Ouders niet blij met relatie.

Zijn er hier meiden waarvan de ouders niet blij zijn met hun 'schoonzoon'?

Hoe ga je daar mee om? En lukt het jullie om daar maling aan te hebben en gewoon gelukkig te zijn met je vriend?
Heeft het de relatie met je ouders veranderd?

Ik heb eigenlijk alleen meegemaakt dat mijn ouders mijn ex niet mochten, en achteraf hebben die altijd gelijk gehad.
Maar wilde ik dat gewoon niet zien.

Dus sorry maar je hebt niet echt veel aan mijn antwoord haha.

Bij mij is het andersom, en mogen mijn schoonouders mij niet (en ik hen ook niet). Hoe wij daar mee omgaan?
Ik zie ze zo min mogelijk, hij gaat meestal alleen, en op verjaardagen gedragen we ons. Verder hebben we het er weinig over, we moeten het toch met elkaar doen, je schoonouders krijg je er (helaas) gratis bij!

Niet door laten beletten, dat is zonde.

Mijn moeder was in eerste instantie sceptisch over mijn vriend maar dit heeft ook zijn achtergronden qua slechte ervaringen met mijn ex.
Nu zij mijn vriend beter heeft leren kennen is ze erg gesteld op hem geraakt. Daar ben ik heel erg blij mee want ik vond het heel naar dat mijn moeder en vriend niet goed samen door 1 deur konden. Mijn vriend had niets tegen mijn moeder maar merkte natuurlijk wel dat er van haar kant spanningen waren. Gelukkig is het nu altijd heel erg gezellig en kunnen ze het goed met elkaar vinden.

Mijn ouders vinden mijn vriend helemaal geweldig. In principe zouden ze alleen hun schoonzoon "afkeuren" wanneer hij mij niet goed behandeld / niet gelukkig maakt maar dat vind ik ergens wel logisch.
Ik heb het nog nooit meegemaakt dat mijn ouders mijn vriend niet leuk vonden, wel dat ze hem niet direct bij mij vonden passen en daar hadden ze achteraf nog gelijk in ook.

Mijn ouders vonden 1 van mijn exen helemaal niks. Ze hebben dat nooit zo tegen me gezegd, alleen benoemd wat ze zagen en het daarbij gelaten. Verder hebben ze vertrouwd op hun eigen opvoeding, en mij zelf mijn keuzes laten maken. Ik kwam zelf tor de conclusie dat hij niks voor mij was, en pas daarna hebben ze openlijk een mening over gem gegeven. Dat vond ik eigenlijk een enorm goeie aanpak van ze. Het lijkt mij heel moeilijk als mijn zoons thuiskomen met iemand waarvan ik zie dat hij/zij niet goed is voor mijn kind...

Ja hoor, mijn moeder mocht mijn ex ook niet. Dat was puur omdat hij mij niet met respect behandelde.
Op het moment zelf wilde ik dat ook niet geloven maar achteraf heeft ze helemaal gelijk gehad!

Anousch schreef:Ik heb eigenlijk alleen meegemaakt dat mijn ouders mijn ex niet mochten, en achteraf hebben die altijd gelijk gehad.
Maar wilde ik dat gewoon niet zien.

Dus sorry maar je hebt niet echt veel aan mijn antwoord haha.

Bij mij precies hetzelfde.

Ouders hebben vaak uiteindelijk toch gelijk.
Ook al wil je dat zelf niet helemaal inzien.

Mijn ouders waren eerst ook niet blij met mijn man, maar dat had vooral te maken met zijn thuissituatie.
Ze hebben ons wel altijd gesteund en geholpen, eerst met ons huurhuis, later ook met ons eigen huis.
Inmiddels zijn ze erg tevreden met hem.

Ik heb het een keer gehad met een ex. Mijn ouders, maar vooral mijn vader, was er niet blij mee dat ik een vriendje had die epilepsie heeft. Mijn ouders hebben mijn ex maar 1 of 2 keer ontmoet, omdat hij niet bij mij over de vloer mocht komen. Ze wilden niet verantwoordelijk zijn voor de situatie in het geval dat hij een flinke aanval zou krijgen. Maar ik was gelukkig met hem en ik kon niet inzien waarom hij zou fout was.

Doordat de hele situatie steeds gecompliceerder werd (mede door zijn epilepsie), kreeg ik er ook weinig zin meer in. Langzaam aan begon ik ook in te zien waarom mijn ouders liever een gelukkigere relatie voor mij wenste.

Edit: ik wil toch antwoord geven op je vragen:

Hoe ga je daar mee om? Ik vond het uiteindelijk toch erg moeilijk. In het begin was ik verliefd en gelukkig. Stiekem hoopte ik dat alles toch zou goed komen. Maar zoals ik het hierboven beschreef, werd het gecompliceerder en dat maakte mij ook ongelukkig. Doordat ik mijzelf helemaal overgaf aan hem, begon hij ook eisen te stellen. Dat maakte mij ook ongelukkig.
En lukt het jullie om daar maling aan te hebben en gewoon gelukkig te zijn met je vriend? Nee, totaal niet. Ik kon mij niet geheel in de relatie inleven omdat mijn ouders niet blij waren met onze relatie. Dat bleef steken. Mijn ex vond alles best. Zolang ik maar bij hem bleef.
Heeft het de relatie met je ouders veranderd? Zeker weten. Ik ben me er van bewust geworden hoe belangrijk het is dat ook je ouders tevreden zijn met je relatie. Ze willen het allerbeste voor je. Alhoewel mijn moeder er niet meer is, om mijn relatie te 'beoordelen' weet ik nu wel wat ik niet en wel van een relatie verwacht.

Mijn vriend is anders dan de inmiddels schoonzoons van mijn ouders, dus is hij vreemd.. Hij studeerd (net zoals ik), werkt veel en heeft een andere denkwijze (net zoals ik). Daardoor vallen wij nu een beetje buiten de boot en dat maakt het er in de familie niet bepaald gezellig op. Op de een of andere manier nemen ze mij en mijn vriend niet serieus omdat wij wel studeren en zij allen nauwelijks een opleiding hebben afgemaakt.

Mijn ouders vonden mijn ex helemaal niks, en dat hebben ze ook wel eerlijk gezegd en, aan mij, laten merken. Achteraf gezien hebben ze ook gewoon ontzettend gelijk gehad altijd, en ik trek me hun mening ook wel aan. Nu vinden ze mijn vriend helemaal leuk, gelukkig. Zelfs mijn oma heeft met kerstmis gezegd dat ze blij is met haar nieuwe kleinzoon.

Mijn vader is ook niet blij met mijn vriend, maar dat komt ook omdat mijn vriend mijn vaders werknemer is. We hebben elkaar daar ook ontmoet. Maargoed, mijn moeder ging eerst mee in mijn vaders mening (wat best logisch is natuurlijk) maar gelukkig wilde ze op een gegeven moment ook zelf weten wie mijn vriend nou was. Mijn moeder is dus helemaal bijgedraaid en vind m'n vriend een hartstikke leuke jongen, maar wat mijn vader betreft mag ie nog steeds wieberen. In het begin vond ik dat heel moeilijk, vooral het praten over mijn vriend was lastig omdat er meteen een gespannen sfeer was zodra ik over mijn vriend begon. Daarom zijn mijn vriend en ik ook na ruim een halfjaar gaan samenwonen. Dat was praktischer en ik voelde mezelf zo op mijn gemak in het huis van mijn vriend dat ik voordat we officieel samenwoonde er eigenlijk al dag en nacht was. De relatie met mijn vader is wel minder sinds ik met mijn vriend heb hoewel daar ook andere oorzaken voor zijn. Ik spreek mijn vader soms gerust 2 maanden niet en eerlijk gezecht vind ik het wel zo rustig.

De ouders van mijn ex-vriend waren niet blij met mij. Ze hebben wel eens tegen mijn ex gezegd dat hij goed na moest denken hoe hij zijn toekomst met mij voor zich zag. Naar mij toe hebben ze nooit iets toegegeven, schijnheilig waren ze, bah. Die mensen mocht ik écht niet!

Ze vonden mij te jong voor hem, ik was 18 hij 28,
Ik was máár een dorpsmeisje, hij kwam uit de stad.
Ik kwam uit gezin met een minimaal inkomen, zij zaten er financieel heel erg goed bij.
Ik werkte máár als invalskracht, hij had een eigen bedrijfje..