Hoe weet je of..

Je genoegen neemt met iemand of dat je bezig bent met die persoon te leren kennen?
Sommige zullen mijn verhaal wel kennen met de 2 jongens. En ik krijg veel lieve en eerlijke reactie's.
Maar ik vraag me dit dus af.
Mijn ex vond ik in het begin ook niet geweldig. Vond het maar een aparte jongen. Maar doordat we elkaar beter leerden kennen begon ik hem steeds leuker te vinden.
Ik vond hem niet aantrekkelijk in het begin. Dat kwam vanzelf.
Hebben meer mensen dit meegemaakt?

Ik ken je verhaal met de 2 jongens niet denk ik.
Ik heb het één keer meegemaakt dat ik een vriend had die ik érg apart vond, maar naarmate we elkaar langer kenden, vond ik hem geweldig. Of is het niet dat wat je bedoelt?

Een editje bij mijn post: Ik vond hem na verloop van tijd wel geweldig, maar dat was meer liefde die blind maakte geloof ik. Want als ik er nu aan terugdenk, denk ik echt wat voor een aparte kerel hij was/is en dat ik echt nooit meer met hem zou kunnen samenleven, puur om dat aspect dat hij zo apart is.

Bij mijn huidige vriend klopte het ook helemaal. Ik zag hem en ik was gelijk verkocht, alles klopte gewoon aan hem, vanaf het eerste moment was er die klik. En dat vind ik toch wel belangrijk.

Dat is wel wat ik bedoel Snoes. Of je ook later gevoelens kan krijgen voor iemand of niet. Ik hoor en lees vaak over: bij de eerste blik wist ik het.
Maar kan het ook later? En wacht je daar dan op omdat je wel gevoelens heb voor je persoon. Of ga je verder op "zoek".

Bij mijn vriend had ik dat een beetje. De eerste keer dat ik hem zag vond ik hem nou niet meteen geweldig, gewoon een normale jongen eigenlijk. Sterker nog ik zag hem niet eens staan totdat hij me mee uit vroeg... (we waren al 2 jaar collega's)
Maar na 2 dates sloeg de vonk over, zeg maar, en vond/vind ik hem helemaal geweldig
Ik kan mij ook niet zo goed voorstellen hoe het is om liefde op het eerste gezicht te hebben.

Serena schreef:Bij mijn vriend had ik dat een beetje. De eerste keer dat ik hem zag vond ik hem nou niet meteen geweldig, gewoon een normale jongen eigenlijk. Sterker nog ik zag hem niet eens staan totdat hij me mee uit vroeg... (we waren al 2 jaar collega's)
Maar na 2 dates sloeg de vonk over, zeg maar, en vond/vind ik hem helemaal geweldig
Ik kan mij ook niet zo goed voorstellen hoe het is om liefde op het eerste gezicht te hebben.

Bij mij ongeveer het zelfde verhaal.
Naarmate we elkaar vaker zagen groeide dit bij mij. Natuurlijk vond ik hem wel interessant maar niet genoeg dat ik verliefd was. Had ook niet verwacht dat ik verliefd zou worden. Maar toen die vonk er eenmaal was, voelde ik die tot in mn tenen

Ook ik heb ervaring met beide.
Mijn huidige vriend (en vader van mijn kind) vond ik, toen ik hem net leerde kennen, echt een sukkel. Hij vond zichzelf, in mijn ogen, helemaal geweldig. Andersom vond hij mij een burgertutje.
Na ong. een jaar sloeg toch de vonk over. Voor de vonk oversloeg waren we vrienden en plotsklaps veranderde dit in verliefdheid.
Dus ja ik ben ervan overtuigd dat de vonk of verliefdheid pas later kan komen.
Pat en ik zijn nu ruim 7 jaar verder en ik kan zeggen dat hij het beste is wat mij is overkomen. We vullen elkaar aan, hij zet mij met beide benen weer op de grond als dat nodig is en ik zorg dat hij iets minder nuchter kan denken.

Ik heb dat wel meegemaakt, maar nooit bewust. Bijna al mijn ex-en en ex-scharrels/bijna-vriendjes waren eerst vrienden van me. Ik begrijp alleen niet wat jij nu precies bedoelt? Ik ben nooit zo wanhopig op zoek geweest naar een jongen dat ik er alles aan heb gedaan om hem leuk genoeg te vinden. Ik vind iemand wel of niet leuk. Dat kan daarna wel groeien, maar daar ben ik me dan niet bewust van.. dat gebeurt dan gewoon.

Sweety ik ken je verhaal. Bij al mijn exen heb ik vanaf het begin wel iets gevoeld. Het hoefde niks 'groots' te zijn, maar voor mijn gevoel zijn er drie categorieen. ik weet het dit is heel slecht haha. Mannen die ik leuk vind, mannen die ik normaal vind en mannen waarvan ik meteen al weet dat dit niks kan worden. Maar goed, iedereen is anders, dat zie ik alleen al bij mijn vriendinnen. Als jij je er goed bij voelt moet je het gewoon lekker zo houden toch!

Ik heb ook gehad dat ik even moest 'wennen'.
Het werd vrij snel duidelijk dat mijn vriend gek op mij was, maar ik wist nog niet zo goed wat ik van hem vond...
Vond hem niet super knap, en niet echt mijn type.
Maar wat ben ik ongelooflijk blij dat ik het toch de tijd heb gegeven...
Vind hem nu de mooiste, liefste, alles!
Ik heb echt mijn droom man in hem gevonden!
Ik ben dus van mening dat je niet meteen overrompeld moet zijn door iemand, maar dat je het soms even aan moet kijken.
Kijk wel uit dat je iemand niet onnodig aan het lijntje houdt, waarschijnlijk weet je zelf wel wanneer je iemand toch niet leuk blijkt te vinden.

Ik vind jongens vrijwel nooit meteen leuk, wel knap, maar niet dat "pats-boem-in-love-idee". Meestal komt dat pas op het moment dat ik echt om ze kan lachen, dat is voor mij dan de eye-opener.
Ik heb wel een x gehad dat ik een jongen zag, en dacht: "jeetje, wat een lekker ding!". Maar ik werd pas verliefd toen ik ook leuk met hem kon kletsen en met hem kon lachen (is uiteindelijk niets geworden, maar we zijn nu wel goede vrienden:D)

Ik snap de vraag geloof ik niet helemaal... Ik heb in elk geval nooit genoegen met iemand genomen, wat een rotterm is dat! Ik heb 3 vriendjes gehad voor mijn huidige relatie. Op 2 daarvan was ik echt dwaas verliefd, zo erg dat ik mezelf er totaal in verloor en na 3 maanden soort van ''wakker werd''. Mijn eerste relatie was meer een probeersel... Ik was al 19 en vond het wel tijd worden dat ik ook eens een relatie had. Deze jongen vond mij zoo onwijs leuk, dat ik dacht: laat ik t eens proberen. Hij was onwijs lief en leuk, maar ik ben nooit verliefd op hem geweest, en voor mij komt dat dan ook niet meer...

Met mijn vriend leek de liefde wel gelijk vanaf t begin wat meer gefundeerd. Het was geen doldwaze liefde en ik verloor mezelf ook niet. Wel was en ben ik nu al jaren helemaal gek op hem en weet ik (ook verstandelijk) dat hij echt een goeie man voor mij is. Dat we niet perfect zijn, maar wel perfect bij elkaar passen

Ik heb echt wel eens dat ik iemand beter leert kennen, en denk, die is best wel ok.
Maar liefde, neej.
Ik geloof in liefde op het eerste gezicht,
en dat ik gelijk door mijn knieen zwicht.
Genoegen moet je nooit nemen in het leven,
zulke vriendjes zijn altijd maar voor even.

Noa schreef:Ik snap de vraag geloof ik niet helemaal... Ik heb in elk geval nooit genoegen met iemand genomen, wat een rotterm is dat! Ik heb 3 vriendjes gehad voor mijn huidige relatie. Op 2 daarvan was ik echt dwaas verliefd, zo erg dat ik mezelf er totaal in verloor en na 3 maanden soort van ''wakker werd''. Mijn eerste relatie was meer een probeersel... Ik was al 19 en vond het wel tijd worden dat ik ook eens een relatie had. Deze jongen vond mij zoo onwijs leuk, dat ik dacht: laat ik t eens proberen. Hij was onwijs lief en leuk, maar ik ben nooit verliefd op hem geweest, en voor mij komt dat dan ook niet meer...

Met mijn vriend leek de liefde wel gelijk vanaf t begin wat meer gefundeerd. Het was geen doldwaze liefde en ik verloor mezelf ook niet. Wel was en ben ik nu al jaren helemaal gek op hem en weet ik (ook verstandelijk) dat hij echt een goeie man voor mij is. Dat we niet perfect zijn, maar wel perfect bij elkaar passen

Dit heb ik ook gedaan met mijn eerste vriend, was 17 en vond dat het wel tijd ervoor was... voel me nu af en toe nog wel schuldig dat ik hem een soort van gebruikt heb daarvoor.. Het is echt wel een lieve jongen, maar gewoon niet voor mij

Jeuh, zit ik even een oud topic te lezen.

luisa schreef:Jeuh, zit ik even een oud topic te lezen.

?

Nog een reden voor dit specifieke topic?