Het UP-topic

Ik vind dit ook wel interresant, heb me er eerlijk gezegd nog niet zo in verdiept hoe wij onze zoon willen opvoeden (volgens een bepaalde methode of op eigen gevoel). Maar ik vraag me bijvoorbeeld af hoe je het toepast bij een 7-jarige.
Als voorbeeld, je hebt een kindje van 4 en 7, van 7 is aan het spelen en die van 4 wil daar ook mee spelen. Kindje van 7 wil dit niet en duwt het kindje van 4 weg (te hard). Gevolg kindje van 4 huilen, blijf je dan alles iedere keer benoemen etc. Want dit is een situatie wat zich voor kan blijven doen. Natuurlijk kan je die van 4 een alternatief geven, maar je bent er niet altijd bij/ te laat bij.

Als Yara in de supermarkt een taart wil hebben en ze die niet krijgt, dan wordt ze ook boos. Van mij mag ze daar gerust boos om worden. Ik zeg dan 'jij had die taart graag willen hebben hè? Het is ook lekker zo'n taart.' (daarvoor heb ik dan al uitgelegd waarom we 'm niet kopen). Als ze dan boos blijft, dan mag ze dat gerust, dat vind ik niet erg. Ik probeer haar af te leiden met iets anders en als dat niet lukt, dan blijf ik bij haar tot haar boosheid weg is.

Wat een interessant topic, graag zou ik mij aansluiten.
Ik ben mijn momenteel ook aan het verdiepen in ap/up.
Wat ik uit het niet belonen begrijp is het volgende:
Je kunt op verschillende manieren belonen. Belonen die echt 'afkeurt' is het belonen in de vorm van manipulatie.
"Als je je nu heel lief gedraagt in de supermarkt krijg je een snoepje." Of iets in gelijke strekking.
Net als complimenten, je hebt complimenten uit het hart omdat je het echt meent en complimenten omdat ze erbij horen.
Maar als je kind bv zijn schoenen zelf heeft aangetrokken en je ziet dat hij trots is en jij roept: "Ja gelukt, wat fijn." Is dat heel anders dat je zegt: "Wat knap." Want eigenlijk zeg je dan dat hij niet knap is als het niet lukt.

Een aantal van jullie heeft een pedagogische achtergrond, dus misschien kennen jullie de morele ontwikkeling volgens Kohlberg.

Hoe zien jullie dit ten opzichte van de morele ontwikkelingsstadia volgens Kohlberg, als je het grofweg opdeelt in pre-conventioneel (gericht op het vermijden van straf en het krijgen van beloning), conventioneel (voldoen aan sociale normen, het krijgen van goedkeuring) en post-conventioneel (handelen op basis van eigen, bewuste principes)? Volgens deze theorie is het niet mogelijk om stadia hiervan over te slaan omdat ieder stadium nieuwe en noodzakelijke perspectieven biedt. Hoe verhoudt zich dat tot UP, waarin je eigenlijk al op heel jonge leeftijd gedrag uit stadia 1 en 2 wil vermijden?

missy. schreef:Maar als je kind bv zijn schoenen zelf heeft aangetrokken en je ziet dat hij trots is en jij roept: "Ja gelukt, wat fijn." Is dat heel anders dat je zegt: "Wat knap." Want eigenlijk zeg je dan dat hij niet knap is als het niet lukt.

Dit laatste is inderdaad wat een kind kan gaan voelen als je dingen blijft zeggen als 'goed zo' of 'wat knap'. Want wat als het niet lukt? Wat zeg je dan? Als je benoemt dat het een kind gelukt om zelf zijn/haar schoenen aan te doen kan je bijvoorbeeld erachter zeggen: "Fijn dat je dat nu zelf kan hè?" Het kind ziet zo in dat het fijn is dat hij/zij dit zelf heeft gedaan en zal daar ook best trots op wezen. Vanuit zijn/haar intrinsieke motivatie zal het het een volgende keer weer proberen, omdat het zo fijn is als ze iets zelf kunnen doen.

Fiebje schreef:Ik vind dit ook wel interresant, heb me er eerlijk gezegd nog niet zo in verdiept hoe wij onze zoon willen opvoeden (volgens een bepaalde methode of op eigen gevoel). Maar ik vraag me bijvoorbeeld af hoe je het toepast bij een 7-jarige.
Als voorbeeld, je hebt een kindje van 4 en 7, van 7 is aan het spelen en die van 4 wil daar ook mee spelen. Kindje van 7 wil dit niet en duwt het kindje van 4 weg (te hard). Gevolg kindje van 4 huilen, blijf je dan alles iedere keer benoemen etc. Want dit is een situatie wat zich voor kan blijven doen. Natuurlijk kan je die van 4 een alternatief geven, maar je bent er niet altijd bij/ te laat bij.

Ik zou in deze situatie laten zien aan het kind van 7 wat het doet met het kind van 4. "Kijk, nu is *kind van 4* verdrietig omdat jij zijn/haar speelgoed afpakt. Jij vind het ook niet leuk als je verdrietig bent." Samen kan je dan zoeken naar een oplossing of een alternatief voor het kind van 7. Ik zou dit wel blijven benoemen, zodat het kind van 7 jaar uiteindelijk inziet wat het doet met een kind als je speelgoed afpakt. Als ze de link leggen met hun eigen gevoel dan zullen ze het misschien minder snel doen of in ieder geval sneller (en zonder al teveel problemen/gedram) teruggeven.

Susan schreef:Een aantal van jullie heeft een pedagogische achtergrond, dus misschien kennen jullie de morele ontwikkeling volgens Kohlberg.

Hoe zien jullie dit ten opzichte van de morele ontwikkelingsstadia volgens Kohlberg, als je het grofweg opdeelt in pre-conventioneel (gericht op het vermijden van straf en het krijgen van beloning), conventioneel (voldoen aan sociale normen, het krijgen van goedkeuring) en post-conventioneel (handelen op basis van eigen, bewuste principes)? Volgens deze theorie is het niet mogelijk om stadia hiervan over te slaan omdat ieder stadium nieuwe en noodzakelijke perspectieven biedt. Hoe verhoudt zich dat tot UP, waarin je eigenlijk al op heel jonge leeftijd gedrag uit stadia 1 en 2 wil vermijden?

Dat klinkt wel interessant, Kohlberg is volgens mij ooit vluchtig behandeld tijdens mijn opleiding maar ik kan me er niet veel meer van herinneren. Ik het eens op gaan zoeken.
Zoals ik het nu snel lees wat jij erover beschrijft, ben ik zelf van mening dat je die eerste 2 stadia wel degelijk kan overslaan. Ik merk dat zelf bij mijn dochter. Maar ik weet er niet genoeg vanaf om er nu duidelijk iets over te kunnen zeggen.

Parisienne schreef:

missy. schreef:Maar als je kind bv zijn schoenen zelf heeft aangetrokken en je ziet dat hij trots is en jij roept: "Ja gelukt, wat fijn." Is dat heel anders dat je zegt: "Wat knap." Want eigenlijk zeg je dan dat hij niet knap is als het niet lukt.

Dit laatste is inderdaad wat een kind kan gaan voelen als je dingen blijft zeggen als 'goed zo' of 'wat knap'. Want wat als het niet lukt? Wat zeg je dan? Als je benoemt dat het een kind gelukt om zelf zijn/haar schoenen aan te doen kan je bijvoorbeeld erachter zeggen: "Fijn dat je dat nu zelf kan hè?" Het kind ziet zo in dat het fijn is dat hij/zij dit zelf heeft gedaan en zal daar ook best trots op wezen. Vanuit zijn/haar intrinsieke motivatie zal het het een volgende keer weer proberen, omdat het zo fijn is als ze iets zelf kunnen doen.

Als je zegt dat iets knap is dan zeg je daarmee in mijn ogen ook dat het op dat moment uitzonderlijk is dat datgene is gelukt, je onderscheidt dat moment van andere, meer neutrale momenten door te benadrukken dat je kind op dat moment iets extra's heeft gedaan. Daarmee zeg je in mijn ogen niet dat je kind niet knap of niet goed is als het een keer niet lukt. Je geeft in mijn ogen eerder aan dat het nog niet hoeft te lukken en dat je het juist benadrukt omdat het de verwachtingen overstijgt.

In mijn ogen redeneer je omgekeerd als je vindt dat je als je een compliment geeft op een ander moment dus zegt dat het kind niet knap is.

Susan schreef:Een aantal van jullie heeft een pedagogische achtergrond, dus misschien kennen jullie de morele ontwikkeling volgens Kohlberg.

Hoe zien jullie dit ten opzichte van de morele ontwikkelingsstadia volgens Kohlberg, als je het grofweg opdeelt in pre-conventioneel (gericht op het vermijden van straf en het krijgen van beloning), conventioneel (voldoen aan sociale normen, het krijgen van goedkeuring) en post-conventioneel (handelen op basis van eigen, bewuste principes)? Volgens deze theorie is het niet mogelijk om stadia hiervan over te slaan omdat ieder stadium nieuwe en noodzakelijke perspectieven biedt. Hoe verhoudt zich dat tot UP, waarin je eigenlijk al op heel jonge leeftijd gedrag uit stadia 1 en 2 wil vermijden?

Om welke nieuwe en noodzakelijke perspectieven gaat het in stadia 1 en 2?

@ susan: ik voel het niet als aanval hoor, maar doordat ik maar kort kan reageren op mijn telefoon zal dat misschien wel zo over zijn gekomen.

En het maakt me ook niet uit of iemand er wel of geen heil in ziet, maar ik loop er wel tegenaan dat veel mensen tegen dat niet belonen aanschoppen zonder dat mensen echt begrijpen wat het idee erachter is en zonder dat ze er echt geinteresseerd in zijn, maar vooral omdat ze dan lekker tegen jouw manier van opvoeden kunnen schoppen. Het is eigenlijk gewoon een hele andere manier van denken en niet te vergelijken met de reguliere manier van opvoeden, om er echt in te zitten kost dat moeite en tijd, je kunt overtuigd worden door een topic als dit, maar om het dan ook echt toe te gaan passen, doorkrijgen hoe het in de praktijk werkt en je 'oude' manier van opvoeden los te laten kost gewoon tijd en dat is denk ik ook de reden dat je nu op deze manier tegen het niet belonen aan kijkt. Ik kan me voorstellen dat het bovendien heel strak klinkt, je mag dit niet, je mag zus niet, terwijl het in de praktijk (bij ons in ieder geval) heel los aan toe gaat. Wat voor het ene kindje werkt, hoeft niet voor het andere kindje te werken. Het ene kindje gaat misschien akkoord met een duidelijke uitleg, een ander kindje heeft misschien meer baat bij een alternatief, er zijn dus ook geen pasklare antwoorden te noemen voor problemen die voorbij komen. Je probeert ervoor te zorgen dat er een oplossing komt waar jullie allebei tevreden mee zijn.

Ik denk dat Jolicious dit wel kan beamen van de keren dat we bij elkaar zijn geweest.

En die theorie die je aanhaalt ken ik niet, maar tegelijkertijd zijn er tig theorieën die allemaal wat anders zeggen en elkaar tegen spreken.

Wordt de theorie van Kohlberg echt door wetenschappelijk bewijs ondersteund? Ik dacht dat die een beetje in dezelfde categorie viel als de piramide van Maslow, de stadia van Piaget enzovoorts.

Ik snap hoe Rejoy de opmerking bedoelt, het is nu eenmaal niet zo simpel, het gaat verder dan alleen maar niet straffen of belonen. Misschien is het handig om even wat achtergrond info te lezen/ op te zoeken.

Ik vind met het niet belonen eigenlijk niet dat er wordt bedoelt dat je nooit goedzo mag zeggen, maar als je het altijd gebruikt (ik heb er eens bij mijn schoonmoeder opgelet en ze zegt het echt bij de meest onbenullige dingen) dan verliest het de betekenis van de waardering en wordt t een woordje om ergens vanaf te zijn. Dus als je even geen tijd hebt omdat je aant koken bent, dat je dan maar goedzo zegt zonder bijv. ook maar te kijken naar wat je kindje heeft gedaan waar het zelf zo trots op is. Als je (enthousiast) benoemd wat je ziet "wow, dat is een hoge toren" geef je eigenlijk ook een soort van compliment en besteed je écht aandacht met waar het kindje mee bezig was/ is.

Met het niet belonen geloof ik dat wordt bedoelt dat je kindjes niet omkoopt/ manipuleerd door bijv te zeggen 'als je dit of dat doet krijg je een snoepje', maar dat je uitlegt waarom je wilt dat een kindje iets doet en dat ze het om die reden doen ipv om het snoepje.

Ik weet niet of ik het bij het rechte eind heb en of ik het heb kunnen uitleggen zoals de bedoeling was...

Liadan schreef:
Dat klinkt wel interessant, Kohlberg is volgens mij ooit vluchtig behandeld tijdens mijn opleiding maar ik kan me er niet veel meer van herinneren. Ik het eens op gaan zoeken.
Zoals ik het nu snel lees wat jij erover beschrijft, ben ik zelf van mening dat je die eerste 2 stadia wel degelijk kan overslaan. Ik merk dat zelf bij mijn dochter. Maar ik weet er niet genoeg vanaf om er nu duidelijk iets over te kunnen zeggen.

Volgens de theorie doorloopt sowieso ieder mens ook de eerste stadia, maar daar komt nog bij dat de meeste mensen nooit het hoogste stadium bereiken. Het zijn in feite trouwens zes stadia, onderverdeeld in drie niveaus, dus twee stadia op het preconventionele niveau, twee stadia op het conventionele niveau en twee stadia op het postconventionele niveau. De meeste volwassenen bereiken niveau 4, dus op het conventionele niveau, sommige mensen bereiken niveau 5 en vrijwel niemand bereikt niveau 6.

Parisienne schreef:

Susan schreef:Een aantal van jullie heeft een pedagogische achtergrond, dus misschien kennen jullie de morele ontwikkeling volgens Kohlberg.

Hoe zien jullie dit ten opzichte van de morele ontwikkelingsstadia volgens Kohlberg, als je het grofweg opdeelt in pre-conventioneel (gericht op het vermijden van straf en het krijgen van beloning), conventioneel (voldoen aan sociale normen, het krijgen van goedkeuring) en post-conventioneel (handelen op basis van eigen, bewuste principes)? Volgens deze theorie is het niet mogelijk om stadia hiervan over te slaan omdat ieder stadium nieuwe en noodzakelijke perspectieven biedt. Hoe verhoudt zich dat tot UP, waarin je eigenlijk al op heel jonge leeftijd gedrag uit stadia 1 en 2 wil vermijden?

Om welke nieuwe en noodzakelijke perspectieven gaat het in stadia 1 en 2?

Dat het kind morele principes overneemt van een autoriteit (de ouders).

Twellie schreef:Wordt de theorie van Kohlberg echt door wetenschappelijk bewijs ondersteund? Ik dacht dat die een beetje in dezelfde categorie viel als de piramide van Maslow, de stadia van Piaget enzovoorts.

Mijn studieboeken zijn opgeborgen, maar voor zover ik weet en kan vinden wel.

Susan schreef:

Parisienne schreef:

missy. schreef:Maar als je kind bv zijn schoenen zelf heeft aangetrokken en je ziet dat hij trots is en jij roept: "Ja gelukt, wat fijn." Is dat heel anders dat je zegt: "Wat knap." Want eigenlijk zeg je dan dat hij niet knap is als het niet lukt.

Dit laatste is inderdaad wat een kind kan gaan voelen als je dingen blijft zeggen als 'goed zo' of 'wat knap'. Want wat als het niet lukt? Wat zeg je dan? Als je benoemt dat het een kind gelukt om zelf zijn/haar schoenen aan te doen kan je bijvoorbeeld erachter zeggen: "Fijn dat je dat nu zelf kan hè?" Het kind ziet zo in dat het fijn is dat hij/zij dit zelf heeft gedaan en zal daar ook best trots op wezen. Vanuit zijn/haar intrinsieke motivatie zal het het een volgende keer weer proberen, omdat het zo fijn is als ze iets zelf kunnen doen.

Als je zegt dat iets knap is dan zeg je daarmee in mijn ogen ook dat het op dat moment uitzonderlijk is dat datgene is gelukt, je onderscheidt dat moment van andere, meer neutrale momenten door te benadrukken dat je kind op dat moment iets extra's heeft gedaan. Daarmee zeg je in mijn ogen niet dat je kind niet knap of niet goed is als het een keer niet lukt. Je geeft in mijn ogen eerder aan dat het nog niet hoeft te lukken en dat je het juist benadrukt omdat het de verwachtingen overstijgt.

In mijn ogen redeneer je omgekeerd als je vindt dat je als je een compliment geeft op een ander moment dus zegt dat het kind niet knap is.

Ik zie het zelf ook niet als letterlijk zeggen dat een kind niet knap is als het niet gelukt is, maar als je herhaaldelijk alleen maar gelukte dingen beaamt met 'goedzo' of 'wat knap' KAN een kind misschien wel gaan denken dat als het niet lukt hij niet goed bezig is. Hierbij heb ik het meer over als ouders bijvoorbeeld alleen maar zeggen: "Goedzo!" en er vervolgens geen aandacht meer aan besteden.

Ik zie overigens erg vaak dat een kind bijvoorbeeld naar mama toe komt lopen met een tekening. "Kijk wat ik gemaakt heb!" Mama kijkt even en reageert: "Mooi hoor!". Daarna wordt er verder niet op in gegaan. Dat vind ik jammer, ik zie het best vaak namelijk. Hierbij ligt het punt meer dat de desbetreffende ouders weinig interesse tonen in hoe het gedaan is of in wat een er nou zelf van vindt.

Ik denk persoonlijk dat het verschil in complimenteren bij UP ligt aan de manier waarop je het brengt. Het duidelijker benoemen van wat ze doen en hoe ze het doen en ze zelf meer bewust maken van hun handelen.

Teddyaapje schreef:Ik snap hoe Rejoy de opmerking bedoelt, het is nu eenmaal niet zo simpel, het gaat verder dan alleen maar niet straffen of belonen. Misschien is het handig om even wat achtergrond info te lezen/ op te zoeken.

Ik denk ook niet dat het simpel is, ik had er gewoon een vraag over.

Teddyaapje schreef:

Ik vind met het niet belonen eigenlijk niet dat er wordt bedoelt dat je nooit goedzo mag zeggen, maar als je het altijd gebruikt (ik heb er eens bij mijn schoonmoeder opgelet en ze zegt het echt bij de meest onbenullige dingen) dan verliest het de betekenis van de waardering en wordt t een woordje om ergens vanaf te zijn. Dus als je even geen tijd hebt omdat je aant koken bent, dat je dan maar goedzo zegt zonder bijv. ook maar te kijken naar wat je kindje heeft gedaan waar het zelf zo trots op is. Als je (enthousiast) benoemd wat je ziet "wow, dat is een hoge toren" geef je eigenlijk ook een soort van compliment en besteed je écht aandacht met waar het kindje mee bezig was/ is.

Met het niet belonen geloof ik dat wordt bedoelt dat je kindjes niet omkoopt/ manipuleerd door bijv te zeggen 'als je dit of dat doet krijg je een snoepje', maar dat je uitlegt waarom je wilt dat een kindje iets doet en dat ze het om die reden doen ipv om het snoepje.

Ik weet niet of ik het bij het rechte eind heb en of ik het heb kunnen uitleggen zoals de bedoeling was...

Hier kan ik me dan weer helemaal in vinden.[code]

Parisienne schreef:

Susan schreef:

Parisienne schreef:

missy. schreef:Maar als je kind bv zijn schoenen zelf heeft aangetrokken en je ziet dat hij trots is en jij roept: "Ja gelukt, wat fijn." Is dat heel anders dat je zegt: "Wat knap." Want eigenlijk zeg je dan dat hij niet knap is als het niet lukt.

Dit laatste is inderdaad wat een kind kan gaan voelen als je dingen blijft zeggen als 'goed zo' of 'wat knap'. Want wat als het niet lukt? Wat zeg je dan? Als je benoemt dat het een kind gelukt om zelf zijn/haar schoenen aan te doen kan je bijvoorbeeld erachter zeggen: "Fijn dat je dat nu zelf kan hè?" Het kind ziet zo in dat het fijn is dat hij/zij dit zelf heeft gedaan en zal daar ook best trots op wezen. Vanuit zijn/haar intrinsieke motivatie zal het het een volgende keer weer proberen, omdat het zo fijn is als ze iets zelf kunnen doen.

Als je zegt dat iets knap is dan zeg je daarmee in mijn ogen ook dat het op dat moment uitzonderlijk is dat datgene is gelukt, je onderscheidt dat moment van andere, meer neutrale momenten door te benadrukken dat je kind op dat moment iets extra's heeft gedaan. Daarmee zeg je in mijn ogen niet dat je kind niet knap of niet goed is als het een keer niet lukt. Je geeft in mijn ogen eerder aan dat het nog niet hoeft te lukken en dat je het juist benadrukt omdat het de verwachtingen overstijgt.

In mijn ogen redeneer je omgekeerd als je vindt dat je als je een compliment geeft op een ander moment dus zegt dat het kind niet knap is.

Ik zie het zelf ook niet als letterlijk zeggen dat een kind niet knap is als het niet gelukt is, maar als je herhaaldelijk alleen maar gelukte dingen beaamt met 'goedzo' of 'wat knap' KAN een kind misschien wel gaan denken dat als het niet lukt hij niet goed bezig is. Hierbij heb ik het meer over als ouders bijvoorbeeld alleen maar zeggen: "Goedzo!" en er vervolgens geen aandacht meer aan besteden.

Ik zie overigens erg vaak dat een kind bijvoorbeeld naar mama toe komt lopen met een tekening. "Kijk wat ik gemaakt heb!" Mama kijkt even en reageert: "Mooi hoor!". Daarna wordt er verder niet op in gegaan. Dat vind ik jammer, ik zie het best vaak namelijk. Hierbij ligt het punt meer dat de desbetreffende ouders weinig interesse tonen in hoe het gedaan is of in wat een er nou zelf van vindt.

Ik denk persoonlijk dat het verschil in complimenteren bij UP ligt aan de manier waarop je het brengt. Het duidelijker benoemen van wat ze doen en hoe ze het doen en ze zelf meer bewust maken van hun handelen.

Ik dacht ook niet dat je dat zo letterlijk zag, ik wilde alleen aangeven dat je twee kanten op kunt redeneren.

Susan schreef:Ik dacht ook niet dat je dat zo letterlijk zag, ik wilde alleen aangeven dat je twee kanten op kunt redeneren.

Ik snap het, ik had ook niet het idee dat je dacht dat ik het zo letterlijk zag. Vandaar dat ik er ook bij zei 'kan', want ik niet elk kind zal zo redeneren.

Plus dat je wilt dat een kind iets doet/leuk vindt omdat hij dat zélf vindt en niet omdat hij dan een goedzo van één van de ouders krijgt. Mijn broertje heeft nu een blaasontsteking en hij moet meer drinken, mijn moeder zeurt daar al de hele ochtend om en nu heeft ie eindelijk drinken gepakt, maar niet omdat mijn moeder daar de hele ochtend om aan het zeuren is en hij nu goedkeuring van haar krijgt, maar omdat mijn zusje net heeft uitgelegd dat als hij meer drinkt, de boel beter doorspoelt en hij minder pijn heeft. Misschien wordt het met zo'n voorbeeld duidelijker wat je wilt bereiken, hij doet nu iets omdat hij het nut ervan snapt. Je wilt dat een kind zijn speelgoed opruimt omdat hij snapt dat het dan weer netjes opgeruimd is en niet omdat hij dan een beloning krijgt. Je wilt dat een kind snapt dat hij dik wordt/buikpijn krijgt als ie de hele dag snoept en niet omdat hij anders straf krijgt als hij dat wel doet. En als een kind heel trots op zichzelf is dat het gelukt is om zelf van de stoel af te stappen, dan ben ik ook blij, maar vooral omdat het kind zo blij is. Je hoeft je blijdschap en trots niet te verbergen, het gaat er alleen om dat een kind in de eerste plaats uit zichzelf iets doet en niet omdat er een beloning of straf aan vast hangt.

Rejoy. schreef:Plus dat je wilt dat een kind iets doet/leuk vindt omdat hij dat zélf vindt en niet omdat hij dan een goedzo van één van de ouders krijgt. Mijn broertje heeft nu een blaasontsteking en hij moet meer drinken, mijn moeder zeurt daar al de hele ochtend om en nu heeft ie eindelijk drinken gepakt, maar niet omdat mijn moeder daar de hele ochtend om aan het zeuren is en hij nu goedkeuring van haar krijgt, maar omdat mijn zusje net heeft uitgelegd dat als hij meer drinkt, de boel beter doorspoelt en hij minder pijn heeft. Misschien wordt het met zo'n voorbeeld duidelijker wat je wilt bereiken, hij doet nu iets omdat hij het nut ervan snapt. Je wilt dat een kind zijn speelgoed opruimt omdat hij snapt dat het dan weer netjes opgeruimd is en niet omdat hij dan een beloning krijgt. Je wilt dat een kind snapt dat hij dik wordt/buikpijn krijgt als ie de hele dag snoept en niet omdat hij anders straf krijgt als hij dat wel doet. En als een kind heel trots op zichzelf is dat het gelukt is om zelf van de stoel af te stappen, dan ben ik ook blij, maar vooral omdat het kind zo blij is. Je hoeft je blijdschap en trots niet te verbergen, het gaat er alleen om dat een kind in de eerste plaats uit zichzelf iets doet en niet omdat er een beloning of straf aan vast hangt.

Juist! In een vogelvlucht het (niet) straffen en (niet) belonen uitgelegd!

Ik blijf overigens het 'intrinsieke motivatie' een mooie bewoording vinden voor dit alles. Ik kan het nu ook veel beter uitleggen aan anderen als ik praat over hoe wij het willen of al doen wat betreft N.'s opvoeding.

Twellie schreef:

Parisienne schreef:

Susan schreef:Een aantal van jullie heeft een pedagogische achtergrond, dus misschien kennen jullie de morele ontwikkeling volgens Kohlberg.

Hoe zien jullie dit ten opzichte van de morele ontwikkelingsstadia volgens Kohlberg, als je het grofweg opdeelt in pre-conventioneel (gericht op het vermijden van straf en het krijgen van beloning), conventioneel (voldoen aan sociale normen, het krijgen van goedkeuring) en post-conventioneel (handelen op basis van eigen, bewuste principes)? Volgens deze theorie is het niet mogelijk om stadia hiervan over te slaan omdat ieder stadium nieuwe en noodzakelijke perspectieven biedt. Hoe verhoudt zich dat tot UP, waarin je eigenlijk al op heel jonge leeftijd gedrag uit stadia 1 en 2 wil vermijden?

Om welke nieuwe en noodzakelijke perspectieven gaat het in stadia 1 en 2?

Dat het kind morele principes overneemt van een autoriteit (de ouders).

Oke, morele principes nemen mijn kinderen ook van mij over, maar niet door middel van straffen/belonen.

Ik snap de gedachte erachter ook wel, er zijn alleen bepaalde punten die bij mij vragen oproepen, maar goed, ik laat het er verder bij, anders wordt er weer gezegd dat het niet alleen om straffen en belonen gaat.

Met bovenstaande ben ik het voor 90% met je eens, Rejoy. Ik vind het ook belangrijk dat kinderen zich op een bepaalde manier gedragen omdat ze dat zelf willen en er zelf de voordelen van in zien. En niet omdat ze er een doosje Smarties voor krijgen of op de gang moeten als ze het niet doen.

Die andere 10% komt omdat als ik kijk naar mijn eigen opvoeding, ik me een aantal specifieke complimenten kan herinneren die mijn vader me ooit heeft gegeven. De eerste zal zijn geweest toen ik een jaar of drie was (zoveel indruk heeft het dus gemaakt dat ik dat nu nog weet) en zo door de jaren heen kan ik me er nog een aantal herinneren. Ik voel me nu nog trots als terug denk aan bepaalde dingen die mijn vader tegen me heeft gezegd en ik zou me inderdaad ook weer zo gedragen als ik hem daarmee een plezier kon doen (als dat nog mogelijk was), extrinsieke motivatie dus. Alleen zie ik er geen kwaad in om je soms op een bepaalde manier te gedragen puur en alleen om iemand een plezier te doen. En even for the record: ik probeer hier niet UP mee te verketteren, ben alleen even benieuwd hoe je dit ziet ?