Alleen maar ruzie sinds zwanger

Sinds ik zwanger ben hebben mijn man en ik elke dag ruzie, voorheen hadden we nooit ruzie.

Ik voel me de hele dag boos en gefrustreerd en ben teleurgesteld in zijn begrip en medeleven. Ik had een romantisch beeld van samen zwijmelen en fantaseren maar hij doet alleen maar zeikerig en nuchter. Ik moet zeggen, het verloopt allemaal niet makkelijk en ik ben erg in mezelf gekeerd, kan niks hebben.

Het is zelfs zo erg dat ik soms me nog wel afvraag of ik hem nog wel leuk vind.

Herkenbaar voor iemand of zijn dit nou die 'hormonen'? of moet ik me zorgen maken?

Volgens mij valt dit wel een beetje onder hormonen. Ik herken het wel. In het begin was ik heel snel moe en daardoor sneller geirriteerd. Voor vrouwen is een zwangerschap toch veel ingrijpender dan voor mannen. Die zijn daar niet zo mee bezig. Dat leverde (en nog steeds) hier ook veel ruzies op.

Ik denk dat het deels wel aan je hormonen ligt. Maar dat neemt natuurlijk niet weg dat je man ook wel begrip voor je moet tonen. Je hebt geen makkelijke zwangerschap en daar mag best rekening mee gehouden worden.

Wat rot voor je zeg:(
Kunnen jullie er samen over praten? Zijn gedrag komt natuurlijk ergens vandaan.. Jij bent nu jezelf niet. Maar dat is volgens mij echt niet gek met zo'n zwangerschap. Is niet leuk voor hem maar daar mag hij wel wat begrip voor opbrengen.

Wij hebben gelukkig Geen ruzie samen, maar je stukje over geïrriteerd zijn herken ik erg goed! Ik ben ook veel nukkig enz. Mijn vriend heeft er gewoon begrip voor, maar ik word wel een beetje moe van mezelf af en toe

Hopelijk zijn het ook gewoon je hormonen want het zou toch wel erg zijn als je je vriend straks echt niet meer leuk vind, of het echt mis gaat misschien samen een goed gesprek aangaan?

Dit zullen wel een beetje de hormonen zijn ben ik bang.
Wij hadden niet zozeer ruzie maar dit kwam doordat mijn man de regels van Kluun in zijn oren had geknoopt (waar ik hem op gewezen had, want ik had het boek gelezen ipv mijn man) en doordat ik het boek gelezen had kreeg ik een beetje een beeld van hoe het zwanger zijn voor de man is.

En eerlijkheid gebied te zeggen: ik wist ook wanneer ik onredelijk was en droop dan ook wel snel weer af of slikte mijn tong in.

Op zich toont hij wel begrip, in de zin van dat hij me laat uitrazen en me braaf elke dag ontbijt op bed brengt...hij doet op zoch alles wat ik vraag, maar het valt me zo erg tegen dat hij zo 'hulpeloos' is en niet met eigen initiatieven en suggesties komt om mij te ondersteunen. Ik heb het gevoel dat ik de drijvende kracht overal achter ben en ik zou zo graag eens op iemand leunen die me vertelt dat alles goedkomt. Hij doet zo onbeholpen en kinderlijk, dat irriteert me enorm.

Herkenbaar en de hormonen in combinatie met een nuchtere man werkt helemaal niet. Het moe en misselijk zijn werkt ook nog is op je humeur dus het is echt wel logisch. Maar praat er wel samen over. Voor hem is er buiten jouw gedragsverandering weinig te merken maar voor jou des te meer. Mijn man is echt een droge en ja dat wist ik dus ik deelde mijn vreugde om bijv nieuwe dingetjes gewoon met mijn vriendinnen en ook het "zeuren" probeerde ik zo min mogelijk te doen. Wel gaf ik aan hoe ik me voelde maar dan niet op het moment van "ik voel me bagger".
Je hebt natuurlijk geen makkelijke start gehad en dat hakt er ook in. Praten en alle 2 proberen de dingen wat makkelijker van je af te laten glijden.

Ja mamsie precies wat jij zegt....dat nuchtere...ik had bijv. vandaag voor het eerst iets gekocht voor de baby's omdat de 12 weken om zijn, twee truitjes. Ik die dus helemaal enthousiast showen, nou er kon nog net een 'ja leuk' vanaf. En overal lees en hoor je van die bezorgde en blije mannen en ik zit met zo'n hoop 'doe maar normaal' in huis, ik vind het zo jammer en heb het gevoel dat die van mij de enige is die zo stom doet.

Ik zou m in dat geval gewoon zeggen dat ie iets meer ballen mag tonen!

Hoop echt voor je dat dit gedoe niet te lang duurt...

Dat beeld van samen zwijmelen en fantaseren zou ik in de koelkast zetten. Voor Dion was het ook nog totaal niet concreet en beide keren hield hij zich in de eerste helft van de zwangerschap helemaal niet bezig met bijvoorbeeld de naamkeuze, alleen als hij een naam niet mooi vond hoorde ik dat. Later werd het allemaal veel concreter, toen ik een dikkere buik kreeg, toen de echo's duidelijker werden, toen we het geslacht wisten, toen hij bewegingen kon voelen, et cetera. Heb geduld, het komt echt wel als je wat verder bent. Jij voelt je heel duidelijk zwanger en merkt het aan alles, hij moet het doen met de wetenschap dat je zwanger bent.

Verder denk ik dat je het gewoon moet vragen als je iets van hem wil, dus als je graag wil dat hij een kopje thee voor je zet, een kruikje voor je maakt, een cracker voor je smeert, et cetera. Als je rust wil zou ik me even terugtrekken. Verwacht niet van hem dat hij zonder woorden weet wat je nodig hebt of hoe je je voelt.

Vat het allemaal niet te zwaar op, hoor. Het is een rare periode en dan reageer je allebei even anders, daar moet je elkaar niet op afrekenen. Straks, als de baby's er zijn, kun je dat ook weer krijgen, dat je door moeheid en alle nieuwigheid anders op elkaar reageert. Dat ligt niet aan jou of hem, maar aan de omstandigheden.

Charlie schreef:Ja mamsie precies wat jij zegt....dat nuchtere...ik had bijv. vandaag voor het eerst iets gekocht voor de baby's omdat de 12 weken om zijn, twee truitjes. Ik die dus helemaal enthousiast showen, nou er kon nog net een 'ja leuk' vanaf. En overal lees en hoor je van die bezorgde en blije mannen en ik zit met zo'n hoop 'doe maar normaal' in huis, ik vind het zo jammer en heb het gevoel dat die van mij de enige is die zo stom doet.

Oh, Dion is ook echt nog nóóit uit zijn dak gegaan van kinderkleertjes, hoor. Niet tijdens de zwangerschappen en ook niet daarna. Voor dat soort dingen moet ik bij mijn moeder zijn, niet bij Dion. Het is echt niet zo dat alle andere mannen lopen te jubelen bij elk pakje dat wordt gekocht. Mijn vader is ook totaal niet zo.

Thanx Susan, die reactie doet ook even goed....ik had de dingen idd met mijn moeder gekocht, die is zwaar enthousiast. En de namen idd...alleen wat 'm níet bevalt word gemeld...voor de rest...kinderkamer, spulletjes, andere dingen, loopt hij niet warm. Fijn dat mensen het herkennen en het beter wordt. Ik ben zelf ook niet de leukste hoor, en hij toont er wel begrip voor en is nog niet eens keer boos geworden maar ik heb het gevoel dat het op dit moment nog ff alleen míjn zwangerschap is en ik heb in mijn omgeving alleen maar van die type mannen die totáál anders zijn en bijna meer interesse tonen dan mijn eigen man.

Herkenbaar en eens met Mamsie... Hormonen en een (in onze ogen (op dat moment)) te nuchtere man is een zeer slechte combinatie.
Ik kan ook met zekerheid zeggen dat de eerste helft van mijn eerste zwangerschap de periode is geweest met de meeste ruzie tussen ons... Deze zwangerschap ben ik net zo prikkelbaar (geweest) maar minder ruzie, waarschijnlijk omdat we beiden weten dat het gelukkig ook weer overgaat.

Ik heb ook meerdere vriendinnen die dit ook heel herkenbaar vinden &%#$-hormonen

edit: ook eens met Susan trouwens... Straks wordt het meer concreet dan zal hij waarschijnlijk wel wat meer betrokken zijn. Maar ook hier geen man die stond te springen om nieuwe kleertjes, behang, meubeltjes en andere spulletjes... Dat deelde ik gewoon met mijn moeder, vriendinnen e.d. En na de geboorte weer zo'n prikkelbare periode door drukte/vermoeidheid enz.

Hier was mijn vriend in het begin ook wel zo.
De naam, ik ben vooral degene die op zoek ging en hij meldde wat hij er van vond.
Kleertjes vond hij in het begin ook niet interessant.

Pas na de geslachtsbepaling en hij wist dat het een meisje werd, mijn buik dikker werd en hij het kon voelen enz, werd hij wat betrokkener bij de zwangerschap.
Het is voor mannen natuurlijk ook een abstract iets. Wij voelen vanalles, veranderen enz enz en zij 'staan erbij en kijken er naar'.

ga jij maar lekker slapen met de positieve reacties van de mama's hier in je gedachte

Elodie schreef:ga jij maar lekker slapen met de positieve reacties van de mama's hier in je gedachte

Dankje .

Wen jezelf aan om je bewust te zijn van wat je graag van hem zou willen en dat ook onder woorden te brengen. Dat scheelt je echt een heleboel ruzies en frustratie. Zoveel onvrede ontstaat uit de verwachting dat de ander allerlei initiatieven neemt of precies weet wat er moet gebeuren. Dat is eigenlijk heel zonde.

Dat nuchtere/afwachtende herken ik wel. Dat is hier niet anders.

- Als het aan mij ligt, maken we al een begin met de kamer voor J. (haar huidige kamer wordt de babykamer): kamer leeghalen, behang uitzoeken etc. Man wil dat pas na de 20-weken echo doen.

- Qua namen bedenken vindt hij het ook nog vroeg, na de 20-weken echo is het vroeg genoeg. Dan weten we immers of we een jongens- of een meisjesnaam moeten vinden.

- Als ik zeg dat ik me onzeker voel, omdat ik de kleine nog niet kan voelen, kapt hij het meteen af met 'maak je niet zo druk', of 'het komt wel goed' en is het einde gesprek. Geen knuffel, niks.

Ik zal niet ontkennen dat ik een ander beeld had van deze zwangerschap. Samen genieten, samen fantaseren. Maar fantaseren is aan hem niet besteed. Ik heb het maar een beetje naast me neer gelegd. Heb geen zin om daar ruzie over te maken. Ik hoop dat het na de 20-weken echo (over iets meer dan 5 weekjes) beter zal gaan. Dan is het voor ons beide wat tastbaarder, weten we dat het goed zit en kunnen we gericht verder. Tot die tijd doen we het er maar mee

Ooh weet precies wat je bedoelt hoor. "Ooh leuk" met 1 blink werpen. Grrr ik vond dat zo irritant! Maarja bij de 3e wist ik dat het zo was. Verder eens met susan en aquala. Het is gewoon allemaal vreemd en nieuw.
Zelf ben ik totaal geen persoon wat dingen gaat lopen vragen maar het mag wel! Wel vind ik persoonlijk dat je daar ook een beetje mee moet oppassen en er geen "misbruik" van moet maken want dan word je echt als de "zeikende zwangere" gezien op den duur. Kijk nu moet dat bij jou gewoon door je rot start maar voor in de toekomst. Je voelt je vast beter rond de 16 weken en dan wordt het ook voor je man wat echter.
In de tussentijd kom je gewoon hier je gal spugen en mag je zeuren over alles waarvan je eerst dacht dat je het noooooit zou gaan doen.

Yasmine schreef:

- Als ik zeg dat ik me onzeker voel, omdat ik de kleine nog niet kan voelen, kapt hij het meteen af met 'maak je niet zo druk', of 'het komt wel goed' en is het einde gesprek. Geen knuffel, niks.

Ik zou echt van de bank vallen van verbazing als Dion me opeens zou komen knuffelen als ik me ergens onzeker over voel. Dat is dus ook herkenbaar.

Ja precies ik vraag dus ook niks want dan vervul ik precies het cliché van zwangere vrouw! En dus moet hij me de wensen van mijn voorhoofd lezen. Ik zeg dan bijv.: de arbo-arts zei vandaag dat ik niet meer dan 5 kg mag tillen en vervolgens ga ik demonstratief puffend en steunend met veel herrie de commode voor zijn neus verschuiven nadat ik 2x gezegd heb dat die ergens anders moet staan en hij niet reageert en dan ben ik alweer chagrijnig. vreselijk vermoeiend.

Tja, persoonlijk vind ik gewoon dat je moet kunnen vragen wat je wil en dat je helemaal niet bang moet zijn dat je partner je een zeikende zwangere vindt. Sowieso was ik liever een zeikende zwangere dan een gefrustreerde zwangere. Je bent echt nog wel goed genoeg bij je verstand om je partner niet onnodig voor je te laten rennen, dus die angst zou ik zelf totaal loslaten.

Ja precies! Maar die dingen moet je wel gewoon vragen!! Echt ik ben de laatste die om hulp vraagt en nu zit ik met de (lichamelijke) gebakken peren dus ik verbied je vanaf nu om zulke dingen te doen ookal weet ik hoe moeilijk dat is! Vraag zulke dingen wel en ga niet met boodschappen lopen sjouwen. Maar de dingen als een kopje thee zetten kan je best een keer vragen maar dat soort dingen kun je ook zelf doen. Ander voel je je straks een zeikerd wanneer je dingen gaat vragen die wel echt een ander moet doen.
Denk echt potver om je lijf want dat heb je maar 1.

Susan schreef:Tja, persoonlijk vind ik gewoon dat je moet kunnen vragen wat je wil en dat je helemaal niet bang moet zijn dat je partner je een zeikende zwangere vindt. Sowieso was ik liever een zeikende zwangere dan een gefrustreerde zwangere. Je bent echt nog wel goed genoeg bij je verstand om je partner niet onnodig voor je te laten rennen, dus die angst zou ik zelf totaal loslaten.

Eens hoor maar er zijn er genoeg die dat wel doen en dan denk ik ja vind je het gek dat je man je een zeur vindt. Maar goed dat kan ook gewoon door mijn denkwijze komen hoor.