Je relatie en je ouders

Bespreek jij je relatie met je ouders? En als je bijvoorbeeld ruzie hebt met je man of vriend, ga je dan naar je ouders met dat verhaal? Of hou jij relatiedingen voor jezelf? En als je een probleem hebt in je relatie, los je dat dan zelf op, of betrek je de ouders erbij?

Ik ben nog nooit met een relatieprobleem naar een van m'n ouders gestapt. Net zoals met alle problemen, heb ik er achteraf wel eens iets over verteld als het al weer opgelost was, en met betrekking tot relaties sowieso alleen als ik niet meer met diegene samen was. Ik los het liever zelf op en als ik dan toch behoefte heb aan een luisterend oor zijn mijn vrienden daarvoor vele malen beter geschikt dan mijn ouders.

freakielief schreef:Ik ben nog nooit met een relatieprobleem naar een van m'n ouders gestapt. Ik los het liever zelf op en als ik dan toch behoefte heb aan een luisterend oor zijn mijn vrienden daarvoor vele malen beter geschikt dan mijn ouders.

Dit hadden mijn woorden kunnen zijn.

Ik bespreek dingen qua relatie nooit met mijn ouders, ik wil namelijk niet dat mijn ouders een bepaald beeld van mijn man krijgen. Want ik ken dus mensen die bij elke ruzie huilend aan de telefoon hangen, naar hun moeder vertrekken, of die gewoon elk meningsverschil bespreken. En dan krijgen je ouders denk ik een heel scheef beeld. Want alle nare dingen die jij vertelt op het moment dat je ruzie hebt, die blijven hangen, en ze trekken toch (vrijwel altijd) partij voor hun eigen kind. Tel daarbij op dat het verhaal dat je dan vertelt verre van neutraal is en je je eigen rol meestal niet zo goed uit de doeken doet....
En de volgende keer dat je op bezoek komt en het allang weer goed is hebben je ouders dat beeld nog steeds in hun hoofd, en bij de volgende ruzie wordt het nog erger.

In mijn familie was 1 relatie waar de héle familie zich mee bemoeide (zelfs opa en oma en ooms en tantes) maar de partners zelf betrokken ook iedereen erin. En ik zie het bij mijn broertje: die komt met elk meningsverschilletje bij mijn ouders (niet eens ruzies, maar ook gewone beslissingen) waardoor het beeld van hun relatie er niet beter op wordt zeg maar.

af en toe komen er wel dingen ter sprake, maar met een ruzie ga ik niet bewust naar ze toe om mijn verhaal te doen, dat vind ik toch meer iets voor ons tweetjes.

Lilith schreef:Ik bespreek dingen qua relatie nooit met mijn ouders, ik wil namelijk niet dat mijn ouders een bepaald beeld van mijn man krijgen. Want ik ken dus mensen die bij elke ruzie huilend aan de telefoon hangen, naar hun moeder vertrekken, of die gewoon elk meningsverschil bespreken. En dan krijgen je ouders denk ik een heel scheef beeld. Want alle nare dingen die jij vertelt op het moment dat je ruzie hebt, die blijven hangen, en ze trekken toch (vrijwel altijd) partij voor hun eigen kind. Tel daarbij op dat het verhaal dat je dan vertelt verre van neutraal is en je je eigen rol meestal niet zo goed uit de doeken doet....
En de volgende keer dat je op bezoek komt en het allang weer goed is hebben je ouders dat beeld nog steeds in hun hoofd, en bij de volgende ruzie wordt het nog erger.

In mijn familie was 1 relatie waar de héle familie zich mee bemoeide (zelfs opa en oma en ooms en tantes) maar de partners zelf betrokken ook iedereen erin. En ik zie het bij mijn broertje: die komt met elk meningsverschilletje bij mijn ouders (niet eens ruzies, maar ook gewone beslissingen) waardoor het beeld van hun relatie er niet beter op wordt zeg maar.

Ik kan me hier heel erg in vinden. Ik betrok een paar jaar terug mijn ouders er nog wel vaak bij. Tot grote ergenis van mijn vriend. Die vond dat vreselijk en inderdaad om bovenstaande redenen... en daarbij ook.. ''krijg nou eens je eigen mening zonder je ouders te vragen of dat goed is"
Ik doe het nu inderdaad veel minder en dat bevalt mij ook wel goed...

Lilith schreef:Ik bespreek dingen qua relatie nooit met mijn ouders, ik wil namelijk niet dat mijn ouders een bepaald beeld van mijn man krijgen. Want ik ken dus mensen die bij elke ruzie huilend aan de telefoon hangen, naar hun moeder vertrekken, of die gewoon elk meningsverschil bespreken. En dan krijgen je ouders denk ik een heel scheef beeld. Want alle nare dingen die jij vertelt op het moment dat je ruzie hebt, die blijven hangen, en ze trekken toch (vrijwel altijd) partij voor hun eigen kind. Tel daarbij op dat het verhaal dat je dan vertelt verre van neutraal is en je je eigen rol meestal niet zo goed uit de doeken doet....
En de volgende keer dat je op bezoek komt en het allang weer goed is hebben je ouders dat beeld nog steeds in hun hoofd, en bij de volgende ruzie wordt het nog erger.

In mijn familie was 1 relatie waar de héle familie zich mee bemoeide (zelfs opa en oma en ooms en tantes) maar de partners zelf betrokken ook iedereen erin. En ik zie het bij mijn broertje: die komt met elk meningsverschilletje bij mijn ouders (niet eens ruzies, maar ook gewone beslissingen) waardoor het beeld van hun relatie er niet beter op wordt zeg maar.

En dat is inderdaad precies de reden waarom ik dat niet doe.

Dromertje schreef:af en toe komen er wel dingen ter sprake, maar met een ruzie ga ik niet bewust naar ze toe om mijn verhaal te doen, dat vind ik toch meer iets voor ons tweetjes.

Ik doe dit ook. Af en toe heb ik het wel eens met mijn moeder over bepaalde dingen. Bij ruzies los ik het liever met mijn vriend op.

Nee ik hou het voor mezelf. Ik vertel weleens iets globaals waar ik me vaker aan irriteer ofzo, gewoon terloops in een telefoongesprek. Maar echt huilend opbellen als we ruzie hebben gehad, nee echt niet. Ook niet naar mijn vriendinnen trouwens. We maken het trouwens toch altijd weer snel goed haha dus erg veel nut heeft het niet. Ruzies bij ons zijn kort maar explosief

Edit: als er trouwens echt iets ergs zou zijn, iets als vreemdgaan of geweld oid, dat ik het dan wel zou vertellen.

In de eerste jaren van onze verkering vertelde ik wel veel (ergernissen) aan mijn ouders, maar nu ik samen met hem onder één dak woon, gebeurt dat nauwelijks nog. We praten over alles, dus we lossen het samen op. Mocht er iets heel ergs gebeuren, dan zijn mijn ouders wel de eersten die dat horen.

Met m'n moeder heb ik het er wel is over als ik iets irritant vind, maar dat zijn nooit echt belangrijke dingen waar we ruzie over hebben. ik zou nooit huilend m'n ouders opbellen als we ruzie hebben, dat is iets tussen mij en mijn man en daar hebben m'n ouders niks mee te maken.

Nee, dan praat ik toch eerder met vriendinnen. Maar meestal bespreek ik het toch met mijn vriend zelf, en praten we het uit (of komen we erop uit dat we op dat punt gewoon een verschil van mening hebben, moet kunnen vind ik, je kunt het niet over alles eens zijn). Toen jaren geleden mijn relatie uitging heb ik er wel over gesproken met mijn moeder maar ik schrijf ook vooral veel van me af in een dagboek.

Moon schreef:

Lilith schreef:Ik bespreek dingen qua relatie nooit met mijn ouders, ik wil namelijk niet dat mijn ouders een bepaald beeld van mijn man krijgen. Want ik ken dus mensen die bij elke ruzie huilend aan de telefoon hangen, naar hun moeder vertrekken, of die gewoon elk meningsverschil bespreken. En dan krijgen je ouders denk ik een heel scheef beeld. Want alle nare dingen die jij vertelt op het moment dat je ruzie hebt, die blijven hangen, en ze trekken toch (vrijwel altijd) partij voor hun eigen kind. Tel daarbij op dat het verhaal dat je dan vertelt verre van neutraal is en je je eigen rol meestal niet zo goed uit de doeken doet....
En de volgende keer dat je op bezoek komt en het allang weer goed is hebben je ouders dat beeld nog steeds in hun hoofd, en bij de volgende ruzie wordt het nog erger.

In mijn familie was 1 relatie waar de héle familie zich mee bemoeide (zelfs opa en oma en ooms en tantes) maar de partners zelf betrokken ook iedereen erin. En ik zie het bij mijn broertje: die komt met elk meningsverschilletje bij mijn ouders (niet eens ruzies, maar ook gewone beslissingen) waardoor het beeld van hun relatie er niet beter op wordt zeg maar.

En dat is inderdaad precies de reden waarom ik dat niet doe.

+1. Precies zo denk ik er ook over.
Edit: toen een ex van me was vreemdgegaan moést ik het wel aan mijn moeder vertellen, want ben midden in de nacht vertrokken met een taxi. (woonde samen)Wilde daar geen minuut langer blijven en heb ook veel aan haar gehad toen.

Ik vertel het juist wel aan mijn ouders en niet aan mijn vrienden. Juist omdat ik weet dat mijn ouders heel goed vanuit verschillende perspectieven kunnen denken. Zij kennen mijn slechte kanten en kunnen mijn aandeel in een ruzie echt wel inschatten. Ook weten zij best wel dat er naast vervelende dingen heel veel goede dingen zijn. Ik vertrouw mijn ouders volledig en vind hun mening en steun erg belangrijk. Met vrienden bespreek ik geen ruzies. De kans dat er later over wordt gesproken of ooit per ongeluk ter sprake komt, met een borrel op, is toch groot. Het verhaal wordt dan ook weer anders gemaakt. Ik bespreek de echt hele persoonlijke dingen met mijn familie, juist met mijn familie.

Toen ik thuiswoonde vertelde ik, globaal, wel eens dingen, maar nu ik samenwoon eigenlijk niet. Het komt wel eens ter sprake aan de telefoon, wat er plaats heeft gevonden; maar verder niet. 1x een vriendin gebeld omdat het me hoog zat, en verder eigenlijk aan niemand, het gaat meestal nergens over en is zo over, dan los ik het zelf wel op

Mwah, nee, niet echt. Ik ga iig niet naar hun toe erom of zo.
Nou hebben we ook nog nooit echt ruzie gehad of zo, haha, dat scheelt.
Mijn moeder tilt er soms wat te zwaar aan, dan vraagt ze gelijk of het uit is :s Daarnaast heb ik soms gewoon helemaal geen zin om er over te praten, dus dan moet je natuurlijk al helemaal geen mensen op gaan zoeken!

Als ik een keer een meningsverschil met mijn vriend heb bel ik daar absoluut niet mijn ouders over op, dat los ik liever met mijn vriend op.

Wel is mijn contact met mijn schoonouders heel erg slecht dit weten mijn ouders wel. Ik heb hun wel eens gevraagd hoe ik het aan kan pakken en of ik in hun ogen dingen fout doe. Dat is het enige wat ik met ze bespreek!

Ik vertel ook niet aan mijn ouders als we ruzie hebben.
Idd om de reden die Lilith aan geeft.

Nee dat bespreek ik niet met mijn ouders. Sowieso is het bij ons als er ruzie is ook weer gauw goed. Ik hoef dat niet aan de grote klok te hangen. Vind dat iets tussen mijn partner en mij.

Lilith schreef:Ik bespreek dingen qua relatie nooit met mijn ouders, ik wil namelijk niet dat mijn ouders een bepaald beeld van mijn man krijgen. Want ik ken dus mensen die bij elke ruzie huilend aan de telefoon hangen, naar hun moeder vertrekken, of die gewoon elk meningsverschil bespreken. En dan krijgen je ouders denk ik een heel scheef beeld. Want alle nare dingen die jij vertelt op het moment dat je ruzie hebt, die blijven hangen, en ze trekken toch (vrijwel altijd) partij voor hun eigen kind.

Dat doen mijn ouders dus echt niet. Die kiezen altijd partij voor mijn vriend of die van m'n zusje. Ook echt niet leuk soms. Toen de ex van mijn zusje vreemd was gegaan, probeerden ze dat nog te bagatelliseren, daar zat zij toen écht niet op te wachten.

Bij ons is het dan wat onschuldiger, maar mijn moeder kiest ook vaak de kant van mijn vriend!

Dijn82 schreef:

Lilith schreef:Ik bespreek dingen qua relatie nooit met mijn ouders, ik wil namelijk niet dat mijn ouders een bepaald beeld van mijn man krijgen. Want ik ken dus mensen die bij elke ruzie huilend aan de telefoon hangen, naar hun moeder vertrekken, of die gewoon elk meningsverschil bespreken. En dan krijgen je ouders denk ik een heel scheef beeld. Want alle nare dingen die jij vertelt op het moment dat je ruzie hebt, die blijven hangen, en ze trekken toch (vrijwel altijd) partij voor hun eigen kind.

Dat doen mijn ouders dus echt niet. Die kiezen altijd partij voor mijn vriend of die van m'n zusje. Ook echt niet leuk soms. Toen de ex van mijn zusje vreemd was gegaan, probeerden ze dat nog te bagatelliseren, daar zat zij toen écht niet op te wachten.

Dit is echt lastig. De moeder van mijn vriend doet dat ook wel eens waar ik bij ben. Dan kiest ze partij voor mij. Het is niet zo dat we flinke discussies/ruzies hebben waar mijn schoonouders bij zijn, maar in een gewone discussie of bij een klein onenigheidje, laat ze vaak merken aan mijn kant te staan. Ik ga daardoor vaak weer wat meer de kant van mijn vriend op, want ik vind het voor hem niet leuk als zij voor mij partij trekt.

Ja, als ik ruzie of een probleem heb met m'n vriend bespreek ik het met m'n ouders. Dat gebeurt eigenlijk vanzelf, omdat ik dan graag even m'n hart wil luchten, en ik zie m'n ouders veel en heb een goeie and met ze. En ik bespreek het liever met hen dan met een vriendin, omdat m'n ouders niet snel oordelen en die vergeten het weer als het weer goed is. Met een vriendin ligt dat soms wel even wat anders. Maar problemen tussen m'n vriend en ik lossen we wel zelf op, daar ga ik m'n ouders verder niet bij betrekken. Het blijft vanuit hun kant bij een luisterend oor.