Gradaties van verdriet

Ik zou me blijven afvragen welke eigenschappen ik van hem zou hebben en of ik op hem lijk. Ik heb mijn vader wel gekend en nog steeds zit ik met een hoop vragen. Dus ook dat geeft geen garantie.

Carrie schreef:

SuperGrover schreef:

Carrie schreef:

SuperGrover schreef:Wat hebben jullie gemist door het opgroeien zonder vader? Zijn dat echt specifieke dingen, of is het meer het idee dat je iets mist, omdat de mensen om je heen wel een vader hebben?

Wat een goede vraag! Even denken. Ik heb het gemist, een vaderfiguur om mij heen te hebben. Heb verder geen ooms, neven, opa's. Ben alleen opgegroeid met vrouwen. Ik heb geen 'mannelijke' leiding gehad. Klinkt misschien wat gek hoor. Ik heb het gemist in een gezin op te groeien met beide ouders, of deze nou gescheiden zijn of niet. Gewoon, het hebben van een papa. En aan de andere kant, weet ik ook niet wat ik mis. En dan mis ik dat ook weer, dat ik het niet weet wat ik mis Volg je 'm nog?

Ik denk dat ik het nog volg ja. Ik kan me voorstellen dat het lastiger is om op te groeien zonder vader als je daarnaast helemaal geen mannen in je familie hebt. En met 'gewoon, het hebben van een papa', bedoel je dan in vergelijking met mensen om je heen? Zo van, iedereen heeft een vader, behalve ik?

Ehm, ja ook denk ik, maar ook het missen van een ouder. Ik wil graag mijn papa terug, maar dat kan niet. Ik heb bijvoorbeeld wel 1 herinnering aan hem. Ik had hem gewoon erg graag in mijn leven gehad.

Heel herkenbaar. Ik vind dat je het mooi omschrijft, dat is precies hoe ik het ook ervaar. Al ben ik niet opgegroeid zonder mannen in mijn omgeving, toch wel zonder die ene man.

SuperGrover schreef:

Carrie schreef:Ah nu snap ik je vragen ook beter! Jouw vader leeft nog wel? Je bent een stuk jonger dan ik, toch? Ik had vroeger nooit ergens last van. Het gevoel van gemis en verdriet kwam pas toen ik rond de 24 was. Niet dat het voor jou ook zo hoeft te gaan, maar bij mij was dat dus wel het geval. Juist nu ik ouder ben.

Edit: misschien, als jouw vader nog leeft (dat weet ik niet) is het verschil dat jij hem nog zou kunnen leren kennen? Hem in je leven zou kunnen toelaten? Ik kan dat niet meer, die keuze heb ik niet.

Mijn vader leeft nog wel ja, en ik zou hem kunnen leren kennen. Ik heb inderdaad nog die keuze, dat maakt natuurlijk een wereld van verschil. Maar ik weet dit pas sinds mijn 15e, ook daarvoor heb ik nooit een gevoel van gemis gehad. Maar het zou inderdaad kunnen dat dat nog komt. Ik ben pas 19 ook, dus het zou nog kunnen komen. Misschien juist op momenten in je leven zoals een bruiloft of de geboorte van je kind. Niet dat hij dan zou komen, maar dat ik dan dat gemis pas ervaar. Ik weet het niet, ik kan me dat eigenlijk moeilijk voorstellen, ik heb hem ook niet gemist bij mijn diplomauitreiking bijvoorbeeld. Helemaal omdat ik hem op mijn 17e wel ontmoet heb, maar dat was niet echt een fantastische ervaring. Ik hoef me veel dingen in ieder geval niet af te vragen. Zo van, wat is het voor een persoon, zou het klikken, lijk ik op hem. Dat heb jij natuurlijk wel. Ik denk dat dat wel verschil maakt, hoewel ik voor mijn ontmoeting die dingen eigenlijk ook niet heb afgevraagd. Misschien ben ik wel gewoon een beetje vreemd

Nee hoor, ik vind je helemaal niet vreemd. Je voelt het zoals je het voelt en dat is je goed recht. Ik romantiseer mijn vader vast ook in mijn hoofd, juist omdat hij overleden is. Dat doen mensen vaak, onbewust bij overleden mensen, is mijn idee. Ik heb bijvoorbeeld ook een halfbroertje, paar keer ontmoet wel, maar heb er helemaal niks mee. Dat het familie is, wil niet betekenen dat het altijd klikt.

Lady1984 schreef:

Carrie schreef:

SuperGrover schreef:

Carrie schreef:

SuperGrover schreef:Wat hebben jullie gemist door het opgroeien zonder vader? Zijn dat echt specifieke dingen, of is het meer het idee dat je iets mist, omdat de mensen om je heen wel een vader hebben?

Wat een goede vraag! Even denken. Ik heb het gemist, een vaderfiguur om mij heen te hebben. Heb verder geen ooms, neven, opa's. Ben alleen opgegroeid met vrouwen. Ik heb geen 'mannelijke' leiding gehad. Klinkt misschien wat gek hoor. Ik heb het gemist in een gezin op te groeien met beide ouders, of deze nou gescheiden zijn of niet. Gewoon, het hebben van een papa. En aan de andere kant, weet ik ook niet wat ik mis. En dan mis ik dat ook weer, dat ik het niet weet wat ik mis Volg je 'm nog?

Ik denk dat ik het nog volg ja. Ik kan me voorstellen dat het lastiger is om op te groeien zonder vader als je daarnaast helemaal geen mannen in je familie hebt. En met 'gewoon, het hebben van een papa', bedoel je dan in vergelijking met mensen om je heen? Zo van, iedereen heeft een vader, behalve ik?

Ehm, ja ook denk ik, maar ook het missen van een ouder. Ik wil graag mijn papa terug, maar dat kan niet. Ik heb bijvoorbeeld wel 1 herinnering aan hem. Ik had hem gewoon erg graag in mijn leven gehad.

Heel herkenbaar. Ik vind dat je het mooi omschrijft, dat is precies hoe ik het ook ervaar. Al ben ik niet opgegroeid zonder mannen in mijn omgeving, toch wel zonder die ene man.

Ja, die ene man is toch het aller belangrijkst dan he

Break Of Day schreef:Ik vind dat iedereen recht heeft op zijn eigen verdriet.

Maar ik snap het niet, als je vindt dat er wel gradaties zijn in verdriet dan wil dat toch niet zeggen dat je vindt dat er mensen zijn die geen recht hebben op hun verdriet?

*heb niet het hele topic gelezen*


Ik vind dat ook erg raar. Ik heb nog nooit gedacht/gevonden dat mijn verdriet groter was dan dat van een ander, dat mijn boosheid groter was dan dat van een ander of dat mijn vreugde groter was dan dat van een ander (of juist kleiner) of welke emotie dan ook. Hoe zou ik dat kunnen denken? Ik weet toch niet wat een ander voelt? Zelfs als je gevoelens probeert uit te leggen zal een ander nooit echt weten wat je precies voelt. Dus kun je ook niet vergelijken. De situatie an sich zou je wel kunnen vergelijken, maar dat blijft een mening. (de één zal zeggen dat hij/zij het 'erger' zou vinden om nooit zwanger te kunnen worden dan om een miskraam te krijgen, al zou dat natuurlijk raar zijn omdat je dat niet weet als je het niet zelf meemaakt, maar ik noem maar wat). Maar dan kun je nog altijd niet zeggen dat het ene verdriet groter is dan het andere.

Ik vind dit echt een lastige vraag. Aan de ene kant vind ik verdriet is verdriet en wie ben ik om er over te oordelen? Toch heb ik mijzelf hier ook schuldig aan gemaakt, alleen nooit uitgesproken.

Voorbeeldje; 3 jaar geleden had mijn moeder kanker en lag in coma. Omdat ik niet thuis wilde zitten bleef ik werken. Werk in de telecom wereld, en kreeg een klant met een toestel terug wat al 2x kapot was gegaan. Ze komt helemaal over de rooie binnen en gaat volledig door het lint tegen mij. Op dat moment dacht ik ook; joh mens, maak je niet druk, je bent tenminste gezond.

Waarschijnlijk hypocriet, en heb verder ook niks gezegd maar dacht het wel. Op zulke momenten kan ik mij wel voorstellen dat er toch gradaties zijn van verdriet.

Susan schreef:

Break Of Day schreef:Ik vind dat iedereen recht heeft op zijn eigen verdriet.

Maar ik snap het niet, als je vindt dat er wel gradaties zijn in verdriet dan wil dat toch niet zeggen dat je vindt dat er mensen zijn die geen recht hebben op hun verdriet?

Ik vind niet dat die er zijn. Iedereen ervaart dingen anders. Ik heb niets met oma en ik hoop maar dat de crematie niet op een werkdag valt en een ander is daar weken kapot van. Ik ga dan niet denken dat iemand zich aanstelt. Verdriet is voor iedereen anders. Maar ik vind wel dat mensen soms te lang blijven hangen in verdriet.

Lorna mercedez schreef:Ik vind niet dat die er zijn. Iedereen ervaart dingen anders. Ik heb niets met oma en ik hoop maar dat de crematie niet op een werkdag valt en een ander is daar weken kapot van. Ik ga dan niet denken dat iemand zich aanstelt. Verdriet is voor iedereen anders. Maar ik vind wel dat mensen soms te lang blijven hangen in verdriet.

Maar zelfs dat wordt niet gezegd, dat een ander zich aanstelt.

Susan schreef:

Lorna mercedez schreef:Ik vind niet dat die er zijn. Iedereen ervaart dingen anders. Ik heb niets met oma en ik hoop maar dat de crematie niet op een werkdag valt en een ander is daar weken kapot van. Ik ga dan niet denken dat iemand zich aanstelt. Verdriet is voor iedereen anders. Maar ik vind wel dat mensen soms te lang blijven hangen in verdriet.

Maar zelfs dat wordt niet gezegd, dat een ander zich aanstelt.

Maar dan kan er toch geen gradatie zijn? Dat is toch iets vanuit je eigen perspectief?

Vind ik wel, maar goed, dat heb ik gisteren al uitgelegd. Er wordt hier volgens mij de hele tijd maar vanuit gegaan dat als je vindt dat er meerdere gradaties van verdriet zijn, je 'dus' je eigen verdriet het ergste vindt, maar dat is dus helemaal niet zo. Ik zie ook genoeg situaties waarvan ik denk dat het verdriet daar om erger is dan mijn grootste verdriet. En je kunt inderdaad niet alles vergelijken, daar ben ik het wel mee eens, maar ik vind niet dat er geen gradaties bestaan.

Susan schreef:Vind ik wel, maar goed, dat heb ik gisteren al uitgelegd. Er wordt hier volgens mij de hele tijd maar vanuit gegaan dat als je vindt dat er meerdere gradaties van verdriet zijn, je 'dus' je eigen verdriet het ergste vindt, maar dat is dus helemaal niet zo. Ik zie ook genoeg situaties waarvan ik denk dat het verdriet daar om erger is dan mijn grootste verdriet. En je kunt inderdaad niet alles vergelijken, daar ben ik het wel mee eens, maar ik vind niet dat er geen gradaties bestaan.

Eens

Maar staan ze dan vast? Mijn pony heb ik al bijna mijn hele leven. Ik zit er nooit op maar zie hem wel heel vaak en ik ken hem langer dan welk mens, op mijn vader na. Als hij wegvalt zal ik echt verdriet voelen omdat ik hem als een vast gegeven heb sinds ik 5 ben. Mijn andere huisdier heb ik 2 jaar. Ik zal hem missen maar om mijn kat zal ik minder lang en heftig verdrietig zijn dan om mijn pony. Beide zijn gewoon dieren. Wat is daar dan de gradatie?

Ik denk dat verdriet uit meerdere factoren bestaat en dat je soms wel kan inschatten dat het ene verdriet heviger is dan het andere, soms niet, want het is natuurlijk geen exacte wetenschap. Hoe lang en goed je iemand kent, in dit geval je huisdier, is denk ik wel een van de (soms vele) factoren.

TGR schreef:Ik zou me blijven afvragen welke eigenschappen ik van hem zou hebben en of ik op hem lijk. Ik heb mijn vader wel gekend en nog steeds zit ik met een hoop vragen. Dus ook dat geeft geen garantie.

Ik heb mijn vader niet eens echt "gekend", ik was 6 toen hij dood ging. Maar ik heb die vragen dus ook wel. Lijk ik op hem, ( uiterlijk weet ik dat wel ivm foto's ), was hij intelligent, wat had hij me kunnen leren, zou hij trots op mr zijn... etc.

Alleen staan die los van mijn verdriet, dat is gewoon de nieuwsgierigheid.

Ik kan het niet echt verklaren, maar sinds een aantal jaren voel ik diep van binnen een intens verdriet omdat hij er niet meer is. Gewoon gemis, niks meer en niks minder. Een tante van mij vind dat ik mijn vader 'ophemel, want zo geweldig was hij niet' Ik mis hem gewoon, accept it. Niemand is alleen maar geweldig.

Oke, dan snap ik je wel al zie ik het denk ik anders.

Lorna mercedez schreef:Oke, dan snap ik je wel al zie ik het denk ik anders.

Are u tokking to mie?

PurpleSparkle schreef:

Lorna mercedez schreef:Oke, dan snap ik je wel al zie ik het denk ik anders.

Are u tokking to mie?

Tegen Susan. Jullie gevoel snap ik wel maar heb ik niet.

Lorna mercedez schreef:

PurpleSparkle schreef:

Lorna mercedez schreef:Oke, dan snap ik je wel al zie ik het denk ik anders.

Are u tokking to mie?

Tegen Susan. Jullie gevoel snap ik wel maar heb ik niet.

Oke! Geeft toch ook niet.

Mijn verhaal over mijn (overleden) zoon heeft een keer in de Yes gestaan. Daar kwam toen ook een reactie op en die heeft toen in de Yes gestaan. Het kwam er op neer dat ik tenminste blij moest zijn dat ik een zoon had gehad. Andere mensen kunnen geen kinderen krijgen en dat was veel erger. Dat vond ik toch wel een rare reactie.

Iedereen heeft verdriet op zijn eigen manier. Ik denk wel eens: stel je toch niet zo aan maar ik zal het nooit hardop zeggen omdat ik een ander niet wil kwetsen.

yvonne schreef:Mijn verhaal over mijn (overleden) zoon heeft een keer in de Yes gestaan. Daar kwam toen ook een reactie op en die heeft toen in de Yes gestaan. Het kwam er op neer dat ik tenminste blij moest zijn dat ik een zoon had gehad. Andere mensen kunnen geen kinderen krijgen en dat was veel erger. Dat vond ik toch wel een rare reactie.

Iedereen heeft verdriet op zijn eigen manier. Ik denk wel eens: stel je toch niet zo aan maar ik zal het nooit hardop zeggen omdat ik een ander niet wil kwetsen.

Dat weet ik nog, want daar heb ik toen nog een boze brief over geschreven, dat vond ik ook echt niet kunnen.

Maar als ik naar mezelf kijk, al ben ik soms heel verdrietig om het feit dat Ezra autisme heeft en dat zijn ontwikkeling daardoor minder makkelijk en minder vanzelfsprekend is, dat ik denk dat jouw verdriet om je overleden zoontje echt erger is. Dat is dus wat ik bedoel.

yvonne schreef:
Iedereen heeft verdriet op zijn eigen manier. Ik denk wel eens: stel je toch niet zo aan maar ik zal het nooit hardop zeggen omdat ik een ander niet wil kwetsen.

Dat vind ik trouwens wel echt heel erg dat iemand zo'n reactie gaf op jouw verhaal! dan hebben ze inderdaad totaal geen empathisch vermogen.

Over je laatste zin: Dit heb ik de laatste tijd best vaak. Vanaf januari heb ik gewoon echt een k.u.t. leven, om het even zo banaal te zeggen, maar deze gevoelens laat ik zo min mogelijk toe, omdat ik ook nog een gezin heb met 2 kindjes waar ik voor de volle 100% voor wil zijn.
Als ik dan mensen om mij heen hoor, dat ze zich echt zo verschrikkelijk voelen, omdat ze griep hebben, dan denk ik echt heel vaak: Pfff ik wou dat ik met jou kon ruilen! Wat zou ik nu graag "gewoon" griep hebben en alle andere shit zo overdragen.
Ik moet zeggen dat het ook afhankelijk is wie het zegt. Bij mijn manager bijvoorbeeld kan ik zulke opmerkingen totaal niet hebben. Op dit moment is onze werkrelatie dan ook niet bepaald goed te noemen. Toen ik begin januari huilend op mijn werk zat en hij vroeg wat er aan de hand was, ik daarna in het kort mijn verhaal had gedaan, gaf hij doodleuk de reactie: Ja ik heb ook echt een rotweek achter de rug, mijn zoon wilde de hele week niet skiën.

Ik ben me sowieso het afgelopen jaar ontzettend gaan verbazen over hoe vreselijk sommige mensen kunnen reageren. Een leidinggevende op mijn werk presteerde het om na 2 maanden te vragen of ik nog steeds zo'n moeite had met het overlijden van mijn vader, en of ik er nog iedere dag aan dacht? Ik wilde haar gewoon echt een klap verkopen op dat moment.

Ik heb me die gradaties ook regelmatig afgevraagd. Een van mijn langste beste vriendinnen, we kennen elkaar al meer dan 20 jaar, worstelt al jaren met borderline. Altijd ben ik er voor haar geweest. En nu, het afgelopen jaar, heeft ze me niet 1 keer gevraagd hoe het met me ging. Ik kan me dan alleen maar bedenken dat ze haar eigen situatie erger vind dan de mijne en eerlijk, dat vind k totaal niet waar. Misschien onredelijk, maar het is wel zo.

Verdriet is gewoon altijd vervelend om te voelen. Wat de reden ook is.

Carrie schreef:Zoey, zat jij hier al eerder? Heb je een naamsverandering gehad?

Ik lees hier al jaren mee (volgens mij al zo'n 5 jaar) en heb verschillende accounts gehad, maar nooit echt actief gereageerd. Dus ik denk niet dat ik iemand ben die jij kent

@ Supergrover; ik heb het meest gemist dat er iemand is die ik 'papa' kan noemen, een echte papa, het gevoel daarvan. Ik heb wel een hele lieve stiefpapa waar ik een hele goede band mee heb, maar het is toch anders.

Waar ik ook vaak mee zit is dat ik het gevoel heb dat het niet eerlijk is, dat andere mensen wel veel herinneringen hebben aan mijn vader en hem beter kennen dan ik, terwijl ik zijn dochter ben. Ik weet niet zo goed hoe ik het uit moet leggen, maar ik hoop dat je me begrijpt.