Gradaties van verdriet

Mensen proberen een ander denk ik te troosten door dat soort opmerkingen. Het is niet zo dat ze vinden dat jij geen verdriet mag hebben. Het is juist een manier om te proberen om jouw pijn te verlichten vanuit hun oogpunt gezien. Ik denk dat bedoelingen van mensen meestal verkeerd worden uitgelegd in ze zin van; "Dus mag ik daar geen verdriet om hebben?" Het komt vaak verkeerd over, maar dat betekent niet dat mensen je het verdriet misgunnen. (alsof je iemand verdriet gunt trouwens!)

Je mag andermans verdriet niet bagatelliseren, maar ik vind wel degelijk dat er gradaties zijn.

Overigens vind ik het niet hypocriet om dat soort dingen niet uit te spreken. Je hoeft niet alles wat je denkt hardop te zeggen. Anders krijg je een situatie waarin je óf al je eigen gedachten moet gaan censureren, óf alles wat je denkt maar meteen de wijde wereld in moet gooien. Je hebt gewoon recht op je gedachten, ook op gedachten die voor anderen minder fijn zouden zijn om te horen, en je hebt er ook recht op om die gedachten stil te houden.

Susan, in welk opzicht vind jij dan dat er gradaties zijn?

Ik denk gewoon dat je een situatie A en een situatie B kan hebben en dat situatie A meer verdriet teweeg brengt dan situatie B, wat niet wil zeggen dat situatie B niet erg is of 'wel meevalt'.

Maar dat is toch afhankelijk van hoe iemand het ervaart?

Als in situatie A iemand hond overlijdt en in situatie B iemand moeder, zou je op het eerste gezicht zeggen dat situatie B meer verdriet teweeg zou brengen. Maar als je erbij zou verzinnen dat de hond van een man is die geen familie meer heeft en al 15 jaar alleen met zijn hond doorbrengt, en de persoon wiens moeder overlijdt al 15 jaar geen contact meer heeft gehad met de moeder, zou het precies andersom zijn. Dat betekent toch juist dat verdriet niet op te delen is in gradaties?

Jij haalt er nu van alles bij, ik heb het even over situaties waarvan je de ins en outs wel aardig kent en dan vind ik wel degelijk dat een bepaalde situatie erger kan zijn dan een andere. Soms zelfs veel erger.

Dat je vindt dat er gradaties van verdriet zijn, wil niet zeggen dat je je eigen verdriet per se het ergste vindt trouwens.

Ik begrijp natuurlijk wel dat het in het algemeen erger is om bijvoorbeeld een kind te verliezen dan wanneer je je favoriete broek verpest in de was, maar ik doel in dit topic wel op enigzins vergelijkbare situaties, zoals Leaf en ik die allebei onze vader hebben verloren. Weliswaar allebei op een totaal andere manier, maar ik vind dat er in die situaties geen gradaties zijn. Het is beide vreselijk, op zijn eigen manier.

Die gedachten zijn inderdaad menselijk. Maar het uitspreken er van, vind ik juist een beslissing die je met je eigen empatisch vermogen moet zien in te zien. En wat zijn er veel mensen die een dergelijk vermogen missen...

Zoey schreef:Ik begrijp natuurlijk wel dat het in het algemeen erger is om bijvoorbeeld een kind te verliezen dan wanneer je je favoriete broek verpest in de was, maar ik doel in dit topic wel op enigzins vergelijkbare situaties, zoals Leaf en ik die allebei onze vader hebben verloren. Weliswaar allebei op een totaal andere manier, maar ik vind dat er in die situaties geen gradaties zijn. Het is beide vreselijk, op zijn eigen manier.

Ik vind jouw situatie en die van Leaf wel héél verschillend. Beide zijn vreselijk verdrietig, maar op een ander vlak. Het één niet meer verdrietig dan het andere, maar wel anders. Vergelijken kun je ze niet.

Zoey schreef:Ik begrijp natuurlijk wel dat het in het algemeen erger is om bijvoorbeeld een kind te verliezen dan wanneer je je favoriete broek verpest in de was, maar ik doel in dit topic wel op enigzins vergelijkbare situaties, zoals Leaf en ik die allebei onze vader hebben verloren. Weliswaar allebei op een totaal andere manier, maar ik vind dat er in die situaties geen gradaties zijn. Het is beide vreselijk, op zijn eigen manier.

Dat is niet waar ik op doel. Ik heb bijvoorbeeld zelf een kind met autisme en ik heb vaak best verdriet van de onzekere toekomst, de zorgen die we om hem hebben, maar soms lees ik over moeders die een kind hebben waar iets mee aan de hand is wat nog veel ernstiger is en dan denk ik ook dat hun verdriet daarom groter is. Het is dan niet zo dat ik denk: dit is mijn ergste verdriet, dat is dan even erg als het ergste verdriet van die moeder.

Andersom heb ik het ook wel.

@ Youandi, natuurlijk zijn het hele verschillende situaties, maar toch ook vergelijkbaar omdat het allebei gaat om het verlies van een vader. Dat is het enige gelijke aan de twee situaties. Verder zijn ze natuurlijk totaal niet vergelijkbaar, maar daarom juist voor mij een goed voorbeeld om mijn punt mee te maken. Ze zijn hetzelfde (want: in beide gevallen verliest een dochter haar vader) maar toch heel anders omdat het op een totaal andere manier in een totaal andere levensfase is gebeurd. En toch zijn er in dat geval geen gradaties.

@ Susan, maar ben je dan niet als moeder jouw eigen verdriet aan het bagatelliseren? Jouw verdriet kan toch even groot zijn als het verdriet van een moeder met een kind die een levensbedreigende ziekte heeft? Ik weet natuurlijk verder niets van jouw situatie, maar vaak is het zo dat je als ouder moeilijk contact kunt leggen met je eigen kind wanneer hij autisme heeft. Is dat dan minder erg dan een moeder die wel makkelijk contact met haar kind kan leggen, maar wiens kind waarschijnlijk niet ouder wordt dan een bepaalde leeftijd?

Zoey schreef:
@ Susan, maar ben je dan niet als moeder jouw eigen verdriet aan het bagatelliseren? Jouw verdriet kan toch even groot zijn als het verdriet van een moeder met een kind die een levensbedreigende ziekte heeft? Ik weet natuurlijk verder niets van jouw situatie, maar vaak is het zo dat je als ouder moeilijk contact kunt leggen met je eigen kind wanneer hij autisme heeft. Is dat dan minder erg dan een moeder die wel makkelijk contact met haar kind kan leggen, maar wiens kind waarschijnlijk niet ouder wordt dan een bepaalde leeftijd?

Nee hoor. Ik weet dat mijn verdriet heel reëel is, maar ik vind dat het juist wel goed is om je te realiseren dat er nog veel ergere dingen zijn. Ik vind het goed om stil te staan bij wat we wel hebben. En ja, ik vind het inderdaad minder erg om een kind te hebben met autisme dan om een kind te hebben dat niet oud zal worden. Hoeveel pijn het soms ook doet en hoeveel zorgen ik me soms ook maak, er zijn momenten waarop ik denk: gelukkig is het bij hem 'maar' autisme. Het had nog zoveel erger kunnen zijn. Dat wil niet zeggen dat er andere momenten zijn waarop ik het verdriet wel heel erg toelaat. Of bij de zorgen van een andere ouder wel vind dat onze situatie erger is.

Zoey schreef:@ Youandi, natuurlijk zijn het hele verschillende situaties, maar toch ook vergelijkbaar omdat het allebei gaat om het verlies van een vader. Dat is het enige gelijke aan de twee situaties. Verder zijn ze natuurlijk totaal niet vergelijkbaar, maar daarom juist voor mij een goed voorbeeld om mijn punt mee te maken. Ze zijn hetzelfde (want: in beide gevallen verliest een dochter haar vader) maar toch heel anders omdat het op een totaal andere manier in een totaal andere levensfase is gebeurd. En toch zijn er in dat geval geen gradaties.

Ja, daar heb je gelijk in.

Ik wist niet hoe ik onder woorden wil brengen wat ik bedoel.. Ik denk dat jouw voorbeeld een voorbeeld is van verdriet op dezelfde trede. En die tredes zijn heel breed. Het verdriet om, bijvoorbeeld, een huisdier, staat een trede (of meerdere) lager. Zo zie ik het.

Ik ben het eens met Susan, er zijn wel degelijk gradaties in verdriet. Er is zelfs een maatstaf voor, op basis van stressscores. Maar ik zie dat in dit topic twee dingen door elkaar gehaald wordt. Enerzijds heb je verschillende soorten verdriet, waarvan objectief het een wel erger kan zijn dan het ander (een ouder verliezen tegenover een zieke cavia). Maar anderzijds heb je de beleving ervan, die wat mij betreft volledig los staat daarvan. Het is erger om een ouder te verliezen dan om een zieke cavia te hebben, maar dat betekent geenszins dat je niet verdrietig mag zijn om je cavia. Dat andere mensen verdriet hebben, dat andere situaties ander/meer verdriet opleveren, zegt toch niets over jouw verdriet?

Ik vind het een beetje als het 'kindertjes in Afrika' argument. Dat er hongerende kindsoldaten in Afrika zijn, wiens halve familie is uitgemoord, dat is verschrikkelijk. Maar dat staat toch volledig los van het verdriet en de problemen die jij en ik ervaren?

Zoey schreef:Leaf, jouw laatste alinea herken ik aan de ene kant heel erg, want ik vind het ontzettend oneerlijk dat ik mijn vader nooit heb mogen kennen en dat er mensen zijn die van alles van hem weten terwijl ik me niet eens kan herinneren dat ik ooit bij hem op schoot heb gezeten. Maar aan de andere kant, de manier waarop jij je vader hebt verloren lijkt me ook ontzettend erg. Ik kan mij niet indenken hoe ik me zou voelen als ik in jouw schoenen zou staan.

Gelukkig hoeven we dit niet te vergelijken en zijn we vrij om op onze eigen manier met deze situaties om te gaan. Ik vind het gewoon ontzettend moeilijk om ermee om te gaan dat er altijd buitenstaanders over dit soort situaties willen oordelen.

Mijn vader is overleden toen ik 3 was. Ik weet ook niet wat erger is. Het lijkt mij erger je vader te verliezen zoals Leaf, zij heeft hem echt gekend, van hem gehouden en hij van haar. Maar zonder vader opgroeien is ook niet mis en doet me soms veel verdriet. Het is allebei heel erg naar. Maar bij mij is het geen open wond meer, gelukkig. Terwijl het logischerwijs bij Leaf nog heel erg rauw is allemaal.

Zoey, zat jij hier al eerder? Heb je een naamsverandering gehad?

Wat hebben jullie gemist door het opgroeien zonder vader? Zijn dat echt specifieke dingen, of is het meer het idee dat je iets mist, omdat de mensen om je heen wel een vader hebben?

SuperGrover schreef:Wat hebben jullie gemist door het opgroeien zonder vader? Zijn dat echt specifieke dingen, of is het meer het idee dat je iets mist, omdat de mensen om je heen wel een vader hebben?

Wat een goede vraag! Even denken. Ik heb het gemist, een vaderfiguur om mij heen te hebben. Heb verder geen ooms, neven, opa's. Ben alleen opgegroeid met vrouwen. Ik heb geen 'mannelijke' leiding gehad. Klinkt misschien wat gek hoor. Ik heb het gemist in een gezin op te groeien met beide ouders, of deze nou gescheiden zijn of niet. Gewoon, het hebben van een papa. En aan de andere kant, weet ik ook niet wat ik mis. En dan mis ik dat ook weer, dat ik het niet weet wat ik mis Volg je 'm nog?

Ik vind dat iedereen recht heeft op zijn eigen verdriet.

Carrie schreef:

SuperGrover schreef:Wat hebben jullie gemist door het opgroeien zonder vader? Zijn dat echt specifieke dingen, of is het meer het idee dat je iets mist, omdat de mensen om je heen wel een vader hebben?

Wat een goede vraag! Even denken. Ik heb het gemist, een vaderfiguur om mij heen te hebben. Heb verder geen ooms, neven, opa's. Ben alleen opgegroeid met vrouwen. Ik heb geen 'mannelijke' leiding gehad. Klinkt misschien wat gek hoor. Ik heb het gemist in een gezin op te groeien met beide ouders, of deze nou gescheiden zijn of niet. Gewoon, het hebben van een papa. En aan de andere kant, weet ik ook niet wat ik mis. En dan mis ik dat ook weer, dat ik het niet weet wat ik mis Volg je 'm nog?

Ik denk dat ik het nog volg ja. Ik kan me voorstellen dat het lastiger is om op te groeien zonder vader als je daarnaast helemaal geen mannen in je familie hebt. En met 'gewoon, het hebben van een papa', bedoel je dan in vergelijking met mensen om je heen? Zo van, iedereen heeft een vader, behalve ik?

SuperGrover schreef:Ik ben het eens met Susan, er zijn wel degelijk gradaties in verdriet. Er is zelfs een maatstaf voor, op basis van stressscores. Maar ik zie dat in dit topic twee dingen door elkaar gehaald wordt. Enerzijds heb je verschillende soorten verdriet, waarvan objectief het een wel erger kan zijn dan het ander (een ouder verliezen tegenover een zieke cavia). Maar anderzijds heb je de beleving ervan, die wat mij betreft volledig los staat daarvan. Het is erger om een ouder te verliezen dan om een zieke cavia te hebben, maar dat betekent geenszins dat je niet verdrietig mag zijn om je cavia. Dat andere mensen verdriet hebben, dat andere situaties ander/meer verdriet opleveren, zegt toch niets over jouw verdriet?

Ik vind het een beetje als het 'kindertjes in Afrika' argument. Dat er hongerende kindsoldaten in Afrika zijn, wiens halve familie is uitgemoord, dat is verschrikkelijk. Maar dat staat toch volledig los van het verdriet en de problemen die jij en ik ervaren?

Dit vind ik heel goed omschreven, ik ben het er wel mee eens.

SuperGrover schreef:

Carrie schreef:

SuperGrover schreef:Wat hebben jullie gemist door het opgroeien zonder vader? Zijn dat echt specifieke dingen, of is het meer het idee dat je iets mist, omdat de mensen om je heen wel een vader hebben?

Wat een goede vraag! Even denken. Ik heb het gemist, een vaderfiguur om mij heen te hebben. Heb verder geen ooms, neven, opa's. Ben alleen opgegroeid met vrouwen. Ik heb geen 'mannelijke' leiding gehad. Klinkt misschien wat gek hoor. Ik heb het gemist in een gezin op te groeien met beide ouders, of deze nou gescheiden zijn of niet. Gewoon, het hebben van een papa. En aan de andere kant, weet ik ook niet wat ik mis. En dan mis ik dat ook weer, dat ik het niet weet wat ik mis Volg je 'm nog?

Ik denk dat ik het nog volg ja. Ik kan me voorstellen dat het lastiger is om op te groeien zonder vader als je daarnaast helemaal geen mannen in je familie hebt. En met 'gewoon, het hebben van een papa', bedoel je dan in vergelijking met mensen om je heen? Zo van, iedereen heeft een vader, behalve ik?

Ehm, ja ook denk ik, maar ook het missen van een ouder. Ik wil graag mijn papa terug, maar dat kan niet. Ik heb bijvoorbeeld wel 1 herinnering aan hem. Ik had hem gewoon erg graag in mijn leven gehad.

Carrie schreef:

SuperGrover schreef:

Carrie schreef:

SuperGrover schreef:Wat hebben jullie gemist door het opgroeien zonder vader? Zijn dat echt specifieke dingen, of is het meer het idee dat je iets mist, omdat de mensen om je heen wel een vader hebben?

Wat een goede vraag! Even denken. Ik heb het gemist, een vaderfiguur om mij heen te hebben. Heb verder geen ooms, neven, opa's. Ben alleen opgegroeid met vrouwen. Ik heb geen 'mannelijke' leiding gehad. Klinkt misschien wat gek hoor. Ik heb het gemist in een gezin op te groeien met beide ouders, of deze nou gescheiden zijn of niet. Gewoon, het hebben van een papa. En aan de andere kant, weet ik ook niet wat ik mis. En dan mis ik dat ook weer, dat ik het niet weet wat ik mis Volg je 'm nog?

Ik denk dat ik het nog volg ja. Ik kan me voorstellen dat het lastiger is om op te groeien zonder vader als je daarnaast helemaal geen mannen in je familie hebt. En met 'gewoon, het hebben van een papa', bedoel je dan in vergelijking met mensen om je heen? Zo van, iedereen heeft een vader, behalve ik?

Ehm, ja ook denk ik, maar ook het missen van een ouder. Ik wil graag mijn papa terug, maar dat kan niet. Ik heb bijvoorbeeld wel 1 herinnering aan hem. Ik had hem gewoon erg graag in mijn leven gehad.

Oké, misschien is het ook wel juist omdat je een herinnering aan hem hebt, dat je hem mist. Dan is het niet meer een abstract concept, maar echt een mens die je had kunnen kennen. Ik vind het wel fascinerend, ik ben zelf ook opgegroeid zonder vader, en ik heb echt wel honderd keer de vraag gehad of ik hem niet mis. Maar ik voel dat helemaal niet, juist omdat ik hem niet gekend heb, wat zou ik dan moeten missen? Ik vind het dus wel bijzonder om te lezen hoe jullie dat zo anders hebben ervaren. Natuurlijk zijn de situaties ook niet hetzelfde en dus niet echt te vergelijken, maar goed

Ah nu snap ik je vragen ook beter! Jouw vader leeft nog wel? Je bent een stuk jonger dan ik, toch? Ik had vroeger nooit ergens last van. Het gevoel van gemis en verdriet kwam pas toen ik rond de 24 was. Niet dat het voor jou ook zo hoeft te gaan, maar bij mij was dat dus wel het geval. Juist nu ik ouder ben.

Edit: misschien, als jouw vader nog leeft (dat weet ik niet) is het verschil dat jij hem nog zou kunnen leren kennen? Hem in je leven zou kunnen toelaten? Ik kan dat niet meer, die keuze heb ik niet.

Carrie schreef:Ah nu snap ik je vragen ook beter! Jouw vader leeft nog wel? Je bent een stuk jonger dan ik, toch? Ik had vroeger nooit ergens last van. Het gevoel van gemis en verdriet kwam pas toen ik rond de 24 was. Niet dat het voor jou ook zo hoeft te gaan, maar bij mij was dat dus wel het geval. Juist nu ik ouder ben.

Edit: misschien, als jouw vader nog leeft (dat weet ik niet) is het verschil dat jij hem nog zou kunnen leren kennen? Hem in je leven zou kunnen toelaten? Ik kan dat niet meer, die keuze heb ik niet.

Mijn vader leeft nog wel ja, en ik zou hem kunnen leren kennen. Ik heb inderdaad nog die keuze, dat maakt natuurlijk een wereld van verschil. Maar ik weet dit pas sinds mijn 15e, ook daarvoor heb ik nooit een gevoel van gemis gehad. Maar het zou inderdaad kunnen dat dat nog komt. Ik ben pas 19 ook, dus het zou nog kunnen komen. Misschien juist op momenten in je leven zoals een bruiloft of de geboorte van je kind. Niet dat hij dan zou komen, maar dat ik dan dat gemis pas ervaar. Ik weet het niet, ik kan me dat eigenlijk moeilijk voorstellen, ik heb hem ook niet gemist bij mijn diplomauitreiking bijvoorbeeld. Helemaal omdat ik hem op mijn 17e wel ontmoet heb, maar dat was niet echt een fantastische ervaring. Ik hoef me veel dingen in ieder geval niet af te vragen. Zo van, wat is het voor een persoon, zou het klikken, lijk ik op hem. Dat heb jij natuurlijk wel. Ik denk dat dat wel verschil maakt, hoewel ik voor mijn ontmoeting die dingen eigenlijk ook niet heb afgevraagd. Misschien ben ik wel gewoon een beetje vreemd