Vreselijk tegen dingen opzien

En dan vooral op sociaal vlak. Het liefst ben ik gewoon thuis, alleen, in mijn eigen wereld. Daar waar dingen niet zo erg lijken...

Ik wil gewoon nergens naartoe, word al moe als ik eraan denk....

Ik vind het sneu voor mijn vriend en vriendinnen....maar ik beleef vrijwel nergens lol aan. Ik ben in de rouw, mijn wereld staat nog stil terwijl alles en iedereen langs me heen denderd. Vol verwachtigingen die ik niet waar kan maken, wil maken....


Ik wil gewoon niks. En mijn papa terug. Zondag zou ie 53 worden....

Wat vervelend Leaf! Echt rot dat je je zo voelt.
't klinkt trouwens wel depressief, wat natuurlijk niet zo gek is gezien de gebeurtenissen, je ziek thuis zitten en je verleden met depressies. Misschien wel in de gaten houden?
Ik hoop dat jij je lieve papa een werkbaar plekje kunt geven, een plekje waarna jij ook weer een beetje verder kunt. Maar gun jezelf ook de tijd he!!

Denk je wel aan jezelf? Ik snap volkomen dat het niet gaat, gezien de omstandigheden, maar waak ervoor dat het niet ten koste gaat van alles, want dan heb je er wel hulp bij nodig lieverd. Geef het alle tijd van de wereld, maar probeer wel een beetje met jouw leven verder te gaan, zover dat gaat

Ik denk dat veel mensen dit topic wel hebben gelezen, maar niet weten hoe te reageren, ook ik niet. Ik hoop zo dat je het ooit wanneer jij er klaar voor bent een plekje kan geven. Vergeten doe je nooit en er zal altijd verdriet zijn, maar ik hoop dat je ermee leert te leven, hoe moeilijk het ook is. Heel veel sterkte zondag(en alle andere dagen)

Ooit was dit zo herkenbaar. Ik heb de circkel doorbroken omdat het moest. Ik weet dat het niet leuk is maar spreek juist af om het te doorbreken. Al ben je er maar. Iedereen snapt dat je stil bent. Zo leer je het uiteindelijk wel weer waarderen. Echt.

Sterkte! Het is een rottijd!

Ik weet niet goed wat ik moet zeggen lieve Leaf! Je bent zo hard aan het knokken voor je vader. Deze kan ik je wel geven..

Lieve Leaf, zulke gebeurtenissen zijn ook enorm moeilijk om mee te handelen, zéker dat eerste jaar is mijn eigen ervaring. Want álles beleef je 'voor de eerste keer zonder hem'. Zo ook nu zijn eerste verjaardag die hij niet mee zal maken.
Ik weet niet of meerdere mensen het zo ervaren en of het een steun voor je zou kunnen zijn, maar ik merkte dat na mam's eerste sterfdag er bijna letterlijk een enorme last van mijn schouders afviel: het eerste jaar was voorbij, alles was 'voor de eerste keer zonder haar' gebeurd en het voelde echt alsof er een grote donkere wolk wegdreef. Natuurlijk zijn daar altijd kleinere donkere wolkjes voor in de plaats gebleven, maar tussen die wolken door kon ik toch de zon weer zien. Klinkt zweverig he... Maar ik bedoel meer dat ik vrij visueel ben ingesteld en zoals ik het net beschreef, voelde het voor mij écht.

Dat wil niet zeggen dat jij en iedereen dat ook zo zal beleven, het wil voor mij alleen maar zeggen dat het niet gek is dat je er nu nog zo'n moeite mee hebt, zéker niet omdat een verjaardag een dag is die nóg verdrietiger is dan zomaar een willekeurige dag in de week. Eigenlijk weet ik niet precies in hoeverre je bezig bent je rouw te verwerken, maar ik zou je willen aanraden om er flink in te duiken in plaats van dingen uit de weg gaan. Praat erover, schrijf erover, of ga met foto's aan de slag (dat bleek bij mij heel helend te werken: ik heb een fotoboekje van mama's laatste periode, overlijden, begrafenis, enz. gemaakt). Heb je hulp bij het verwerken? Bijvoorbeeld van maatschappelijk werk of een psycholoog ofzo? Ik vind het heel logisch dat je nu overal zo tegenop ziet, maar probeer toch te voorkomen dat je alsmaar dieper in de put komt. Want hoe dieper je erin zakt, hoe moeilijker het wordt om eruit te klimmen.
Probeer ook open te blijven naar je vriend / vrienden en vriendinnen. Probeer toch leuke dingen te ondernemen en laat iedereen weten dat het kan zijn dat je niet zo vrolijk of uitbundig zal zijn maar dat je er toch van wilt proberen te genieten en dat je het nodig hebt om ook wat lichtpuntjes in je leven te hebben. Ik kende je papa niet, maar ik denk toch wel zeker te weten dat hij niet zou willen dat je alleen maar verdriet om hem zou hebben. Hij gunt jou vast een zo leuk mogelijk leven, met veel plezier en regelmatig (of zo nu en dan) een traan om hem.

Als je nog zó vers in het verdriet zit, is het amper voor te stellen dat het ooit minder wordt: dat het leefbaar wordt. Maar heus, dat gaat gebeuren. Geloof me!