Mijn vader is zo ziek

Bobbie schreef:Mijn zus vraagt me nu of ze eerder naar huis moet komen. Ze zit in Spanje en komt zaterdag naar huis, maar wil nu misschien een ticket boeken om eerder te komen. Wat moet ik haar nou adviseren? Ik heb geen idee hoe het nu verder gaat.
Pff zit nu voor het eerst sinds die hele ellende echt te janken

Ik zou haar wel hebben gevraagd eerder terug te komen.
In zulke tijden is het fijn om je familie bij je te hebben, denk ik.

Wat verschrikkelijk Bobbie!!
Ik hoop echt dat er snel duidelijk is wat er is, zodat ze gericht aan het werk kunnen
Heel veel sterkte!!

Wat een narigheid, lieve Bobbie
Kun je het ziekenhuis of de behandelend arts van je vader niet bellen om te vragen wat zij adviseren i.v.m. familieleden?

Youandi schreef:Wat een narigheid, lieve Bobbie
Kun je het ziekenhuis of de behandelend arts van je vader niet bellen om te vragen wat zij adviseren i.v.m. familieleden?

Mijn moeder laat ook helemaal niks los, zij willen niet dat wij met de doktoren praten. Net of ze al meer weten en ons willen ontzien, of dat ze op de een of andere manier willen doen alsof het niet zo erg is ofzo. Zijn behandelend arts is helaas op vakantie dus hij heeft nu 2 andere artsen. Nu is hij in het ziekenhuis in Weert aan het wachten tot hij verplaatst kan worden naar Maastricht.

Ik ben altijd de zus die de andere 2 geruststelt en nu ben ik ineens degene die het ook allemaal niet meer weet. Ik vind het zo moeilijk om dan op mijn zusje terug te vallen, om haar te vragen of zij mijn moeder wil bellen omdat ik het zelf niet durf, omdat ik bang ben dat ik dan moet huilen en dat mijn moeder dan ook instort.

Misschien zou je nog een dag kunnen wachten, maar wanneer je moeder niks loslaat, zou ik haar toch vragen. Zij moet er ook met iemand over kunnen praten en jij en je zusjes moeten toch ook, hoe erg de waarheid misschien ook zal zijn, weten hoe het met je vader verloopt.

Voordat je meer weet, zou ik je zusje nog even niet te veel laten weten..

Maar goed, misschien heb je al iets heel anders bedacht. Lastige situatie dit..

Ohh wat moeilijk! Ik snap waar je vandaan komt en ook je zorgen m je vader, je angsten, je eigen verdriet en dan nog de vertwijfeling die je voelt naar je zussen toe.

Kun je niet de afdeling van je vader bellen? Toen mijn vader kritiek lag en ik op een gegeven moment informatie wilde hebben, omdat ik ook niet wist wat ik moest doen: heb ik de afdeling zelf gebeld en met hoofd verpleging gepraat. Ook zij kunnen je heel goed een advies geven en je kunt even je twijfel delen met een objectief persoon. Mij heeft dat echt geholpen.

Mochten ze dit in Weert niet doen, in Maastricht doen ze dat sowieso wel (daar lag mijn vader ook).

Heel veel sterkte! Ik snap en voel je verdriet en je angsten, het is gewoon een rotperiode!!

Bobbie, wat een nare situatie! Het lijkt me echt heel zwaar om te zien dat je vader zo achteruit gaat Kan me heel goed voorstellen dat je even niet meer weet wat je nu moet doen en wat je je zus het beste kunt adviseren. Maar als ik je een tip mag geven uit persoonlijke ervaring: kijk niet alleen naar hoe het nu met je vader gaat, maar ook naar hoe het voor jullie als familie is om er voor elkaar te kunnen zijn.
Hopelijk laat je moeder toch iets los over de toestand van je vader, ik hoop dat zij inziet dat het voor jullie niet te doen is om niet te weten hoe het ervoor staat.
Dikke knuffel

Hè bah, wat naar! Heel veel sterkte!

Jeetje wat naar zeg! Hopeijk weten ze gauw wat het is en kunnen ze het behandelen. Sterkte

Hoe is het nu?

Ik ga zometeen naar het ziekenhuis. In Maastricht hebben ze onderzoeken gedaan en ze denken nu dat het geen Lyme is (of in ieder geval dat de Lyme nu niet actief is) maar dat het iets anders is. Wat, is alleen nog de grote vraag.
Mijn vader kan inmiddels niet meer liggen van de pijn en slaapt zittend in een stoel. Hij is aan het wachten tot hij kan worden opgenomen in Maastricht, waar ze dan een paar dagen allerlei onderzoeken gaan doen.
Ik hoop zo erg dat er snel iets wordt gevonden, dit is zo vervelend!
Mijn moeder laat nog steeds niks los, het is net of ze alles weg wil stoppen, ze zegt niet hoe het met haar gaat (reageert niet eens op die vraag) en gaat veel werken. Zo moeilijk om te zien, dat ze niet wil dat we er voor haar zijn. We moeten het dus maar doen met onze aanwezigheid, misschien heeft ze daar ook wel wat aan. Hoe meer we vragen, hoe meer ze dichtklapt. Ze kan alleen maar feiten vertellen, hoe het is en wat voor medicijnen hij krijgt en wat ze gaan doen.

Wat ontzettend vervelend, Bobbie
Sterkte!

Wat eng zeg! Dat ze niet weten wat het is. Bah, wat zullen jullie je machteloos voelen.
Veel sterkte, hopelijk vinden ze snel iets en kunnen ze er iets aan doen.

Sterkte

Oh wat vreselijk.. Heel veel sterkte!

Bobbie schreef:
Mijn moeder laat nog steeds niks los, het is net of ze alles weg wil stoppen, ze zegt niet hoe het met haar gaat (reageert niet eens op die vraag) en gaat veel werken. Zo moeilijk om te zien, dat ze niet wil dat we er voor haar zijn. We moeten het dus maar doen met onze aanwezigheid, misschien heeft ze daar ook wel wat aan. Hoe meer we vragen, hoe meer ze dichtklapt. Ze kan alleen maar feiten vertellen, hoe het is en wat voor medicijnen hij krijgt en wat ze gaan doen.

Klinkt wel alsof ze het er heel erg moeilijk mee heeft... (beetje vluchtgedrag)
Ik denk dat ik zoveel mogelijk zou proberen haar wel te laten weten dat je er voor haar wilt zijn als ze het nodig is, maar dit niet te laten overheersen. En als zij niet over haar gevoel wil praten, dit (eerst) ook gewoon zo te laten, want dit is dan blijkbaar (in ieder geval op dit moment) te moeilijk voor haar.
Feiten vertellen helpt soms ook, omdat je dan het verhaal toch een beetje kwijt bent, ook al laat je je gevoelens er buiten.

en voor de rest, sterkte

Wat een rotsituatie zeg, en ook wel een beetje herkenbaar over dat stukje dat je niet wilt huilen. Maar echt, je kunt niet altijd de sterke zijn en het is echt niet erg dat je familie ook ziet dat jij verdriet hebt. Wellicht voor je moeder ook een openbaring. Zij houdt zich misschien ook wel weer sterk voor jullie en zo staan jullie allemaal op klappen. Ik ben weleens boos geworden op mijn moeder in een dergelijke situatie. De reden was anders maar het hielp uiteindelijk wel om die gevoelens te uiten. Ook om te huilen waar zij bij was. Iedereen heeft hier verdriet om, dat is helemaal niet gek en jij verdient ook een arm om je heen of desnoods een tweede persoon om samen mee te huilen.

Ik hoop dat ze snel vinden wat het is, het is vreselijk om te zien als je vader zo veel pijn heeft. Dat breekt je hart

Wat moeilijk zeg..
Ik herken je gevoel wat betreft het 'groot' houden wel. Dat doe ik ook altijd en heb dat tijdens het ziektebed van mijn moeder ook continue gedaan (en nu nog wel). Ik vind dat ik de rest moet troosten en geef mezelf daarom niet de kans om mijn gevoelens te uiten. En om eerlijk te zijn, breekt dat me helemaal op. Je kunt je gevoelens niet altijd maar uitschakelen. Ze zijn er niet voor niks..ik ben dus echt aan het proberen om mezelf eraan toe te geven. Dat is makkelijker gezegd dan gedaan, maar probeer het.

Heel veel sterkte met alles!

Wat een vreselijk onzekere situatie, heel veel sterkte

Bobbie, wat een vreselijke situatie. Ik voel de machteloosheid uit je posts, wat moet dat erg voor je zijn. Ik hoop dat er snel duidelijkheid komt over wat er met je vader aan de hand is en dat hij dan hopelijk beter wordt. Sterkte

Ik weet niet hoe oud je bent natuurlijk, maar ik zou toch eens samen met je zussen een gesprek met je moeder afdwingen. Ik zou niet zomaar genoegen nemen met haar antwoorden (of juist het gebrek aan antwoorden). Jullie hebben gewoon recht om te weten hoe het met je vader precies is. Ik zou deze onwetenheid gewoonweg niet accepteren. Sterkte..

Jeetje zeg, hopelijk wordt je vader heel snel opgenomen in Maastricht. Wat moet hij een pijn hebben. Hopelijk vinden ze dan snel wat er aan de hand is en dat ze hem maar snel mogen helpen. Veel sterkte!

Bah, wat een rotsituatie zeg, heel veel sterkte!
En vergeet niet dat je moeder ook maar probeert ' te overleven' , hoe moeilijk dat ook is.

Bobbie wat ontzettend erg! De wanhoop is door je posts heen te lezen. Wat betreft je zus op die op vakantie is, je kunt alleen aangeven hoe de situatie nu is en dan kan zij de keuze maken. En het klinkt inderdaad alsof je moeder een soort van vluchtgedrag vertoond, het lijkt me ook ontzettend moeilijk voor haar.
Ik wil je heel veel sterkte wensen

Gisteren was hij vrij helder, maar vandaag ging het heel erg slecht. Hij huilde zo omdat hij zo'n pijn had, zich machteloos voelde en bang is. Een vriend van hem was langs geweest, hij was naar het ziekenhuis geweest en bleek kanker te hebben, daar zal hij wel erg van zijn geschrokken.
Mijn moeder heeft hem samen met de vriend van mijn zusje in bed gelegd en communiceren ging niet, omdat hij er helemaal niet bij was.
Inmiddels is er ook een B12 tekort geconstateerd, dat is maar 61 en dat is erg laag (ik heb het zelf ook en begon met spuiten toen ik 83 had). Dus nu krijgt hij daarvoor spuiten, hopelijk gaat het dan weer een klein beetje beter.
Hij had nu ook weer heel erg veel pijn in zijn rug, en dat kan ik opvatten op 2 manieren. Of de pijn is nog erger geworden, of de pijn in zijn handen zwakt eindelijk wat af, waardoor hij de pijn in zijn rug (want hij heeft ook een hernia) zo goed voelt.

Samenvattend: ze hebben nu een onderrughernia, de ziekte van Lyme (in ieder geval de aanwezigheid van de bacterie die dit veroorzaakt in het hersenvocht), en een ernstig B12 tekort gevonden. Verder houdt hij enorm veel vocht vast, is helemaal opgezwollen en stijf. Zijn spieren zijn weg en hij is 8 kg zwaarder door het vocht (zelfs na het spierverlies).
Nu is het nog zoeken naar wat nou eigenlijk die ernstige zenuwpijn en de uitval van de zenuwen veroorzaakt. Dat is het meest ernstige, die andere dingen zijn eigenlijk maar bijzaak.

Nog steeds niks gehoord van Maastricht, dus daar kan hij waarschijnlijk pas volgende week terecht. Tot die tijd kunnen ze niet veel meer doen.

Wat naar voor je vader (en voor jou en je familie natuurlijk) dat hij zo ziek is..
Ik zou het ook vreselijk vinden dat mij vader zo ziek zou zijn..
Ik snap je gevoel van machteloosheid...
Heel veel sterkte de komende tijd en ik hoop op beterschap voor je vader!