moeilijke week

Ik zeg van te voren niet wat ik met dit topic wil, maar denk dat van me afschrijven wel goed helpt.

Vorig jaar begon mijn bevalling. Tenminste ik had op sinterklaas al harde buiken en oefenweeen en verloor die nacht ook mijn slijmprop. Naief als ik toen was dacht ik dat het nog wel lang kon duren ik was tenslotte pas 35+2 weken zwanger. De harde buiken bleven en ook de oefenweeen bleven komen. Ik heb die 6 december dan ook gewoon alles gedaan wat ik wilde en ook 7 en 8 december, het ging allemaal niet meer zo vlot maar ach...
ik had toch geen haast. Maar de nacht van 8 op 9 december werden die weeen steeds heftiger en ook dacht dat dit er allemaal bij hoorde en ben snachts lekker gaan douchen, want zodra ik ging liggen werd het alleen maar heftiger. 9 december heb ik ook nog van alles puffend gedaan want iedereen zei 'echte weeen' herken je echt! Dat doet heel zeer, tot ik s'avonds mijn schoonmoeder aan de telefoon had en die zei, bel het ziekenhuis maar want ik denk echt dat dit geen oefenweeen zijn. Ik gebelt en kan direct komen, ik vond het allemaal nog wel grappig op dat moment, liep wel wijdbeens omdat ik al dagen het gevoel had dat het hoofdje tussen mijn benen hing. Ik ben nog naar de verloskamers gelopen al puffend. Eenmaal daar mocht ik meteen aan de ctg en gingen ze kijken hoever het allemaal was, 4cm ontsluiting! Ik raakte toen wel in paniek want de baby moest echt tot 37 weken blijven zitten, en de artsen wisten nog niet of het een natuurlijke bevalling zou worden of keizersnede (vanwege mijn diabetes en de grootte van mijn baby en voor 37 weken kunnen ze moeten hebben met ademhalen omdat de longetjes bij suikerbaby's soms wat achterloopt op de ontwikkeling).

De artsen zeiden dat ik niet meer het ziekenhuis uitging zonder baby, en omdat het allemaal zo voorspoedig ging zou ik op de natuurlijke manier bevallen maar niet de nacht van 9 op 10 december omdat er niet genoeg artsen in huis waren. Dus slaapmiddel gekregen en met steeds pijnlijker wordende weeen ging ik de nacht door. De volgende ochtend vliezen gebroken en vanaf toen werd het steeds heftiger. Toen ik eindelijk mocht gaan persen ging ik dat lachend doen want ik had er inmiddels zin in om mijn kleine ventje te kunnen ontmoeten. Helaas ging dat allemaal niet zoals het hoorde en heb ik mijn kindje niet meteen mogen ontmoeten, zelfs bijna helemaal niet....

Na een anderhalf uur zag ik hem en wist het! Hij is mijn kindje voor hem geef ik mijn leven als het moet. Hij is van mij. We hebben nog een week lang in het ziekenhuis gelegen met veel spannend momenten, want hij had wat last van prematuur dingen zoals ademhaling en slikken, en daarbij waren ze door de hele heftige bevalling bang op hersenbloedingen.

En nu een jaar later, ben ik druk met de voorbereidingen voor zaterdag, ik heb er zin in maar vind het reuze moeilijk. Wat we allemaal hebben meegemaakt blijven de tranen vandaag al komen... dat wordt wat voor de rest van de week.. Ik ben trots op mijn ventje, de doktoren hadden twijfels of het allemaal wel goed zou komen met hem, maar het is juist een zeer snel ventje met alles. Ik ben echt trots en zaterdag wordt hij 1 jaar!

Prachtig en moeilijk verhaal! Het zal altijd bijzonder zijn om de verjaardag van je kinderen
te vieren. Je blijft op de een of andere manier toch altijd weer terugdenken aan het moment
dat hij/zij ter wereld kwamen. Laat de tranen maar gaan hoor het zal er allemaal bij horen!

Alvast van harte gefeliciteerd! Maak er een mooie en bijzondere dag van!

He wat een heftig verhaal, zeker omdat je ventje niet zo'n goede start had! Maar geloof me, iedere (1e) verjaardag van je kind is bijzonder, maar de eerste verjaardag is wel het meest overweldigend vind ik. Je bent daarvoor al dagen aan het malen en aan het terugbeleven, dan is het juist fijn om alles eens van je af te schrijven!

Misschien is het wel leuk om een soort brief aan je ventje te schrijven, die hij dan later krijgt, op z'n 18e verjaardag ofzo?

meid. Ik vind het trouwens wel opvallend dat ondanks alle nare dingen die je vorig hebt meegemaakt, het over all verhaal juist heel positief overkomt! Schrijf maar lekker van je af, want zo te lezen doet het je goed. Het is niet niks, en je hebt een heerlijk ventje! Alweer bijna een jaar! Gefeliciteerd alvast!

Heftig hoor!
Maar fijn dat het heel goed gaat nu! Alvast gefeliciteerd met je mannetje!

Wat een lieve reacties! Doet me goed!
Mijn schoonmoeder had me al voor deze emoties gewaarschuwd...

Bedankt voor de felicitaties

Darius ik vind dat inderdaad een leuk goed idee! Dat ga ik zeker doen. Voor hem tegen die tijd bijzonder om te lezen en voor mij goed om het van me af te schrijven.

LMCurious, dank je wel dat je het positief geschreven vindt, ik heb in het begin ook veel geschreven en dat was meestal negatief en heb ook prof. hulp gehad omdat ik er niet mee om kon gaan. Dat heeft mijn wel goed geholpen.
En ik moet naast de heftige bevalling en tijd ook niet vergeten dat ik zo'n mooi kindje heb.

Heftig verhaal hoor.
Ik denk dat de meeste moeders de eerste verjaardag van hun kind ontroerend vinden en terug denken aan de zwangerschap en geboorte.
Ik heb dit ook gedaan en was hierdoor erg emotioneel.
op het moment dat je iets heftigs meemaakt zullen bepaalde dingen in je geheugen opgeslagen worden. Met bepaalde momenten denk je daaraan terug. Het is juist goed om eraan te denken zodat je het kunt verwerken en een plekje kunt geven.

Toevallig dacht ik er vandaag aan dat ik precies 2 jaar geleden op 6 dec met weeën in het ziekenhuis kwam. Vorig jaar had ik het er heel moeilijk mee, nu gaat het een stuk beter.

Alvast een fijne verjaardag van je zoon, geniet ervan!

Een heftig verhaal en goed dat je het van afschrijft. In ieder geval veel plezier zaterdag.

Dank jullie wel voor de felicitaties! Het zal zeker genieten worden. Hij zal flink verwend gaan worden, heb er ieder geval veel zin in. En om 15.13 uur zal ik even denken en moeten slikken denk. Toen werd hij eindelijk geboren en stond de kamer vol met artsen die met hem weg rende.

Ik ga hem heeeeeeeeeel veeeeel knuffelen en genieten van hem zaterdag.