Het UP-topic

Parisienne: je schrijft inderdaad leuk!

Kun je me uitleggen waarom die bovenstaande situatie en jouw reactie past bij unconditional parenting?

Mijn beeld bij die opvoedwijze is vooral dat je onvoorwaardelijk liefde en aandacht geeft, dus niet afhankelijk van of je kind zich 'goed gedraagt'. Maar dat betekent toch niet dat je alles goed moet keuren wat je kind doet? De mensen die UP bedacht hebben zullen bijvoorbeeld niet willen dat jij je kind met messen laat spelen, of wel?


Mijn ultieme UP-uitdaging is het avondeten. We hebben gemerkt dat Tomas heel goed van zijn groente eet als hij daarna nog wat vlees krijgt.
Ik weet het: opvoedtechnisch niet zo'n sterke methode. En ik heb ook wel eens gehoord dat kinderen dan op latere leeftijd meer kans hebben op het ontwikkelen van eetstoornissen omdat ze eten+beloning met elkaar gaan associeren.

Maar als we dit niet doen, eet hij GEEN groente. Gewoon helemaal niks. Hoe leuk ik het ook aankleed, of verstop, of pureer of weet ik het wat. Als ik hem een bord voor zet waar groente + andere dingen op liggen eet hij de andere dingen op en laat de groente liggen. Hij heeft het feilloos door. Ook uitleggen waar groente goed voor is helpt niet. Het idee dat hij groeit van groente eten vond hij wel grappig, maar toen hij merkte dat hij na een paar happen groente nog niet bij de spelletjeskast kon, geloofde hij me niet meer.

Het is een klassieker, ik weet het. Wie heeft er een leuke UP-achtige oplossing hiervoor?

Filoria: UP is zeker niet alles goed vinden wat je kind doet!


en w.b. het avondeten.. Hier eet onze dochter ook bij voorkeur alleen het vlees, wij zijn er alleen achter gekomen dat als het vlees op is en we nog een tijdje blijven zitten, zij ook de groente en aardappels wel gaat eten. Misschien werkt zoiets ook wel bij jullie

Rejoy. schreef:nee, dat wil je niet, ik heb al haar kleren weg gegooid, inclusief romper.

En voor een volgende keer, zou ze zich niet een tijd vermaken met een emmer water en zand bij jullie in de buurt?

Foto's! Hahah! Nee, ik kan me voorstellen dat je alles hebt weggegooid. Ben je goed voorbereid wat betreft kleding voor zulke acties?

Ik denk dat ik ook op zoek moet naar interessante bezigheden wat met de omgeving te maken heeft. Ik moet dat mezelf alleen nog een beetje aanleren, want ben zelf altijd erg vies van dingen Maar grote kans dat N. zich goed kan vermaken met een emmer water, dat is wel een goeie!

Parisienne schreef:

Rejoy. schreef:nee, dat wil je niet, ik heb al haar kleren weg gegooid, inclusief romper.

En voor een volgende keer, zou ze zich niet een tijd vermaken met een emmer water en zand bij jullie in de buurt?

Foto's! Hahah! Nee, ik kan me voorstellen dat je alles hebt weggegooid. Ben je goed voorbereid wat betreft kleding voor zulke acties?

Ik denk dat ik ook op zoek moet naar interessante bezigheden wat met de omgeving te maken heeft. Ik moet dat mezelf alleen nog een beetje aanleren, want ben zelf altijd erg vies van dingen Maar grote kans dat N. zich goed kan vermaken met een emmer water, dat is wel een goeie!

en daarmee heb je een goede oplossing te pakken, jij kunt doen waar je voor kwam, N vermaakt zich prima en geheel UP!

Parisienne schreef:
Dankje! Jij schrijft ook he?! Weet niet of je nu precies doelt op mijn UP-manier/-opvattingen of op mijn schrijfstijl, maar ik zit er vaak over te denken om te gaan schrijven. Heb in het begin een blog/site van N. bijgehouden, maar daar houd ik nu eigenlijk niks meer op bij. Vind het wel erg jammer, want ik vond dat erg leuk om te doen! Heb het altijd al wel erg leuk gevonden om te schrijven.

Allebei wel, je vertelt het heel duidelijk en leuk en je hebt steeds goede voorbeelden. Het zou best leuk zijn als je bijvoorbeeld een blog over UP zou bijhouden.

@ Filoria: uitleggen wat UP precies is vind ik lastig, maar ga het even vanuit mijn oogpunt doen. Een kind UP opvoeden wil, net als Rejoy zegt, zeker niet zeggen dat het kind alles mag! Het gaat meer om de manier waarop je het kind benadert dan om de dingen die het wel/niet mag. Ik kijk heel erg naar N.'s behoefte en bekijk bijna alles vanuit haar oogpunt. Ik denk vaak na als ik wil dat ze iets niet doet waarom ik het eigenlijk wil. Wat is het grote probleem als N. dat ene wel doet? Is het omdat IK het vervelend vind? Waarom vind ik het dan vervelend? Ook is de manier van benaderen anders. Ik benader N. op een positieve manier, zonder te straffen maar ook zonder te belonen (als in stickers plakken na een plas op een potje, 'je krijgt een snoepje als je dit en dit doet', etc.). Als ze iets niet mag leg ik haar uit waarom iets niet mag en probeer haar af te leiden of een alternatief te bieden. Ik zeg niet "Nee dat mag niet!", maar benader het meestal op een positieve manier. Om het huis en de tuin van mijn oom en tante als voorbeeld te nemen: ik spreek N. daar niet op strenge toon aan over wat er allemaal niet mag. Ik heb me ingeleefd in haar wereld en ben meegegaan in haar verwondering, want het moet prachtig zijn om als klein kind in zo'n huis en tuin te komen! Als ze daar alleen maar 'NEE!' te horen krijgt.. tsja, dat zou ik ook totaal niet leuk vinden. Wat mag dan wel?! Omdat ze daar bijna niks kon en overal voorzichtig moest zijn was het dus wel een UP-uitdaging, zoals ik dat zelf even genoemd heb

Ben je verder bekend met UP en de theorie/gedachtengang erachter? Als je dit topic doorleest wordt het vast allemaal wat duidelijker.

Wat betreft het eten van je zoon: dat blijft altijd wel lastig vind ik. Wij hebben met N. tot nu toe weinig eetproblemen gehad *klopt af*, dus herkenning heb ik daar niet in. Misschien kun je inderdaad wat Rejoy zegt proberen, om hem gewoon even lekker zijn gang te laten gaan en meer tijd voor het eten uittrekken. Als jij en je vriend/man gewoon met elkaar praten en even geen aandacht schenken aan het niet-eten wat hij doet gaat hij misschien vanzelf wel eten.

Parisienne; Het is me een stuk duidelijker na je uitleg! Vind het leuk om te lezen hoe je je er in hebt verdiept.

@ Susan: Vind ik leuk om te horen. Je hebt me nu wel serieus aan het denken gezet om er wat mee te doen. Weer een project om me mee bezig te houden.. en ik heb er al zoveel!

@ aanitaa: dankje!

Rejoy. schreef:Filoria: UP is zeker niet alles goed vinden wat je kind doet!


en w.b. het avondeten.. Hier eet onze dochter ook bij voorkeur alleen het vlees, wij zijn er alleen achter gekomen dat als het vlees op is en we nog een tijdje blijven zitten, zij ook de groente en aardappels wel gaat eten. Misschien werkt zoiets ook wel bij jullie

Dankje voor het meedenken

Dit doen we ook al, en het werkt helaas niet. Tomas wil na het eten het liefst direct weer gaan spelen. De laatste tijd mag hij pas van tafel als wij ons bord leeg hebben, met als argument dat dit voor iedereen het meest gezellig is. Dat snapt hij wel dus hij blijft aan tafel. Maar zijn groente aanraken: ho maar. Hij is echt al heel vaak zonder groente te eten van tafel gegaan, ook al had hij er twintig minuten de tijd voor om van mening te veranderen. We besteden trouwens totaal geen aandacht aan het eten van groente: niet als hij het niet eet en niet als hij het wel eet. (Dat is natuurlijk veranderd sinds we hem vlees geven als beloning, maar daarvoor hadden we het nooit in zijn bijzijn over het feit dat hij geen groente at).


@Parisienne: bedankt voor je uitleg. Ik begreep geloof ik al wel dat je het belangrijk vindt om vanuit jouw kind te denken in plaats vanuit jou zelf. Dat doet me trouwens ook erg aan de opvattingen van Thomas Gordon denken. Ben je daar ook mee bekend?
Maar ik zie niet echt een dilemma in jouw verhaal: je bent gewoon overal in mee gegaan. Gaat het er niet om dat je een balans vindt waarin je kind kan doen wat ze interessant vindt, maar jij zelf ook tevreden bent? Of vond je het wel prima om de hele tijd bezig te zijn met je dochter?

Ik vind het bijvoorbeeld belangrijk dat Tomas zichzelf lekker kan bewegen, maar als hij vlak voor het naar bed gaan nog wil gaan stoeien rem ik hem af. Omdat ik het belangrijk vindt dat hij met rust in zijn lijf gaat slapen. Ik weet dat dat niet lukt als hij net heeft gestoeid. Is dat dan 'niet UP' omdat ik niet meega in zijn behoefte op dat moment? En in hoeverre was het dan verkeerd geweest om jouw dochter na een tijdje bij de voor haar interessante dingen weg te halen om zelf even te kunnen zitten? Ik ben wel benieuwd hoe jij dat ziet.

Hier ook een up-vraagje.
Mijn jongste zoon wil zich 's morgens niet aankleden. En we moeten wel aangekleed, want mijn oudste moet naar school.
Hij wordt vreselijk boos, en schopt en slaat om zich heen.

Ik ben hem nu al weer op de commode gaan leggen van buikbaby, zodat het voor mij iets makkelijker gaat. (hoogzwanger)

Ik heb hem al uitgelegd waarom hij aangekleed moet worden, dat ik begrijp dat hij liever in zijn pyjama wat rond wandelt, en dan pas aankleedt...
Maar eigenlijk werkt niets. Ik begrijp ook dat hij er aan moet wennen dat hij nu snel aangekleed moet worden terwijl we 2 maanden geleden nog lekker rustig aan konden doen bijna elke ochtend. Daar moeten we allemaal aan wennen.

Ik blijf tot nu toe heel rustig, maar ik merk aan mezelf dat ik het hysterische niet meer kan negeren, en dat ik vandaag of morgen mijn geduld verlies. Weet iemand van jullie een oplossing, hoe ik hem aangekleed krijg zonder strijd?

Hij wordt in juni 3 trouwens.

@ Pollewop: mijn dochter wil ook niet graag aankleden. Ik trek tegenwoordig 's ochtends meer tijd uit voor het aankleden. Ook bereid ik haar voor, ik zeg bijvoorbeeld dat ze nog even het puzzeltje mag afmaken en dat we daarna gaan aankleden. Iets later neem ik haar mee naar de commode (uit zichzelf komt ze niet mee, dus ik pak haar op of neem haar aan de hand mee). Daar laat ik haar kiezen wat ze aan wil: "Wil je deze rok aan of wil je deze broek aan?" "Wil je dit shirt of wil je dit blousje?". Zo betrek ik haar er toch een beetje bij. Ondertussen leid ik haar af met dingen die ze interessant vind. Ik weet nu dat ik N. niet binnen vijf minuten aangekleed heb, ik neem er nu dus ook langer de tijd voor. Jouw situatie is wel lastiger, je hebt nog een dochter, bent zwanger en moet echt op een bepaalde tijd weg.

Wanneer gaan jullie trouwens aankleden? Direct na het opstaan of na het ontbijten? Misschien kan je hierin ook nog iets veranderen. Als jullie normaal in pyjama naar beneden gaan kan je dit veranderen door na het opstaan gelijk aan te kleden.

Parisienne schreef:@ Pollewop: mijn dochter wil ook niet graag aankleden. Ik trek tegenwoordig 's ochtends meer tijd uit voor het aankleden. Ook bereid ik haar voor, ik zeg bijvoorbeeld dat ze nog even het puzzeltje mag afmaken en dat we daarna gaan aankleden. Iets later neem ik haar mee naar de commode (uit zichzelf komt ze niet mee, dus ik pak haar op of neem haar aan de hand mee). Daar laat ik haar kiezen wat ze aan wil: "Wil je deze rok aan of wil je deze broek aan?" "Wil je dit shirt of wil je dit blousje?". Zo betrek ik haar er toch een beetje bij. Ondertussen leid ik haar af met dingen die ze interessant vind. Ik weet nu dat ik N. niet binnen vijf minuten aangekleed heb, ik neem er nu dus ook langer de tijd voor. Jouw situatie is wel lastiger, je hebt nog een dochter, bent zwanger en moet echt op een bepaalde tijd weg.

Wanneer gaan jullie trouwens aankleden? Direct na het opstaan of na het ontbijten? Misschien kan je hierin ook nog iets veranderen. Als jullie normaal in pyjama naar beneden gaan kan je dit veranderen door na het opstaan gelijk aan te kleden.

Meer tijd er voor maken is inderdaad wel beter, want dan sta ik niet te haasten. Ik stond altijd om 7 uur op, maar nu met die verzette tijd een kwartiertje later... maar op zich maakt dat niet uit in zijn boosheid, aankleden is gewoon stom

Het enige wat ik nog kan veranderen is de volgorde inderdaad, al heb ik dat wel eens geprobeerd. Ik doe het nu meteen na het opstaan, en we hebben dan nog niets gegeten. Misschien heeft het te maken met zijn bloedsuikerspiegel ofzo.
Ik heb het een keer geprobeerd het om te draaien, maar ik nam hem toen mee naar boven weer om zich om te kleden en dat vond ik zelf zo'n gesjouw. Want hij wilde niet, en dan moet ik hem dus de trap optillen.
Wat ik nu ga proberen is eerst eten, en dan neem ik kleren mee naar beneden en kleed ik hem daar aan.

T. heeft een hekel aan op zn rug liggen op de commode, iets wat ik wel handig vind tijdens het verschonen, vooral met poepluiers. Sinds een tijdje krijgt hij iets te drinken uit een fles of een soepstengel tijdens het verschonen en dan blijft meneer gewoon liggen. Misschien kun je ook iets bedenken wat hem afleidt tijdens het aankleden. Tv kijken of iets kleins van speelgoed in zijn hand.



Voor degene waarvan de kleine geen groenten wil eten (sorry, weet even niet meer wie het was). Misschien kun je hem vertrouwder laten raken met de groenten door hem juist daarmee te laten spelen. Met worteltjes zou je bijv. een poppetje (ala galgje) kunnen maken op je bord en aan hem vragen of hij dan ook kan met zijn worteltjes oid. Zo kan hij tóch spelen en krijgt hij misschien een positieve(re) associatie met groenten.

Pollewop, hier wil onze dochter altijd eerste eten en dan pas aankleden, misschien dat dat bij jullie inderdaad ook helpt. Verder zou ik proberen van het aankleden iets leuks te maken (als ik bij jou jouw sokken aan mag doen, mag jij bij mij mijn sokken aan doen bijv.). En als hij echt echt niet wil, dan zou ik zeggen dat hij dan maar in zijn pyama mee moet gaan (en hem dan ook meenemen in zijn pyama).

@ Filoria: ik zou ook nog even reageren op jouw post. Thomas Gordon ben ik inderdaad bekend mee. Heb hem en wat andere namen (bijv. Alfie Kohn) voorbij zien komen toen ik me meer ging verdiepen in UP/AP. Wat betreft een aantal van jouw vragen m.b.t. tot mijn bezoek-aan-oom-en-tante-verhaal: ik ben die dag inderdaad helemaal meegegaan in hetgeen N. graag wilde. Balans in ons beide wensen heb ik niet kunnen vinden, terwijl ik dit in de meeste gevallen wel doe hoor. Ik kón daar echter niet anders, N. blijft gewoon niet zitten. Ze was niet af te leiden met speelgoed, niet met eten/drinken, niet met andere gebruiksvoorwerpen waar ze wel mee mocht spelen.. ze wilde alleen maar rondlopen en alles ontdekken/aanraken/bekijken. Ik vond de omgeving gewoon te gevaarlijk om haar haar gang te laten, i.v.m. de (dure) spullen die ze kapot kon maken. Sowieso heeft ze weinig rust in haar lichaam om ergens echt mee te spelen. Langer dan 5 min. spelen met iets houdt ze niet vol. Ze wil en doet van alles tegelijk. Ik vond het niet leuk om de hele tijd met haar mee te lopen, maar haar tegen haar zin (dus schreeuwend) op schoot vasthouden was echter ook geen optie. Hebben jullie nog ideeën over hoe jullie het anders gedaan zouden hebben?

Ik heb zeker wel 'grenzen', al verschillen die heel erg per situatie en per moment. Het ene moment kan ik meer hebben dan het andere moment. N. kan ook niet altijd haar zin krijgen, ik kan niet altijd maar in haar behoeften/wensen meegaan. Wat de reden daarvoor is kan ook telkens anders zijn. Dat is hoe ik UP eigenlijk zie.. er zijn zeker wel grenzen, maar deze verschuiven elke keer. Bepaalde dingen mag N. hier ook echt niet, nooit niet, terwijl ze dat wel graag zou willen. Zo mag N. het laatste uur voor het naar bed gaan geen tv meer kijken. Ze heeft dan haar melatonine pilletje op en moet daarna zo rustig mogelijk blijven om de melatonine zijn werk te laten doen. Ik vraag bijvoorbeeld: "Zullen we een puzzel maken?" "Neee! Zooemm zoemm!" dan loopt ze naar de tv en wil ze Umizoomiz (peuter tv programma waar ze gek op is) kijken. Niet altijd alles kan maar op de momenten dat zij het wil. Soms is ze dan ook verdrietig of boos, dan laat ik haar weten dat ik het heel goed begrijp en dat ze best even boos mag zijn.
Ik ben niet helemaal UP, wil dit ook niet (sommige dingen ervan spreken mij niet aan) en interpreteer UP op mijn eigen manier. Dat is het 'mooie' aan opvoeden in het algemeen.. iedereen heeft andere gedachten over opvoeden, iedereen pikt overal dingen op die hem/haar aanspreken ("Dat is handig! Dat ga ik ook toepassen") en toevallig spreken veel dingen van UP mij aan Dus noem ik mijn 'opvoedstijl' voor het gemak UP.

Volgens mij zijn Liadan en Rejoy hier nog net iets meer UP dan dat ik ben

Parisienne, mooi om te lezen hoe je mee bent gegaan in de behoefte van jullie dochter tijdens de visite. Ik denk niet dat ik het anders gedaan zou hebben. Voor dit soort bezoeken heb ik een tas met speelgoed die alleen meegaat als we ergens heen gaat. Het speelgoed blijft dus steeds een beetje bijzonder, maar ook daar vermaakt Yara zich niet lang mee.
Als ik echt ga om te praten dan moet ik zonder kinderen gaan. Als we op bezoek gaan bij iemand waar ook andere kinderen zijn dan vermaakt Yara zich juist erg goed.

Zelf ben ik de laatste tijd een beetje zoekende naar hoe ik om kan gaan met de verschillende behoeften van mijn kinderen op hetzelfde tijdstip.
Als we bijv. gaan wandelen, dan wil Kian dat ik blijf lopen en Yara wil graag overal even stil blijven staan, kijken, spelen enz.
Vaak wandelen we naar een speeltuin, daar wil Yara graag dat ik met haar meedoe en Kian wil dat ik blijf lopen want hij wil niet stil blijven staan. Als er andere kinderen in de speeltuin zijn is het geen probleem want dan speelt Yara daarmee en kan ik wat rondjes lopen in de speeltuin.
Ik kan Kian op het gras laten tijgeren/zitten in de speeltuin maar dat houdt hij niet lang vol en dan wil hij bij mij zijn, terwijl zijn zus wil dat ik met haar zandkastelen bouw en van de glijbaan ga.
Uiteindelijjk gaan we dan meestal eerder weg dan Yara wil en later dan Kian wil.

Heeft iemand het boek 'how to talk to kids, broers en zussen zonder rivaliteit' al gelezen? Ik denk dat ik dat binnenkort maar eens ga lezen.

Lastig Liadan! Draag je Kian in de doek als je gaat wandelen? Het zou al een stukje makkelijker worden als hij eenmaal loopt, maar dat kan natuurlijk nog even duren. Op zich heb je wat betreft het weggaan een tussenweg gevonden, je komt Yara tegemoet door langer te blijven terwijl Kian eigenlijk weg wil, terwijl je Kian tegemoet komt door eerder weg te gaan terwijl Yara nog wil blijven. Het lastige hierin is alleen dat je het Yara denk ik wel kan uitleggen, Kian snapt het nog niet echt. Een echte tip heb ik niet voor je, zou niet kunnen bedenken hoe je het anders zou kunnen oplossen waarbij zowel Yara als Kian tevreden zijn.

Kian gaat meestal in de doek mee, soms als we boodschappen gaan doen gaat hij in de kinderwagen (dan kan ik de boodschappen makkelijker kwijt).
Ik vind het trouwens lastiger voor Yara dan voor Kian. Ik kan het aan Yara wel uitleggen dat we weggaan omdat haar broer het niet meer leuk vindt in de speeltuin. Maar zij is dan toch vaak boos omdat ze niet weg wil. Ik bied haar dan altijd een alternatief om te gaan doen (bijv. thuis verder buiten spelen, maar dat is toch minder leuk dan de speeltuin. Of gaan verven thuis, dat vindt ze vaak wel leuk, thuis buiten picknicken enz.), maar een alternatief is niet altijd goed genoeg.
Ik merk ook dat nu Kian meer kan ze hem vaak wat minder gezellig benadert (aan zijn arm trekken, hem omduwen, speelgoed afpakken enz). Ik was al aan het wachten op het moment dat dat zou komen . Ze wil ook steeds precies spelen met hetgeen waar hij mee aan het spelen is, heel gezellig elke keer . (en regelmatig vindt Kian het trouwens allemaal heel grappig wat zijn zus doet, hij heeft de grootste lol als ze bovenop hem gaat zitten...)
Ik heb net het boek maar besteld, misschien bied het nog wat tips waar ik niet aan gedacht heb:-).

En als je nou op voorhand afspreekt hoe lang jullie blijven? Ik weet niet of ze al besef heeft van tijd (als de grote wijzer...), maar dan is het voor haar ook wat duidelijker en weet ze van te voren al dat ze wel of niet lang kan spelen.

Wat Rejoy zegt kan je ook proberen. Misschien dat je een alarm op je telefoon kunt zetten of een wekkertje meenemen? Die een beetje in de buurt houden zodat ze hem wel hoort afgaan Jij kan dan een paar minuten voordat 'ie afgaat nog even vertellen dat het zo tijd is om naar huis te gaan omdat het alarm zo afgaat.

Afspreken tot hoe laat we blijven werkt helaas niet. Dat werkt alleen als ze iets wil en het daar nog geen tijd voor is. Dus als ze om 11 uur honger heeft, dan zeg ik dat we eten als allebei de wijzers omhoog staan. Dat vindt ze dan prima.
Als ik van tevoren met haar afspreek dat we gaan als het een bepaalde tijd is dan vindt ze dat van tevoren goed, maar als het puntje bij paaltje komt vindt ze het niet meer goed als ik weg wil gaan bij de speeltuin .
Ook vind ik een tijd afspreken wat lastig want ik weet niet hoe laat Kian het niet meer leuk vindt als we ergens zijn.

Parisienne schreef:Wat Rejoy zegt kan je ook proberen. Misschien dat je een alarm op je telefoon kunt zetten of een wekkertje meenemen? Die een beetje in de buurt houden zodat ze hem wel hoort afgaan Jij kan dan een paar minuten voordat 'ie afgaat nog even vertellen dat het zo tijd is om naar huis te gaan omdat het alarm zo afgaat.

Dat zou ik wel eens kunnen proberen, misschien vindt ze een alarm 'interessant' en werkt het. Maar dan vind ik het weer lastig omdat Kian het misschien al eerder helemaal niet meer leuk vindt.

Liadan schreef:Afspreken tot hoe laat we blijven werkt helaas niet. Dat werkt alleen als ze iets wil en het daar nog geen tijd voor is. Dus als ze om 11 uur honger heeft, dan zeg ik dat we eten als allebei de wijzers omhoog staan. Dat vindt ze dan prima.
Als ik van tevoren met haar afspreek dat we gaan als het een bepaalde tijd is dan vindt ze dat van tevoren goed, maar als het puntje bij paaltje komt vindt ze het niet meer goed als ik weg wil gaan bij de speeltuin .
Ook vind ik een tijd afspreken wat lastig want ik weet niet hoe laat Kian het niet meer leuk vindt als we ergens zijn.

Maar ze hoeft toch ook niet altijd alles goed en leuk te vinden? Er zijn nou eenmaal meerdere behoeftes waar rekening mee gehouden moeten worden. Dat hij heel duidelijk aangeeft hoe lang jullie in de speeltuin blijven, is voor haar duidelijk wat er gaat gebeuren, of ze lang of kort kan spelen en is ze erop voorbereidt als jullie naar huis gaan. Er moet rekening gehouden met jou, K.ian en Y.ara en dat zal Y.ara ook vast begrijpen (leuk vinden is anders natuurlijk).

Nee klopt, ze hoeft zeker niet alles leuk te vinden en goed.
Ik denk dat ik het zelf moeilijk vind omdat ik het haar gun om lekker lang in de speeltuin te blijven, maar dat dat dus de helft van de tijd niet lukt. En ik weet van tevoren niet of het gaat lukken om lang of kort te blijven. De ene keer vindt Kian het na 10 minuten al helemaal niet meer leuk en de andere keer houdt hij het 3 kwartier vol. Dat maakt het denk ik ook onduidelijk voor haar.

Waarom bespreek je het probleem van t weggaan niet met haar precies zo als hoe je het nu hier neerzet? Dat je zou willen dat jullie langer konden blijven maar dat je ook rekening moet houden met k. Misschien kan ze zelf wel aangeven op welke manier ze graag 'voorbereid wordt' op t naar huis gaan. Bijv. een alarm wat af gaat, of dat ze nog ding mag kiezen waar ze nog 1x op mag ofzo.