Frustratie!!!

Ik doe het maar even hier, omdat ik anders mijn vriend een mail stuur en dat is even niet slim nu.

Zoals jullie misschien wel weten heeft mijn vriend een burnout. Ik kan er soms heel moeilijk mee omgaan. Vaak wel hoor, maar soms heb ik van die momenten waarop ik even weinig begrip heb, boos ben en me dingen persoonlijk aantrek, en nu is zo'n moment. En op dat soort momenten ben ik geneigd hem te bellen en heel boos te doen naar hem toe, maar dat is gewoon even niet slim want hij kiest hier ook niet voor en het maakt het alleen maar moeilijker.

Ik zou vandaag naar hem toe gaan maar hij had helemaal niet geslapen vannacht van het gepieker. We spraken dus vanmorgen af dat we vanavond even zouden bellen of ik nog naar hem toe kwam of niet. Ik mis hem behoorlijk, heb ook van de week een auto-ongeluk gehad en mijn auto is misschien total loss, en ik weet bijgod niet hoe ik dat financieel moet gaan oplossen als dat inderdaad het geval is, dus ik was heel erg gefrustreerd en wilde hem heel graag zien, even geknuffeld worden, even lieve aandacht krijgen.

Maar hij heeft niet gebeld. Ik hem wel, maar hij neemt niet op. En hij zal wel slapen, of verrot zijn of wat dan ook, maar ik trek het me even heel persoonlijk aan. Alsof ik niet zo de moeite waard ben dat ik teruggebeld word. Alsof mijn behoeften gewoon niet belangrijk zijn. Terwijl ik weet dat hij dat wel belangrijk vindt, maar het gewoon even niet KAN. Maar ik wou zo graag even samen zijn, met zijn tweetjes zonder kids, dat is al maanden geleden. En niet alleen gaat het niet door, maar... hij belt niet eens.

Hij kan er ook niets aan doen, maar ik zit nu gewoon even tot aan mijn nek vol frustratie.

Damnit, die klote-burnout!

Oh meis Dat is inderdaad niet echt leuk van hem.
Ook al heeft hij een burn out, jij bent ook gewoon een mens met gevoelens. Je verdient het niet om dan zo behandeld te worden!

Wat naar van het ongeluk, je hebt er zelf toch hopelijk niets aan over gehouden???

Ik vind trouwens dat je het best tegen hem mag zeggen, als je hem spreekt. Hij heeft dan wel een burn-out, maar dat betekent toch niet dat alles daar maar op afgeschoven mag worden?

Het is heel vervelend en naar dat hij een burn-out heeft. Maar eelijk gezegd denk ik dat hij af en toe ook wel iets meer aan jou mag denken (ook naar aanleiding van je andere topics). Natuurlijk kunnen dit soort dingen wel is gebeuren omdat hij niet lekker in zijn vel zit. Maar jij bent ook belangrijk en het is niet de bedoeling dat jij jezelf steeds maar wegcijfert.
Je accepteert al dat hij niet bij je is. Hij had echt wel even de moeite kunnen nemen om je te bellen. Een burn out betekent niet dat hij je maar in de steek kan laten wanneer het hem uitkomt.
Dus misschien is het wel is goed als je hem duidelijk laat weten hoe je je voelt als dit soort dingen gebeuren en dat je het fijn zou vinden als hij wat meer rekening zou houden met jouw gevoelens.

Lejow schreef:Oh meis Dat is inderdaad niet echt leuk van hem.
Ook al heeft hij een burn out, jij bent ook gewoon een mens met gevoelens. Je verdient het niet om dan zo behandeld te worden!

Wat naar van het ongeluk, je hebt er zelf toch hopelijk niets aan over gehouden???

Ik vind trouwens dat je het best tegen hem mag zeggen, als je hem spreekt. Hij heeft dan wel een burn-out, maar dat betekent toch niet dat alles daar maar op afgeschoven mag worden?

Nee zelf heb ik gelukkig niets, alleen een blauwe plek. Het verdriet daarover zit hem meer in het feit dat ik jaren heb geknokt om alles op orde te krijgen, ook financieel, en nou gebeurt dit (nog nooit gebeurd in 12 jaar autorijden!) en nou moet ik weer ergens geld vandaan toveren, want ik woon zo afgelegen dat ik niet echt zonder auto kan... en ik overzie gewoon even niet hoe ik dat wil doen.

Ik vind het ook hoor, dat niet alles erop kan worden afgeschoven. Maar het is gewoon zo, dat hij daarom zo met zichzelf bezig is. Hij kan eigenlijk niet echt anders. Pas zei ik er wat over, en toen zei hij 'jij doet altijd zo negatief', terwijl ik juist de enige ben die hem nog motiveert, die hem zijn bed uit kan krijgen, die alsmaar eindeloos sterk blijft en blijft kijken naar de toekomst en dat het allemaal beter zal gaan. Maar dan denk ik weer: hij is gewoon zichzelf niet nu. En dat kan ik meestal redelijk handelen. Maar nu even niet

Tania schreef:Het is heel vervelend en naar dat hij een burn-out heeft. Maar eelijk gezegd denk ik dat hij af en toe ook wel iets meer aan jou mag denken (ook naar aanleiding van je andere topics). Natuurlijk kunnen dit soort dingen wel is gebeuren omdat hij niet lekker in zijn vel zit. Maar jij bent ook belangrijk en het is niet de bedoeling dat jij jezelf steeds maar wegcijfert.
Je accepteert al dat hij niet bij je is. Hij had echt wel even de moeite kunnen nemen om je te bellen. Een burn out betekent niet dat hij je maar in de steek kan laten wanneer het hem uitkomt.
Dus misschien is het wel is goed als je hem duidelijk laat weten hoe je je voelt als dit soort dingen gebeuren en dat je het fijn zou vinden als hij wat meer rekening zou houden met jouw gevoelens.

Helemaal mee eens.

Tania schreef:Het is heel vervelend en naar dat hij een burn-out heeft. Maar eelijk gezegd denk ik dat hij af en toe ook wel iets meer aan jou mag denken (ook naar aanleiding van je andere topics). Natuurlijk kunnen dit soort dingen wel is gebeuren omdat hij niet lekker in zijn vel zit. Maar jij bent ook belangrijk en het is niet de bedoeling dat jij jezelf steeds maar wegcijfert.
Je accepteert al dat hij niet bij je is. Hij had echt wel even de moeite kunnen nemen om je te bellen. Een burn out betekent niet dat hij je maar in de steek kan laten wanneer het hem uitkomt.
Dus misschien is het wel is goed als je hem duidelijk laat weten hoe je je voelt als dit soort dingen gebeuren en dat je het fijn zou vinden als hij wat meer rekening zou houden met jouw gevoelens.

Ik denk dat hij sliep en daarom niet belde. Maar dat maakt het voor mij niet minder naar. Als ik zeg dat ik graag zou willen dat hij wat meer rekening met me hield, dan zegt hij dat hij dat ook ziou willen, maar dat het gewoon niet gaat, dat hij nu echt aan zichzelf moet denken.

Misschien moet jij andersom dan ook wat meer aan jezelf gaan denken. Jij geeft nu heel veel terwijl er heel weinig wederkerigheid is en dat gaat je een keer opbreken. Natuurlijk, als je vriend in nood is dan help je hem, maar ik denk dat het wel goed is om wat meer energie in jezelf te steken en wat minder in hem voor de bom echt een keer barst. Jij bent namelijk ook een mens. Hij zal er ongetwijfeld niks aan kunnen doen dat hij die burnout heeft, maar hij kan van jou ook niet een eindeloze energie en een eindeloos incasseringsvermogen verwachten. Als het bij jou nu ook bijna op is dan zul je het restant toch echt even zelf moeten houden, als je straks met z'n tweeën een burnout hebt schiet je er ook niks mee op.

Daarbij moet je ook oppassen dat er niet een situatie ontstaat waarin je hem NOOIT meer iets mag verwijten, waarin hij zich ALTIJD achter zijn burnout kan verschuilen, want ik denk dat je relatie dan echt heel ongelijkwaardig wordt.

Susan schreef:Misschien moet jij andersom dan ook wat meer aan jezelf gaan denken. Jij geeft nu heel veel terwijl er heel weinig wederkerigheid is en dat gaat je een keer opbreken. Natuurlijk, als je vriend in nood is dan help je hem, maar ik denk dat het wel goed is om wat meer energie in jezelf te steken en wat minder in hem voor de bom echt een keer barst. Jij bent namelijk ook een mens. Hij zal er ongetwijfeld niks aan kunnen doen dat hij die burnout heeft, maar hij kan van jou ook niet een eindeloze energie en een eindeloos incasseringsvermogen verwachten. Als het bij jou nu ook bijna op is dan zul je het restant toch echt even zelf moeten houden, als je straks met z'n tweeën een burnout hebt schiet je er ook niks mee op.

Daarbij moet je ook oppassen dat er niet een situatie ontstaat waarin je hem NOOIT meer iets mag verwijten, waarin hij zich ALTIJD achter zijn burnout kan verschuilen, want ik denk dat je relatie dan echt heel ongelijkwaardig wordt.

Je hebt gelijk denk ik. Ik vind het wel heel moeilijk. Wat ik van hem nodig heb (opbeurende, lieve woorden, een arm om me heen, meedenken) krijg ik ook van anderen. Mijn ouders zijn geweldig en mijn broer ook, en vriendinnen ook. Maar ik heb het zo hard van hém nodig.

Jezus, klinkt wel enorm afhankelijk zeg.

Ik denk nu ook even: stik er maar in, die stomme burnout van je. Ga vooral lekker in je bed liggen zwelgen als je dat zo graag wil. Ik ga niet lopen bellen nou, hij belt mij maar eens.

Ik ging maandag na 2 weken vakantie (waarin die burnout een hoofdrol speelde) weer naar mijn werk, nog net zo doodmoe als voor de vakantie, maar manmanman, wat was ik blij om terug te zijn. Ik had vanaf seconde één veel stress, want er heerst echt een enorme werkdruk bij ons, maar ik genoot er gewoon van. Ik kreeg er gewoon een adrenaline-high van, want het was wel veel stress, maar het was stress die ik ken en stress waarvan ik weet hoe ik ermee om moet gaan en wat ik moet doen. Niet echt gezond, denk ik, maar het leidt in elk geval wel af.

Ik vind niet dat je afhankelijk klinkt hoor. Dat is gewoon een normale behoefte die je hebt in een relatie.

Dat hij veel met zichzelf bezig is, is ook niet zo het probleem denk ik. Het probleem is meer dat het lijkt alsof hij helemaal niet met jou bezig is. Burn out of niet, het blijft een relatie tussen jullie twee waarbij hij toch ook rekening met jou zal moeten houden. Dan kan het natuurlijk best dat dat nu even iets minder is, maar als jij het zoals nu echt even nodig hebt dan doet hij maar even extra zijn best. Niet alles kan alleen maar van jouw kant komen dat is gewoon onmogelijk. Net als wat Susan zegt, anders hebben jullie straks allebei een burn out.

Ik ben het eens met Susan. Hè, wat naar zeg, net nu je hem zo nodig hebt.

Wat vervelend. Ik kan me voorstellen dat je dit heel moeilijk valt. Burnout of niet, soms heb je gewoon wat aandacht nodig, en of het nou terecht is of niet, soms mag je best vinden dat je dit nu moet krijgen. Dat je daar recht op hebt. Ik kan me indenken dat het voor jou erg vermoeiend en frustrerend is om zoveel te geven en zo weinig te krijgen. Ik denk dat ik het er uiteindelijk even bij zou laten. Even wat minder contact opnemen, hem even laten gaan. Dat helpt dan niet bij het knuffelnodighebben, maar zou mij wel helpen met mijn (al dan niet eerlijke) rechtvaardigheidsgevoel. Dat besef zou mij denk ik weer even wat sterker maken. Heb je wel eens geprobeerd het contact wat meer van zijn kant te laten komen? Immers, vooralsnog kun je situatie niet drastisch veranderen...

Hoe kwam dat ongeluk zo? Wat eng zeg! Keert de verzekering niet (alles) uit?

Sterkte.

BLEEH droplul. Ik vind ook dat ie wel wat meer aan jou mag denken!

Bel me als je gal wilt spuwen en ff lekker wilt zeuren Ik laat je net zo lang draven als je wilt

Tania schreef:Ik vind niet dat je afhankelijk klinkt hoor. Dat is gewoon een normale behoefte die je hebt in een relatie.

Dat hij veel met zichzelf bezig is, is ook niet zo het probleem denk ik. Het probleem is meer dat het lijkt alsof hij helemaal niet met jou bezig is. Burn out of niet, het blijft een relatie tussen jullie twee waarbij hij toch ook rekening met jou zal moeten houden. Dan kan het natuurlijk best dat dat nu even iets minder is, maar als jij het zoals nu echt even nodig hebt dan doet hij maar even extra zijn best. Niet alles kan alleen maar van jouw kant komen dat is gewoon onmogelijk. Net als wat Susan zegt, anders hebben jullie straks allebei een burn out.

Ik begrijp wat je zegt, en het voelt ook zo. Het is alleen niet alsof hij helemaal geen enkele moeite doet voor mij. Omdat ik de jongens heb komt hij altijd hierheen (125 km rijden). Hij heeft al zijn activiteiten zo'n beetje stop gezet, maar hij komt elke week nog naar ons toe en dat is eigenlijk op het moment het enige waarvoor hij zijn bed uitkomt...

Zora schreef:Wat vervelend. Ik kan me voorstellen dat je dit heel moeilijk valt. Burnout of niet, soms heb je gewoon wat aandacht nodig, en of het nou terecht is of niet, soms mag je best vinden dat je dit nu moet krijgen. Dat je daar recht op hebt. Ik kan me indenken dat het voor jou erg vermoeiend en frustrerend is om zoveel te geven en zo weinig te krijgen. Ik denk dat ik het er uiteindelijk even bij zou laten. Even wat minder contact opnemen, hem even laten gaan. Dat helpt dan niet bij het knuffelnodighebben, maar zou mij wel helpen met mijn (al dan niet eerlijke) rechtvaardigheidsgevoel. Dat besef zou mij denk ik weer even wat sterker maken. Heb je wel eens geprobeerd het contact wat meer van zijn kant te laten komen? Immers, vooralsnog kun je situatie niet drastisch veranderen...

Hoe kwam dat ongeluk zo? Wat eng zeg! Keert de verzekering niet (alles) uit?

Sterkte.

Niet alles, het was helaas mijn schuld. Nou ben ik wel all risk verzekerd, maar alsnog is het bedrag dat je dan terugkrijgt niet denderend. Als je iets moet terugkopen zit je er toch mee... ik moet mijn kinderen veilig vervoeren, het moet een beetje zuinig zijn (anders kan ik het op de lange duur alsnog niet betalen) want ik rij het hele land door voor mijn werk, en ik heb gewoon nauwelijks extra ruimte. Het komt ongetwijfeld wel weer goed want ik heb echt ergere dingen overwonnen, maar alles bij elkaar kan ik het gewoon even niet overzien.

Ik laat hem nu ook maar even en vertrouw erop dat hij er wel is, van binnen. Ik weet dat de liefde goed zit. Maar ik voel me nu zo alleen en ik mis hem gewoon, zoals hij was. Zoals hij is, maar dat is nu even tijdelijk weg.

Bazinga schreef:BLEEH droplul. Ik vind ook dat ie wel wat meer aan jou mag denken!

Bel me als je gal wilt spuwen en ff lekker wilt zeuren Ik laat je net zo lang draven als je wilt

Thanks

Je kunt nu inderdaad verder weinig meer doen. Erg frustrerend lijkt me dat, maar voor nu is je beste optie even een tijdje lekker wat zelfmedelijden hebben, rustig aan doen, en proberen inderdaad de meeste frustraties aan anderen dan aan hem te laten merken. Neemt niet weg dat hij wél mag weten dát je dat doet, vind ik

Wat ontzettend kut! Misschien helpt het wel om eens tegen hem uit te vallen. Het kan hem wakker schudden. Heeft hij wel hulp?

Dikke knuffel

Lorna mercedez schreef:Wat ontzettend kut! Misschien helpt het wel om eens tegen hem uit te vallen. Het kan hem wakker schudden. Heeft hij wel hulp?

Dikke knuffel

Ja hij loopt bij een psycholoog. Hij komt er elke keer weer compleet kapot vandaan, en dan is hij 2 dagen bijna niet aanspreekbaar. Als ik hem aan de telefoon heb, dan luistert hij wel, maar zegt vrijwel niks.

Ik weet niet meer zo goed wat helpt. Ik begrijp het gewoon niet, wat een burnout doet met mensen. Ik begrijp gewoon niet wat er in zijn hoofd omgaat, waarom hij zo doet, waarom ik hem niet gelukkig kan maken. Ik weet wel dat ik het niet persoonlijk moet opvatten, maar ik kan dat even niet, nu.

Ik vind dat je wel eens wat meer aan jezelf mag denken. Het is heel lastig ook door de burnout, dat snap ik. Maar vergeet jezelf niet, het zou rot zijn als het uit de hand zou lopen. Vind het rot voor je, ik lees steeds dat je met dilemma's zit waarin jij je vaak uiteindelijk aanpast.

Ik word gewoon een beetje boos als ik dit (weer) lees. Het lijkt wel alsof jij het heel bijzonder moet vinden dat meneer het voor je overheeft om zo'n eind te rijden, als hij je belt, of naar je diplomering komt. Burnout of niet, dat wil nog niet zeggen dat hij afspraken niet na hoeft te komen toch. Jij bent er toch ook nog? Naar wat ik zo lees moet je enorm 'trekken' aan die man en dat lijkt me echt heel naar Misschien moet je het eens wel persoonlijk opvatten en jou frustratie ook uiten naar hem toe, hij doet jou er pijn mee, of ie dat nou expres doet of niet. Ik vind het gewoon gemeen dat hij zegt dat jij altijd negatief bent terwijl je zoveel rekening met hem houdt. Dat verdien je echt niet! Laat hem maar mooi even zwelgen. (Ik vind je trouwens echt helemaaaal niet afhankelijk overkomen hoor, juist niet!)

Normaal gesproken reageer ik niet in topics van vriendinnen, omdat ik ze net zo goed buiten het forum om kan vertellen wat ik ervan vind of denk, maar nu heb ik besloten wel te reageren en dat komt doordat ik sterk het gevoel heb dat ze er niet veel aan heeft als er wordt gezegd dat haar vriend meer moeite mag doen, ondanks het feit dat hij geestelijk ziek is nu.

Een burnout is ingrijpend, helaas spreek ik uit ervaring. Je doet en handelt niet zoals je zelf zou willen, omdat je domweg de energie niet hebt. Het is dus ook geenszins zo dat je er bewust voor kiest om iemand even in de koelkast te zetten (vanuit hem gezien), maar het is ook zeker niet het geval dat RYW vast wel krijgt waar ze nu zelf behoefte aan heeft, als ze maar lang genoeg bij haar vriend daarop "aandringt". Zo werkt het helaas nou eenmaal niet, want haar vriend is amper tot geen contact mee te maken. En dan bedoel ik niet dat hij nooit z'n gsm opneemt, maar hij is niet zichzelf. Dan kan RYW op d'r mooie hoofdje gaan staan, bij wijze van spreken, maar haar vriend heeft geen ruimte. Dat veroorzaakt frustratie, verdriet, eenzaamheid, in de steek gelaten voelen etc etc. bij RYW, terwijl ze rationeel gezien heel goed beseft dat dit puur komt door de situatie en niet doordat haar vriend een pain in the ass wil zijn naar haar toe.

Het luisterend oor wat ze nu niet kan krijgen van haar vriend, is wel iets wat ze graag zou willen. Maar hij kan het haar niet geven en dus ontstaat er ongewild een ongewenste situatie. Van beide kanten begrijp ik het, maar wat nou als iemand echt de ruimte niet heeft om iets socialer te functioneren dan nu het geval is? Kun je dat dan echt 'eisen'? Dat denk ik niet, ook al is het wel heel logisch dat je dat op den duur het liefst zou willen. Ik ken RYW's vriend van zien en natuurlijk veel gesprekken en het is geen onwelwillende asshole. In die zin, vind ik juist dat RYW verstandig handelt door niet iets te vragen, wat toch niet waargemaakt gaat worden. Ik denk namelijk dat als ze veel meer op d'r strepen zou gaan staan, dat dit een averechts effect heeft. En dit laatste lees ik ook in in de berichten die ze nu post; iets gedaan proberen te krijgen van iemand die niet eens momenteel in staat is om zichzelf enigszins op de rit te krijgen, is niet realistisch en zal in the end nog meer teleurstelling veroorzaken. Haar vriend zal zich meer gaan afsluiten en RYW komt daardoor qua gevoelens ook steeds meer in een neerwaartse spiraal terecht.

Mijn stukje is absoluut niet belerend bedoeld, maar wilde alleen proberen duidelijk te maken dat het geen nut heeft om een houding aan te nemen van 'zo niet, dan toch' naar haar vriend toe.

+ 1, Nour! Ook ik spreek (helaas) uit ervaring .. en met alle liefde van de wereld wíl je wel iets, maar je kúnt het gewoon niet. Ik denk dat RYW het ook wel weet.

*knuffel, RYW!*

Ik kan me de hele situatie goed voorstellen en zal dan ook niet zeggen "RYW geef je man een schop onder zijn kont" Want helaas het help niet. De jongen zit geesetelijk zo in de put dat lief zijn, boos worden etc etc geen vat op hem heeft. Het enige wat RYW kan doen is heel erg veel geduld en tijd hebben. Maar daarbij hoop ik wel dat je het zelf ook allemaal trekt en dan ivm de de kids want daar maak ik me dan weer zorgen om. Sterkte RYW en Nour je kent haar natuurlijk beter maar mooi gezegd!

Oreo schreef:+ 1, Nour! Ook ik spreek (helaas) uit ervaring .. en met alle liefde van de wereld wíl je wel iets, maar je kúnt het gewoon niet. Ik denk dat RYW het ook wel weet.

*knuffel, RYW!*

Klopt, ik weet het dondersgoed.

Ik zocht ook niet naar oplossingen met dit topic, maar wou de frustraie ergens anders kwijt dan bij hem, omdat dat averechts zou werken.

Nour: spijker op zijn kop.