Hoe weet je dat je..

Klaar bent voor het huwelijk?

Mijn vriend en ik hebben vanaf het begin van onze relatie gefantaseerd over trouwen, nu zijn we 3,5 jaar bij elkaar en komt het moment dat het echt aan de orde is dus steeds dichterbij. Zelf ben ik er de laatste tijd veel mee bezig (vast herkenbaar voor degene die me hier een beetje volgen ) maar voor mijn vriend is het nog een beetje een ver van zijn bed show. Hij stelt zich voor dat hij op een dag wakker wordt en voelt/weet dat hij er aan toe is. Hoe ging dat bij jullie? Hoe wist jij(/je partner) dat je er klaar voor was?

Mijn vriend wilde voorheen nooit, ik heb altijd op zich best willen trouwen De laatste 2 jaar is mijn vriend er ook wel 'klaar' voor, in de zin dat hij ook wel graag zou willen trouwen (zijn bijna 8 jaar samen). We vinden onszelf nu nog wat te jong, maar trouwen gaan we denk ik wel! Ik denk dat hij er gewoon in de loop der tijd naartoe is gegroeid, ook omdat je wat ouder wordt en mensen in je omgeving trouwen bijvoorbeeld. Ik denk dat het voor die tijd inderdaad voor hem ook wat meer een ver-van-zijn-bed show was, omdat hij er gewoon nog niet zo bekend mee was/er nog geen echte mening over had gevormd.

Mn vriend heeft altijd gezegd dat hij niet wilde trouwen, maar toch een paar maanden geleden mij gevraagd.
Ik denk dat hij er meer naar toe is gegroeid, letterlijk ouder is geworden. Ook het meer zien gebeuren in de omgevong hielp. En aks je dan door omstandigheden even uit elkaar gaat weet je pas wat je mist was de keuze voor hem niet moeilijk meer.
Maar hij zegt wel dat hij op een ochtend zoiets had van nu ga ik een ring kopen

Moeilijke vraag. Ik ben niet echt een goede graadmeter voor het gemiddelde, denk ik. Bij mijn ex werd ik gevraagd en dat lag in de lijn der verwachtingen, we hadden al een kind samen en we hadden een huis gekocht en dat leek het logische om te doen, zegmaar.

Bij mijn huidige vriend was het eigenlijk voor hem gelijk duidelijk en voor mij geleidelijk verlopen. Ik wou er eerst niets van weten na mijn scheiding, maar wist ook wel dat mijn oordeel teveel beinvloed was door mijn negatieve ervaringen en dat ik er vast nog wel anders tegenaan zou kijken na een tijdje.

Mijn vriend wist eigenlijk al vanaf het begin dat hij met me wilde trouwen. Hij was 14 jaar lang met zijn ex en heeft nooit de neiging gehad om met haar te trouwen, hij heeft altijd gedacht 'trouwen doe ik maar één keer', en het heeft nooit dusdanig goed gezeten met zijn ex dat hij dat met haar wilde doen. Met mij wist hij dus al gelijk dat hij het wel wilde, maar ook dat het praktisch gezien nog moest wachten. Hij is nu bezig met zijn laatste issues oplossen, en daarna komt hij hier wonen. We willen ook graag samen nog een kindje (en daar niet te lang mee wachten, omdat mijn vriend al 41 is en het jongste kind (zijn zoon) is al 3), en dan willen we ook graag trouwen. Dus het is bij ons meer een kwestie van het juiste moment afwachten, dan afwachten tot we er klaar voor zijn, zegmaar.

Ik kan me niet voorstellen dat je vriend de ene avond gaat slapen met het idee 'trouwen, nee, nog niet aan toe' en de volgende dag wakker wordt met de gedachte 'ja, trouwen!'. Ik denk dat dat meer geleidelijk zal gaan, eigenlijk...

Wij waren al bijna 10 jaar samen, en fantaseerden er heel vaak over. Hij wist van mij, en ik van hem, dat we wilden trouwen. Ik heb altijd geroepen dat hij mij moest vragen, dus hij heeft het moment ook bepaald.
We zijn getrouwd op de dag nadat we 10 jaar bij elkaar waren, symbolisch een hele leuke datum voor ons. Daar hebben we ook bewust voor gekozen. Ik werk in de horeca, dus heb jarenlang alle kerstdagen gewerkt, het eerste jaar dat ik 1 kerstdag vrij was, heeft hij ontbijt gemaakt, wat echt fantastisch was, en mij ten huwelijk gevraagd. Dat was in 2008 en in augustus 2010 zijn we getrouwd.
Het komt gewoon vanzelf denk ik, spontaan of gepland, als je samen weet dat je het wilt, dan komt dat echt vanzelf!

Daar zijn we samen naartoe gegroeid. We wisten van elkaar dat we wel wilden trouwen en hebben het er in het begin van onze relatie al wel over gehad. Pas na een paar jaar kwam bij beiden het besef dat we ook daadwerkelijk met élkaar wilden trouwen, en nog later (toen studies afgerond waren en we een tijdje samenwoonden) vonden we allebei dat we er klaar voor waren, wijzelf als onze relatie. Al was hij wel een jaartje eerder met zijn aanzoek dan ik gedacht had, haha.