Pavlov-reactie, weer 'afleren'? UPDATE 06-03

тыквашка schreef:

Smikkell schreef:

тыквашка schreef:Kun je niet sowieso vragen of je niet al dan niet tijdelijk pillen kunt slikken, dan kun je ook uit dat cirkeltje stappen namelijk!

Maar ontwijken is bij angst zelden goed, toch?

Het is echt een kwestie van herschrijven. Positief gevoel over het negatieve plaatsen. Helaas is één slechte ervaring genoeg om in de problemen te komen en zijn er daarna heeeeel veel goede momenten nodig om het weer wat beter te laten gaan.

De situatie dus proberen te koppelen aan iets leuks. Iets waar je blij van wordt, zodat je bij het prikken weer andere associaties krijgt. Succes.

@Smikkel, dat is idd wel zo, maar als je in een cirkeltje ronddraait is het wél goed om dit te doorbreken. Bij depressies, wat natuurlijk een ander beeld is, kan het héél goed werken om te stoppen met bepaalde dingen te doen die meewerken aan het in stand houden van een depressie. Als jij bijvoorbeeld tijdens een depressie overdag voor de t.v. gaat hangen terwijl je dat normaal niet doet, kan het echt een verbetering opleveren als je dan stopt met de t.v. overdag aan te zetten.
Dus in de gedachte, doorbreek het kringetje om die reactie die automatisch komt te stoppen, zeg ik dit.

Maar een depressie is wel iets anders dan een angst. Bij eetbuien werk het ook het zelfde als bij de depressie, maar bij angst is toegeven juist niet goed. Je moet de circel niet ontlopen, dat geeft ruimte aan de angst en zo kan de angst zich uitbreiden.

Smikkell schreef:Maar een depressie is wel iets anders dan een angst. Bij eetbuien werk het ook het zelfde als bij de depressie, maar bij angst is toegeven juist niet goed. Je moet de circel niet ontlopen, dat geeft ruimte aan de angst en zo kan de angst zich uitbreiden.

Dat zou goed kunnen, ik weet niet precies hoe dat werkt bij angsten, alleen bij depressies. En ik weet ook niet of die reactie nou echt angst is of juist Pavlov want Pavlov hoeft geen angst te zijn... Dus hoe dat dan werkt...

Zo hehe daar ben ik weer. Ben wel echt blij met jullie reacties!

Laat ik vooropstellen dat het bij mij géén angst is, want die prikken interesseren me geen donder. Af en toe is het vervelend en pijnlijk maar negen van de tien merk ik er helemaal niets van.

Verder vraag ik me af of duidelijk naar voren is gekomen dat ik de alcoholdoekjes al héél lang niet meer gebruik, al zeker 2 jaar niet meer. Dus het is écht iets dat tussen mijn oren zit en daarom is het zo lastig om er vanaf te komen, vrees ik.
Vroeger moest ik per sé desinfecteren vóór het prikken, omdat ik gewrichtsprotheses heb maar tegenwoordig denkt men daar anders over want zelfs in het ziekenhuis werd ik niet meer gedesinfecteerd als ik de tromboseprik kreeg ook al had ik nét 2 nieuwe protheses

Ik had dus ook gehoopt dat de negen weken ziekenhuis, dus niet zelf hoeven prikken, genoeg zou zijn om het nare gevoel te overwinnen. Wist alleen nog niet dat dat extinctie heette maar dat was dus wel wat ik bedoelde. Maar helaas, het was niet genoeg.

In ieder geval ga ik al jullie tips in mijn achterhoofd houden, ik ga het volgende week bespreken in het ziekenhuis en hopelijk kunnen ze me dan verder helpen. Liefst wil ik terug naar tabletten, niet alleen vanwege de misselijkheid maar ook omdat het de laatste tijd erg goed met me gaat en ik niet onnodig veel medicatie wil gebruiken.

Vanmorgen ben ik in het ziekenhuis geweest voor de controle, daaraan voorafgaand had ik een gesprek met een medewerkster van de ziekenhuisapotheek om mijn medicijnlijst te updaten. Ik heb haar mijn probleem met het spuiten voorgelegd en ze gaf aan dat ik niet de enige was die dit zo ervaart, wel fijn om te horen dat meer patiënten dit hebben aangegeven! Ook gaf ze aan van meerdere patiënten te hebben gehoord dat het vaak niet helpt om te stoppen met het gebruik van de alcoholdoekjes, de misselijkheid blijft veelal gewoon terugkomen. Ook het feit dat mijn 'pauze-periode' in het ziekenhuis niet heeft geholpen, of het ervoor zorgen dat het spuit-moment zo leuk mogelijk wordt (bijvoorbeeld door beloning achteraf) is iets wat bij de meeste mensen niet helpt.

Het ligt dus niet helemaal alleen aan mij!

Maar nu de oplossing:
In overleg met de reumatoloog heb ik besloten dit geneesmiddel te gaan minderen. Ik wilde dat zelf heel graag omdat het eigenlijk hartstikke goed met me gaat en mij bloedwaardes al langere tijd heel goed zijn (behalve toen ik in het ziekenhuis lag, maar dat is niet gek) en de spuiten worden vervangen door tabletten. YES!!
De afgelopen jaren gebruikte ik 20 mg per week, dat wordt nu 15 mg per week (middel mag maar 1x per week gebruikt worden) en als ik over 3 maanden terug moet op controle gaan we kijken hoe het gegaan is en als de lagere dosering goed werkt gaan we vanaf dat moment over op 10 mg per week. Da's verdikkie de helft van wat ik voorheen nodig had! Hopelijk gaat het allemaal goed werken maar dat is gewoon even afwachten. Pas over een maand kan ik merken wat de verlaging van de dosering voor effect heeft dus ik ben benieuwd!!

Overigens mag ik per vandaag ook stoppen met de ferro (ijzertabletten) die ik na de OK nog een hele tijd moest slikken want mij hb bleek vandaag 8,5 te zijn. YES!

Jippie wat fijn voor je!! En ook goed om te horen denk ik dat het vaker voor komt, anders voel je ook weer zo'n muts.

тыквашка schreef:Jippie wat fijn voor je!! En ook goed om te horen denk ik dat het vaker voor komt, anders voel je ook weer zo'n muts.

Dat voel ik me sowieso wel

Jeeej wat super Sjaan!

Dat is fijn zeg!

Sjaantje schreef:De afgelopen jaren gebruikte ik 20 mg per week, dat wordt nu 15 mg per week (middel mag maar 1x per week gebruikt worden) en als ik over 3 maanden terug moet op controle gaan we kijken hoe het gegaan is en als de lagere dosering goed werkt gaan we vanaf dat moment over op 10 mg per week.

Is dat toevallig mtx?
Wat goed dat het goed gaat en dat je mag gaan minderen. Wat een goed gevoel geeft dat he. Hier ben ik helaas van mijn wolkje afgepleurt, ik heb een flinke ontsteking zitten in mijn voet en met de pijnstilling ontstekingsremmer krijg ik hem niet onder controle. Nu ben ik dus weer bang dat ik het hele medicijnen feest weer opnieuw moet gaan opstarten. Daar baal ik van, ik heb driekwart jaar zonder gekunnen. Het voelt een beetje als falen van mijn lichaam (al voor de zoveelste keer!)

Dat is heel fijn! Ik ben blij voor je!!

Wat balen Lieskuh! Heb jij ook jeugdreuma? Of is het bij jou op latere leeftijd begonnen? Hopelijk krijg je deze ene ontsteking toch gauw onder controle en hoef je dan niet alles op te starten, dat zou echt balen zijn!

Ik heb RA (reumatoïde artritis) en dat is ontdekt 5 maanden na de geboorte van Jens. Ik was toen net 30 jaar. Ik slik en spuit een hele heftige hoeveelheid aan medicijnen. Na bijna 2 jaar is het een beetje tot rust gekomen en werd ik enorm medicijn-moe. Omdat ik nergens meer last van had (leek te hebben) ben ik toen gestopt met mijn medicatie. Kreeg ook een enorme dip omdat ik best veel aankwam van het spuiten. Nu driekwart jaar later lijkt het er dan toch op dat ik niet zonder de medicatie kan, het is een harde maar ook leerzame les voor mij. Als je nergens last meer van hebt al langere tijd begin je aan de diagnose te twijfelen. Althans dat deed ik. Zouden ze het verkeerd gezien hebben, ben ik er dan toch vanaf dat soort gedachten. Nu driekwart jaar later kom ik er dan toch achter dat de diagnose juist was en dat ik waarschijnlijk niet zonder medicatie kan. Voor mij was dit nodig, nu twijfel ik niet meer en accepteer ik het ook. Al is dat niet altijd makkelijk natuurlijk en zeker niet met 2 kleine kinderen en het werk waar ik zo van hield dat ik op heb moeten geven.

Ow, ik heb de laatste reacties over het hoofd gezien, vandaar dat ik nu pas reageer

Lieskuh, het is idd mtx dat ik gebruik, ik heb het sinds 2003 ongeveer gespoten en daarvoor slikte ik het al een aantal jaren. Nu dus weer terug naar tabletten. Mag ik vragen welk middel jij gebruikt? Zal vast iets anders zijn dan mtx want dat mag volgens mij niet 2x per week gebruikt worden?
Het zal voor jou ook een hele klap zijn geweest dat je ineens RA bleek te hebben, ik heb zelf altijd het idee dat ik een 'geluksvogel' ben dat ik het al zowat mijn hele leven heb (ik was 17 maanden toen ik t kreeg) want ik weet niet beter dan dat ik wat mankeer. Ik heb ook RA, alleen heet het bij mij JIA (juveniele idiopathische arthritis, wat betekent dat ik het op jonge leeftijd heb gekregen en dat er geen aanwijsbare oorzaak is). Vroeger had ik nooit zin om mijn medicijnen te slikken, dus gooide ik ze stiekem weg in het afvoerputje van de wasmachine terwijl mams van niks wist en zij en de reumatoloog dus voor een raadsel stonden waarom het zo slecht met me ging
Inmiddels heb ik mijn medicatie al lang geaccepteerd want ik weet dat ik niet zonder kan. Af en toe sla ik een keertje over als ik een avondje aan de wijn wil maar dat merk ik de volgende dag wel goed want dan heb ik meer pijn. Verder gaat het eigenlijk hartstikke goed met mijn reuma, de bloedwaardes zijn al enige jaren behoorlijk goed en ik heb dus nauwelijks ontstekingen. Dankzij mijn gewrichtsprotheses kan ik gelukkig nog lopen en dat is me héél wat waard. Ok, al die operaties zijn niet leuk en de littekens verfoei ik, maar het heeft me tot dusver wel mobiel gehouden.

Ik snap dat het voor jou voelt als falen van je lichaam, dat gevoel herken ik wel. Je lijf laat je in de steek en je kunt alleen maar machteloos toekijken en toch maar weer aan de medicatie gaan. Het accepteren van je ziekte is ook niet altijd makkelijk, maar toch is het fijn dat je nu de bevestiging hebt gekregen (al is het dan op een minder leuke manier) dat de diagnose toch juist bleek te hebben. Hopelijk ga je gauw weer beter functioneren met medicatie! Ik weet wat voor werk je voorheen deed, maar dat heb je dus op moeten geven? Heb je het kunnen switchen naar een andere functie?

Ik spuit inderdaad MTX, 1x per week 25mg. Daarnaast heb ik enbrel gespoten, dat hielp als een tierelier kan ik je wel zeggen. Gelukkig gaan we niet meer meteen naar de top van mijn medicijngebruik. Ik slik nu 2x plaquenil en 2x naproxen per dag. En dan dus de MTX en de foliumzuur die daarbij hoort. Het is gewoon een kloteziekte en je weet gewoon niet waar het nu weer pijn gaat geven in je lijf. Ik heb inderdaad mijn werk op moeten geven, het was niet meer te doen. Helaas is mijn rug zo zwaar beschadigd dat ik erg moet oppassen met wat ik doe, daar was mijn werk gewoon te gevaarlijk voor. En ik moet natuurlijk nog voor 2 kinderen kunnen zorgen, dat is belangrijker dat werk. Ik heb nog hetzelfde werk alleen een compleet andere functie. Ik doe nu bureauwerk en ik merk dat het voor mijn rug een hele goede keuze is geweest.