Ik weet het even niet meer....

Ik loop nu al een tijdje bij de psycholoog (vanaf mei vorig jaar). In eerste instantie omdat ik zo aan het piekeren was steeds dan ik er hoofdpijn van kreeg en pijn in mijn nek en schouders. Voelde me helemaal niet goed in die tijd. Zat/zit erg met mijn uiterlijk en gewicht en na ja, voel(de) me er erg rot door.

Nu loop ik hier nog steeds bij de spycholoog, maar heb ook een eetstoornis ontwikkeld. Ik vind het heel moeilijk om hier vanaf te komen. Ik heb al die tijd als ik mezelf sip, somber, verdrietig, bang, eenzaam, blij, zenuwachtig voelde, gegrepen naar eten, met flinke eetbuien tot gevolg. We zijn nu bij de psych bezig met dat ik als ik me zo voel iets anders ga doen, ipv eten. Maar ik vind dit zo eng! eten is gewoon echt mijn troost. en nu moet ik dat dus anders verwerken allemaal. En ik zou echt niet weten hoe ik dat moet doen. En daarom gaat het dus helemaal niet zoals ik wil dat het gaat.

Ik zit nu op een punt dat ik denk: nou laat maar, ik vreet mezelf lekker vol, en dan hoef ik er iig niet zo bij na te denken, en dan ben ik niet zo geirriteerd naar mijn man en dochter. en ben ik niet zo snel moe, en heb ik niet zo veel hoofdpijn.

Maar dan denk ik ook tegelijkertijd, ja maar dan word ik alleen maar dikker, en ga ik me alleen maar ellendiger voelen. en dat is het laatste wat ik wil. nu is het uitzicht naar 'ooit gaat het beter' nog steeds aantrekkelijker dan me handoek in de ring te gooien en dus te stoppen.

Ook wil ik dolgraag voor me dochter en voor me man weer 'normaal' worden, en gezelliger. Ook wil ik dolgraag een tweede kindje, maar met zoals ik me nu voel durf ik dat gewoon niet aan. ik ben zo bang dat ik dan straks weer 30 kilo zwaarder word.

Zucht, kortom, ik zie het op dit moment niet meer als het-glas-is-halfvol, maar echt als het-glas-is-bijna-leeg....



weet eigenlijk niet zo goed wat ik met dit topic wil bereiken. Misschien hoop ik stiekem wel op wat goede tips, of ervaringen van mensen die ook een eetstoornis hebben... of misschien , ik weet het niet....

Ik heb er (gelukkig) geen ervaring mee, maar wil je even een dikke knuffel geven:

XXAnnieXX schreef:Ik loop nu al een tijdje bij de psycholoog (vanaf mei vorig jaar). In eerste instantie omdat ik zo aan het piekeren was steeds dan ik er hoofdpijn van kreeg en pijn in mijn nek en schouders. Voelde me helemaal niet goed in die tijd. Zat/zit erg met mijn uiterlijk en gewicht en na ja, voel(de) me er erg rot door.

Nu loop ik hier nog steeds bij de spycholoog, maar heb ook een eetstoornis ontwikkeld. Ik vind het heel moeilijk om hier vanaf te komen. Ik heb al die tijd als ik mezelf sip, somber, verdrietig, bang, eenzaam, blij, zenuwachtig voelde, gegrepen naar eten, met flinke eetbuien tot gevolg. We zijn nu bij de psych bezig met dat ik als ik me zo voel iets anders ga doen, ipv eten. Maar ik vind dit zo eng! eten is gewoon echt mijn troost. en nu moet ik dat dus anders verwerken allemaal. En ik zou echt niet weten hoe ik dat moet doen. En daarom gaat het dus helemaal niet zoals ik wil dat het gaat.

Ik zit nu op een punt dat ik denk: nou laat maar, ik vreet mezelf lekker vol, en dan hoef ik er iig niet zo bij na te denken, en dan ben ik niet zo geirriteerd naar mijn man en dochter. en ben ik niet zo snel moe, en heb ik niet zo veel hoofdpijn.

Maar dan denk ik ook tegelijkertijd, ja maar dan word ik alleen maar dikker, en ga ik me alleen maar ellendiger voelen. en dat is het laatste wat ik wil. nu is het uitzicht naar 'ooit gaat het beter' nog steeds aantrekkelijker dan me handoek in de ring te gooien en dus te stoppen.

Ook wil ik dolgraag voor me dochter en voor me man weer 'normaal' worden, en gezelliger. Ook wil ik dolgraag een tweede kindje, maar met zoals ik me nu voel durf ik dat gewoon niet aan. ik ben zo bang dat ik dan straks weer 30 kilo zwaarder word.

Zucht, kortom, ik zie het op dit moment niet meer als het-glas-is-halfvol, maar echt als het-glas-is-bijna-leeg....



weet eigenlijk niet zo goed wat ik met dit topic wil bereiken. Misschien hoop ik stiekem wel op wat goede tips, of ervaringen van mensen die ook een eetstoornis hebben... of misschien , ik weet het niet....

Ik heb ook ervaring met een eetstoornis, (vooral ook eetbuien).. Ik ben er voor in therapie geweest, en dat was zwaar maar daarna ging het echt goed! Helaas nu weer aan het terugvallen en momenteel hard bezig om het weer onder controle te krijgen... Heeft jouw psycholoog ervaring met eetstoornissen, want ik merkte écht duidelijk verschil in behandelaars die er in gespecialiseerd waren en anderen...

In ieder geval wil ik je veel sterkte wensen, en als je nog vragen hebt, je hart wilt luchten of gewoon over wil kletsen, mag je altijd PM-en!

Bedankt voor je reactie!

Ik weet eigenlijk niet of ze echt gespecialiseerd is, maar ben al een keer van psycholoog veranderd, en dat ging maar moeizaam, voel me net helemaal vertrouwd bij deze, dat ik nu eigenlijk niet meer wil switchen!

Misschien helpt het als je van tevoren alvast bedenkt wát je dan kunt gaan doen in plaats van eten en ook alvast 1 ding kiest (want je kunt misschien wel meerdere dingen verzinnen)
Misschien kun je op zo'n moment even naar buiten gaan en een rondje lopen. Of een apart schriftje maken waar je dan in opschrijft wat het op dat moment heeft veroorzaakt dat je de neiging krijgt om te gaan eten. Tot het weer iets gezakt is. Of iets heel anders
En als je er wel een keer mee in de fout gaat, niet boos zijn op jezelf, want het kan ook niet altijd in een keer goed gaan natuurlijk!

Iniedergeval een dikke knuffel en respect voor het feit dat je door wilt gaan! (Ook al kost het zo veel moeite)

XXAnnieXX schreef: We zijn nu bij de psych bezig met dat ik als ik me zo voel iets anders ga doen, ipv eten. Maar ik vind dit zo eng! eten is gewoon echt mijn troost. en nu moet ik dat dus anders verwerken allemaal. En ik zou echt niet weten hoe ik dat moet doen. En daarom gaat het dus helemaal niet zoals ik wil dat het gaat.

Ik zit nu op een punt dat ik denk: nou laat maar, ik vreet mezelf lekker vol, en dan hoef ik er iig niet zo bij na te denken, en dan ben ik niet zo geirriteerd naar mijn man en dochter. en ben ik niet zo snel moe, en heb ik niet zo veel hoofdpijn.

Vanuit mijn optiek zijn de twee dikgedrukte zinsneden de kern. Het is heel eng en het is veel makkelijker om te zeggen laat maar. Dan kan je namelijk blijven eten en dat voelt vertrouwd voor jou. Ook al vind je het misschien niet leuk omdat je weer dikker wordt etc. Maar eten geeft je wel een vertrouwd gevoel en dat moet je nu ineens opgeven en je weet niet wat je daarvoor terugkrijgt en dat brengt onzekerheid met zich mee. Heb geen ervaring met eetstoornissen, maar weet wel dat het makkelijker is om te blijven hangen in je huidig gedrag (wat ook niet goed voor je is) omdat het gewoon vertrouwd is.

Bloempie schreef:

XXAnnieXX schreef: We zijn nu bij de psych bezig met dat ik als ik me zo voel iets anders ga doen, ipv eten. Maar ik vind dit zo eng! eten is gewoon echt mijn troost. en nu moet ik dat dus anders verwerken allemaal. En ik zou echt niet weten hoe ik dat moet doen. En daarom gaat het dus helemaal niet zoals ik wil dat het gaat.

Ik zit nu op een punt dat ik denk: nou laat maar, ik vreet mezelf lekker vol, en dan hoef ik er iig niet zo bij na te denken, en dan ben ik niet zo geirriteerd naar mijn man en dochter. en ben ik niet zo snel moe, en heb ik niet zo veel hoofdpijn.

Vanuit mijn optiek zijn de twee dikgedrukte zinsneden de kern. Het is heel eng en het is veel makkelijker om te zeggen laat maar. Dan kan je namelijk blijven eten en dat voelt vertrouwd voor jou. Ook al vind je het misschien niet leuk omdat je weer dikker wordt etc. Maar eten geeft je wel een vertrouwd gevoel en dat moet je nu ineens opgeven en je weet niet wat je daarvoor terugkrijgt en dat brengt onzekerheid met zich mee. Heb geen ervaring met eetstoornissen, maar weet wel dat het makkelijker is om te blijven hangen in je huidig gedrag (wat ook niet goed voor je is) omdat het gewoon vertrouwd is.

klopt wat je zegt, het is veel makkelijker om te zeggen ik stop met therapie, en dan hoef ik er niet zo bij na te denken, dat zou echt de makkelijke weg zijn. Maar die ga ik niet nemen, ik moet er vanmezelf vanaf! Hoe dat precies gaat gebeuren weet ik nog niet, maar het moet. ik weet dat er genoeg mensen zijn die me willen steunen, ik heb het aan een paar mensen meer verteld.

sonly schreef:Misschien helpt het als je van tevoren alvast bedenkt wát je dan kunt gaan doen in plaats van eten en ook alvast 1 ding kiest (want je kunt misschien wel meerdere dingen verzinnen)
Misschien kun je op zo'n moment even naar buiten gaan en een rondje lopen. Of een apart schriftje maken waar je dan in opschrijft wat het op dat moment heeft veroorzaakt dat je de neiging krijgt om te gaan eten. Tot het weer iets gezakt is. Of iets heel anders
En als je er wel een keer mee in de fout gaat, niet boos zijn op jezelf, want het kan ook niet altijd in een keer goed gaan natuurlijk!

Iniedergeval een dikke knuffel en respect voor het feit dat je door wilt gaan! (Ook al kost het zo veel moeite)

Ik heb samen met de psycholoog een lijstje opgesteld met dingen die ik kan doen. dat heb ik nu standaard bij me. maar het is gewoon zo moeilijk om een eetbui te onderdrukken en dan te zeggen ik ga een boek lezen ipv (bijvoorbeeld)

XXAnnieXX schreef:
Ik heb samen met de psycholoog een lijstje opgesteld met dingen die ik kan doen. dat heb ik nu standaard bij me. maar het is gewoon zo moeilijk om een eetbui te onderdrukken en dan te zeggen ik ga een boek lezen ipv (bijvoorbeeld)

Maar alleen al het feit dat je er bij stilstaat is al een overwinning en natuurlijk gaat het niet direct voor 100% goed, al wil je dat nog zo graag!! Soms gaat het gewoon met 2 stappen vooruit en weer 1 terug, maar door je bewust te zijn van het lijstje dat je bij je hebt ben je al goed op weg. Heel veel succes en heel goed dat je het al aan meer mensen heb verteld, steun of een luisterend oor is heel belangrijk en zij kunnen je misschien nog tot andere inzichten brengen die jezelf op dat moment niet ziet.

Wat goed dat je toch doorzet! Het is zeker eng, doodeng. Je weet niet wat ervoor in de plaats komt en dit is al vertrouwd. Hier heb je de touwtjes al in handen. Je bent bang voor wat er komen gaat en dat is logisch. Hoe moeilijk ook, geef inderdaad zoals je zelf al aangeeft de moed niet op. Hetgene wat ervoor in de plaats komt is in het begin eng, maar als dat eenmaal goed gaat zul je zien dat het helemaal niet zo eng.

Echt goed van je dat door blijft vechten! Heel veel succes en sterkte toegewenst.

Ik ben een klein beetje trots op mezelf!! Het hele weekend geen eetbui gehad! Lekker van het zonnetje genoten en gewoon af en toe wat lekkers gegeten, met vrienden of mijn dochter....!

Zal het begin er zijn??

XXAnnieXX schreef:Ik ben een klein beetje trots op mezelf!! Het hele weekend geen eetbui gehad! Lekker van het zonnetje genoten en gewoon af en toe wat lekkers gegeten, met vrienden of mijn dochter....!

Zal het begin er zijn??

Wiehoeeee goed bezig!!! Het begin is er zeker, maar laat niet meteen de moed vallen als het weer een keertje mis gaat!! Ik weet niet of jij opschrijft wat je per dag eet? (ik had daar speciale schema's voor). Soms kon ik me namelijk echt heel klote voelen doordat ik íets te veel had gegeten bij lunch of avondeten en dan kwam de gedachte; nu is mn dag toch al verpest, nu kan k net zo goed losgaan. Juist door het op te schrijven kon ik dan zien; joh het valt wel mee! Daarbij kreeg ik de tip vooral niet te gaan compenseren; lunch te groot? niet meteen tussendoortjes gaan skippen of verkleinen, maar juist daar weer op de juiste manier verder gaan!

Ik vind het echt knap, ga zo door!!

XXAnnieXX schreef:Ik ben een klein beetje trots op mezelf!! Het hele weekend geen eetbui gehad! Lekker van het zonnetje genoten en gewoon af en toe wat lekkers gegeten, met vrienden of mijn dochter....!

Zal het begin er zijn??

Goed om te horen!!

FruttiTutti schreef:

XXAnnieXX schreef:Ik ben een klein beetje trots op mezelf!! Het hele weekend geen eetbui gehad! Lekker van het zonnetje genoten en gewoon af en toe wat lekkers gegeten, met vrienden of mijn dochter....!

Zal het begin er zijn??

Wiehoeeee goed bezig!!! Het begin is er zeker, maar laat niet meteen de moed vallen als het weer een keertje mis gaat!!
Ik vind het echt knap, ga zo door!!

+1