Vriendschap laten doodbloeden

Ik heb een vriendin die ik ongeveer 8 jaar ken nu. We zagen elkaar altijd wel een keer per week en belden regelmatig. Zij heeft een kindje van 2 en is een jaar geleden gescheiden. Haar ex zie ik ook nog regelmatig, hij zit ook in mijn vriendengroep. Een jaar of 4 geleden kwam ze wegens psychische problemen (ze heeft ADHD, maar denk dat er meer aan de hand moet zijn als je niet meer kunt werken, maar wat dat is, dat weet niemand) thuis te zitten, en heeft sindsdien niet meer gewerkt. In die tijd wilde ik er graag voor haar zijn, maar merk dat ze echt steeds meer afstand neemt.

Een hele tijd hing ze heel erg aan mij, belde ze steeds mij op, liet ze mij alles regelen, als er iets te doen was moest ik haar altijd ophalen en meenemen (ze heeft geen fiets en als we iets afspraken was ze altijd een uur te laat of belde af op het laatste moment). Het hele verhaal kan ik hier niet kwijt, maar kort gezegd komt het er op neer dat ze veel problemen heeft die wij als vriendinnen niet begrijpen. Volgens haar zitten we in een andere fase dan zij en is ze een beetje klaar met ons.

Sinds enige tijd heeft ze geen internet meer. Omdat wij met de vrienden meestal dingen per mail regelen (uitnodigingen voor feestjes ed) bel of sms ik haar nog even daarna, om het ook aan haar door te geven (ook als het mailtjes van anderen zijn, omdat zij daar meestal niet aan denken). Dit ging me een beetje tegenstaan, omdat het voelde alsof ik alles voor haar moest regelen en altijd afhankelijk was van haar, of ik al dan niet op tijd ergens aankwam.

Nou hadden we afgelopen weekend een feestje en ook dat was per mail geregeld. Ik had haar niks meer late weten, omdat ik met mijn zieke vader zat (en zit). Ik heb wel een mail naar mijn vriendinnen gestuurd ivm het kado. Daar had ik iets in gezet over mijn vader (afgelopen weekend is ontdekt dat hij kanker heeft). Ook daarop geen reactie gehad, en volgens meerdere vriendinnen had ze inmiddels wel weer internet.

Nou kreeg ik zondag een voicemail bericht van haar. Ze had het gelezen over mijn vader en wilde even zeggen dat ze aan me dacht, ze zou me nog wel even bellen. Daarna helemaal niks meer gehoord. Het feit dat ze precies een dag na dat feestje iets laat weten, vind ik nogal vreemd. Het komt op mij over dat ze dus wel degelijk mail had (waarom heb je anders opeens op zondag weer internet?) en dus gewoon niet is komen opdagen en ook niks heeft laten weten aan het jarige stel.

Ook dat ze me helemaal niet meer heeft proberen te bereiken, raakt me best wel. Mijn vader gaat dood, en zij heeft het nog steeds te druk met haar eigen problemen. Als ik met haar probeer te praten, heeft ze meestal niet geluisterd en zegt ze dat haar medicijnen zijn uitgewerkt. Alles wat we bespreken, komt uiteindelijk op die medicijnen neer (ze kan zich niet concentreren omdat de medicijnen zijn uitgewerkt, ze kreeg ruzie omdat ze een rebound had, ze had niet geslapen omdat haar slaappillen op waren, ze is gehaast en opgefokt omdat de medicijnen niet goed werken omdat ze eerst moet eten, en ga zo maar door). Als ik zelf iets wil vertellen, begint ze meteen over zichzelf. En ondertussen denkt ze alles beter te weten, ze vindt dat ik antidepressiva moet gaan slikken, ze vindt me kortzichtig, ze zegt "dingen" aan te voelen die naar mijn mening helemaal niet kloppen.

is het heel erg egoistisch als ik die vriendschap laat doodbloeden? Ik kan de energie niet meer opbrengen om weer naar haar chaotische verhalen te luisteren en ik ben het zat dat ik nooit iets kan vertellen, omdat ze toch niet luistert.
Het voelt zo verkeerd om iemand zo te laten vallen, terwijl als ik er goed over nadenk, ik door haar net zo hard ben gedumpt.

Nee, dat is niet egoistisch. Je hebt al zo veel gedaan en geprobeerd. Daarnaast geeft ze zelf aan klaar te zijn met jullie. Dan zou ik eerlijk gezegd al veel langer klaar geweest zijn met haar. Je hebt wel wat beters aan je hoofd nu en zij lijkt alleen maar energie te kosten. Dat is rot hoor, ze heeft er waarschijnlijk zelf ook niet om gevraagd en het vast heel moeilijk maar het is echt niet raar dat je nu een keer aan jezelf denkt.

Wow je hebt dat hele verhaal door gelezen! Het is wel erg lang geworden zie ik....
Maar ik denk dat je wel gelijk hebt. Alleen vind ik mezelf helemaal niet aardig als ik dat doe. Aan de andere kant heb ik er zoveel energie in gestoken en me door haar zo laten kleineren (dat bevestigen mijn vriendinnen ook), dat ik er ook wel klaar mee ben. Dus ik heb nu besloten dat ik wel opneem als ze belt, maar zelf niet meer ga bellen of smsen. Ik ben wel benieuwd wat ze nou uiteindelijk doet, want op een gegeven moment heb je toch behoefte aan vrienden?

Heel cliche maar in een vriendschap moet je geven en nemen en het lijkt erop dat jij alleen maar geeft... een eenzijdige situatie.. Hoe vervelend haar situatie ook is en hoe lastig zij het ook heeft dat wil niet zeggen dat ze er niet voor jouw kan zijn op het moment dat jij haar nodig hebt.

Iemand zei ooit tegen mij toen ik in een zelfde situatie zat: ' Wat haal je uit deze vriendschap?' na lang nadenken kon ik alleen maar denken aan frustratie en teleurgesteldheid...

Ik denk dat jij voldoende gedaan hebt en nu genoeg andere dingen aan je hoofd hebt en dus beter je energie kan steken in belangrijke mensen op dit moment. Mocht ze contact opnemen kun je op dat moment bepalen hoe en wat, maar ik zou er zelf nu even niks aan doen.

Nee hoor. Dit is geen vriendschap, dit is een hoop energie in iets steken en je krijgt er niks mee terug. Zeker met dit soort nieuws en in dit soort situaties kún je nu eenmaal niet die energie in mensen steken die absoluut niets teruggeven. Het gaat je zo tegenstaan..

En de tijden worden alleen nog maar zwaarder helaas, en je moet gewoon mensen om je heen hebben waar je iets aan hebt. Helaas is dat bij dit meisje niet zo...

Zo heb ik de vriendschap verbroken met iemand die op het nieuws reageer van mijn vader: dat is kut. En dat was het. Ondanks dat ik altijd alleen maar voor haar klaarstond en na iedere therapiesessie kwam ze bij mij uithuilen en alles ging altijd om haar. Na haar opmerking heeft ze nergens meer naar gevraagd en dat was voor mij echt de druppel...

Ik zou de vriendschap ook dood laten bloeden, je hebt genoeg gedaan van jouw kant, en dit kost enorm veel energie, energie die je beter kutn gebruiken om nog bij je familie te kunnen zijn.

Een vriendschap is geven en nemen. Het is niet erg als het tijdelijk meer geven dan nemen is, maar in dit geval neemt zij alleen maar en verwacht ze dit ook nog van jou.

Ik kan me voorstellen dat je op dit moment je energie in andere zaken steekt, doe dat ook.

Ik zou het gewoon zo laten. Niks meer sturen vanuit jezelf, mocht zij wat laten horen dan kan je altijd nog beslissen of je er wat mee wilt gaan doen of niet.