wangedrag tijdens de bevalling..

RYW schreef:

Stofzuiger schreef:Ik was het na de bevalling van de eerste zat, had hem net bij me en ging de discussie aan dat ik nog niet wilde persen voor de volgende...

En tijdens het hechten dreigde ik de gyn te schoppen

Ik heb de mijne echt geschopt. En zo'n infuuskarretje gesloopt. En ik heb keihard tegen mijn ex geroepen dat hij moest opdonderen omdat hij uit zijn bek stonk.

Oh, en bij de eerste heb ik keihard 'voortaan doen we het alleen nog maar anaal' geroepen

Oh my.. haha

Ik ben geloof ik ook heel lief geweest tijdens de bevalling, heb ook niet gescholden. Ik was erg in mezelf gekeerd. Maakte me zelfs nog zorgen om mijn vriend omdat ik hem keihard in zijn hand kneep. Wel heb ik heel hard 'AUW AUW AUW!' geschreeuwd.

Ik mocht na twee uur wachten eindelijk naar de ok voor een ruggenprik. Ik had al twee uur zulke verschrikkelijke weeen, dat dit echt een verademing was. Op een gegeven moment zegt iemand:


"niemand heeft gezegd dat bevallen leuk is"
Ikke: " nee, vond het maken toch leuker"

Ik ben volgens mij best aardig geweest tegen iedereen. Met het hechten heb ik wel de gyn tegen z'n hoofd geschopt, dat ging niet expres maar ik schrok van het eerste prikje en ze zaten met z'n tweeen tussen m'n benen dus toen raakte ik z'n hoofd. Het had niet echt indruk gemaakt trouwens want tijdens de nacontrole kon hij het zich niet meer herinneren.

Yasmine schreef:Ik mocht na twee uur wachten eindelijk naar de ok voor een ruggenprik. Ik had al twee uur zulke verschrikkelijke weeen, dat dit echt een verademing was. Op een gegeven moment zegt iemand:


"niemand heeft gezegd dat bevallen leuk is"
Ikke: " nee, vond het maken toch leuker"

Dit zei mijn man ook nog, goh het maken was zo gebeurd.

Naja dacht echt, zal hun een worst wezen hoe lang dat geduurd had

Geweldig topic dit. Meer, meer, meer...

Ik heb heel vaak g*dverd*mme gezegd/ gegromd van de pijn en heb gezegd dat ik mezelf een mietje vond.

Ik moest plassen en mocht niet meer naar de wc omdat de ruggeprik dus fout was gegaan, ze waren bang dat ik er niet meer naartoe zou kunnen lopen. Op de po kon ik echt niet aan na aandringen mocht ik toch naar de wc.

Tijdens het hechten heb ik aan de gyn gevraagd of mijn vriend al om een steekje meer had gevraagd haha

Heb wel genoeg verhalen van mijn zus, die was me op dreef, die heeft werkelijk alles en iedereen in de verloskamer voor alles wat mooi en lelijk was uitgemaakt. Zal dat maar niet hier neer zetten.

Ik weet wel dat ik verontwaardigd was dat ik geen eten kreeg. Het was dinsdag eind van de middag, dus ik denk: etenstijd! Dus ik vraag hoe laat ik mijn eten krijg. Het antwoord: "eten, jij krijgt geen eten, jij bent aan het bevallen". Daar was ik het toch niet mee eens, maar een later was J. er. Heb toen mijn man naar het ziekenhuisrestaurant gestuurd voor een Italiaanse bol met rosbief.

Yasmine schreef:Het antwoord: "eten, jij krijgt geen eten, jij bent aan het bevallen". Daar was ik het toch niet mee eens, maar een later was J. er. Heb toen mijn man naar het ziekenhuisrestaurant gestuurd voor een Italiaanse bol met rosbief.

Dat vond ik de laatste keer ook zo erg. Ik zou ingeleid worden en moest om 6.30 in het zh zijn. Had bewust alleen maar een beschuitje gegeten ivm het grote risico op een keizersnee. Uiteindelijk kreeg ik om 8.30 dus ook een keizersnee, en tussen de middag en rond 17.00 had ik vreselijke honger, maar mocht niks! Baalde toen zo ontzettend! Uiteindelijk kreeg ik wel een beetje fruit, maar wat had ik wat over voor een bord eten zeg! Mijn man zat met een heerlijke ziekenhuismaaltijd voor zich. Pas de volgende dag mocht ik weer wat eten.

Ik blijk vrij rustig geweest te zijn tijdens mijn bevalling. Was erg bang, maar daardoor heel erg in mezelf gekeerd. Heb veel gehuild ("Ik kan het niet!" en "Het doet zo'n pijn!"), maar gescholden geloof ik niet echt. Wel heb ik eruit gegooid: "Ik voel het, ik voel het.. ik moet nu echt poepen!" Daarna mezelf gelijk verontschuldigd: "Sorry, normaal praat ik nooit zo asociaal hoor!" De verloskundige zei gelijk: "Nee meid, je hebt bijna volledige ontsluiting. Je mag zo gaan persen." Oeps.. ja.. persweeën, dat hebben we ook nog

Mijn vriend liep ook steeds met washandjes heen en weer. Op een gegeven moment was ik die washandjes zo zat. Hij legde er weer eentje op mijn hoofd. "Nee, nee.. NEE! Je weet ook echt niet wat ik wil hè?!" Vijf minuten later: "Waar is dat washandje?" Ook zei hij telkens: "Knijp maar in mijn hand." Ik (op een lieve toon): "Nee, ik wil je geen pijn doen."

Heb tijdens en na mijn bevalling wel heel veel 'sorry' gezegd.

Ik ben trouwens ook erg gemeen geweest tegen de mensen bij de keizersnede en later op de uitslaapkamer. Toen ik weer rustig was wel mijn excuses netjes aangeboden.

Bij mijn eerste bevalling was ik nogal boos omdat de verpleegster zei dat ik maar op het bed moest poepen als ik dan toch zo nodig moest. Ik heb net zolang gezeurd tot ik op de po mocht en later op de po stoel.

Bij mijn 2e bevalling heb ik een paar keer gezegd dat het wel een stom kind moest zijn om midden in de nacht te komen. Heb gevraagd of ze alsjeblieft de boel stop konden zetten want ik wou eerst slapen.
Toen ik mocht persen weigerde ik dat in eerste instantie omdat ik vond dat ze mijn vriend eerst weg moesten sturen want als hij nog een keer dat geluid van de knip moest horen zou ik nooit meer kinderen krijgen..

Smaragdje schreef:

PapillonRose schreef:Ik riep op het laatst constant dat ik het niet kon, en hoe harder ik dat riep, hoe harder de VK riep dat ik het wel kon. Daar hebben we achteraf nog hartelijk om gelachen samen, toen ze de volgende dag controles kwam doen. We deden echt welles / nietes het laatste stukje van de bevalling

Eigenlijk toch stom dat er heel veel gaan zeggen dat ze het niet meer kunnen of willen als het einde bijna in zicht is (Dat heb ik namelijk ook nog gezegd )

Ik vond het trouwens heel irritant dat ze steeds zaten "Je doet het echt goed!" en dingen in die trant .

Inderdaad erg irritant: 'Je doet het zo goed', 'Je kan het' etc.

Bij de eerste heel rustig gebleven, de eerste centimeter duurde 24 uur... Was goed te doen, maar wel een teleurstellend resultaat toen dat gemeld werd en de moed zakte even weg, zeker toen de 2e centimeter pas 4 uur later werd bereikt..

Daarna gelukkig binnen 5 uur de andere 8 cm en de kleine man eruit!

Ik heb alleen aan de huisarts (die begeleidde de bevalling nog) gevraagd waarmee hij ging verdoven, bij het inknippen. Werk zelf in de zorg en wil(de) graag controle houden. Alsof dat belangrijk is op dat moment...

Over een week of 4 maar eens kijken of een 2e ook lukt

Goh,diep graven! Kan me zo weinig herinneren van de bevalling!
Weet dat ik (ben maandags ingeleid) dinsdags na tijd flink weeën om een 'paracetamolletje' vroeg...werd gewoon uitgelachen en werd een ruggeprik!

Tijdens het persen riepen ze steeds dat ik mijn benen moest optrekken. Na twee dagen bevallen had ik niet eens meer energie om mijn teen op te tillen,laat staan twee benen tot mijn oren optrekken!
Toen heb ik ze dat ook wel even verteld en gezegd dat zij dat wel even voor mij mochten doen! Nou ja,gezegd....geëist !

En tijdens het persen moest ik poepen, heb wel honderd keer gezegd dat ik even moest poepen,dat ik even pauze wilde...volgens de verpleegsters en gynaecologen hoorde dat er gewoon bij en moet ik 'het lekker laten gaan!'....schaamde me dood en bleef me maar verontschuldigen!

Op de o.k. Eiste ik dat e niet zouden beginnen met snijden voordat ze gecheckt hadden of ik wel goed verdoofd was. Lag me daar helemaal druk over te maken! Liep die anesthesist flink de les te lezen, die ging overal rustig in mee...bleek dat ze allang aan het snijden waren!

Ohja, met hechten op de o.k was ik er op gegeven moment helemaal klaar mee. Riep dat ook naar de gynaecoloog: 'ben er klaar mee,stop maar!'. Dat ging natuurlijk niet!

Echt misdragen heb ik mij niet, gewoon me een beetje laten gaan'

De andere verhalen zijn hilarisch!

Ik was vrij rustig... Wist al dat hechten zeer ging doen, toen heb ik een paar keer letterlijk op mijn tanden gebeten.

Ja toen ik persdrang kreeg, ze hadden net getoucheerd, 8 cm, ga maar even op je zij liggen werd er gezegd, en toen bam! persweeën. Toen heb ik geroepen "ze moet eruit, ze moet eruit!" raakte helemaal in paniek. Echt gescholden heb ik niet.

Volgens mij viel het bij mij alles mee.
In het eerste ziekenhuis gezellig met de zusters liggen kletsen, toen in de ambulance met de gyn een heel gesprek gehad, omdat ik door de weeenremmers nergens last van had en in het LUMC zeiden de gyn en de verloskundige (of zuster, wat ze dan ook was) alleen maar dat ik het zo goed deed.
Heb de gyn wel vervloekt omdat hij me ging toucheren tijdens een wee, maar was nog zo helder om te begrijpen dat het nodig was hehe.

Ik heb trouwens echt niets van het hechten gevoeld. De verdoving niet, en het hechten niet.

Heb me best netjes gedragen vond ik zelf. Alleen toen ik gehecht moest worden en ze me ging verdoven heb ik gevloekt. En toen m'n vriend wat zei, heb ik gezegd dat ze die naald maar in zijn ballen moest steken

Hahahaha Didi

Ik vond het trouwens helemaal niet irritant dat de gyn/verlos zeiden dat ik het goed deed.. Vond het wel fijn (had ik tenminste nog een beetje het idee goed bezig te zijn haha).
Ik behoor ook trouwens tot de groep vrouwen die op het einde riep dat ik het niet meer trok (maar toen wist ik natuurlijk niet dat ik er al bijna was).

Ayla schreef:Ik was vrij rustig... Wist al dat hechten zeer ging doen, toen heb ik een paar keer letterlijk op mijn tanden gebeten.

Ja toen ik persdrang kreeg, ze hadden net getoucheerd, 8 cm, ga maar even op je zij liggen werd er gezegd, en toen bam! persweeën. Toen heb ik geroepen "ze moet eruit, ze moet eruit!" raakte helemaal in paniek. Echt gescholden heb ik niet.

Ik heb tijdens het hechten met mijn moeder zitten bellen
Alleen knoopjes leggen deed een beetje pijn!

Moet flink lachen om de verhalen. Ik heb volgens mij alleen een paar keer auw geroepen tijden het persen. Tussen de 8 en 10 cm heb ik wel telkens in de hand van mijn vriend geknepen ander zette ik druk op de ondekant wat natuurlijk nog niet de bedoeling was.

Van het hechten heb ik bijna niks gevoeld. Ze had nog wel extra verdoofd, want de verdoving van de knip zelf was uitgewerkt.

geweldig die verhalen!

ik heb me best netjes gedragen, had mijn man al voorbereid dat ik misschien wel heel raar kon gaan doen ect ect maar het viel allemaal mee.
toen ik aan het persen was en het hoofdje nog niet stond en dus terug "schoot" heb ik wel even gezegd " dat k*t kind wil er niet uit!"
ik heb een knip gehad en ben verdoofd tijdens een perwee, ik heb ook tijdens die perswee gevraagd of het zeer deed, z'n prik!

Lejow schreef:Hahahaha Didi

Ik vond het trouwens helemaal niet irritant dat de gyn/verlos zeiden dat ik het goed deed.. Vond het wel fijn (had ik tenminste nog een beetje het idee goed bezig te zijn haha).
Ik behoor ook trouwens tot de groep vrouwen die op het einde riep dat ik het niet meer trok (maar toen wist ik natuurlijk niet dat ik er al bijna was).

Een vriendin van ons is verloskundige en die zei van te voren: als je in paniek raakt dan zit je al rond de 8 cm. Dan is het einde in zicht. Zij heeft dat zelf gehad bij haar en ziet dat ook in haar werk.
En ja hoor, bij mij was dat net zo.

Parel schreef:MamaRosa, waarom was dat? Ik ben om half 12 s'avonds bevallen, en om half 3 s'nachts kwam ik op de zaal en het eerste wat ze vroegen was 'wat wil je eten?' Verontwaardigd was ik trouwens toen ze zei 'ik heb alles voor op brood' en toen ik vroeg om filet had ze het niet! Kreng!

Ivm de keizersnee mocht ik niet eten. Geloof vooral omdat de darmen dan stil hebben gelegen en je anders problemen kunt krijgen met je ontlasting.. Zoiets. Weet wel dat mijn darmen er echt heel vreemd bij lagen de 1e dagen. Echt een enorme buik met lucht had ik. De 2e dag kwam dat eindelijk los en zakte het steeds verder, maar ik voelde echt dat kronkelige van hoe je darmen normaal liggen heel erg goed, omdat ze nog niet weer op hun plek lagen. Je zag het ook echt goed liggen.