Hoe ga je ermee om als je partner een burnout heeft?

Wie heeft het wel eens meegemaakt?

Mijn vriend heeft momenteel een burnout. Dit komt door een opeenstapeling van allemaal nare dingen in zijn leven (trauma door geestelijke mishandeling in zijn vorige relatie, PTSS door oorlogservaring, moeite met omgangsregeling voor zijn zoon, ontslag met daardoor veroorzaakte geldproblemen, etc.) en op het moment is hij continu moe en vaak angstig. We zouden eigenlijk een aantal maanden geleden gaan samenwonen, maar hierdoor is dat uitgesteld.

Eerst ging ik helemaal in de zorgstand, want ik heb er enorm veel begrip voor en ik hou heel veel van 'm. Inmiddels loop ik zelf over van de stress, en op het moment draagt hij daar helaas heel erg aan bij. Ik wil hem graag helpen, maar ik weet niet hoe. Ik ben heel veel meer aan het geven en niets aan het nemen, en zijn buien bepalen eigenlijk een beetje wanneer we elkaar zien en wat we dan doen. Dat is nu al een behoorlijk tijdje aan de gang, en ik merk dat ik het er zwaar onder heb. Ik heb zelf een enorm stressvol leven. Afgelopen maanden ben ik bezig geweest met afstuderen, naast een fulltime baan en twee kinders, ik sta ook onder enorme druk, en hij kan me niet ontlasten maar alleen maar belasten. Ik heb dat graag voor hem over, maar ik heb het er gewoon steeds moeilijker mee. Zeker als hij een terugval heeft (zoals nu), dan kan hij alleen maar in mijn bed liggen en ik sta totaal machteloos.

Heeft iemand anders ook een partner met burnout (gehad)? Hoe ga je in vredesnaam met zoiets om?

*verwijderd*

Dank je wel voor je reactie

Ja, we willen nog steeds gaan samenwonen, maar ik weet niet precies wanneer dat gaat gebeuren. Hij wil geen datum noemen uit angst me teleur te moeten stellen. Ik vind dat moeilijk, want het is doorbuffelen zonder licht aan het einde van de tunnel op deze manier.

Wat heftig wat je hebt meegemaakt. Wat is er gebeurd dat het beter ging? Alleen maar tijd geven? Ben je wel eens met hem meegeweest naar de psycholoog?

*verwijderd*

RYW, ik heb je een PM gestuurd!

RYW, wist niet je dat je vriend ex militair was. Pffff wat een vervelende situatie zeg. Jullie hebben beiden de laatste tijd veel voor de kiezen gekregen. Ik heb zelf wel in een vergelijkbare situatie gezeten. De enige tip die ik je kan meegeven is luisteren en steunen. Begrijp heel goed dat het geven bij je vriend niet werk, en dat dit voor jou heel frusterend werkt want ook jij hebt een leven, kids en studie en ook daar wil jij in gesteund worden. Geloof dat je vriend ook naar een Psycholoog gaat. Zo ja hoe gaat het daar mee? Is bewezen dat hij PTTS heeft want ook dit is heel erg heftig en een heel langdurig proces + in combinatie met een burnout.

Wat ik misschien nu ook denk ondanks dat jullie een super relatie hebben vraag ik me een beetje af je vriend ook een schuldgevoel tegenover jou heeft. Als ik lees over het samenwonen. Misschien is hij wel bang dat hij je ongelooflijk veel pijn aandoet ivm de hele situatie en dat hij het daarvoor uitsteld. Of hebben jullie heb samen besloten?

Ik vind echt vervelend meid en ik gun je echt een mooie tijd met je vriend en kinderen. Ik hoop ook dat het een beetje duidelijk is, vind het soms moeilijk om te verwoorden. Sterkte meis!

Ik heb er momenteel ook mee te maken. Mijn vriend zit nu ongeveer een half jaar thuis. Ik heb het gevoel dat we het heftigste achter de rug hebben maar het is zoals je het zegt: je geeft heel veel en je kunt niks nemen. Dit wordt mij soms ook te veel. Mijn tip is open en eerlijk zijn. De eerste weken/maanden heb ik alles geslikt tot de bom ontzettend barstte. Voor de partner is het óók heel moeilijk en jij hebt er ook recht op om dit te uiten. Ik weet niet zo goed wat je allemaal wil weten dus het is moeilijk voor me om er nu over te vertellen. Heb je misschien gerichte vragen?

Sterkte. Het is heel moeilijk en soms ziet het er ook zo uitzichtloos uit. Het klinkt misschien heel raar maar het kan ook een voordeel zijn dat je nu niet met je vriend samenwoont. Soms hangt de 'depressie geur' hier in huis (weet niet goed hoe ik het anders moet omschrijven) en dan zou ik wel eens willen dat ik even alleen kon zijn. Maar ook daar ben ik heel eerlijk in: soms kan ik het even niet hebben en ga ik naar mijn ouders, zussen of vriendinnen.

Oreo, dank je wel! Ga vanmiddag even uitgebreid reageren.

Lynn, je omschrijving klinkt herkenbaar. Kan me ook voorstellen dat je soms even moet vluchten. Hoe was het bij jullie op zijn dieptepunt?

Inderdaad, die frustratie als partner is enorm zwaar, en gisteravond hebben we daar goed over kunnen praten. Was heel prettig om daar open en eerlijk over te kunnen zijn. Hij vond het ook zo fijn dat ik geduld en begrip heb en dat we weten als hij hieruit is dat we in crisismomenten in elk geval op elkaar kunnen rekenen. Ook zei hij dat het enige waar hij energie uithaalt zijn bezoekjes aan mij zijn, dat die dagen zijn beste dagen zijn.

Gerichte vragen.. Ik zou zo graag weten wat er in zijn hoofd omgaat, begrijpen wat er gebeurt. Dat maakt dat ik meer begrip kan tonen. Ook zou ik graag weten wat je doet met je frustraties, hoe je daarmee omgaat, en of je hem daarmee kan 'lastigvallen'..

RYW schreef:Oreo, dank je wel! Ga vanmiddag even uitgebreid reageren.

Lynn, je omschrijving klinkt herkenbaar. Kan me ook voorstellen dat je soms even moet vluchten. Hoe was het bij jullie op zijn dieptepunt?

Inderdaad, die frustratie als partner is enorm zwaar, en gisteravond hebben we daar goed over kunnen praten. Was heel prettig om daar open en eerlijk over te kunnen zijn. Hij vond het ook zo fijn dat ik geduld en begrip heb en dat we weten als hij hieruit is dat we in crisismomenten in elk geval op elkaar kunnen rekenen. Ook zei hij dat het enige waar hij energie uithaalt zijn bezoekjes aan mij zijn, dat die dagen zijn beste dagen zijn.

Gerichte vragen.. Ik zou zo graag weten wat er in zijn hoofd omgaat, begrijpen wat er gebeurt. Dat maakt dat ik meer begrip kan tonen. Ook zou ik graag weten wat je doet met je frustraties, hoe je daarmee omgaat, en of je hem daarmee kan 'lastigvallen'..

Het is moeilijk te omschrijven wanneer ons dieptepunt was. Ik vond de hele fase van het accepteren en het bewust worden van de situatie het moeilijkst. Niet precies weten wat er aan de hand is, niet precies weten waardoor het komt, niet weten hoe hulp te zoeken, hoe lang het gaat duren, etc. Ik vond het moeilijk om er aan toe te geven en dat vond mijn vriend ook. Het was toen voor mij echt nog een soort van falen. We woonden net samen toen het mis ging. Hij was totaal uitgeput en kon niks meer, voelde zich alleen maar moe en rot. Echt een 'roze wolk' van het samenwonen hebben wij niet gehad, dat vind ik nog steeds heel erg jammer. Nu mijn vriend hulp krijgt (psycholoog) en medicatie gaan we eindelijk vooruit. Ik heb het gevoel dat het nu steeds beter wordt en dat doet me ontzettend goed. We zijn er nog niet maar het feit dat hij vooruit gaat doet heel veel goed.

Ik heb heel veel frustratie gehad maar ik ben daar ook heel eerlijk en open over geweest. Ik ben op een gegeven moment tot het besef gekomen dat zijn depressie van hem is; niet van mij. Ik ben me ervan bewust dat het heel gemeen overkomt maar ik ben in het begin veel te veel met zijn verdriet meegegaan. Op momenten dat ik het niet meer zag zitten, voelde hij zich nog veel rotter en erg schuldig. Natuurlijk heeft zijn burnout/depressie ook invloed op mijn geluk maar ik heb daarin wel een grens getrokken. Toen ik dat eenmaal besefte en toen hij professionele hulp kreeg, kon ik het gevoel dat ík hem moest helpen eindelijk loslaten. Een last van mijn schouders want nu kon ik de lieve en begripvolle partner zijn ipv de partner die het allemaal zo snel mogelijk op wilde lossen.

Nog steeds is er wel frustratie soms hoor. Hij kan nog heel erg negatief denken over dingen. Hij ziet dan overal de nadelen van in en daar kan ik moeilijk mee omgaan. Hij kan ook heel lichtgeraakt zijn. Op dat soort momenten heb ik het gevoel dat hij alles mag denken en zeggen en ik helemaal niks. Het is momenteel nog steeds veel geven en weinig nemen. Het afgelopen jaar heeft helemaal in het teken van hem gestaan en ik weet daardoor wel heel zeker dat wij een sterk team zijn. We hebben elkaar nog beter leren kennen en zijn ook echt wel trots op elkaar en op onszelf. Ik heb altijd gezegd dat we hier sterker uitkomen en ik weet nu ook zeker dat dat zo is. Ik weet zeker dat dit bij jullie ook zo gaat zijn.

Nog over jouw vragen. Wat er in zijn hoofd omgaat? Dat is inderdaad een goede vraag. Ik wilde in het begin ook álles weten wat hij dacht. Ik wilde ook precies weten wat er bij de psycholoog besproken was, etc. Maar op een gegeven moment besefte ik dat ik daar helemaal niet gelukkig van werd. Misschien moet je helemaal niet willen weten wat hij precies voelt en denkt. Natuurlijk wel tot op een bepaalde hoogte maar wij hebben afgesproken dat hij aan mij vertelt wat hij wil vertellen. De laatste tijd vertelt hij steeds meer over de gesprekken bij de psycholoog en zijn gedachten. Daar maak ik dus ook uit op dat het beter gaat.

Ik vind dat jij zeker je frustraties mag hebben en dat hij dat ook mag weten. Probeer wel te voorkomen dat je dit doet tijdens een ruzie of irritatie. Ik begin er meestal over als we rustig samen op de bank zitten. Dit lukt niet altijd hoor maar ik probeer het wel. Je moet jouw gevoel ook echt met hem bespreken want ook jij doet er toe!

Als je nog vragen hebt of wil kletsen dan weet je me te vinden Sterkte!

Dikke knuffel voor jou