Alleen maar ruzie sinds zwanger

Dat ligt er maar aan hoe je je voelt. Als je beroerd op de bank ligt vind ik dat je best om een kopje thee mag vragen.

Nouja ben de hele dag alleen thuis dus doe ook gewoon het huishouden en alles ondanks dat ik misselijk ben anders is het hier een puinzooi.

Sowieso vind ik het veel zeikeriger als mensen een hele tijd lang nergens om vragen, maar intussen wel in hun hoofd bijhouden wat jij allemaal niet hebt gedaan wat je wel had moeten doen, en daar dan opeens mee aan komen zetten. En als je dan vraagt waarom ze dan al die tijd niks hebben gezegd, zeggen: 'Je had het uit jezelf moeten doen.'

Dan heb ik echt tien keer liever dat iemand vraagt of ik thee wil zetten of wil stofzuigen of wat dan ook.

Ja dat is ook heeel irritant als mensen dat doen. Maar goed we snappen elkaar wel, je mag best vragen maar don't push it.
Charlie ja het huishouden moet je gewoon op je gemak doen. Kan je rustig wennen aan een minder schoon huis want dat is er straks met 2 kleine koters ook hoor! Haha en nou niet denken "waarom wou ik dit ook al weer".

Hier ook een hork, maar zijn beiden (vooral hij) tot het besef gekomen dat moeder natuur ervoor heeft gezorgd dat je die 9 mnd ook echt nodig hebt om aan het idee te wennen en het concreter te maken. Na de 20 weken echo en een steeds dikker wordende buik ging het steeds beter, maar nog doen en beleven we dingen heel anders. Deal with it, leg het naast je neer, gooi het eruit anders wordt het nog een bittere pil!

Sterkte!

Trouwens, dankzij die #*#hormonen vond ik va dag 1 mn vriend continu uit zn giecheltje stinken, zakte mn libido beneden 0 en kreeg ik een totale afkeer van hem. Hielp ook niet bepaald mee, maar het is allemaal weer goed gekomen!

Sorry Parel, ik moest heel hard lachen om bovenstaande post . Maar gelukkig is het allemaal goed gekomen.

Mijn vriend heeft ook last van zeurgedrag en een gebrek aan enthousiasme, maar dan vooral sinds de kleine er is. Dan zeg ik bijvoorbeeld: 'Kijk nou wat lief, ze lacht'. Zegt hij: 'Uhuh' en blijft naar de televisie kijken. Of ik vraag of hij wil helpen met haar in badje doen en dat hij dan met een diepe zucht opstaat om te helpen.

Ik was vorige week echt bíjna zover dat ik een steelpan naar zijn hoofd had geflikkerd, maar ternauwernood heb ik me beheerst, diep adem gehaald, nog een keer diep adem gehaald en toen netjes uitgelegd wat me nou precies stoorde. En het werkt! Hij heeft me sindsdien meerdere keren gevraagd of hij ergens mee kon helpen en komt ook daadwerkelijk uit zichzelf in actie.

- Eind goed, al goed -

Hier ook zo'n vriend die mijn ideaalbeeld van een papa2be niet helemaal waar maakte...

- Kleertjes of andere spullen die ik kocht, 'oh leuk' *zoekt naar een ongeinteresseerde emoticon*. Ik heb toen besloten om aan 1 vriendin te vertellen dat we een jongetje kregen en heb toen aan haar alles laten zien.

- Ik: Kom eens, hij trapt. Vriend; 'Dat heb ik gistere toch ook al gevoeld' *waar zijn die ongeinteresseerde emoticons toch* Ik denk dat hij tijdens de hele zwangerschap 2x aan mijn buik heeft gevoeld (wel vaker, maar ik bedoel nu puur om de kleine te voelen)

- Ik; Ik wil een gipsafdruk van mn buik laten maken. Vriend; vraag je vriendinnen maar.

- Ik, na een lange dag werken, zo'n 33w zwanger, ga op de bank zitten; Wil je me even wat drinken pakken. Vriend; Heb ik hier (wijzend naar zijn voorhoofd) Ali staan? Ik; Nee, staat hier zwanger (wijzend naar míjn voorhoofd), nee, maar ik ben het wel!

Verder heeft hij ook nooit boekjes, tijdschriften of wat dan ook gelezen (alleen Kluun), want 'dat doen mannen niet'.

Ik heb hier best wel mee gezeten, ook na de bevalling. Toen ik, en ook kraamvisite, en hem vroegen of hij het niet eng vond toen het bij mij fout ging met de ruggeprik deed hij ook al zo nonchalant, en wat hij nu echt dacht of voelde op dat moment weet ik tot op de dag van vandaag niet. Het enige wat hij zei was dat hij rustig soep aant eten was en dat opeens de kamer vol stond met ik weet niet hoeveel man personeel. Als ik er nu nog wel eens naar vraag is het 'dat weet ik niet meer, dat is al zolang geleden, waarom begin je daar nu over?

Vriendinnen van me zijn zwanger (of net bevallen) en ik ben soms echt jaloers op hun, als ik zie hoe geinteresseerd en zorgzaam hun vriend is. Ze krijgen cadeautjes, hij leest boeken, stelt vragen bij de vk, wil straks gaan babyzwemmen en ik weet niet wat allemaal als de baby er eenmaal is...



Ik begrijp dus helemaal wat je bedoelt charlie...in mijn geval was het het beste om maar niet teveel van hem te verwachten (ik sprak hem er eerst regelmatig op aan, niet zeurderig, maar gewoon dat ik het jammer vond enz, maar het interesseerde hem gewoon echt niet). En de dingen dan maar te delen met (voornamelijk) die vriendin.

Hier ook hoor! Zeker in het begin....grlukkig is dat wel goedkomen, hij moest wel, want hij was behoorlijk geschrokken na mijn opname.dat de gezondheid van moeder en/of kind niet vanzelf sprekend is.

Ik had een angelsounds, daar luisterde we dan samen na, ik liet hem dan het hartje zoeken, en daar kreeg hij wel tranen van in zijn ogen, en ik heb ook een nuchtere alles relativerende man. Maar goed het is alsnog de vrouw die wegswijmelt bij een echo foto en de man die er geen klap van ziet

Vond het zels overigens allemaal ook niet heel boeiend hoor, en ber er fluitend doorheen gefietst allemaal. Heb het sowieso allemaal geromantiseerd, die hele zwangerschap, maar had me niet misstaan als ik er iets bewuster bij stil had gestaan dat ik zwanger was. Probeer ook wel een beetje te genieten.

En koop ook geen angelsounds, als je het hartje niet kan vinden raak je in de stress en vanwege de stralingen is het slecht voor de baby(s).

Susan schreef:

Charlie schreef:Ja mamsie precies wat jij zegt....dat nuchtere...ik had bijv. vandaag voor het eerst iets gekocht voor de baby's omdat de 12 weken om zijn, twee truitjes. Ik die dus helemaal enthousiast showen, nou er kon nog net een 'ja leuk' vanaf. En overal lees en hoor je van die bezorgde en blije mannen en ik zit met zo'n hoop 'doe maar normaal' in huis, ik vind het zo jammer en heb het gevoel dat die van mij de enige is die zo stom doet.

Oh, Dion is ook echt nog nóóit uit zijn dak gegaan van kinderkleertjes, hoor. Niet tijdens de zwangerschappen en ook niet daarna. Voor dat soort dingen moet ik bij mijn moeder zijn, niet bij Dion. Het is echt niet zo dat alle andere mannen lopen te jubelen bij elk pakje dat wordt gekocht. Mijn vader is ook totaal niet zo.

Haha +1. Zelfs nu ik helemaal enthousiast ben dat ik het kindje zo goed kan voelen, is hij ook niet mega enthousiast zoals ik ofzo. Hij voelt een keer en vind het wel grappig, maar voor hem is het helemaal niet concreet. Stoorde ik me ook aan in de eerste zwangerschap, maar geloof me dat verandert echt als ze er straks zijn. Dan vind je je man ineens allemaal krioelgeluiden maken met je kinderen. Dan is het voor hem pas echt echt.

Jolicious schreef:

Susan schreef:

Charlie schreef:Ja mamsie precies wat jij zegt....dat nuchtere...ik had bijv. vandaag voor het eerst iets gekocht voor de baby's omdat de 12 weken om zijn, twee truitjes. Ik die dus helemaal enthousiast showen, nou er kon nog net een 'ja leuk' vanaf. En overal lees en hoor je van die bezorgde en blije mannen en ik zit met zo'n hoop 'doe maar normaal' in huis, ik vind het zo jammer en heb het gevoel dat die van mij de enige is die zo stom doet.

Oh, Dion is ook echt nog nóóit uit zijn dak gegaan van kinderkleertjes, hoor. Niet tijdens de zwangerschappen en ook niet daarna. Voor dat soort dingen moet ik bij mijn moeder zijn, niet bij Dion. Het is echt niet zo dat alle andere mannen lopen te jubelen bij elk pakje dat wordt gekocht. Mijn vader is ook totaal niet zo.

Haha +1. Zelfs nu ik helemaal enthousiast ben dat ik het kindje zo goed kan voelen, is hij ook niet mega enthousiast zoals ik ofzo. Hij voelt een keer en vind het wel grappig, maar voor hem is het helemaal niet concreet. Stoorde ik me ook aan in de eerste zwangerschap, maar geloof me dat verandert echt als ze er straks zijn. Dan vind je je man ineens allemaal krioelgeluiden maken met je kinderen. Dan is het voor hem pas echt echt.

+1

...is reden dat mn vriend ook nog twijfelt of hij al toe is aan tweede kindje...euh...zwangerschap

En het mooiste is dat je vriend/man na de bevalling spontaan veranderd in een zacht gekookt eitje haha

Lieskuh schreef:En het mooiste is dat je vriend/man na de bevalling spontaan veranderd in een zacht gekookt eitje haha

Jaa dat vond ik echt het mooiste

Oh ja die ruzies. Hier in het begin ook.
Ik zat al aan de hormonen en toen was ik al niet mijzelf.
Heel snel jankerig en dat vond hij prachtig. Vertelde hij iets zieligs over een dier wat dood ging ofzo en hoppa daar ging ik weer. En hij dan lol hebben. En dan was ik weer kwaad etc etc

Maar hij was wel betrokken bij de zwangerschap. Bij dit kindje in het begin niet zo want hij was erg bang dan het weer mis zou gaan. Maar naarmate de buik groeide, en we steeds meer goede echo's kregen werd hij steeds blijer. (en ik ook trouwens) hij durfde zich er eerst niet aan te gaan hechten.

Hij jubelt niet over kleertjes, ik hoor alleen: een spencer? Ah nee maak je er een kleine homo van ofzo.
Maar hij was wel flink jaloers toen ik de kleine voor het eerst voelde en hij nog weken moest wachten. Ook iedere ochtend en avond vroeg hij of de kleine nog bewogen had.
hij zeepte mijn buik in onder de douche en leefde zich uit de op babykamer en schoonmaken van het huis.
Liet mij na het eten liggen omdat ik zo misselijk was en nam de laatste weken veel huishoudelijke klussen uit handen.

Maar echt dat baby zwijmelen, nee hij denkt ook vooral nuchter en praktisch.

Ik zou het wel bespreken met hem. Is van de zotte dat jij zware dingen moet gaan versjouwen terwijl hij dat hoort te doen. En dat je nu anders bent, ja dat komt door de hormonen. En dat komt weer door de twee wondertjes wat jij draagt nu.

Oh die van mij is al een hork zonder dat er uberhaupt nog een zwangerschap is..
Ik had nadat we wisten dat we eind deze maand met IVF mochten starten symbolisch een rompertje gekocht bij de Hema. Geluksrompertje vond ik. Ik liet dat aan man zien.. Man: 'Wat is dat?' Ik: 'Eh, een rompertje?' Hij: 'Past daar een baby in? Waarom heb je dat nou weer gekocht..' Ik: 'Dat gaat geluk brengen,duh..' man: 'Hja,ik denk serieus niet dat zo'n ding geluk brengt, zonde van het geld hoor, dus' (rompertje is 3 euro..)

O, en net toen mijn eileiders eruit waren (best een impact op mij..) kwam zijn beste vriend langs.. de vriend vraagt aan mij hoe het is gegaan enz, en voor ik wat kan zeggen tettert mijn man doorheen hoe zwaar hij het had gehad, tijdens het wachten, want dat duurde en duurde en duurde, hoe hij strompelend naar de bus moest lopen (hij was geopereerd aan zijn knie en mocht geen auto rijden) hoe hij met de krukken mijn ziekenhuistas moest sjouwen (ik mocht niet tillen, maar de tas woog letterlijk 1 kilo, er zat een pyjamaatje in, een deo en een gezichtcremetje, en ik had een tas mee die crossbody gedragen kon worden..)hoe hij doodging van de honger tijdens het wachten.. Oh wat had hij het zwaar. Ik was best boos op hem.

Ben toch blij dat ik wat herkenning lees!

Hier ook zo hoor.

Vriend is van zichzelf al heel nuchter en gelooft niet zo in hormonen en dat soort dingen. Dus als ik weer eens uitviel dan dacht hij niet van ohh even niet reageren zullen de hormonen wel zijn nee meneer ging er vol tegen in. Valt me mee dat de raampjes nog in onze deuren zitten

Ook heeft hij zich totaal niet ingelezen, niet eens het boek van Kluun. Als hij mee gaat naar de VK dan zit hij er maar een beetje ongeinteresseerd bij en zegt ook elke keer als we daar weg gaan: was het nou echt nodig dat ik mee ging? Uhh ja ze heeft verteld wanneer je moet bellen enzo. Wel belangrijk om te weten toch? *zucht*

Wel moet ik zeggen dat hij toeleeft naar als de kleine geboren is. Het hele zwanger zijn van mij had hem echt gestolen kunnen worden. Heeft idd ook weinig begrip als ik op de bank plof en mn drinken ben vergeten in de keuken en ik vraag goh zou je het even willen pakken.. Dan hoor ik inderdaad eerst een hele harde zucht.. Hij zucht eigenlijk bij alles wat ik vraag want stel je voor dat je eens iets meer doet in het huishouden nu je vriendin 35 weken zwanger is .

Dus ja heel herkenbaar die ruzies. Ik kijk er naar uit als de kleine geboren is! Hopelijk wordt ik dan weer wat meer mezelf en kunnen we lekker genieten!

Dat soort dingen heeft Dion gelukkig nooit gezegd, dat het zwaar was voor hem, en dat terwijl mijn eerste zwangerschap voor hem toch best behoorlijk zwaar moet zijn geweest omdat ik zo angstig was. Ook tijdens de bevalling heb ik hem niet horen klagen, al kon ik het stiekem niet uitstaan toen mijn moeder en hij tijdens de eerste bevalling om de beurt een paar uur gingen slapen terwijl ik dat door de hevige weeën niet meer kon. Had toen heel diep vanbinnen echt zoiets van: hallo, ik moet het werk doen en ik moet ook gewoon de hele tijd wakker blijven, dus waarom jullie niet? Ook na de bevalling, toen iedereen tegen Dion zei dat hij maar snel naar huis moest gaan om te gaan slapen en dat hij wel doodmoe zou zijn. Maar hij zei dat soort dingen zelf niet.

@Clapperdie, dat is inderdaad niet leuk. Ik had het met mijn moeder andersom, als ik tijdens de tweede zwangerschap ergens boos om was gooide ze het meteen op mijn hormonen (of, zoals zij altijd zei, hormoontjes, nóg erger). Alsof ik niet meer gewoon een punt kon hebben en terecht boos kon zijn, alleen omdat ik toevallig zwanger was. Ik kan me daar achteraf nog boos om maken.

Susan schreef:stukje Susan

Refereer je nu naar mijn post? Haha nee tegen mij zei hij ook niet dat hij het zwaar had, maar tegen zijn vriend wel.

2CKC2 schreef:

Susan schreef:stukje Susan

Refereer je nu naar mijn post? Haha nee tegen mij zei hij ook niet dat hij het zwaar had, maar tegen zijn vriend wel.

Ja, nee, dat snapte ik wel, maar Dion zei überhaupt niet dat hij het zwaar had. Of wacht, jawel, hij heeft het wel een keer gezegd, dat schiet me nu opeens te binnen, aan het eind van mijn zwangerschap, tegen de haptonome, dat hij vond dat er teveel op zijn schouders kwam. Dat was tegen het eind van de zwangerschap, hij had er tegen mij nooit iets over gezegd en daar kwam hij er opeens mee. Ik voelde me toen zo te kakken gezet tegenover dat mens. Vooral ook omdat ik wel mijn best deed om dingen te doen, maar ik had in die tijd last van heel hevige angsten met name voor bacteriën en had dus echt een soort smetvrees ontwikkeld waardoor het me vaak gewoon niet lukte. Ik was bij alles wat ik deed bang voor bacteriën, dus zeker met koken en bijvoorbeeld de wc schoonmaken en dat soort dingen. Dat was wel heel vervelend, vooral omdat zij ook heel vervelend reageerde, het voelde toen echt alsof ik door twee mensen samen even op mijn nummer werd gezet.

Herkenbaar. Ik ben nu 31 weken zwanger en we hebben een zoon van bijna 3. Mijn zoon en ik zijn beide allebei ziek. Hele nachten wakker omdat zoonlief moet overgeven, niet kan slapen, buikpijn heeft. En hij maar klagen dat hij toch ook s'nachts werkt. (hij vergeet alleen maar dat ik de rest ook nog moet doen plus 2x per week naar het ziekenhuis voor controles..)

Overigens had hij natuurlijk wel gelijk dat het zwaar voor hem was, ik vond het alleen niet leuk om dat uitgerekend daar op die manier te moeten horen.

Hier ook een hoop herkenning
Mijn man vindt het leuk dat we een baby krijgen maar nu ze nog in m'n buik zit, is het voor hem nog niet echt. Hij snapt er niks van dat ik helemaal blij wordt van de kast vol mooie roze kleertjes of dat ik zo blij wordt van schopjes in m'n buik. Op zich is hij wel lief voor me hoor, hij pakt drinken voor me en doet boodschappen enz. Hij houdt zich ook veel bezig met ons zoontje zodat ik wat rust heb. Maar de baby is gewoon nog niet echt genoeg.
Dat was vorige keer ook zo en inderdaad wat Lieskuh zegt, meteen na de bevalling was dat helemaal omgedraaid hoor. Meneer stond met tranen in z'n ogen naar z'n zoontje te kijken en helemaal enthousiast over hoe hij zijn vinger vast hield. Dus ik weet zeker dat als de baby er is alles weer goed komt.

Dus bij jou komt het ook goed hoor Charlie!