Mijn vader is zo ziek

Wat ongelooflijk klote..verschrikkelijk nieuws om te moeten horen.
Fijn dat zijn botten sterk genoeg zijn om te kunnen beginnen met chemo. Hopelijk gaat hij het daarmee op een zo goed mogelijke manier nog een tijd volhouden.

Heel veel sterkte met alles . Geniet extra van de mooie dingen die jullie nog mee gaan maken samen.

Wat een verschrikkelijk bericht! Hopelijk slaat de chemo goed aan en mag je vader dit weekend lekker naar huis.
Heel veel sterkte!

Heel veel sterkte voor je vader, jou en jullie gezin!

Poeh wat een nare situatie, maar wel fijn dat je vader zich beter voelt. En super dat er zoveel mensen om jullie heen zijn om te helpen! Hopelijk valt de chemo mee, heel veel sterkte voor jullie!

Wat een ontzettend naar en verdrietig bericht. Wel heel knap dat jullie de chemo zo positief tegemoet gaan! Ik wiljullie heel veel sterkte wensen

Hee Bobbie, hoe is het nu met je? Is je vader inmiddels thuis?
Ik had het topic al even niet gelezen, maar ik zie nu dat jullie flink bezig zijn geweest om het thuis zo voor elkaar te krijgen dat je vader thuis beneden kan slapen en kan bijkomen van alle ellende van de afgelopen tijd.

Hoe is het gegaan met de chemo? Ik weet er niet heel veel vanaf, maar ik hoop dat hij er niet té ziek van wordt en dat jullie als gezin toch een aantal fijne momenten met elkaar kunnen beleven.

Ik denk aan jullie

Is hij inmiddels thuis? Hoe is het inderdaad gegaan?

Ik had nog niet gereageerd in dit topic, maar ik wil je bij deze heel veel sterkte wensen de komende periode!

Zusje schreef:Is hij inmiddels thuis? Hoe is het inderdaad gegaan?

Ik ben ook benieuwd hoe het gegaan is en hoe het nu met je vader gaat?

Ik heb ook nog niet gereageerd in dit topic maar heb net bijgelezen. Ik wil jou en je familie ontzettend veel sterkte wensen in deze moeilijke tijd.

Ik vraag me ook af hoe het nu gaat..hoe voelt hij zich onder de chemo? En is hij gisteren naar huis gekomen? Schiet de verbouwing thuis een beetje op, want als hij nog in de troep daarvan moet zitten, lijkt me ook maar vervelend.

Hij is thuis, bewegen kan hij nog bijna niet en hij heeft nog veel pijn. Er staat een ziekenhuisbed in de woonkamer waar hij in ligt. In de bijkeuken is inmiddels een aparte kamer gebouwd, de tegels die er zaten zijn er af en ook de leidingen zijn gelegd. Het toilet hangt gedeeltelijk. Nu moet alles nog betegeld worden en de douche en wastafel moeten er nog in. En de wanden moeten nog worden afgewerkt. Die herrie en drukte in huis is natuurlijk erg vermoeiend voor mijn vader. Ik vind hem nogal mopperig en depri, maar kan me dat ergens ook wel voorstellen als je je zo voelt. Van de chemo's merkt hij eigenlijk niks, hij is er niet zieker door dan hij al was gelukkig. Nu maar hopen dat de ergste pijn een beetje gaat wegtrekken, maar ik heb eigenlijk nog niet gehoord hoe lang dat ongeveer duurt. Mijn moeder reageert niet op mijn smsjes, ik ben veel weg en kan niet zo vaak bellen, omdat hij ook veel slaapt. Dus mijn zusjes bellen wel eens overdag en houden mij dan op de hoogte van hoe het gaat.

Het leven gaat dus eigenlijk weer gewoon door, zat me net nog te bedenken dat ik in het ziekenhuis een paar keer per week langs ging, en nu hij weer thuis is en maar 12 km hier vandaan, ik er alleen in het weekend maar naartoe ga. Maar moet eerlijk toegeven dat ik zelf na al die weken (hij heeft 4 weken in het ziekenhuis gelegen) zelf helemaal kapot was en helemaal geleefd werd. Ik ben snel chagrijnig, doe kattig tegen mijn vriend en op mijn werk is alles me te veel (heb een nieuwe baan per volgende week en ben nu een collega aan het inwerken, maar zij is enorm traag, lijkt niet te willen begrijpen wat ze moet doen (alleen de handelingen, maar niet de achtergrond) en is zo ontzettend druk, dat ik er helemaal gestresst van word. Nu wil ik even weer mijn eigen leven leiden (ben zelfs ziek geweest, denk door alle spanning). Heb ook 3weken niet gesport dus dat wil ik vanaf morgen ook weer gaan oppakken. Het voelt alleen zo egoïstisch om dat te doen...

Fijn dat ie weer thuis is. Hopelijk is alles snel klaar en zit ie niet meer in de drukte van het verbouwen.

Je moet je niet egoïstisch voelen. Als je niet (af en toe) aan jezelf denkt, heeft over een tijdje niemand meer iets aan je. Die tijd voor jezelf heb je heel hard nodig. En ik denk ook dat iedereen je die gunt en niemand het je kwalijk zal nemen.

Ik vind het niet gek Bobbie dat je je zo voelt. Die ziekenhuisperiodes zijn nu eenmaal slopend en los van dat, heb je ook je eigen verdriet en pijn. En nog een keer dealen met je familie..

Ga lekker sporten, neem even de tijd voor jezelf en probeer je daar niet schuldig over te voelen. Dat hoort erbij. Hoe krom dat ook voelt.

Die nieuwe collega is natuurlijk klote. Je hebt nu echt geen zin in een traag ding dat tijd en energie slurpt..Hoelang moet je nog?

Mijn vader is ook een stuk neerslachtiger geworden en ergens vind je dat logisch, maar het doet pijn dat je ziet dat je vader verandert. Niet alleen fysiek maar ook mentaal....ik heb daarover geen tips, snap alleen wat je doormaakt..

Sterkte!

Caro schreef:Ik vind het niet gek Bobbie dat je je zo voelt. Die ziekenhuisperiodes zijn nu eenmaal slopend en los van dat, heb je ook je eigen verdriet en pijn. En nog een keer dealen met je familie..

Ga lekker sporten, neem even de tijd voor jezelf en probeer je daar niet schuldig over te voelen. Dat hoort erbij. Hoe krom dat ook voelt.

Die nieuwe collega is natuurlijk klote. Je hebt nu echt geen zin in een traag ding dat tijd en energie slurpt..Hoelang moet je nog?

Ik had dit getypt kunnen hebben. Sterkte Bobbie.
Je weet me te vinden via PM hè?