Paniekaanval zonder paniek, kan dat?

Wellicht een beetje een vreemde vraag, maar ik vraag me dat dus af.

Ik heb afgelopen jaar ongeveer een keer of 5 gehad dat ik binnen een paar minuten helemaal naar was. Dit was meestal op de fiets, maar ook een keer toen ik vanaf de metro naar de faculteit liep.

Het voelde echt net alsof mijn hele conditie compleet weg was. Hartslag through the roof, zweten, misselijk, draaierig, doodop.. Echt helemaal naar. Op de fiets kwam ik letterlijk niet meer vooruit en moest ik stoppen om niet om te vallen. En dat terwijl mijn conditie normaal best goed is.

Nu besprak ik het met mijn pap (arts), maar we kunnen eigenlijk niet echt iets medisch bedenken dat het zou kunnen zijn. De meeste medische dingen zou ik vaker last van moeten hebben (bijv. pfeiffer ofzo) of juist extra tijdens inspanning als ik sport ofzo. Maar op andere vergelijkbare (of zelfs meer inspannende) momenten heb ik weer nergens last van.

En toen dacht hij aan een paniekaanval. Enerzijds zou dat goed kunnen met oog op mijn verleden en huidige stress levels, anderzijds heb ik het nog nooit gehad (zelfs niet toen ik heet meest ernstig depressief/gespannen/angstig was) en voelde ik me ook écht compleet niet angstig. Dus, voor de meiden die er meer van weten, denken jullie dat het dat is?

Kan dat ook niet iets met je bloeddruk zijn?

Dat weet ik eigenlijk niet, wel ben ik iemand die erg gevoelig is voor bloeddruk. Nooit te snel opstaan enzo en onder de douche let ik ook op. Maar die hebben we overdag wel eens gewoon gemeten en dan is hij prima.

Maar dan voelde ik me natuurlijk ook prima en op zo'n moment heb je geen bloeddrukmeter bij de hand..

hoe lang voelde je dan op dat moment niet goed?

Als er niets medisch bekend is met deze aanvallen, dan zou ik toch denken aan stress. Stress kan rare dingen met een mens doen. Zoals opeens blokkeren. Zonder dat je het door hebt.

Naja, meestal was het onderweg naar ergens, dus het is niet dat ik echt rust genomen heb en ik weet dus ook niet hoelang "het" duurt.

Fiets begon ik me dan bijvoorbeeld na vijf of tien minuten niet fit te voelen, doorfietsen (denk 20 min, omdat ik dan echt langzaam ga), gaat dan door richting heel naar voelen en bijna omvallen. Daarna in de metro ook nog wel een kwartier trillerig/zweterig en daarna vooral nog doodop. Misschien dat ik me na een klein uurtje weer wat beter voel?

Het rare is dat ik weer niet hijgerig ben, wat je zou denken bij je kapot fietsen ofzo.. Terwijl ik wel merk dat als het op komt zetten en ik niet doorga met fietsen, het sneller overgaat. En dat het erger is bij het fietsen dan die keer toen ik liep.

Antibes schreef:Naja, meestal was het onderweg naar ergens, dus het is niet dat ik echt rust genomen heb en ik weet dus ook niet hoelang "het" duurt.

Fiets begon ik me dan bijvoorbeeld na vijf of tien minuten niet fit te voelen, doorfietsen (denk 20 min, omdat ik dan echt langzaam ga), gaat dan door richting heel naar voelen en bijna omvallen. Daarna in de metro ook nog wel een kwartier trillerig/zweterig en daarna vooral nog doodop. Misschien dat ik me na een klein uurtje weer wat beter voel?

Het rare is dat ik weer niet hijgerig ben, wat je zou denken bij je kapot fietsen ofzo.. Terwijl ik wel merk dat als het op komt zetten en ik niet doorga met fietsen, het sneller overgaat. En dat het erger is bij het fietsen dan die keer toen ik liep.

Ik herken het gevoel en heb zelf altijd gedacht dat het kwam door een plotselinge daling van de suikerspiegel. Word dan ook altijd ineens poepchagrijnig. Maar goed, dat is dus puur mijn eigen aanname, dus geen idee of het waar is. 't Is wel zo dat het me bijna altijd gebeurt als ik op de fiets zit en vaak ook op de terugweg naar huis na m'n werk.

Dat is ook iets waar ik aan denk inderdaad, ik ben sowieso enorm bloedsuikergevoelig. Maar ik vind het dan zo raar dat het op zich niet te koppelen is aan op-de-fiets-stappen-zonder-ontbijt ofzo. En ik kan soms ook gewoon een hele dag niets eten (laatst meegelopen in het ziekenhuis, om 6 ontbijt en pas om half5 lunch) en naar huis fietsen en dan heb ik nergens last van..

Maar niemand die het herkent als paniekaanval? Ben je echt altijd angstig bij een paniekaanval?

Het klinkt voor mij best herkenbaar, ik heb al jaren met enige regelmaat zulke aanvallen. Inderdaad vaak als ik juist niet inspannend bezig ben. Dan lijkt het alsof mijn hart een slag overslaat en daarna gaat het als een dolle te keer. Dan zie ik mijn borst ook heel erg mee op en neer gaan en daar wordt ik kortademig van. Ik ga zweten, wordt duizelig en misselijk. Soms duurt het een paar minuten, soms iets langer. Ik probeer dan om te gaan liggen en forceer mezelf om rustig te ademen en dan trekt het meestal wel weg. Ik ben al eens bij de HA geweest, maar die wuifde het weg. Ik was te jong om iets aan mijn hart te hebben en omdat ik op dat moment niet zo'n 'aanval' had, kon hij ook moeilijk beoordelen wat het zou kunnen zijn.

Ik ben wel gevoeliger voor bloedsuiker als jij als ik het zo lees, maar ik heb niet het idee dat het daar aan ligt. Ik begin bij mezelf te denken dat ik verkeerd adem als ik heel geconcentreerd bezig ben. Vaak voelt het een beetje alsof ik me 'verslik' in mijn eigen ademhaling ofzo en dan gaat het mis. Paniekaanval heb ik zelf nooit aan gedacht... maar als ik er nu over nadenk, ik ben op zulke momenten dan wel fysiek niet inspannend bezig, maar wel erg geconcentreerd. Dus iets van stress ofzo zou invloed kunnen hebben. Ik heb nul ervaring met paniekaanvallen, geen idee wat ik me daarbij moet voorstellen eigenlijk. Ben benieuwd naar verdere reacties hier!

Het rare is dus dat ik niets aan mijn ademhaling merk, wel iets sneller, maar het is nog geen hijgen te noemen en ik heb het dus juist eigenlijk alleen bij fietsen gehad (en één keer bij lopen, maar toen had ik wel haast).

Dat van jou klinkt ook naar, nog enger haast. Beetje hyperventilatie achtig?

Dat noemen ze toch gewoon hyperventilatie?
In ieder geval daar heb ik last van en ik herken alles wat je zegt.
Ik merk het zelf meestal niet eens. En voordat ik wist dat het hyperventilatie was, was ik al echt heel ver heen haha.

Op sommige momenten werd ik ineens niet lekker. Het gekke is nog dat het opkomt bij ontspanning in plaats van inspanning.
Nou ja ik kan er in ieder geval heel veel over vertellen haha.

Een paar jaar geleden had ik herkenbare klachten, heel raar. En het kwam dan ook op de gekste momenten opzetten. Paniekaanvallen zijn mij niet vreemd, maar dit was heel anders. Mijn huisarts wist niet meteen waar het aan lag, maar mijn fysiotherapeut herkende het als 'chronische hyperventilatie'. Dat is dus niet hetzelfde als de acute versie waarbij je in een zakje blaast om je (eehh... ik kom even niet op het woord) *blabla*-gehalte weer op peil te krijgen maar dit is anders, het was bij mij een verkeerde manier van ademhalen waarbij ik zelf nauwelijks in de gaten had dat het gebeurde. Door op mijn ademhaling te letten (in 3 tellen inademen, in 6 tellen uitademen) kreeg ik het weer onder controle en verdwenen mijn klachten ook vrij snel.
Hoe, wat, waarom daar zijn we nooit achter gekomen maar enige tijd laten waren mijn klachten voorbij en ik heb er nooit meer last van gehad. Wellicht heb je hier iets aan?

Hoe zit het met de spieren in je rug/schouders? Zitten die wel eens vast? Mijn vriend zit vaak in een verkeerde houding waardoor hij knopen krijgt. Als hij zich daarna echt inspant in combinatie met een lage bloeddruk voelt ie zich vaak ook erg beroerd..

Ik weet zelf wat het is om een paniekaanval te hebben, maar dat kan zich natuurlijk bij iedereen weer anders uiten. Ik ga vaak trillen/klappertanden. Verhoogde hartslag en een angstig gevoel.

Ik heb dat ook wel eens gehad. Ik denk zelf dat het bij mij wel door spanning kwam. Een heel flauw gevoel, koud zweet, draaierig, loden ledematen, het idee dat ik elk moment tegen de grond kon gaan. Eerst dacht ik dat het misschien mijn bloedsuiker was, maar ik had het ook wel eens wanneer ik wel normaal gegeten/gedronken had, en alleen wanneer ik ergens heen ging waar ik tegenop zag. Vandaar mijn conclusie

Joan schreef:Hoe zit het met de spieren in je rug/schouders? Zitten die wel eens vast? Mijn vriend zit vaak in een verkeerde houding waardoor hij knopen krijgt. Als hij zich daarna echt inspant in combinatie met een lage bloeddruk voelt ie zich vaak ook erg beroerd..

Ik weet zelf wat het is om een paniekaanval te hebben, maar dat kan zich natuurlijk bij iedereen weer anders uiten. Ik ga vaak trillen/klappertanden. Verhoogde hartslag en een angstig gevoel.

Die zitten aaaaaaaaaltijd vast.. Misschien dat het dan toch bloeddruk is.

Hyperventilatie is het volgens mij ECHT niet, want ik adem gewoon doodnormaal. Hooguit iets versneld alsof ik me erger inspan dan ik daadwerkelijk doe op dat moment en ik heb het heel goed onder controle.

Starla schreef:Ik heb dat ook wel eens gehad. Ik denk zelf dat het bij mij wel door spanning kwam. Een heel flauw gevoel, koud zweet, draaierig, loden ledematen, het idee dat ik elk moment tegen de grond kon gaan. Eerst dacht ik dat het misschien mijn bloedsuiker was, maar ik had het ook wel eens wanneer ik wel normaal gegeten/gedronken had, en alleen wanneer ik ergens heen ging waar ik tegenop zag. Vandaar mijn conclusie

Ik heb het ook onderweg naar huis gehad. Het is gewoon stom, want het is niet dermate vaak dat ik me er rot door voel. Maar tegelijkertijd heb ik het nu al zo vaak gehad op de fiets, dat ik eigenlijk liever de tram pak tegenwoordig (aangezien ik echt doorweekt van het zweet aankom waar ik moet zijn dan).

Antibes schreef:Hyperventilatie is het volgens mij ECHT niet, want ik adem gewoon doodnormaal. Hooguit iets versneld alsof ik me erger inspan dan ik daadwerkelijk doe op dat moment en ik heb het heel goed onder controle.

Bij chronische hyperventilatie hoef je dus niet altijd er iets van te merken! Daarom wordt het ook niet altijd meteen opgemerkt. Ik zeg niet dat dit is wat jij hebt, maar mijn eigen ervaring is dat ik zelf ook niks geks merkte aan mijn ademhaling.

Sjaantje schreef:Een paar jaar geleden had ik herkenbare klachten, heel raar. En het kwam dan ook op de gekste momenten opzetten. Paniekaanvallen zijn mij niet vreemd, maar dit was heel anders. Mijn huisarts wist niet meteen waar het aan lag, maar mijn fysiotherapeut herkende het als 'chronische hyperventilatie'. Dat is dus niet hetzelfde als de acute versie waarbij je in een zakje blaast om je (eehh... ik kom even niet op het woord) *blabla*-gehalte weer op peil te krijgen maar dit is anders, het was bij mij een verkeerde manier van ademhalen waarbij ik zelf nauwelijks in de gaten had dat het gebeurde. Door op mijn ademhaling te letten (in 3 tellen inademen, in 6 tellen uitademen) kreeg ik het weer onder controle en verdwenen mijn klachten ook vrij snel.
Hoe, wat, waarom daar zijn we nooit achter gekomen maar enige tijd laten waren mijn klachten voorbij en ik heb er nooit meer last van gehad. Wellicht heb je hier iets aan?

Oh dankjewel! Ik denk het niet, want het voelt echt helemaal niet alsof het aan mijn ademhaling ligt, maar zoals je zelf al aangeeft had jij het ook nauwelijks in de gaten. Ik zal de volgende keer eens dubbel opletten op mijn ademhaling en kijken of dat helpt.

Of ik hoop dat het net zoals bij jou, hier ook gewoon spontaan over is nu..

Sjaantje schreef:

Antibes schreef:Hyperventilatie is het volgens mij ECHT niet, want ik adem gewoon doodnormaal. Hooguit iets versneld alsof ik me erger inspan dan ik daadwerkelijk doe op dat moment en ik heb het heel goed onder controle.

Bij chronische hyperventilatie hoef je dus niet altijd er iets van te merken! Daarom wordt het ook niet altijd meteen opgemerkt. Ik zeg niet dat dit is wat jij hebt, maar mijn eigen ervaring is dat ik zelf ook niks geks merkte aan mijn ademhaling.

Haha, thanks voor je reactie. Ik was van onder naar boven aan het werken, dus heb net jouw vorige reactie gelezen en erop gereageerd..

Als ik het zo lees, lijkt het toch wel wat op een paniekaanval. Heb ik ook een jaar last van gehad (nu nog héél soms), waarschijnlijk geinduceerd door stress. Ik kon dan zomaar op de meest onmogelijke momenten ineens onwel worden; misselijk, zweten, koud hebben, rillen, en ECHT het gevoel hebben dat ik doodging. Was vreselijk eng allemaal. Die 'aanval' duurde meestal een kwartiertje, maar dan was ik nog een paar uur daarna wat rillig en bang. Ik ben toen naar een gespecialiseerd angstcentrum gegaan en dat heeft me goed geholpen, maar het belangrijkste was de oorzaak wegnemen, in mijn geval stress (moeilijke periode met vriend). Toen dat opgelost was, waren mijn paniekaanvallen bijna compleet verdwenen, al durf ik soms (bij stressvolle periodes, te weinig slaap,..) er nog al eens last van te hebben, maar niet meer die akelige aanvallen van vroeger.

**

Ik heb al jaren precies hetzelfde en dan voornamelijk als ik ontspannen ben. Vanmiddag had ik het nog toen ik les moest geven. Inmiddels hou ik mijn adem in zoals Sjaantje vertelde. Dat helpt wel.

Sjaan, dankjewel voor je verhaal! Hyperventilatie is inderdaad wel eens bij me op gekomen, maar het klopte toch niet helemaal met mijn situatie. Hoe jij die chronische hyperventilatie omschrijft, klinkt het wel herkenbaar.

Joan: mijn schouders en rug zaten altijd vast. Tot twee jaar geleden heb ik regelmatig rugklachten gehad en ik heb een jaar bij een speciale fysiotherapeut gelopen om er vanaf te komen. Zo kwamen we erachter dat het inderdaad door stress in mijn nek en schouders kwam, omdat ik vaak heel verkrampt zat als ik geconcentreerd bezig was. Ik heb de link met die 'aanvallen' van mij nooit gelegd... wellicht dat de oefeningen die ik van haar heb gekregen hier dan ook wel goed voor zijn.