ik dat dan moest doen. Dus nu pak ik in het weekend wat extra slaap als mijn man overdag thuis is.

Ook doet hij nu de avondvoeding zodat ik dan al kan slapen. Voorheen deed ik alle voedingen zelf maar dat brak me zo op. En op zondagochtend doet hij de ochtendvoeding en neemt hij Siem daarna mee naar beneden om ontbijt te maken. Dan lees ik ook even wat of dommel nog wat in. Daar geniet ik dan echt van, al is dat 1 keer in de week.

mensen zeggen zo makkelijk: neem zelf ook je rust of denk aan jezelf, maar met een kleine baby wat weinig slaapt wil dat echt niet altijd. En dan heb ik nog niet eens meerdere kinderen en mag ik in mijn handjes knijpen dat Siem geen huilbaby is en dat hij 's nachts goed slaapt.

En hier ook oma's en opa die staan te springen om op te passen. Helaas... ze wachten maar mooi af. Ik ga Siem echt niet wegbrengen voor hun plezier. Komen ze maar een keer vaker langs.

Ik kan me goed vinden in de stukjes/mening van Zelda.

En het is echt niet zo dat als je je kind af en toe ergens laat logeren, dat je dan je kind minder belangrijk vindt. Ik heb dat echt soms nodig ook al ben ik heel graag met mijn zoon, dat laadt me op.
Ik ben plotseling moeder geworden en de eerste jaren heb ik mijn zoon alleen opgevoed..nou ik was geloof ik gek geworden als ik niet af en toe wat voor mezelf kon doen! Maar achteraf vind ik ook dat ik daar als alleenstaande moeder best creatief in was.