Paniek aanvallen

Ik ben dus bij de tandarts geweest. Voordat ik er heen ging een oxazepam 10 mg gehad. Maar de paniek was niet te stoppen. Ik heb gehuild, boven de wc gehangen en uiteindelijk zat ik trillend met een emmertje op schoot in de stoel. De kies was binnen 10 sec verwijderd. Het stelde écht helemaal niks voor.. En nu zit ik met barstende hoofdpijn.

Maar die paniek hé. Ik heb sinds een paar jaar last van paniek aanvallen, en op sommige momenten is het dus zo erg als hierboven beschreven. Ik voel me dan zo slecht worden.
Het overheerst mij over het algemeen niet meer zo heel erg. Maar ik heb er wel teveel last van. Ik wil er dus wat aan gaan doen.
Maar hoe? Ik zit er aan te denken om naar de dokter te gaan. Om daar te vragen wat ik ermee kan doen. Ik wil me niet zo vreselijk blijven voelen bij de tandarts of op andere momenten. Ook met werkoverleg raak ik compleet in paniek met de rondvraag, of in de klas als ik me moet voorstellen of voor de klas moet komen staan.
Eerder had ik het ook in een winkel, nu kan ik dat wel redelijk de baas. Ik kan mijn hoofd koel houden als ik de paniek voel aankomen.
Nu de rest nog.

Zijn er nog meer meiden met paniekaanvallen? Of iemand met tips?
Ik wil er echt heel erg graag beter mee om kunnen gaan..

Ik heb hier geen ervaring mee maar ik raad je wel aan hierover te gaan praten met iemand. Het lijkt me behoorlijk vervelend en lastig,
Sterkte!

Je huisarts kan je vast goede tips geven. Succes!

Ik heb hele erge paniekaanvallen m.b.t de winter/sneeuw en dan mijn vriend die veel onderweg is.
Vorig jaar is een vriend van een vriendin van me overleden door gladheid en sindsdien word ik helemaal gek als ik weet dat mijn vriend onderweg is terwijl het super glad is op de weg.
Word dan heel erg misselijk, zie beelden voor me, dat hij een ongeluk heeft en kan dan niet meer stoppen met huilen..

Ik wil alleen maar even zeggen dat ik snap dat het ontzettend rot is om deze paniekaanvallen te hebben!

Probeer hulp te zoeken, dat ga ik ook doen!

Helaas voor mij ook herkenbaar, ik heb een angst stoornis ontwikkeld met daarbij paniek aanvallen. Zelf slik ik 2 keer per dag 5 mg. oxazepam en voor dat ik ga slapen 10 mg. en dan gaat het al een stuk beter. Soms is het zo erg dat ik niet eens naar een winkel kan om boodschappen o.d te doen. Waarom ik in paniek raak weet ik ook echt niet, ik wil het niet en het slaat ook helemaal nergens op maar het is helaas niet te stoppen. Zelf heb ik nu een afspraak gehad bij de psygoloog want ik wil hier echt vanaf.

Wat fijn om te lezen dat ik niet de enige ben. (niet dat ik het jullie gun hoor)

Mama_van2, bij mij was mijn eerste paniek aanval ook in een drukke winkel. Sinds dien durfde ik niet meer alleen naar de winkel. En nog steeds doe ik het niet met plezier. Het gaat al wel beter omdat ik daar met een doel kom. Maar als het te druk is, dan bevliegt het mij alsnog.
Alleen een vrij drukke winkelstraat in levert paniek op, de tandarts, presenteren op school, mezelf voorstellen in een groepje, in een groep praten, rondvraag van werk overleg..
Ben je naar de huisarts geweest? En heb je daar die medcijnen gekregen of ook met therapie erbij?

Hey meis,

Herkenbaar verhaal hoor!
Als ik vanuit mijn eigen ervaring mag praten, (kamp zelf al ongeveer 12 jaar met een angst/paniek stoornis)
Denk ik dat je er goed aan doet om hulp te vragen bij je huisarts.
Ik heb 2 maal in die dertien jaar hele heftige periodes meegemaakt.
Zo erg dat ik het huis niet meer uit durfde, niet alleen durfde te zijn etc.
De laatste keer was het ook in combinatie met iets heftigs op mijn werk.
Ik slik ook al 13 jaar AD, seroxat, en ga daar heeeeel goed op.
Wel wat nare bijwerkingen (trillen, lichamelijke onrust, nachtmerries en nacht(koud)zweten) maar ik heb wel weer een normaal leven.
Nu zeg ik niet dat jij er ook aan moet hoor!
Het is troep, maar als ik je verhaal lees, is het nog heel miniem zeg maar, wat je klachten zijn.
Dus ik zou nu hulp zoeken zodat je precies weet hoe je moet handelen als het je overkomt.
Als je meer wil weten of vragen heb, hoor ik het wel!

Liefs.

ik stuur je even een pm

Heb je een idee waarom je ineens zo'n paniek hebt? Dan doel ik niet zo zeer op de tandarts want ik denk dat iedereen wel een bepaalde angst heeft daarvoor maar meer bv met een rondvraag of in de klas bij het voorstellen. Wat is het dat je in paniek raakt op zo'n moment?

Ik heb een keer een paniekaanval gehad ja. Ik kan er niet echt tegen als mensen zich voor mij verstoppen, dat vind ik doodeng. Op een avond, heel laat renden mijn vriend en ik van de tram naar huis maar hij was veel sneller. Ik kwam het portiek in maar hij was er niet. Ik roepen, geen antwoord. Ik raakte echt in paniek op dat moment omdat ik bang was dat hij dood zou zijn. Heel stom mss voor een buitenstaander maar het gevoel was zo sterk dat ik het op een gillen zetten en zijn naam bleef gillen (in het portiek), ik moest echt heel erg huilen en was dus volledig over mijn toeren toen mijn vriend ineens naar beneden kwam rennen. Hij was even naar de kelder gelopen (die zit op de eerste) en had geen idee... Gelukkig was het maar eenmalig want ik vond het vreselijk.

Ik heb wel een idee. Ik heb vroeger met heel veel angst geleefd. Maar ik heb 'pas' 5 jaar paniek aanvallen. Als ik het ergens heb gehad, dan blijft de angst terug komen op dezelfde plek. Zoals bij de tandarts, ik ben er nooit zo bang voor geweest. Maar toen ik zwanger was, ben ik er onwel geworden. Sindsdien heb ik daar angst.
Ik kan niet tegen drukte, dus in een drukke winkelstraat, bevliegt het mij enorm.
Bij een rondvraag dan zie ik de vraag steeds verder naar mij toe komen, elke persoon is weer een lading extra spanning. Want nog 6 mensen, dan ben ik... Nog 4 mensen, dan ben ik..
Zo is het ook met voorstellen, ik moet spreken in een groep. Mijn hart slaat op hol als ik het alleen al hoor. De spanning loopt steeds een beetje verder op. En mijn hart begint steeds sneller te kloppen met alle bijbehorende gevoelens/reacties van mijn lichaam.

Het stomme is, dat ik presenteren heel erg leuk vind Als ik eenmaal voor de klas sta, en de eerste 5 regels heb opgelezen, zakt de spanning langzaam af, en heb ik er echt plezier in.
Maar voor die tijd, dan voel ik me echt vreselijk. Zó vreselijk dat ik er wel om kan huilen. Mijn lichaam reageert stom. Ik spreek mezelf tegen, maar het lukt me niet om lichamelijk te kalmeren...

Heel verhaal

Maar bij zo'n rondvraag he, lukt het dan ook niet om te relativeren? Verder denken dus dan 'nog vier vragen en dan ben ik'. Denk dan of je een vraag hebt en zo ja of je die nu wilt stellen ipv je druk te maken hoeveel mensen er nog voor je zin voor jij aan de beurt bent. Stel dus dat je iets denkt wat paniek bij je oproept dan probeer je verder te denken dan dat. Ooit deed iemand eens een test (was een persoonlijke cursus) door te zeggen dat we allemaal over tien minuten iets voor de groep moesten zingen, maakte niet uit of het vals was. Ik zat daar dus met allemaal vreemden haha. Je zag de paniek uitbreken in de groep, iedereen begon zat druk te denken wat die ging doen (we hadden tien minuten voorbereiding). Na tien minuten zei ze, 'ok, jullie hoeven niet te zingen'. Een opluchting! Haha. En toen gingen we dus praten over wat er op beide momenten door je heen ging. Bij mij was dat vooral denken aan of ik het op de een of andere manier nog grappig kon maken aangezien ik megavals zing. Maar er waren ook mensen die zich alleen maar druk zaten te maken over het feit dat ze moesten zingen en dat terwijl toch wel minimaal 50% van zo'n gezelschap toch vast niet kan zingen. Lekker boeiend dus eigenlijk maar op zo'n moment is dat je moeilijk te realiseren. Na haar mededeling dat het niet hoefde was iedereen alleen maar opgelucht. Zo zie je maar weer dat je vast niet de enige bent die het eng vindt om iets voor te moeten dragen. Ik denk dat je een beetje gespannen zijn en een beetje stress ook niet als iets heel negatiefs moet zien. De kunst is om het gewoon nog in de hand te houden. Je zegt zelf al dat zenuwen vaak al zakken als je eenmaal bezig bent, probeer dat ook van te voren tegen jezelf te zeggen. "ok, nu ben ik zenuwachtig maar als ik straks eenmaal bezig ben dan gaat het toch wel weer'. Sommige dingen horen gewoon bij een persoon, ik vind eerlijk gezegd niet dat je daarvoor naar medicatie moet grijpen. Ik hou ook niet van al te drukke plaatsen. Als het te druk is in een club wil ik zo snel mogelijk gewoon weg. Waarom zou ik mezelf pushen om dan toch naar zoiets te willen gaan? Op zaterdagmiddag winkelen zal je mij dus ook niet zo snel zien doen .

Lagom schreef:Maar bij zo'n rondvraag he, lukt het dan ook niet om te relativeren? Verder denken dus dan 'nog vier vragen en dan ben ik'. Denk dan of je een vraag hebt en zo ja of je die nu wilt stellen ipv je druk te maken hoeveel mensen er nog voor je zin voor jij aan de beurt bent. Stel dus dat je iets denkt wat paniek bij je oproept dan probeer je verder te denken dan dat. Ooit deed iemand eens een test (was een persoonlijke cursus) door te zeggen dat we allemaal over tien minuten iets voor de groep moesten zingen, maakte niet uit of het vals was. Ik zat daar dus met allemaal vreemden haha. Je zag de paniek uitbreken in de groep, iedereen begon zat druk te denken wat die ging doen (we hadden tien minuten voorbereiding). Na tien minuten zei ze, 'ok, jullie hoeven niet te zingen'. Een opluchting! Haha. En toen gingen we dus praten over wat er op beide momenten door je heen ging. Bij mij was dat vooral denken aan of ik het op de een of andere manier nog grappig kon maken aangezien ik megavals zing. Maar er waren ook mensen die zich alleen maar druk zaten te maken over het feit dat ze moesten zingen en dat terwijl toch wel minimaal 50% van zo'n gezelschap toch vast niet kan zingen. Lekker boeiend dus eigenlijk maar op zo'n moment is dat je moeilijk te realiseren. Na haar mededeling dat het niet hoefde was iedereen alleen maar opgelucht. Zo zie je maar weer dat je vast niet de enige bent die het eng vindt om iets voor te moeten dragen. Ik denk dat je een beetje gespannen zijn en een beetje stress ook niet als iets heel negatiefs moet zien. De kunst is om het gewoon nog in de hand te houden. Je zegt zelf al dat zenuwen vaak al zakken als je eenmaal bezig bent, probeer dat ook van te voren tegen jezelf te zeggen. "ok, nu ben ik zenuwachtig maar als ik straks eenmaal bezig ben dan gaat het toch wel weer'. Sommige dingen horen gewoon bij een persoon, ik vind eerlijk gezegd niet dat je daarvoor naar medicatie moet grijpen. Ik hou ook niet van al te drukke plaatsen. Als het te druk is in een club wil ik zo snel mogelijk gewoon weg. Waarom zou ik mezelf pushen om dan toch naar zoiets te willen gaan? Op zaterdagmiddag winkelen zal je mij dus ook niet zo snel zien doen .

Wat mooi gezegd. Inderdaad, je moet soms accepteren dat je je niet altijd top voelt.
Dat je dan de zenuwen krijgt (ik herken dat heel erg), dat hoort gewoon bij jou.. Nou ja je overleeft het wel.. die spanning.
Het is even vervelend maar het is niet anders.
Denk je dat je dat kan? Met een nuchtere blik naar je gevoelens kijken..

Lagom, ik vind je advies echt ontzettend fijn! Het zet me wel aan het denken. Want het is ook zo dat ik niet de enige ben die mij zo voel met presenteren. Ik zie een klasgenoot van 50 ook altijd rood worden als ze iets hardop zegt, of als ze voor de klas staat dat ze het eng vindt. Net als de rest van de klas..
Ik probeer op zo'n moment ook grip te krijgen op mijn gevoel. In een winkel lukt het mij om mijn hoofd erbij te houden. Als alles mij bevliegt dan bedenk ik mij gewoon wat ik in de winkel kwam doen, boodschappen halen. Welke boodschappen moet ik nog hebben? En dan ga ik op zoek naar die boodschappen. Dan ben ik bezig met mijn boodschappen bij elkaar zoeken. Ook zeg ik steeds tegen mezelf : 'Het gaat goed, ik ben op boodschap net als elke ander mens hier in de winkel'.
Maar zoals bij de tandarts, hield ik mijn gevoel echt niet onder controle. Ik voelde mijn lichaam echt ziek worden van de stress. Ik praatte mezelf moed in. Ik zeg altijd dat het goed gaat, dat er niks aan de hand is, dat ik er niet raar uit zie of wat dan ook.
Bij de rondvraag kan ik wel proberen om aan een vraag te denken ipv over de mensen die nog voor mij zijn. Dan word het ook wel tijd dat ik maar weer een keer naar werkoverleg ga Tot nu toe ben ik er 2x geweest, maar door de angst steeds ontlopen

Ik wil niet naar medicijnen grijpen, maar een manier vinden om er beter mee om te gaan. Net zoals in de winkel.

Gelukkig vatten jullie het op zoals ik het bedoel, ik wil het absoluut niet bagataliseren hoor. De tandarts is weer een ander verhaal. Weet je wat mijn vader mij altijd leerde? Jezelf afvragen wat het ergste is dat er kan gebeuren... Kijk, bij vergaderingen en boodschappen doen kan daar niet zo heel veel aan de hand zijn. Van de tandarts weet ik dat hij het woord wortelkanaalbehandeling zou kunnen laten vallen haha. Het is wat enger omdat je in dit geval afhankelijk bent van een andere partij, in dit geval de tandarts. Je tandarts heeft altijd het beste met je voor, daar probeer ik altijd aan te denken. Maar goed, mijn tandarts is dan weer een verhaal apart LOL... Dan nog probeer ik me voor te houden dat de pijn die ik evt heb daar tijdelijk is. Ik zeg tijdens behandelingen wel een miljoen keer het woord TIJDELIJK in mezelf, ik lijk wel gek. Maar het kalmeert me... 'Tijdelijke pijn' is ook iets wat ik van mijn vader heb geleerd haha. Mijn vader heeft relativeren uitgevonden denk ik soms weleens al is hij inmiddels niet echt meer wie hij was maar dan nog... Ik ben blij dat hij mij die handvatten gegeven heeft want ik heb er echt wat aan.

Lagom schreef:Gelukkig vatten jullie het op zoals ik het bedoel, ik wil het absoluut niet bagataliseren hoor. De tandarts is weer een ander verhaal. Weet je wat mijn vader mij altijd leerde? Jezelf afvragen wat het ergste is dat er kan gebeuren... Kijk, bij vergaderingen en boodschappen doen kan daar niet zo heel veel aan de hand zijn. Van de tandarts weet ik dat hij het woord wortelkanaalbehandeling zou kunnen laten vallen haha. Het is wat enger omdat je in dit geval afhankelijk bent van een andere partij, in dit geval de tandarts. Je tandarts heeft altijd het beste met je voor, daar probeer ik altijd aan te denken. Maar goed, mijn tandarts is dan weer een verhaal apart LOL... Dan nog probeer ik me voor te houden dat de pijn die ik evt heb daar tijdelijk is. Ik zeg tijdens behandelingen wel een miljoen keer het woord TIJDELIJK in mezelf, ik lijk wel gek. Maar het kalmeert me... 'Tijdelijke pijn' is ook iets wat ik van mijn vader heb geleerd haha. Mijn vader heeft relativeren uitgevonden denk ik soms weleens al is hij inmiddels niet echt meer wie hij was maar dan nog... Ik ben blij dat hij mij die handvatten gegeven heeft want ik heb er echt wat aan.

Precies! Mijn moeder zegt dat ook, wat is het ergste wat er kan gebeuren? Nou dan valt het altijd mee.
En ik heb het ook bij vergaderingen op mijn werk... maar blijf voor ogen houden: ik overleef dit echt wel!!! Straks ben ik gewoon weer lekker thuis....
Dat helpt mij echt! (maar het mislukt ook wel eens hoor)