Het UP-topic

Kun je de restjes niet in een bakje in de koelkast bewaren?

Jullie nog tips? Mijn dochter komt echt in de peuter puberteit, gooit alles op de grond, loopt in de winkels weg, alles s nee etc.
Ik vind t  soms zo moeilijk om rustig te blijven, als ze weer voor de zoveelste keer alles om gooit. As ik dingen dan uitleg etc gaat ze lachen en schoppen etc.

Hoe oud is ze? 

Hier helpt t vooral om zelf rustig te blijven en ergens een spelletje van te maken (t wegrennen in de winkel bijv.) of vat te voren te zeggen wat ik van hem verwacht.

Met dingen gooien uit frustratie of om te ontdekken? Je kunt een alternatief geven om mee te gooien, bijv. een prop papier oid.

Bedankt teddyaapje, Ze is bijna 2, ze gooit gewoon alles om, eten, drinken, speelgoed. En het liefst als ik het net opgeruimd heb haha.  Heb niet echt t idee dat t nog ontdekken is, maar uitproberen, grenzen zoeken.

Als je denkt dat ze uit is op jouw reactie dan moet je proberen (al is dat soms héél erg moeilijk...i know) om haar die reactie niet te geven. Gewoon op normale toon zeggen dat je het niet fijn vindt, waarom niet, en een alternatief bieden.

Het is wel echt iets wat bij de leeftijd hoort, gaat vanzelf over. Waarschijnlijk is het een drang waar ze zelf ook niks aan kan doen. 

Wat mij altijd helpt als ik merk dat ik steeds minder 'UPerig' word is lezen in het UPdraadje op d&v. Daar staan zoveel voorbeelden met oplossingen dat ik weer kan relativeren.

Goed idee ja. Ga het zeker proberen en vanavond weer even lezen op t forum is ook een goede, daar ben ik al een tijde niet geweest.

Ik ben een interessant artikel tegengekomen, wilde hem even delen hier:

http://annemiekverbeek.nl/wp-content/uploads/2013/06/Vonk22juni2013.pdf

Inderdaad interessant Parisienne, leuk om te lezen!

Ik zeg het heel eerlijk, ik 'geloof' niet zo in UP, maar vind verder dat iedereen moet doen wat bij zichzelf en haar kijdje past, maar wat ik me nu wel afvraag en dat is dus gewoon een oprechte vraag. Hierboven staat een verhaal van Tiara met een peuterpubef die aan het uitproberen en grenzen zoeken is. Ik lees dan over rustig blijven en een alternatief aanbieden. Maar ik vraag me af, ga je dan niet voorbij aan de behoefte van je kindje? Ze vráágt om grenzen, is het voor haar dan niet fijner om die te krijgen? Ik krijg als ik dat zo lees ook een beetje de kriebels, ik denk dat als ik vervelend was geweest en ze zouden alleen maar lief zijn gebleven ik enorm was gaan gillen. Een beetje tegenwicht is misschien toch juist wat ze nodig hebben op zo'n moment? Als ik het goed begrijp druist dat tegen de UP-methode in, maar wat nou als je kindje dat nodig heeft?

Bij UP geef je ook grenzen aan Pompoen. Je doet het alleen niet dmv straffen. Maar grenzen krijgen kinderen zeker wel hoor.

Eens met luce. Het is een vooroordeel dat als je niet straft je dan geen grenzen geeft. Je doet dit alleen op een andere manier.

Voor ik kinderen had, was ik meer van de nanny methode, triple p enz. Nu ik zelf kinderen heb, voelde dit dus echt niet goed. Ik heb het idee dat je met straffen eigenlijk ook alleen maar trukjes bent aan het aanleren. Kinderen doen dan iets omdat ze er iets voor krijgen, of uit angst voor straf. Ik denk dat je met up veel meer de kinderen zelf hun keuzes laat maken en laat nadenken over wat het beste is.
Ik denk dat je daardoor als je minder grip hebt op de kinderen ( pubers enz) dat ze dan veel eerder zelf de goede keuzes zullen maken.

Goed artikel Parisienne!

@ pompoen: Bij up worden echt wel grenzen gesteld, alleen wordt t op een rustige manier gebracht. En wordt niet de keuze gesteld 'je doet wat ik zeg of je gaat in de hoek', maar, 'je appel is om op te eten, als je wilt gooien, dan pak maar die bal' (als een kind met een appel gooit, ik zeg maar wat). En driftbuien heeft T. ook vaker, dat is een heel normaal iets, kleine kinderen (maar volwassenen hebben dit eigenlijk ook wel eens) weten nog niet hoe ze met sommige emoties om moeten gaat en dat uit zich in een drift bui, dat is iets normaals en iets wat eruit moet. Niet iets wat moet worden afgestraft want dan leer je een kind zijn emoties op te kroppen. Als T. een driftbui heeft dat is het ook vaak uit vermoeidheid. Ik laat hem dan lekker even uithuilen. Soms wil hij dat bij mama, soms heeft hij liever dat ik hem even alleen laat. Ik respecteer hem daarin en zeg hem dan wel duidelijk dat hij altijd naar me toe kan komen als hij dat wil.

Ok, dan heb ik inderdaad een beetje verkeerd beeld van UP denk ik. Ik houd ook niet van: je doet nu dit of anders dat. Maar ik ben zelf nogal grenzeloos opgevoed en dat was echt verschrikkelijk. Ik wil mijn kind nooit dat gevoel geven. Maar met: "een appel is om te eten, niet m mee te gooien, als je wil gooien pak je maar een bal" kan ik wel meer.

Mijn ouders waren van: "wij vinden het niet goed maar jij bent zelf verantwoordelijk dus je moet het zelf weten". Zo stond ik als klein meisje voor onmogelijke dilemma's en dat voelde heel onveilig. Ik geloof dus dat duidelijkheid, structuur en grenzen heel belangrijk zijn. Maar het moet niet rigide zijn en wel liefdevol en respectvol voor je kind vind ik.

Edit: en met dat ik die kriebels krijg van dat lieve gedoe bedoel ik juist dat als een kind dwars doet en je blijft maar kalm en blij doen je kind dat dus niet echt kwijt kan. Ik denk, maar ja dat weet ik nog niet, dat ik meer ben van het als je boos bent moet dat kunnen en van het stimuleren om dat dan te uiten.

Wat je als laatste zegt klink heel erg UP pompoen!

Teddyaapje schreef:Wat je als laatste zegt klink heel erg UP pompoen!

Haha! Ik doe het nu al een beetje, als L. boos huilt omdat hij nog geen eten krijgt (omdat ik nu eenmaal geen warm flesje melk kan toveren) dan vertel ik hem dat ik snáp dat hij boos is omdat hij honger heeft, dat ik dat vervelend voor hem vind maar er even niets aan kan veranderen. En terwijl we samen wachten tot het flesje warm is mag hij dan in mijn armen brullen.

Hetzelfde geld voor verdriet, troosten is bedoeld om te laten stoppen maar als hij echt verdriet of pijn heeft vind ik het beter dat hij dat ook kan uiten door te huilen. Dan houd ik hem gewoon vast, óf ik probeer wat te doen aan de krampjes.

Toch wil ik me niet binden aan een methode, daarin schuilt voor mij het gevaar dat je je er op blind staart en voorbij gaat aan wat goed is voor je kind.

Ik denk ook dat het al veel scheelt als je UP niet zozeer als een methode gaat zien, maar puur als een visie. Het is een bepaalde kijk op het gebied van opvoeden, voornamelijk door jezelf zoveel mogelijk te verplaatsen in het kind en vanuit die positie beter begrip voor bepaald (ongewenst) gedrag kunt opbrengen.

Hmm, daar zit ik dan met mijn 'ik geloof niet in UP' gedrag. Wat jij omschrijft is precies wat ik doe. Ik wil alleen wel dat duidelijk is waar de grenzen liggen en mijn kind zo een veilig en geborgen gevoel geven. Nou ja ik zie het al, misschien best iets om me in te verdiepen. Alleen dan hoef ik het geen up te noemen he?

Je hoeft het idd niet zo te noemen

Toen ik hier voor t eerst las dat iemand (volgens mij Liadan) opvoedde zonder straffen (en belonen) toen dacht ik ook 't zal wel, dat wordt niks', maar toen ik er meer over ging lezen (volgens mij per toeval) sprak t me juist heel erg aan. Het niet straffen wil niet zeggen dat alles mag en nergens consequenties aan zitten, juist niet, je leert kinderen juist de 'logische' consequenties van hun gedrag.

Je kan het meer zien dat je jouw manier van denken of jouw visie wat betreft opvoeden een naam kán geven, namelijk Unconditional Parenting. Hier binnen zijn tal van mogelijkheden en gedachten. Er zijn ook geen vaste richtlijnen om een kind UP op te voeden. Terwijl andere manieren van opvoeden soms wel een soort richtlijnen of schema's hanteren, omdat beweert wordt dat het anders niet werkt. 

Ik gebruik de term UP eigenlijk alleen als ik iemand uitleg wat ik bedoel. Dat bijna alles onvoorwaardelijk is, dus dat ik geen voorwaarden stel om bepaald gedrag (het gedrag dat ík graag wil zien) bij mijn dochter 'af te dwingen'.

Voor wie het leuk vind ik kwam dit tegen;



 http://www.liveondemand.com/Event/Detail/61