wanneer een kindje krijgen niet mogelijk blijkt te zijn..

Dan zouden wij een totaal ander leven gaan leiden, met reizen, misschien wel emigreren.

In onze nabije familie hebben we gezien hoe moeilijk adoptie is (of eigenlijk kan worden gemaakt) en waarschijnlijk zouden we die keuze niet maken. We hebben altijd gezegd: onze grens ligt bij de eisprongopwekkers, verder gaan we niet de medische molen in.

als deze tweede zwangerschap niet was gelukt, dan waren we waarschijnlijk niet de medische wereld in gegaan. Onze kinderwens is er, maar niet zo groot om zo'n heel traject in te willen. Als onze dochter er niet was geweest waren we wel heel ver gegaan denk ik, sowieso alles wat op medisch gebied mogelijk is en wellicht zelfs adoptie. Draagmoederschap gevoelsmatig niet, maar ik heb er nooit over na hoeven denken. Sperma- of eiceldonatie zou wel in overweging genomen zijn voor de eerste zwangerschap denk ik.

Marin schreef:Ik zou al die opties overwegen en overleggen. Mijn kinderwens is zo verschrikkelijk groot, dat ik heel ver zou gaan voor een kindje. Hoe moeilijk ik het ook zou vinden om bijvoorbeeld een draagmoeder of spermadonor te moeten zoeken, als één van ons fysiek niet in orde blijkt te zijn, zou ik dat uiteindelijk er denk ik wel voor over hebben om toch een kindje te krijgen en het samen als ons kindje te laten opgroeien. Zelfde geldt uiteraard voor adoptie, maar daar zou ik minder moeite mee hebben dan draagmoederschap/zaaddonor.

Dit zou mijn tekst kunnen zijn.

Floor schreef:Ik zou geen andere opties overwegen. Mijn man en ik hebben hier uitvoerig over gesproken toen ik zou stoppen met de pil. Was het dan niet gelukt om zwanger te worden dan hadden we het daarbij gelaten en waren we nu gelukkig zonder kindje.

+1

Ik zou daarnaast bang zijn dat ik niet genoeg van een kindje kan houden die niet van mij is als we dan voor adoptie zouden gaan.
Gelukkig is het ons na jaren toch gegund om ons eigen kindje te krijgen...

als het bij ons echt niet lukt zouden wij geen adoptie willen, Dat is hartstikke duur en gewoon niet te betalen voor ons.

Verder geen idee wat we zouden doen IVF wel

Wij hebben hier al wat serieuze gesprekken over gehad toen we de medische molen in gingen. Wij willen zo graag een kindje dat we behoorlijk ver zouden gaan. Ivf, zaaddonor, eiceldonor, enz zouden we dan wel doen. Adoptie is een ander verhaal omdat er een wachtlijst is van 6 jaar en het rond de 20000 euro kost. Dan zouden wij eerder voor pleegzorg gaan. Draagmoeder hebben we het niet over gehad omdat het 'probleem' bij mijn man ligt. Het lijkt me ook heel erg moeilijk, het lijkt me zo mooi en bijzonder om zelf een kindje te mogen dragen. Ik hoop dat onze wens snel in vervulling mag gaan binnen de iui behandelingen, want ik zou wel zo ver gaan, maar liever niet natuurlijk!!

Wij hebben het geluk dat de 1e en de 2e(MK) zwangerschap bij ons zonder de MMM is gegaan. Maar mocht het bij ons zou zijn dat het bij een volgende zwangerschap niet lukt na geruime tijd zijn wij denk ik tot op bepaalde hoogte wel geneigd de MMM in te gaan. En voor adoptie/eicel of spermadonatie zou ik het niet weten op dit moment.

Zou ik de medische molen in gaan, IVF e.d.

Draagmoeder e.d., lijkt mij heel apart. Adoptie of pleegzorg zie ik niet zitten. Ik denk dat wij dan geen kinderen zouden hebben/nemen, mijn vriend denkt er net zo over.

Ik heb altijd gezegd dat ik zeker niet de medische molen in zou willen gaan, maar nu ik wel in die medische molen zit, ben ik alleen maar blij dat het bestaat en dat er nu toch, samen met ons, gezocht wordt naar een manier waardoor we wel zwanger kunnen worden. Als het niet lukt met Clomid en de operatie die ik gehad heb, dan zal ik zonder twijfelen ook IVF overwegen. Bij voorkeur hoop ik natuurlijk dat het alsnog met Clomid zal lukken, maar de wens naar een kindje is zo ontzettend groot, dat ik met alle liefde ook IVF e.d. zal doen.

Het probleem ligt verder bij mij, dus een zaaddonor zal hier niet nodig zijn. Maar eiceldonor zouden wij ook zeker overwegen, al zou ik het daar wel een stuk moeilijker mee hebben, omdat het kindje biologisch dan toch niet van mij zou zijn. Draagmoeder zou ik niet willen denk ik, ik wil gewoon heel graag zelf zwanger worden en zelf mijn kind ter wereld zetten. Die optie sluit ik niet uit, maar ik sta er op dit moment niet voor open.

Wij gaan al behoorlijk ver, hier hebben wij nooit een moment over getwijfeld, ook al hadden we twee jaar geleden echt nooooit gedacht hierin te belanden. Je verlegt je grenzen toch.
Als ICSI echt niet lukt (hoeveelheid pogingen hangt ook vanaf hoe ze verlopen) overwegen we ook een zaaddonor. We zouden ook wel naar het buitenland willen gaan als daar de behandeling of onderzoek nog meer opties biedt. De kinderwens is zo groot en ik wil zo graag ook zelf zwanger zijn en dat zou ook moeten kunnen, aangezien het hoofdprobleem niet bij mij ligt. Dus daarom zouden we eerder voor een kindje kiezen wat biologisch voor de helft van een van ons is, dan helemaal niet. Hopelijk is dit natuurlijk niet nodig, ik zou zo graag een kindje krijgen wat een beetje op mijn man lijkt :-) en natuurlijk op mij. Maar we staan hier beide achter.
In ons nabije familie hebben we adoptie meegemaakt en vooral mijn man staat er niet achter. Daarnaast is het ook enorm duur!