Re: ''De jeugd van tegenwoordig...''

Gast do 25 nov 2010 - 1:05

Dat is ook wel een goed idee eigenlijk..
Maar vind ook dat sommige regels er gewoon horen te zijn.

Bolleke do 25 nov 2010 - 1:17

Ik vind dit altijd moeilijk want wie weet is mijn kind over 10 jaar ook wel zo' n K*T kind.
Mijn oppas loopt stage op een middelbare school en ze heeft een klas die vol zit met die onhandelbare kids, die hebben ze daar in een klas geduwd. Maar die hebben dus ook overal schijt aan, ze zegt wel dat het echt niet te zeggen valt of het aan de thuissituatie ligt, er is een meisje dat is strontverwend en die vader neemt het altijd voor haar op, als ze spijbelt dan zal dat we aan het slechte onderwijs liggen etc. Maar er is ook een gezin en dat is gewoon heel netjes en sociaal en die broers hebben daar ook op school gezeten en nooit last mee gehad.
Sommige kinderen zijn ook heel vatbaar voor de druk van anderen en willen stoer doen en gaan dan zulk gedrag vertonen. Ik zou zeker proberen een stokje ervoor te steken als ik dat in de gaten heb. Maar veel kun je denk ik niet doen.

Gast do 25 nov 2010 - 2:15

Liva schreef:Dat heeft grotendeels met de individualisering van de maatschappij te maken denk ik. Vroeger ging het in onze maatschappij veel meer om groepsdruk, dat zie je in landen als China nu nog heel erg bijvoorbeeld. Aan de ene kant vind ik het een goede ontwikkeling dat de maatschappij individualiseert, aan de andere kant het heeft het natuurlijk ook zijn consequenties. De maatschappij heeft heel lang een instelling van 'zoek het maar uit' gehad. Gelukkig begint dat tij weer wat te keren..

Daarnaast zie ik het zelf eigenlijk heel weinig tot niet, maar ik denk ook wel dat het verschil maakt in welke regio je woont. En ik denk ook zeker niet dat het 'vroeger'' zoveel beter was. Als je toen niet luisterde kreeg je met de stok op je vingers. Zal dat echt zoveel beter zijn? Dat is niet stil zijn om het respect, dat is stil zijn omdat je anders op je lazer krijgt. Dat zorgt ervoor dat je je niet optimaal kan ontwikkelen.

Ik denk dat dit fenomeen in veel regio's wel herkenbaar is. Ik kom zelf uit Twente. Vroeger zal vast niet ''beter'' zijn geweest, maar de leraar had in ieder geval wel aanzien. En dan heb ik het niet over heel vroeger toen er inderdaad nog op los geslagen werd, dat keur ik ook niet goed. Maar ik heb het dan over bijvoorbeeld toen ik zelf op de basisschool zat, toen was het echt nog niet zo erg als nu....
Dat de maatschappij individualiseert klopt wel, maar je ziet ook overal weer van die ''groepjes'' ontstaan hier in de regio... En iedere groep heeft weer zijn eigen normen en waarden en daardoor is er niet echt een rode draad meer te vinden. De ene ouder interesseert het veel minder wat zijn/haar kind uitvreet dan de ander.

Ik ben het er trouwens ook mee eens dat je samen met je kind afspraken moet maken over bijvoorbeeld hoe laat thuiskomen. Als de opvoeding daarvoor goed is geweest, houden die kinderen zich daar aan. Dat deed ik tenminste wel.
Ik denk dat het ook inderdaad van de gezinssituatie afhangt... Maar met een onhandelbaar kind probeer je toch hulp te zoeken als je het niet alleen aankan? En ik heb natuurlijk wel makkelijk praten, maar zo werkt het bij ons thuis wel...

Gast do 25 nov 2010 - 2:17

Het gaat mij er gewoon eigenlijk om dat ik het belachelijk vind dat die groepjes jongeren overal maar hangen, lawaai maken, dingen kapot maken en hun zooi niet opruimen. Dat leerlingen in mijn groep gewoon doen wat ze zelf willen, niet luisteren, geen respect tonen, niet raar opkijken van straf enzovoorts. Daar komt dan die grote b*k en disrecpect tegen andere mensen, gebrek aan normen en waarden bij en daardoor voel ik me soms geintimideerd, terwijl ik totaal niet bang aangelegd ben... En ik ben vast niet de enige.

Nogmaals; lang niet alle jongeren en leerlingen hoor, ik wijs nu weer extremen aan, maar die extremen komen naar mijn mening wel steeds vaker voor.

Gast do 25 nov 2010 - 2:19

Sannanas schreef:
Ik ben het er trouwens ook mee eens dat je samen met je kind afspraken moet maken over bijvoorbeeld hoe laat thuiskomen. Als de opvoeding daarvoor goed is geweest, houden die kinderen zich daar aan. Dat deed ik tenminste wel.

En een ander deel van de kinderen gaat 'testen' hoeveel die te laat kan komen zonder consequenties.. Daar hoef je echt geen slechte opvoeding voor gehad te hebben..
Vanaf welke leeftijd bespraken jullie dat met je ouders dan? Kan me niet voorstellen dat je bijv. met 13 jaar al om de tafel gaat overleggen wat het beste is, maar dat je dan gewoon van je ouders een tijd mee krijgt en je je daar maar aan te houden hebt..

Gast do 25 nov 2010 - 2:24

_Donnaa schreef:
Sannanas schreef:
Ik ben het er trouwens ook mee eens dat je samen met je kind afspraken moet maken over bijvoorbeeld hoe laat thuiskomen. Als de opvoeding daarvoor goed is geweest, houden die kinderen zich daar aan. Dat deed ik tenminste wel.
En een ander deel van de kinderen gaat 'testen' hoeveel die te laat kan komen zonder consequenties.. Daar hoef je echt geen slechte opvoeding voor gehad te hebben..
Vanaf welke leeftijd bespraken jullie dat met je ouders dan? Kan me niet voorstellen dat je bijv. met 13 jaar al om de tafel gaat overleggen wat het beste is, maar dat je dan gewoon van je ouders een tijd mee krijgt en je je daar maar aan te houden hebt..

Als ik een keer te laat kwam, kreeg ik meteen op mijn donder, dus daar keek ik wel mee uit... Ik mocht voor het eerst ''uit'' toen ik 15 was. Ik heb toen met mijn ouders samen afgesproken dat ik om 1 uur thuis zou zijn. Toen ik een jaar of 17 was, ging het altijd in overleg; ik overlegde dan met mijn vriendinnen tot hoe laat die mochten en dan maakte ik daar met mijn ouders afspraken over. Soms mocht ik ergens blijven slapen en dan werd het wel iets later. Maar ik mocht bijvoorbeeld nooit op straat rondhangen en dat deed ik dus ook niet. Misschien ligt het ook wel gewoon aan mijn eerlijkheid hoor...

Gast do 25 nov 2010 - 2:26

Sannanas schreef:Nou voel ik me soms echt al een ouderwetse muts hoor (ik ben pas 22) en ik heb er een hekel aan als mensen bepaalde dingen over één kam scheren, maar ik verbaas me soms echt over ''de jeugd van tegenwoordig''.
Een aantal voorbeelden;
Mijn leerlingen die elkaar lopen te trappen/duwen/slaan en vervolgens een grote b*k hebben als ik er wat van zeg, leerlingen die meteen beginnen te schreeuwen en waar niet fatsoenlijk tegen/met te praten valt. Een leerlinge die nota bene van school opgehaald moet worden door haar vader omdat de invalster haar niet meer aankan (ze kon straffen wat ze wilde, het maakte haar niks uit en ze schold de invalster uit voor van alles en nog wat).
Woorden zoals bijvoorbeeld k*nker die te pas en te onpas gebruikt worden, zonder dat jongeren stilstaan bij de betekenis ervan.
Jonge groepen allochtonen die hier bij de busbaan voor ons huis met z'n 20-en rondhangen, lopen te voetballen, rondscheuren op hun scooters, het bushokje vernielen en hier tot diep in de nacht blijven staan.
Jongeren die niet opstaan voor ouderen in de bus bijvoorbeeld, ook zo ergerlijk.

Dan vraag ik me soms af; waar gaat het héén?! Krijgen die kinderen vanuit huis geen normen, waarden en opvoeding mee?! En hoe heeft het dan zo ver kunnen komen? Ik krijg soms ouders in mijn klassen die van mening zijn dat het de zaak van de school is om dit soort dingen op te lossen... Daar denk ik toch wel anders over. De school heeft er wat mij betreft wel een aandeel in, maar de kern van de opvoeding ligt toch echt bij de ouders...
Waar is de tijd gebleven dat je als leraar al het aanzien in de wereld had en dat kinderen gewoon deden wat hen gezegd werd in plaats van dat scholen nu bewaking hebben rondlopen omdat het anders uit de hand kan lopen? Hoe kan het dat je je als vrouw niet meer veilig voelt in je eigen buurt?

Nogmaals, ik heb een hekel aan alles over één kam scheren; er zijn genoeg jongeren die zich wel goed gedragen en daar kan de rest wat mij betreft een voorbeeld aan nemen... En misschien pik ik nu ook de extremen eruit hoor, maar ben ik de enige die er zo over denkt? Wat vinden jullie? En aan wie ligt het dan; Aan de jongeren zelf? Hun ouders? De school?

Ik denk dat je inderdaad de extremen eruit pikt. Alles wat ik hierboven lees gebeurde net zo goed toen ik jong was. Je had er altijd wel bijdehandjes tussenzitten en zelf schold ik ook heel veel met kanker (overigens niet naar mensen maar toch, heel slecht). Dit deed ik thuis niet hoor, ik wist heel goed hoe daar over gedacht werd en ik ben toch echt keurig opgevoed. Ik denk dat het gewoon de pubertijd was, stoer doen enzo.

En de tijd dat de leraar nog aanzien had was de tijd waarin ze ook hun leerlingen nog sloegen. Ik ging al om met mijn leraren als normale mensen en heb het niet anders gewild. Vroeger was het echt niet allemaal beter hoor. En waar het heen gaat? Ik denk dat het meeste gewoon goed terecht zal komen.

Gast do 25 nov 2010 - 2:28

Lagom schreef:
Sannanas schreef:Nou voel ik me soms echt al een ouderwetse muts hoor (ik ben pas 22) en ik heb er een hekel aan als mensen bepaalde dingen over één kam scheren, maar ik verbaas me soms echt over ''de jeugd van tegenwoordig''.
Een aantal voorbeelden;
Mijn leerlingen die elkaar lopen te trappen/duwen/slaan en vervolgens een grote b*k hebben als ik er wat van zeg, leerlingen die meteen beginnen te schreeuwen en waar niet fatsoenlijk tegen/met te praten valt. Een leerlinge die nota bene van school opgehaald moet worden door haar vader omdat de invalster haar niet meer aankan (ze kon straffen wat ze wilde, het maakte haar niks uit en ze schold de invalster uit voor van alles en nog wat).
Woorden zoals bijvoorbeeld k*nker die te pas en te onpas gebruikt worden, zonder dat jongeren stilstaan bij de betekenis ervan.
Jonge groepen allochtonen die hier bij de busbaan voor ons huis met z'n 20-en rondhangen, lopen te voetballen, rondscheuren op hun scooters, het bushokje vernielen en hier tot diep in de nacht blijven staan.
Jongeren die niet opstaan voor ouderen in de bus bijvoorbeeld, ook zo ergerlijk.

Dan vraag ik me soms af; waar gaat het héén?! Krijgen die kinderen vanuit huis geen normen, waarden en opvoeding mee?! En hoe heeft het dan zo ver kunnen komen? Ik krijg soms ouders in mijn klassen die van mening zijn dat het de zaak van de school is om dit soort dingen op te lossen... Daar denk ik toch wel anders over. De school heeft er wat mij betreft wel een aandeel in, maar de kern van de opvoeding ligt toch echt bij de ouders...
Waar is de tijd gebleven dat je als leraar al het aanzien in de wereld had en dat kinderen gewoon deden wat hen gezegd werd in plaats van dat scholen nu bewaking hebben rondlopen omdat het anders uit de hand kan lopen? Hoe kan het dat je je als vrouw niet meer veilig voelt in je eigen buurt?

Nogmaals, ik heb een hekel aan alles over één kam scheren; er zijn genoeg jongeren die zich wel goed gedragen en daar kan de rest wat mij betreft een voorbeeld aan nemen... En misschien pik ik nu ook de extremen eruit hoor, maar ben ik de enige die er zo over denkt? Wat vinden jullie? En aan wie ligt het dan; Aan de jongeren zelf? Hun ouders? De school?

Ik denk dat je inderdaad de extremen eruit pikt. Alles wat ik hierboven lees gebeurde net zo goed toen ik jong was. Je had er altijd wel bijdehandjes tussenzitten en zelf schold ik ook heel veel met kanker (overigens niet naar mensen maar toch, heel slecht). Dit deed ik thuis niet hoor, ik wist heel goed hoe daar over gedacht werd en ik ben toch echt keurig opgevoed. Ik denk dat het gewoon de pubertijd was, stoer doen enzo.

En de tijd dat de leraar nog aanzien had was de tijd waarin ze ook hun leerlingen nog sloegen. Ik ging al om met mijn leraren als normale mensen en heb het niet anders gewild. Vroeger was het echt niet allemaal beter hoor. En waar het heen gaat? Ik denk dat het meeste gewoon goed terecht zal komen.

Laten we het hopen smile

Ik heb gewoon het idee dat het steeds erger wordt als ik in mijn omgeving kijk. Dat het niet zo extreem was toen ik nog jonger was. Maar misschien heb ik wel gewoon niet goed opgelet Wink

En vroeger vond ik het ook niet beter, zie mijn vorige post.

Gast do 25 nov 2010 - 2:31

_Donnaa schreef:
Sannanas schreef:
Ik ben het er trouwens ook mee eens dat je samen met je kind afspraken moet maken over bijvoorbeeld hoe laat thuiskomen. Als de opvoeding daarvoor goed is geweest, houden die kinderen zich daar aan. Dat deed ik tenminste wel.
En een ander deel van de kinderen gaat 'testen' hoeveel die te laat kan komen zonder consequenties.. Daar hoef je echt geen slechte opvoeding voor gehad te hebben..
Vanaf welke leeftijd bespraken jullie dat met je ouders dan? Kan me niet voorstellen dat je bijv. met 13 jaar al om de tafel gaat overleggen wat het beste is, maar dat je dan gewoon van je ouders een tijd mee krijgt en je je daar maar aan te houden hebt..

Mijn ouders vonden vroeger alles best maar toen ik 13 was wilde ik echt nog niet stappen. Toen ging ik bij vriendinnen huiswerk maken en kletsen enzo. Mijn ouders wilden alleen weten of ik thuis kwam en zo niet, waar ik was en met wie en hoe laat ik dan thuis zou komen. Zo ging het altijd. Toen ik 16 was mocht ik uit maar niemand van mijn vriendinnen mocht en ik hoefde ook niet. Iets later ging ik wel uit en haalde mijn vader ons altijd op als de disco dicht ging (1 uur in de nacht). Ik vond dat altijd erg prettig. Een vriendin van me moest met de fiets langs de kassen in het donker. Haar ouders haalden haar niet op en zij vond dat stuk fietsen echt eng. Ik ben mijn vader altijd dankbaar geweest dat hij er wel altijd was. Ook als ik dan een probleem had ofzo (een keer was een vriendin kwijtgeraakt en ik was helemaal overstuur) lostte hij dat voor me op. Ik denk dat je als ouders je kind moet durven en kunnen loslaten maar wel met wat grondregels. Ik had het gevoel of ik heel veel vrijheid had maar in werkelijkheid hadden ze het allemaal redelijk in de hand Wink

.

Gast do 25 nov 2010 - 2:35

Sannanas schreef:Laten we het hopen Ik heb gewoon het idee dat het steeds erger wordt als ik in mijn omgeving kijk. Dat het niet zo extreem was toen ik nog jonger was. Maar misschien heb ik wel gewoon niet goed opgelet En vroeger vond ik het ook niet beter, zie mijn vorige post.

Ja ik heb niet alles gelezen, sorry Wink

. Maar ik denk dat het maar net is hoe je om je heen kijkt. Laatst had ik een ongelukje op straat en er stonden gelijk allerlei mensen om me heen te voor hulp. Twee jonge gasten lieten mij hun telefoon gebruiken (zal je net zien dat ik hem niet bij me had), een man kwam met een stoel aangerend en iemand anders met koelingselementen. Superlief! En natuurlijk heb je ook weleens gezeik, zo was laatst een meisje in de tramtunnel die een controleur helemaal uitschold omdat hij haar kaartje vroeg (die ze vast niet had). Toch zie ik dus wel twee kanten in de maatschappij. Ik denk dat je moet proberen ook de positieve dingen moet blijven zien. Mss staat er eens iemand niet op in de bus maar wie weet heeft die persoon ook wel iets aan zijn knie? Er zijn vast vaak genoeg mensen die wel op staan (hier tenminste altijd wel eigenlijk).

Gast do 25 nov 2010 - 2:37

Lagom schreef:
Mijn ouders vonden vroeger alles best maar toen ik 13 was wilde ik echt nog niet stappen. Toen ging ik bij vriendinnen huiswerk maken en kletsen enzo. Mijn ouders wilden alleen weten of ik thuis kwam en zo niet, waar ik was en met wie en hoe laat ik dan thuis zou komen. Zo ging het altijd. Toen ik 16 was mocht ik uit maar niemand van mijn vriendinnen mocht en ik hoefde ook niet. Iets later ging ik wel uit en haalde mijn vader ons altijd op als de disco dicht ging (1 uur in de nacht). Ik vond dat altijd erg prettig. Een vriendin van me moest met de fiets langs de kassen in het donker. Haar ouders haalden haar niet op en zij vond dat stuk fietsen echt eng. Ik ben mijn vader altijd dankbaar geweest dat hij er wel altijd was. Ook als ik dan een probleem had ofzo (een keer was een vriendin kwijtgeraakt en ik was helemaal overstuur) lostte hij dat voor me op. Ik denk dat je als ouders je kind moet durven en kunnen loslaten maar wel met wat grondregels. Ik had het gevoel of ik heel veel vrijheid had maar in werkelijkheid hadden ze het allemaal redelijk in de hand .

Toen ik 13 was gingen we naar het jongerencentrum (12 t/m 15 jaar) en daar had je dan op vrijdagavond disco, maar dan kreeg ik gewoon een tijd mee.. Vandaar dat ik me al niet voor kon stellen dat je dan al afspraken gaat maken met je ouders haha..

Gast do 25 nov 2010 - 2:41

Oh zoiets. Ja op school hadden we weleens een schoolfeest maar dan kwam mijn vader mij ook gewoon halen Very Happy

. Ik vond het alleen maar superlief!

Gast do 25 nov 2010 - 2:41

Lagom schreef:
Sannanas schreef:Laten we het hopen Ik heb gewoon het idee dat het steeds erger wordt als ik in mijn omgeving kijk. Dat het niet zo extreem was toen ik nog jonger was. Maar misschien heb ik wel gewoon niet goed opgelet En vroeger vond ik het ook niet beter, zie mijn vorige post.

Ja ik heb niet alles gelezen, sorry . Maar ik denk dat het maar net is hoe je om je heen kijkt. Laatst had ik een ongelukje op straat en er stonden gelijk allerlei mensen om me heen te voor hulp. Twee jonge gasten lieten mij hun telefoon gebruiken (zal je net zien dat ik hem niet bij me had), een man kwam met een stoel aangerend en iemand anders met koelingselementen. Superlief! En natuurlijk heb je ook weleens gezeik, zo was laatst een meisje in de tramtunnel die een controleur helemaal uitschold omdat hij haar kaartje vroeg (die ze vast niet had). Toch zie ik dus wel twee kanten in de maatschappij. Ik denk dat je moet proberen ook de positieve dingen moet blijven zien. Mss staat er eens iemand niet op in de bus maar wie weet heeft die persoon ook wel iets aan zijn knie? Er zijn vast vaak genoeg mensen die wel op staan (hier tenminste altijd wel eigenlijk).

Gelukkig zijn er ook nog heel veel goede mensen op de wereld smile

Het is ook niet zo dat ik zeg dat er alleen maar ''vreselijke jongeren'' zijn hoor, maar dit topic is misschien gewoon even een uitlaatklep voor wat dingen die ik de laatste tijd om me heen gezien heb... Normaal gesproken ben ik ook altijd een echte rasoptimist en bekijk ik ~~alles~~ bijna alles van de positieve kant, maar de laatste week heb ik denk ik gewoon een beetje teveel gekke dingen gehoord/gezien Wink

Oh en hier staat echt bijna nooit iemand op in de bus! Behalve ik dan angel

Gast do 25 nov 2010 - 2:43

Lagom schreef:
_Donnaa schreef:
Sannanas schreef:
Ik ben het er trouwens ook mee eens dat je samen met je kind afspraken moet maken over bijvoorbeeld hoe laat thuiskomen. Als de opvoeding daarvoor goed is geweest, houden die kinderen zich daar aan. Dat deed ik tenminste wel.
En een ander deel van de kinderen gaat 'testen' hoeveel die te laat kan komen zonder consequenties.. Daar hoef je echt geen slechte opvoeding voor gehad te hebben..
Vanaf welke leeftijd bespraken jullie dat met je ouders dan? Kan me niet voorstellen dat je bijv. met 13 jaar al om de tafel gaat overleggen wat het beste is, maar dat je dan gewoon van je ouders een tijd mee krijgt en je je daar maar aan te houden hebt..

Mijn ouders vonden vroeger alles best maar toen ik 13 was wilde ik echt nog niet stappen. Toen ging ik bij vriendinnen huiswerk maken en kletsen enzo. Mijn ouders wilden alleen weten of ik thuis kwam en zo niet, waar ik was en met wie en hoe laat ik dan thuis zou komen. Zo ging het altijd. Toen ik 16 was mocht ik uit maar niemand van mijn vriendinnen mocht en ik hoefde ook niet. Iets later ging ik wel uit en haalde mijn vader ons altijd op als de disco dicht ging (1 uur in de nacht). Ik vond dat altijd erg prettig. Een vriendin van me moest met de fiets langs de kassen in het donker. Haar ouders haalden haar niet op en zij vond dat stuk fietsen echt eng. Ik ben mijn vader altijd dankbaar geweest dat hij er wel altijd was. Ook als ik dan een probleem had ofzo (een keer was een vriendin kwijtgeraakt en ik was helemaal overstuur) lostte hij dat voor me op. Ik denk dat je als ouders je kind moet durven en kunnen loslaten maar wel met wat grondregels. Ik had het gevoel of ik heel veel vrijheid had maar in werkelijkheid hadden ze het allemaal redelijk in de hand .

Hier ben ik het trouwens helemaal mee eens! Zo ging het bij ons thuis ook eigenlijk wel.

Gast do 25 nov 2010 - 2:44

Ik ga alleen met de tram en laatst stond ik op voor een vrouw en die zei dat er nooit iemand voor haar opstond in Rotterdam haha. Ik weet niet of ik dat verder moet geloven maar wellicht scheelt het per plaats ofzo. Als ouderen echter de hele tram doorlopen en op het eind van mij verwachten dat ik opsta (terwijl er voorin plek zat was) dan blijf ik ook zitten.

Gast do 25 nov 2010 - 2:48

Lagom schreef:Ik ga alleen met de tram en laatst stond ik op voor een vrouw en die zei dat er nooit iemand voor haar opstond in Rotterdam haha. Ik weet niet of ik dat verder moet geloven maar wellicht scheelt het per plaats ofzo. Als ouderen echter de hele tram doorlopen en op het eind van mij verwachten dat ik opsta (terwijl er voorin plek zat was) dan blijf ik ook zitten.

Ik woon in Enschede en maak het echt maar weinig mee dat er mensen opstaan. Ik sta eigenlijk altijd meteen op als ik zie dat er verder geen plek is. Als er wel plek is, maar de persoon in kwestie wil op een 1 persoons stoel waar ik bijvoorbeeld zit, dan sta ik ook niet op.

Gast do 25 nov 2010 - 2:50

Lagom schreef:Oh zoiets. Ja op school hadden we weleens een schoolfeest maar dan kwam mijn vader mij ook gewoon halen . Ik vond het alleen maar superlief!

Wel grappig hoe verschillend dat is per kind.. Ik had me echt doodgeschaamd haha..

TNMN do 25 nov 2010 - 2:51

Mijn ouders waren altijd best makkelijk in hoe laat ik thuis kon komen bijvoorbeeld. Ze vertelden mij wel altijd hun mening, ze vonden het bijvoorbeeld nooit zo fijn dat ik buiten rondhing, maar hebben me het nooit verboden. Ik denk dat als je iets verbied het juist interessanter wordt. Mijn ouders stellen eerlijkheid boven alles, dat hebben ze ook nooit bestraft.
Ik zie het nu ook in de klas van mijn broertje; kinderen zonder respect. Ik heb dat zelf nog nooit meegemaakt, in mijn klas was niemand zo associaal om een grote mond tegen de leraar te hebben. De kinderen die dit doen in de klas van mijn broertje, hebben vaak niet zo'n fijne thuis situatie. En andere kinderen, die wel gewoon een goede opvoeding hebben meegekregen, vinden het wel cool, willen 'erbij horen' en gaan zich dan ook zo gedragen. Eigenlijk peer pressure dus.

TNMN do 25 nov 2010 - 2:52

Lagom schreef:Oh zoiets. Ja op school hadden we weleens een schoolfeest maar dan kwam mijn vader mij ook gewoon halen . Ik vond het alleen maar superlief!

Mijn vader haalde mij ook altijd op, dit had hij liever dan dat ik met de nachtbus ging. Ik vond het ook altijd erg lief!

Gast do 25 nov 2010 - 3:00

_Donnaa schreef:
Lagom schreef:Oh zoiets. Ja op school hadden we weleens een schoolfeest maar dan kwam mijn vader mij ook gewoon halen . Ik vond het alleen maar superlief!

Wel grappig hoe verschillend dat is per kind.. Ik had me echt doodgeschaamd haha..

Haha hell no, mijn vader was ontzettend groot en stoer (hij was een bodybuilder haha). Ik schaamde me nooit, was juist ontzettend trots dat HIJ mijn vader was Very Happy

.

smooch do 25 nov 2010 - 3:10

Ik mocht als puber ook best veel, maar wist wel duidelijk de regels van mijn ouders.
Alleen zag ik dat toen nog niet, maar als ik nu terug kijk had ik best veel vrijheid.
Maja daar ben je dan ook puber voor, het is nooit genoeg.

Toen ik op de middelbare school zat kwam mijn moeder mij ook altijd ophalen bij een schoolfeest. Toen ik in de laatste klas zat mocht ik wel alleen met vriendinnen naar huis gaan.
Op de basisschool en begin van de middelbare school hadden we de kinderdisco in een buurthuis, ook daar kwam mijn moeder me altijd ophalen. Of als ik met mn zus was gingen we altijd samen naar huis. Ik mocht nooit tot het eind blijven en daar baalde ik altijd van, maar ik hield me er wel aan. Want ik wist dat als ik het niet deed ik de volgende keer niet mocht gaan.

Toen ik 15/16 jaar was mocht ik alleen stappen in de grote stad, maar moest wel altijd een smsje sturen als we bij mijn nichtje thuis waren aangekomen. Die woont in de stad. En mocht ik zelf mijn tijd bepalen. Maar toen mocht ik maar 1x in de maand uit, en toen dit goed ging mocht ik al snel om de week uitgaan.

En de eerste keer dat ik dronken werd en stoned, was ik thuis. Op mijn 15e verjaardag mocht ik alcohol kopen van mijn moeder. Alleen dat ik stoned werd vond ze niet leuk, toen ze dat zag moest ik meteen slapen. De volgende dag werd ze niet boos, maar zei dat ze de volgende keer niet wilt hebben en hebben erover gepraat.
Eigenlijk werd ik bijna nooit dronken op straat, maar hadden vaak thuis feestjes met alcohol zo kon mn moeder het in de gaten houden. En we kregen hier ook de vrijheid in om van alles te proberen.
Toen kwam ik er zelf wel achter dat ik niet stomdronken in een dicotheek wil/kan worden want dat is gewoon niet 'sexy' vond ik toen haha.

Ik hoefde nooit in de kou op straat te chillen en kon dit gewoon thuis doen, ik denk dat dat ook wel scheelt.

Beetje lang verhaal, maar ik denk dat de opvoeding van de ouders heel belangrijk is. Ik zie het op mijn werk ook, die jongeren hebben geen ouders en zijn zo beinvloedbaar in wat hun vrienden zeggen en doen en alles overnemen zonder erbij stil te staan. Want er is niemand die ze hierin kan corrigeren.
En pubers zijn nu eenmeel erg beinvloedbaar.
Pubers van nu vindt ik niet zoveel erger als toen ik puber was. Alles wat je nu ziet en hoort gebeurde toen ook.
Ik denk gewoon dat wij ouder worden,volwassener en dat het steeds meer gaat opvallen.

Hoe ouder ik wordt hoe meer ik inzie dat mijn moeder het echt super goed heeft gedaan met 5 kinderen.

Gast do 25 nov 2010 - 3:11

Lagom schreef:
_Donnaa schreef:
Lagom schreef:Oh zoiets. Ja op school hadden we weleens een schoolfeest maar dan kwam mijn vader mij ook gewoon halen . Ik vond het alleen maar superlief!

Wel grappig hoe verschillend dat is per kind.. Ik had me echt doodgeschaamd haha..

Haha hell no, mijn vader was ontzettend groot en stoer (hij was een bodybuilder haha). Ik schaamde me nooit, was juist ontzettend trots dat HIJ mijn vader was .

Jaaaa, dat is wel cool haha.. Dan had ik het ook wel leuk gevonden, denk ik..

Gast do 25 nov 2010 - 4:18

Ik was een etter van een puber. Ik mocht niet alles, maar deed wel alles.
Mijn vader wilde niet dat ik op mijn 13de naar het jeugdcentrum ging, er zaten alleen maar ouderen van 15 jaar etc. Toch ging ik stiekem, vooral wanneer mijn vader nachtdienst had ging ik er wel heen, en was dan 's ochtends om 6 uur thuis.. Bleef dan altijd wel hangen.. Toen mijn vader er achter kwam dat ik toch stiekem op mijn 13de heen ging mocht ik wel om de week op mijn 14de heen, kreeg dan wel een tijd mee.. Ik hield mij nooit aan de afgesproken tijd. Mijn vader bleef dan net zolang op mij zitten wachten totdat ik thuis kwam. Wanneer ik dan thuis kwam zwaaide er wat, ik zou de volgende keer niet meer mogen. Ik had zo'n schijt aan mijn vader zijn regeltjes dat ik er dwars tegen in ging. Dat ging altijd met een hoop bombarie!

Op school was ik geen haar beter. Tegen alle leerkrachten had ik een grote bek en mocht bij een aantal leraren niet meer in de les komen. Strafwerk had ik met bulten, maar maakte het nooit, waardoor de leraar dacht dan maar een dubbele hoeveelheid, ik leerde daar niet van.. Op een gegeven moment kreeg ik gewoon nooit meer strafwerk!
Zelfs een leraar overspannen maken vond ik leuk. (Als ik daar aan terug denk ik, waar was ik mee bezig??) Op een gegeven moment heb ik 2 weken lang gespijbeld. Ik melde mij ziek of kwam gewoon niet op dagen, vooral op dagen wanneer mijn vader moest werken zat ik niet op school, dan hing ik in de stad rond of zat in een coffeeshop.

Ik hing altijd in het dorp rond, iedereen kende mij, ow dat is de dochter van die, wat zou die man het moeilijk met haar hebben, kreeg ik altijd achter mijn rug om te horen.. Ik dacht van heb maar medelijden met die man..

Op mijn 16de ging het eindelijk beter.. Ik ging met veel plezier naar een andere school en haalde het ene naar het andere diploma.
Wat en hoe ik heb gedaan is niet goed te praten, maar ik vind mijn vader wel een held, hij heeft de hele opvoeding in zijn eentje gadaan. En dan vooral iemand opvoeden die het voor hem niet makkelijker maakte.
De jeugd van nu, daar kijk ik niet echt naar om, ik was geen haar beter, maar denk ook niet dat het met de hele opvoeding te maken heeft.

Als ik weer terug kijk naar mijn eigen verleden heeft dit voor mij allemaal een oorzaak. Mijn ouders zijn gescheiden toen ik 6 was. Mijn moeder keek vanaf die leeftijd al niet meer naar mij om. Voor mij is die hele pubertijd een strijd geweest tussen mij en mijn ouders, misschien wilde ik mij wel bewijzen tegen over mijn moeder?? Het is 1 grote schreeuw van aandacht geweest naar mijn moeder toe. Ik denk wel eens als mijn ouders gelukkig met elkaar waren gebleven dan was mijn pubertijd lang zo erg niet geweest als hoe het nu is geweest!

Gast do 25 nov 2010 - 4:23

Sannanas schreef:
Liva schreef:Dat heeft grotendeels met de individualisering van de maatschappij te maken denk ik. Vroeger ging het in onze maatschappij veel meer om groepsdruk, dat zie je in landen als China nu nog heel erg bijvoorbeeld. Aan de ene kant vind ik het een goede ontwikkeling dat de maatschappij individualiseert, aan de andere kant het heeft het natuurlijk ook zijn consequenties. De maatschappij heeft heel lang een instelling van 'zoek het maar uit' gehad. Gelukkig begint dat tij weer wat te keren..

Daarnaast zie ik het zelf eigenlijk heel weinig tot niet, maar ik denk ook wel dat het verschil maakt in welke regio je woont. En ik denk ook zeker niet dat het 'vroeger'' zoveel beter was. Als je toen niet luisterde kreeg je met de stok op je vingers. Zal dat echt zoveel beter zijn? Dat is niet stil zijn om het respect, dat is stil zijn omdat je anders op je lazer krijgt. Dat zorgt ervoor dat je je niet optimaal kan ontwikkelen.

Ik denk dat dit fenomeen in veel regio's wel herkenbaar is. Ik kom zelf uit Twente. Vroeger zal vast niet ''beter'' zijn geweest, maar de leraar had in ieder geval wel aanzien. En dan heb ik het niet over heel vroeger toen er inderdaad nog op los geslagen werd, dat keur ik ook niet goed. Maar ik heb het dan over bijvoorbeeld toen ik zelf op de basisschool zat, toen was het echt nog niet zo erg als nu....
Dat de maatschappij individualiseert klopt wel, maar je ziet ook overal weer van die ''groepjes'' ontstaan hier in de regio... En iedere groep heeft weer zijn eigen normen en waarden en daardoor is er niet echt een rode draad meer te vinden. De ene ouder interesseert het veel minder wat zijn/haar kind uitvreet dan de ander.

Ik ben het er trouwens ook mee eens dat je samen met je kind afspraken moet maken over bijvoorbeeld hoe laat thuiskomen. Als de opvoeding daarvoor goed is geweest, houden die kinderen zich daar aan. Dat deed ik tenminste wel.
Ik denk dat het ook inderdaad van de gezinssituatie afhangt... Maar met een onhandelbaar kind probeer je toch hulp te zoeken als je het niet alleen aankan? En ik heb natuurlijk wel makkelijk praten, maar zo werkt het bij ons thuis wel...

De vraag is hoe het komt dat dat kind zo onhandelbaar wordt. Wordt het niet gehoord of zijn er andere aspecten die niet gehoord worden? Een kind gedraagt zich echt niet zomaar zo.

Gast do 25 nov 2010 - 4:33

Ach kom op, vroeger had je toch net zo goed groepjes. Punkers, gabbers... En de basisschool heeft nu eenmaal geen pubers, dat scheelt al heel veel denk ik zo.

Gesponsorde inhoud