Het UP-topic

Hier ook een treuzelend tijdrekkend meisje.
Vanmorgen wilde ik een boodschap doen en zij zat nog in pyama en wilde haar kleren niet aan. Ik heb gezegd dat ze dan maar in haar pyama mee moest gaan. Toen wilde ze opeens wel snel haar kleren aan (en als ze dat niet gewild had, dan had ik haar echt in haar pyama mee genomen).
Ik geef haar ook altijd de keuze tussen rok/jurk/broek om aan te trekken. Ze mag ook zelf een onderbroek/sokken en een hemd uitkiezen.
Ik maak er vaak ook een spelletje van: verstoppertje spelen terwijl ze haar shirt aantrekt, kijken hoe snel ze haar sokken kan aandoen, met tandenpoetsen verzin ik gekke liedjes enz.
En tja, als ze dan nog in haar blote billen naar beneden wil, dan moet ze dat maar doen.
Yara rent ook vaak weg als ze nog maar 1 sok aan heeft, daar maak ik ook vaak een spelletje van en dan laat ik haar steeds als ze 1 ding aan heeft getrokken een koprol maken of een rondje rennen en dan doen we het volgende aan.
En soms is het zo als ze heel lang ergens over doet, dat we minder tijd hebben om iets anders te doen. Ik leg haar ook uit dat als ze heel erg treuzelt dat we dan bijv. niet zolang meer in de speeltuin kunnen spelen of wat minder lang een spelletje kunnen doen.

En verder hier geen oplossingen...

Oke dus nog maar meer geduld trainen bij mezelf. Ik merk dat ik snel de neiging heb om maar te gaan tellen en te zeggen dat ik wegga en dat is niet de manier waarop ik het wil, maar soms heb ik zo weinig geduld. Vandaar dat ik haar nu maar die keuze geef van het helpen of het zelf doen.

Zal vanavond eens proberen om er meer spelletjes van te maken, doe ik soms ook wel, maar heb niet altijd geduld/tijd omdat haar broer al lang klaar is en bijvoorbeeld naar beneden wil.

Ik ben in ieder geval al blij te lezen dat ze niet de enige is die zo kan treuzelen.

gewoon meer tijd ervoor nemen? Het is niet haar keuze dat jullie 's ochtends op tijd weg moeten, dat is jou keuze (en die van je man). Jullie levensstijl zorgt ervoor dat zij op moet schieten.

Zodra mijn dochter de tijd krijgt om zich aan te kleden, dingen zelf te doen (en er achter komen dat ze het niet zelf kan) verloopt het aankleden altijd rustig en zonder gemopper. Uiteindelijk doen we er maar een paar minuten langer over, zonder het gejaag en gemopper.

Het komt wel eens voor dat we haast hebben, dan vertel ik haar dat we weinig tijd hebben en zo weg moeten en dan doe ik alleen het hoog nodige (luier wisselen shirt en broek aan). Als ze de schoenen op dat moment niet aan wil, dan is dat prima, dan probeert ze het maar in de auto en tegen de tijd dat we op de locatie zijn mag ik ze aandoen.

En als het helemaal nodig is, kleed ik haar direct aan als ik haar wakker maak, dan is ze nog slaperig en ligt ze voor pampus en kan ik zonder tegenstribbelen wel opschieten.

@ Parisienne: UP pas je later pas actiever toe, dat klopt, maar je benadert je kind natuurlijk wel op een bepaalde manier. Ook voor AP geldt dat we er pas later achter kwamen en ik vind dat deze twee heel goed bij elkaar passen. Wij hebben niet altijd samen geslapen hoor, pas sinds Y. 9 maanden/een jaar is doen we dat heel actief, daarvoor sliep ze wel meestal in haar eigen bedje. Ik was altijd al wel een beetje AP-ig, maar sinds ik meer ben gaan lezen en het hoe en waarom weet ben ik AP/UP veel actiever gaan toepassen.

En vind je echt dat UP meer geduld vergt? Ik heb juist het idee dat ik minder geduld hoef op te brengen, omdat we hier zelden strijd hebben.

Rejoy. schreef:
En vind je echt dat UP meer geduld vergt? Ik heb juist het idee dat ik minder geduld hoef op te brengen, omdat we hier zelden strijd hebben.

Dat vind ik ook.

Floor schreef:Domme vraag maar wat is UP? waar kan ik daar wat over lezen?

Unconditional Parenting. Als je Googlet kom je een boel info tegen.

Floor: hier een aantal linkjes:

- http://www.kiind.nl/articles/364/Onvoorwaardelijk_ouderschap.html
- http://www.kiind.nl/articles/179/Reageren_op_gedrag_.html/

en hier staan ook wel wat interessante artikelen:

- http://www.huilenbooszijnruzie.nl/index.php?pagina=artikelen.txt#3

Bedankt ik ga straks eens lezen

Met het vergen van geduld bedoel ik meer dat ik vind dat ik om in te grijpen in bepaalde situaties langer en effectiever bezig ben dan wanneer je een simpele 'nee' zegt. Daar doelde ik een beetje op. Daarentegen héb ik zelf wel meer geduld als N. dingen doet die niet mogen. Ik raak niet snel geïrriteerd of wordt niet snel boos als ze niet luistert. Dit omdat ik nu op een andere manier met haar om ga. Omdat ik haar op een rustige manier benader blijf ik zelf ook rustig.

Een 'strijd' is het hier ook niet meer, alleen nog wel wat woede-aanvallen waarin N. nog enige tijd in kan blijven hangen. Dat vind ik soms wel lastig en dan raakt mijn geduld sneller op, omdat ik voor mijn gevoel dan even machteloos sta. WIl haar graag helpen en haar begrijpen, maar dat lukt niet.

Sinds ik echt bezig ben met UP merk ik wel dat het hier veel 'gemoedelijker' gaat. Ik heb mezelf eerst aangeleerd dingen te accepteren (dat N. slecht slaapt bijvoorbeeld). Hierdoor kan ik dus rustiger blijven als dergelijke situaties zich voordoen. Ook accepteer ik als N. iets niet wil wat ik wel graag wil, het aankleden bijvoorbeeld. Wil ze haar sokken niet aan, dan loopt ze maar even met blote voeten op de koude vloer en probeer ik het straks nog een keer.

@ Freakielief: heb jij je ook in UP verdiept? Of ben je er op een andere manier bekend mee?

wat lokt die woede-aanvallen uit parisienne? Dan kun je beter daar mee aan de slag gaan, dan de woede-aanval zelf.

In de meeste gevallen is het als N. haar zin niet krijgt. Ik probeer mezelf al heel vaak af te vragen: hoe belangrijk vind ik het dat N. 'doet wat ik zeg' (als in: kleding aan, iets pakken wat eigenlijk niet mag, zelf willen rondlopen waar het eigenlijk niet kan, etc.). Toch kunnen sommige dingen gewoonweg niet, maar kan ik N. niet afleiden met iets anders. Ze is niet makkelijk af te leiden met een alternatief.. als ze haar zinnen zet op iets dan gaat ze er ook echt voor

@ Parisienne, zou t helpen als je zegt "ik weet/zie dat je heel graag .... wilt doen/ hebben, maar...(waarom niet en een alternatief)" als je ziet dat er een woede aanval aankomt? Dan erken je haar gevoel en weet ze dat je haar begrijpt. Ik heb t idee dat dit bij T. wel effect heeft, al kan dat ook toeval zijn.

Bij Yara helpt het vaak als ik alleen maar zeg: 'je bent boos hè, want je had nog zo graag even willen spelen (bijv.)?' of 'je bent verdrietig hè?'. Alleen haar gevoel erkennen dus. Als ik daarna het woord 'maar' achter de zin plak dan wordt ze meestal juist nog bozer.

Ik zeg hier ook wel eens 'stom hè' of 'flauw hè' en dat zorgt er nu voor dat Y. 'flauw hè' zegt als ik loop te mopperen op mijn man Geweldig hoe goed ze snap in welke context bepaalde woorden horen.

Hier helpt ook het gevoel erkennen en er niet te lang bij stil te staan. Even laten huilen/boos zijn met mij in de buurt, na een paar seconden erkennen en troosten en dan weer door gaan.

Rejoy. schreef:Ik zeg hier ook wel eens 'stom hè' of 'flauw hè' en dat zorgt er nu voor dat Y. 'flauw hè' zegt als ik loop te mopperen op mijn man Geweldig hoe goed ze snap in welke context bepaalde .

Haha dat is hier ook herkenbaar ja!

Dan zegt hij soms: isse nie leuk papa

ik vraag mij af hoe jullie partners erin staan? Hier is de opvoeding momenteel een punt van (gezonde ) discussie.

Ik sta niet achter volledig UP, maar bepaalde aspecten gebruik ik ook, en wil ik ook verder gebruiken. Vriend staat er anders in, hij neigt meer naar 'afstraffen' van negatief gedrag. Ook is hij wat feller in zijn stem dan ik. Bijvoorbeeld met 'nee!' zeggen.

Haha, Flower, ik open dit topic om hetzelfde te gaan vragen, da's wel heel toevallig. Niet dat ik echt precies de methode van het UP volg, vaak mijn eigen gevoel, maar dat komt wel regelmatig overeen met UP. En ik doe ook nieuwe ideeen op aan de hand van UP. Maar goed, mijn vriend staat daar dus ook heel anders in, hij vind het zweverig en is eigenlijk niets eens bereid om wat uit te proberen. Maar één opvoedingsstijl binnen een gezin is natuurlijk wel wenselijk . Dus ben ook benieuwd.

ik ben wat dat betreft de initiatiefnemer.. Mijn man leest niet over UP bijvoorbeeld, maar hij ziet en merkt dat het werkt, dus hij gaat het zelf automatisch meer toepassen. Hij vindt mijn uitleg ook logisch, al kost het hem wel moeite om die omschakeling te maken, helemaal als hij zelf niet lekker in zijn vel zit.

Wat ik wel belangrijk vind, is dat als ik vraag of ze iets terug geven wat niet van hen is, of als ik vraag of ze uit bad komen of aan tafel komen zitten, ze dat uit zichzelf doen. Ik wil ze niet oppakken en op hun stoel zetten of uit het bad tillen, alleen omdat ze kleiner zijn en ik het dus op die manier kan oplossen. Ik wil dat ze dit uit zichzelf doen. Ook in de klas wil ik eigenlijk dat kinderen zelf de actie uitvoeren.

Is dit iets uit UP?

Mijn vriend staat er wel hetzelfde in als ik. Hij straft onze dochter ook niet, maar hij zegt wel vaak automatisch 'goed zo' of 'wat knap'. Het gaat bij hem nog niet helemaal vanzelf om UP te reageren, maar hij staat er wel achter.
Net als bij rejoy ziet hij dat het werkt en doet hij er moeite voor om het ook toe te passen.

Ik ben ook degene die zich verdiept in het opvoeden, mijn vriend interesseert het allemaal niet heel veel en doet gewoon wat hij denkt dat goed is. Ik probeer alleen zoveel mogelijk te weten te komen over de achterliggende gedachtes.

Mijn vriend is ook wat 'harder' en strenger. Ik probeer hem zoveel mogelijk uit te leggen van wat ik gelezen/gehoord heb of in praktijk ervaren heb met N., maar niet alles komt over. Hij treedt strenger op en zet een hardere stem op. Ik hoop dat hij misschien een van mijn boeken wil lezen, anders blijf ik hem gewoon bijpraten. Veel dingen die ik doe vindt hij ook goed hoor en probeert hij ook wel. Als ik mijn huidige UP-boek uit heb wil ik hem nog even bijpraten en kijken we samen naar wat we wel en niet willen.

Smikkell schreef:Wat ik wel belangrijk vind, is dat als ik vraag of ze iets terug geven wat niet van hen is, of als ik vraag of ze uit bad komen of aan tafel komen zitten, ze dat uit zichzelf doen. Ik wil ze niet oppakken en op hun stoel zetten of uit het bad tillen, alleen omdat ze kleiner zijn en ik het dus op die manier kan oplossen. Ik wil dat ze dit uit zichzelf doen. Ook in de klas wil ik eigenlijk dat kinderen zelf de actie uitvoeren.

Is dit iets uit UP?

Ik denk wel dat er dingen in zitten die overeen komen met de gedachtengang van UP. Zeker wat betreft het zelf teruggeven van een afgepakt speeltje (bijvoorbeeld): je wilt hiermee bereiken dat ze zelf gaan inzien dat wat ze doen niet helemaal goed is en dat het netjes is om iets wat je afpakt terug te geven. Door het zelf weer af te pakken en aan het andere kindje terug te geven kunnen ze zelf niet zien wat het met de ander doet als je iets teruggeeft. Als een kindje waardering laat blijken ("Dankjewel!" of een glimlach of blij gezichtje) bij het terugkrijgen van iets, dan kan dat veel met een kindje doen. Zo zien ze direct dat wat ze doen gewaardeerd wordt en hoop je dat ze dit onthouden voor een volgende keer.

Ik laat N. ook heel veel dingen zelf terugzetten. Als ze bijvoorbeeld iets uit een kastje pakt waar ze echt niet mee mag spelen dan vraag ik haar dit terug te zetten. Meestal is het 'nee'. Dan pak ik haar bij haar handje en zet het samen met haar terug. Ik pak het niet uit haar handen en zet het uit gemak maar zelf terug. Natuurlijk is het sneller en makkelijker, maar zo bereik ik niet wat ik wil bereiken. Namelijk dat N. zelf gaat inzien dat wat ze doet niet mag (dat vertel ik haar als ik zeg waarom ze iets terug moet zetten) en dat ik het fijn vind als ze het ook weer zelf terugzet. Daarna doet ze het deurtje dicht en is het klaar. Dit werkt goed bij N. Ik merk dat ze nu een stuk minder aan de kastjes zit

Het zelfstandige durf ik niet zozeer erg UP te noemen, want denk dat heel veel ouders hun kinderen zelfstandig dingen laat doen. Zelfstandigheid bijbrengen bij kinderen is altijd goed!

Smikkell schreef:Wat ik wel belangrijk vind, is dat als ik vraag of ze iets terug geven wat niet van hen is, of als ik vraag of ze uit bad komen of aan tafel komen zitten, ze dat uit zichzelf doen. Ik wil ze niet oppakken en op hun stoel zetten of uit het bad tillen, alleen omdat ze kleiner zijn en ik het dus op die manier kan oplossen. Ik wil dat ze dit uit zichzelf doen. Ook in de klas wil ik eigenlijk dat kinderen zelf de actie uitvoeren.

Is dit iets uit UP?

Ik ben er even over aan het nadenken of dit echt UP is en hoe ik het moet verwoorden, het past zeker binnen het idee, maar het gaat met name om het idee erachter. Jij wilt je macht niet gebruiken, omdat je toevallig groter en ouder bent. Je richt je vooral op dat een kind iets doet, omdat het kínd vindt dat iets goed is, de intrinsieke motivatie dus. Het is dus niet dat één specifieke handeling UP is, het is meer de hele gedachtegang erachter. UP heeft ook geen waslijst aan regels en dingen 'moeten'. Het is een bepaalde manier van denken.