wanneer een kindje krijgen niet mogelijk blijkt te zijn..

...welke opties zouden jullie dan overwegen (wanneer jullie überhaupt andere opties zouden overwegen)?

adoptie? draagmoeder? En indien draagmoeder, eigen man / vriend als zaaddonor indien mogelijk? en een bekende of juist een onbekende draagmoeder?

Ik zou wel adoptie of een draagmoeder overwegen, maar dat hangt ook af van eventuele kosten. Geen idee of er kosten aan zitten hoor, want heb me er niet in verdiept.
Ben bij het idee van adoptie of een draagmoeder altijd een beetje bang dat diegene op het laatste moment van gedachten verandert en toch besluit het kindje te houden (dat zie je altijd op tv he ).

Ik weet niet wat ik dan zou doen. Aan de ene kant denk ik dat ik misschien niets zou doen, omdat ik gelukkig al gezegend ben met 1 kindje. Mocht de wens voor nog een kindje toch te sterk blijven, dan weet ik alsnog niet zo goed wat ik dan zou kiezen. Adoptie en draagmoederschap zie ik beiden niet zitten, plus dat het lang niet voor iedereen weggelegd is (zijn lange trajecten, kosten veel geld en niet iedereen voldoet aan bepaalde criteria). Mocht de oorzaak bij de man liggen dan zou ik eventueel wel openstaan voor een zaaddonor, mits we daar beiden achter zouden staan natuurlijk. Als de oorzaak bij mij zou liggen dan ben ik bang dat het einde verhaal zou zijn hier.

Ik zou geen andere opties overwegen. Mijn man en ik hebben hier uitvoerig over gesproken toen ik zou stoppen met de pil. Was het dan niet gelukt om zwanger te worden dan hadden we het daarbij gelaten en waren we nu gelukkig zonder kindje.

Adoptie is absoluut geen optie voor ons.
Als draagmoeder alleen een bekende.
Met een eiceldonor zou ik geen moeite hebben, mijn man echter wel met een zaaddonor.

Wij hebben na de laatste miskraam ook uitgebreid gesproken over het evt niet kunnen krijgen van kinderen. We denken uiteindelijk wel te kunnen leven zonder kinderen. Al is dit makkelijk praten als je niet echt in deze situatie zit....

Ik zou voor denk ik wel ivf enz willen proberen maar als dat niet gelukt zou zijn zouden we alsnog wel gelukkig geworden zijn denk ik.

Mocht een tweede niet lukken zou ik er, zo denk ik er nu over, verder niets meer aan doen. Ik ben nu ook al heel erg gelukkig met mijn kindje en zou de medische molen niet in gaan (denk ik nu)

zelf neig ik wel naar adoptie. Kan me niet voorstellen dat ons gezin alleen bij L. blijft.
draagmoeder vind ik dan weer geen optie. Ook niet met vriend als evt. zaaddonor.

Ik zou beide overwegen. In de toekomst zou ik graag een thuis bieden aan een pleegkind. Ondanks dat we een nu een zoon van ons samen hebben.

Ik zou al die opties overwegen en overleggen. Mijn kinderwens is zo verschrikkelijk groot, dat ik heel ver zou gaan voor een kindje. Hoe moeilijk ik het ook zou vinden om bijvoorbeeld een draagmoeder of spermadonor te moeten zoeken, als één van ons fysiek niet in orde blijkt te zijn, zou ik dat uiteindelijk er denk ik wel voor over hebben om toch een kindje te krijgen en het samen als ons kindje te laten opgroeien. Zelfde geldt uiteraard voor adoptie, maar daar zou ik minder moeite mee hebben dan draagmoederschap/zaaddonor.

Ik heb werkelijk geen idee.

Een kennis van mij is deze week moeder geworden van een 2ling die gedragen is door haar eigen moeder. Het zaad was van haar eigen man en de eitjes waren of van haar of van haar zusje (dat weet ik niet precies). Wel heel apart lijkt me dat hoor.

Mamsie schreef:Ik heb werkelijk geen idee.

Een kennis van mij is deze week moeder geworden van een 2ling die gedragen is door haar eigen moeder. Het zaad was van haar eigen man en de eitjes waren of van haar of van haar zusje (dat weet ik niet precies). Wel heel apart lijkt me dat hoor.

Wauw, wel heel mooi zeg!

bijzonder, maar daar zou ik zeker nooit voor kiezen....

Mamsie schreef:Ik heb werkelijk geen idee.

Een kennis van mij is deze week moeder geworden van een 2ling die gedragen is door haar eigen moeder. Het zaad was van haar eigen man en de eitjes waren of van haar of van haar zusje (dat weet ik niet precies). Wel heel apart lijkt me dat hoor.

Dan moet die moeder dus nog wel jong zijn lijkt me.

Eigenlijk, als ik heel eerlijk ben wil ik hier helemaal niet over nadenken. Ik wil zo ontzettend graag kinderen en ik ben doodsbang dat het niet gaat lukken. Ook omdat mijn man een stuk ouder is. Ik weet niet of hij het hele traject wel in zou willen gaan, hij heeft al twee kinderen. Misschien dat hij het voor mij zou doen, maar wil ik dat? Kunnen we dat aan? Al met al denk ik dat het hele idee van kinderen krijgen aardig op de toch zal komen te staan mocht het niet via de natuurlijke weg lukken en bij die gedachte alleen al krijg ik tranen in mijn ogen.

Ik heb echt geen idee wat ik dan zou doen. Moeilijk te zeggen bij zo'n ingrijpende situatie. Daarbij hangt het ook nog eens af van de keuze van mijn partner. Kan nu wel zeggen 'ik zou dit kiezen', maar misschien denk ik er als het echt zou gebeuren wel heel anders over.

Printje schreef:

Mamsie schreef:Ik heb werkelijk geen idee.

Een kennis van mij is deze week moeder geworden van een 2ling die gedragen is door haar eigen moeder. Het zaad was van haar eigen man en de eitjes waren of van haar of van haar zusje (dat weet ik niet precies). Wel heel apart lijkt me dat hoor.

Dan moet die moeder dus nog wel jong zijn lijkt me.

Dat hoeft niet perse toch? Als je baarmoeder nog maar goed is.

Jolicious schreef:

Printje schreef:

Mamsie schreef:Ik heb werkelijk geen idee.

Een kennis van mij is deze week moeder geworden van een 2ling die gedragen is door haar eigen moeder. Het zaad was van haar eigen man en de eitjes waren of van haar of van haar zusje (dat weet ik niet precies). Wel heel apart lijkt me dat hoor.

Dan moet die moeder dus nog wel jong zijn lijkt me.

Dat hoeft niet perse toch? Als je baarmoeder nog maar goed is.

Ja maar als ze wat ouder is bijv. 55+ kan ik me voorstellen dat het misschien wel risico's met zich meeneemt.

Jolicious schreef:

Printje schreef:

Mamsie schreef:Ik heb werkelijk geen idee.

Een kennis van mij is deze week moeder geworden van een 2ling die gedragen is door haar eigen moeder. Het zaad was van haar eigen man en de eitjes waren of van haar of van haar zusje (dat weet ik niet precies). Wel heel apart lijkt me dat hoor.

Dan moet die moeder dus nog wel jong zijn lijkt me.

Dat hoeft niet perse toch? Als je baarmoeder nog maar goed is.

Idd, zo jong is die moeder niet meer. Maar het zijn natuurlijk jonge eitjes en jong zaad. De kindjes zijn gehaald met een ks.

het zou er voor mij heel erg van af hangen of ik al een kindje heb of niet. Als ik al gezegend ben met 1 kind, dan zou ik minder snel voor een lange adoptieprocedure kiezen, en het gewoon bij 1 kindje laten.

Als ik nog geen kinderen zou hebben zou ik denk ik kiezen voor adoptie.

Ik heb er wel met mijn vriend over gesproken toen het allemaal niet zo wilde lukken. Hij wilde alleen maar een kindje van ons samen en anders niks.
Ik zou zelf veel verder willen en kunnen gaan.

Die keuze is voor ons nu niet meer van toepassing,maar ooit wel over gesproken voordat er kindjes waren maar wij waren geen trajecten ingegaan indien het niet had gelukt. Dan waren we samen verder heel gelukkig geworden en waren we gaan emigreren en heel veel gaan reizen.

Flower_L schreef:...welke opties zouden jullie dan overwegen (wanneer jullie überhaupt andere opties zouden overwegen)?

adoptie? draagmoeder? En indien draagmoeder, eigen man / vriend als zaaddonor indien mogelijk? en een bekende of juist een onbekende draagmoeder?

Ik denk eerlijk gezegd dat dit enorm lastig is om van te voren te zeggen. Je weet niet hoe het uiteindelijk loopt, je gaat uiteindelijk misschien wel grenzen verleggen die je eerder niet had gedacht te willen/ kunnen verleggen.

Bovenstaande is allemaal niet van toepassing voor mij. Ik heb niet eens een partner. Heb nu al zo'n 8 jaar een sterke kinderwens maar met die relaties schiet het al niet eens op, laat staan dat er kinderen zullen komen. Ik kan dus niet zo heel ver denken. Loop soms met het idee om er zelf voor te gaan maar dat is niet hoe ik het voor me zie. Ik wil niet een kind, ik wil een gezin en buiten dat, het klinkt allemaal zo egoïstisch om er alleen voor te gaan. Het druist toch een beetje tegen mijn natuur in. Zo'n kindje zou uit liefde tussen twee personen horen te ontstaan en dat is het niet. Maar wellicht veranderen mijn grenzen daarin ook nog. Wellicht leer ik morgen de ware kennen, wellicht wordt ik onbedoeld zwanger. Ik kan niet in de toekomst kijken. Voor nu heb ik afscheid genomen van het idee ooit moeder te worden. Dat geeft me rust.

Niet quoten ajb.

Wij hadden besloten om het erbij te laten als we zelf geen kinderen konden krijgen.
Adoptie: kost teveel geld.
Draagmoeder of zaaddonor dat leek ons beide ook niet.

Ivf zou ons laatste redmiddel geweest zijn dan.

Mijn man en ik hebben heel serieus nagedacht over adoptie, we hebben zelfs de verplichte VIA cursus afgerond, en 2 jaar geleden uitstel van de procedure aangevraagd omdat ik na de 2e ICSI behandeling zwanger ben geworden. Ik zou zelf ook eicel/zaadceldonatie overwegen, maar mijn man hoogstwaarschijnlijk niet. Draagmoederschap zou ik zo niet weten, waarschijnlijk wel. Gelukkig is dit alles voor ons niet meer nodig.

Van kleins af aan wil ik al moeder worden. Ik vind het heel erg dat het tot nu toe nog niet gelukt is. Ik zou het vreselijk vinden als ik geen moeder zou worden. Vandaar dat we voor vele opties open staan.