Enorme twijfel/onzekerheid - crematie

Vandaag hoorde ik dat mijn oma is overleden; verdrietig nieuws, maar het zat eraan te komen. Nu is het zo dat we 'maar' met 4 kleinkinderen zijn en we waren het erover eens dat we uit respect naar onze vaders (het is hun moeder) wel iemand van ons viertjes iets wilden laten zeggen bij de crematie. Mijn nicht kan wegens een hersenbloeding niet meer goed spreken, mijn neef vindt van zichzelf dat hij niet geschikt hiervoor zou zijn en ik denk dat dit wel goed is ingeschat, mijn zus is bang dat ze dit niet trekt qua emoties op het moment zelf en mijn oom en tante + ouders zouden het waarderen, dat als iemand van ons al iets zou willen zeggen, dat ik dat dan zou doen als jongste kleindochter - op schrift en verbaal schijn ik volgens hen sterk te zijn. Ik wil dat heel graag doen, met name voor m'n vader en ook omdat ik het beschouw als persoonlijk, mooi afscheid.

Het enige is nu dat ik toch enorm twijfel/onzeker ben of ik dit wel kan. Ik ben niet het type die zal worden overvallen door emoties (ook al heb ik er nu natuurlijk wel verdriet van), maar ik vind het ergens toch wel heel 'eng'. Ik begrijp dat als het recht uit je hart komt, dat alles goed is wat je wilt zeggen, maar toch knaagt het ergens of ik niet iets verkeerds zeg. Ik heb al een ruwe schets gemaakt en aan mijn tante laten horen; ze vond het prachtig en niet eens nodig dat ik nog aanpassingen zou doen. Hoe kom ik van het idee af dat ik dit niet zou kunnen? Ik weet niet zo goed waar ik bang voor ben of wat ik eng hieraan vind...

Allereerst gecondoleerd.
Je zou ook met degene die de dienst leidt (dominee of pastoor of andere voorganger) af kunnen spreken dat jij wat wilt vertellen, maar dat hij/zij het overneemt als het niet gaat. Dat gebeurt wel vaker.
Dan heb jij in ieder geval een backup en hoef je niet bang te zijn als het misgaat.

Oh heel herkenbaar. Ik zou dat als oudste kleinkind heel graag willen doen wanneer mijn oma komt te overlijden. Ze is me ontzettend dierbaar en ik ken haar goed (ik ben laatst zelfs op reis met haar geweest) en ik zou haar dolgraag willen toespreken op haar begrafenis. Maar als puntje bij paaltje komt ben ik toch heel bang dat ik afhaak. Maar..nog banger ben ik dat ik spijt krijg als ik het niet doe.

Als jij degene bent die het waarschijnlijk het beste kan doen, denk ik dat ze daar wel gelijk in hebben. Zoals ik jou ken, zal je dat inderdaad goed kunnen. Maar je moet het ook wel zelf willen, niet alleen doen omdat men het verwacht van jou.

Je hebt nog een paar dagen, dus ik zou het even laten bezinken. Ik vind het al heel wat dat je nu al een ruwe schets hebt, en dat geeft waarschijnlijk ook wel aan dat je het ook echt wel kan. Maar laat het idee even bezinken en luister naar je gevoel. Over die angst kan je je wel heen zetten, dus als je voelt dat je dit eng vindt maar uiteindelijk wel aan kan en prettig vindt als je het doet, zou ik het toch gewoon doen. Als de angst toch echt overheerst en je er echt een naar gevoel bij krijgt, kan je het laten passeren.

Gecondoleerd trouwens.

Gecondoleerd...

Het is natuurlijk geen feest om te spreken op een uitvaart, maar wel het laatste wat je doen kunt.
Ik ben zelf erg blij dat ik afgelopen augustus, tijdens de uitvaart van mijn opa, gesproken heb. Ik had een persoonlijke brief aan hem geschreven met mijn herinneringen aan hem. Deze heb ik voor een kerk met 250 mensen voorgelezen. Ik was er van overtuigd dat ik het ging doen, maar toen ik de dag van de uitvaart wakker werd, wilde/durfde ik niet meer. Ik was bang dat ik in huilen uit zou barsten, terwijl ik eigenlijk weet dat ik heel sterk ben. Mijn vader heeft me opgepept en uiteindelijk heb ik het toch gedaan.

Op het moment dat ik werd aangekondigd, was ik héél rustig, bijna sereen. Het lezen ging zó goed! Ik heb het later terug gehoord op internet en moest gewoon huilen van mezelf!!

Mijn vader zat trouwens huilend in de kerk toen ik terug ging naar onze bank. Hij spreekt zelf ook tamelijk onduidelijk en ik denk dat hij erg trots was dat ik als zijn dochter wel een woordje deed!!

Ik zeg: doen!!

Dankjulliewel voor het medeleven, dat vind ik heel lief en fijn.

Een back-up hoef ik niet te regelen; ik kan in zulke gevallen m'n emoties een soort van uitschakelen en ook al is het niet te vergelijken, wel weet ik hoe het is om een praatje te houden voor een groep mensen. Heb voor mijn afstuderen bij mijn Ba een speech gehouden, waarvoor ik destijds was gevraagd. Deze gebeurtenis was echter een blije gebeurtenis, dus dat is natuurlijk wel een verschil, maar qua zenuwen zal dit voor mij enger zijn geweest dan voor mijn eigen familie iets zeggen.

Ik ben denk ik gewoon onzeker of ik de goede woorden wel kan vinden, maar aan de andere kant moet ik misschien beseffen dat er in dit geval niet echt gesproken kan worden van goed of fout gekozen woorden.

Ik vind het naar m'n vader toe een mooi gebaar en doe het daarom ook met alle liefde, maar ik hoop gewoon dat die twijfel/onzekerheid wat af zal nemen voordat de uitvaart is.

Wat heb je dat mooi omschreven, Zininzon. Wat jij omschreef over je vader is waar ik deels bang voor ben. De enige drie keren dat ik mijn vader met tranen in z'n ogen heb zien staan, was bij de uitvaart van zijn vader, toen mijn moeder in zeer kritieke toestand op de IC lag een aantal jaren geleden en ik een keer iets heb meegemaakt wat hij verschrikkelijk vond. Dat beeld van een emotionele vader, doet me meer dan alle tranen die ik ook heb gehad over wat dan ook, zegmaar.

Zelf heb ik er vrede mee dat mijn oma is overleden, zelfs mijn vader vindt dit beter; maar ik vind het heel erg voor hem en voor mijn oom; zij zijn hun moeder kwijt, ook al was ze op een meer dan respectabele leeftijd.

Nour schreef:Ik ben denk ik gewoon onzeker of ik de goede woorden wel kan vinden, maar aan de andere kant moet ik misschien beseffen dat er in dit geval niet echt gesproken kan worden van goed of fout gekozen woorden.

Ik ben met name schriftelijk heel sterk (soms zeg ik in het echt ook iets anders dan ik wil/denk/heb voorbereid) en daarom heb ik letterlijk voorgelezen wat ik opgeschreven had. Dan kun je ook weinig 'verkeerds' zeggen.

Ahhhwww gecondoleerd.

Ik denk dat je er spijt van krijgt als je het niet doet, maar goed, je bent er volgens mij al wel over uit dat je het gewoon doet Ik zou mezelf voorhouden dat het niet uitmaakt hoe het eruit komt. Iedereen is daar emotioneel, dus ik kan me niet voorstellen dat iemand raar opkijkt als je even moet nadenken over wat je wil zeggen, of als je even hapert. Niet meer dan normaal. Je zegt het zelf al: op zo'n moment zijn er denk ik niet echt verkeerd gekozen woorden. Het gaat om het gebaar/idee.

Ten eerste gecondoleerd met het verlies van je oma! Verder wil ik even zeggen dat ik het helemaal eens ben met bovenstaande reacties. Succes en sterkte.

Ik weet helaas niet zoveel zinnigs te zeggen, maar ik wil je wel condoleren met het verlies van je oma.

Gecondoleerd met het verlies. Ik wil je heel veel sterkte wensen de komende periode.

Gecondoleerd Nour, wat verdrietig.

Ik heb bij mijn oma ook wat voorgedragen, een bestaand gedicht. Ik vond het wel spannend, maar het ging heel goed en na afloop kreeg ik ook van andere aanwezigen te horen dat ze het heel mooi hadden gevonden. Het enige nadeel vond ik dat ik die dag best wel bezig was met het feit dat ik iets zou gaan voordragen, in plaats van 100% met de plechtigheid en het afscheid nemen. Toch heb ik er totaal geen spijt van.

Hoe ik je ken denk ik echt dat je het kunt. Misschien is het moeilijker om echt zelf de juiste woorden te vinden, maar eigenlijk vind ik dat nog mooier dan een gedicht. Iedereen zal het denk ik alleen maar waarderen, ook al loopt het door emoties misschien niet helemaal hoe je wilt. Achteraf ben je vast blij dat je het hebt gedaan.

Sterkte meis!

Gecondoleerd Nour.

Ik heb drie jaar geleden bij mijn oude oppasmoeder (zij was 14 jaar lang elke dag bij ons in huis, dus heel belangrijk voor ons) ook wat voorgelezen wat ik zelf had geschreven. Mijn vader is toen wel mee naar voren gegaan voor als ik het te kwaad zou krijgen. Uiteindelijk gebeurde dat pas bij de allerlaatste zin, daarvoor ging het goed en kon ik het gevoel wat uitschakelen. Ik heb het wel zelf afgemaakt. Ik vond het heel fijn om te doen, wij droegen ook de kist samen met haar kinderen en het voelde echt goed zo, dat ik dat nog voor haar gedaan heb. Als je het kunt, zou ik je ook aanraden om het echt te doen, omdat ik lees dat je het toch wel graag wilt. Denk dat je spijt krijgt als je het niet zou doen.

Dankjulliewel voor de erg lieve, meelevende reacties. Heb tot vanochtend 6:15 uur aan mijn stukje lopen sleutelen en het is nu op een paar details na, denk ik wel zo goed als af. Pfff, wat heb ik nu een hoofdpijn, maar dat is niet erg. Misschien ga ik vanavond (op weg naar het noorden van het land) er even naartoe, want ze ligt inmiddels opgebaard. Het schijnt een erg onprettig gezicht te zijn, omdat ze al jarenlang in een rolstoel zat (ze weigerde na haar operatie nog te willen lopen) en nu kunnen ze haar benen dus niet meer recht krijgen en ze was broodmager, doordat ze niets meer en soms amper at of dronk. Dan ben ik toch wel zo'n mietje die uiteindelijk liever "veilig" met m'n vader er naartoe gaat dan alleen met m'n zus. Alles is nu bijna geregeld, uitvaart is dinsdag en ik denk dat ik haar wel op de juiste wijze nog toespreek, voor zover je dat over jezelf mag/kunt zeggen.

Lieve Sterre, ik reageer hier even. Volgende week is goed, tijdstip spreken we nog af en je idee vind ik te gek, want zo heb ik dat destijds ook al gedaan met Joy!

Lieve Arden, wat mooi eigenlijk dat je dit samen met je vader hebt kunnen doen. Ik zou het dan denk ik juist moeilijker krijgen, want m'n vader en ik hebben een erg bijzondere band en juist vanwege die band, heb ik niet echt getwijfeld of ik iets wilde zeggen op de uitvaart. De vriend van mijn zus komt bij me staan; hij is al jaren bij onze familie en heeft toch net wat meer (emotionele) afstand dan m'n zus of ouders.

Gecondoleerd met het verlies van je oma...

Mijn zusje en ik hebben beiden wat gezegd op de crematie van papa. Doodeng vonden we het allebei, ook al was het maar voor 5 personen. We vonden wel dat we het moesten doen, ook voor ons eigen gevoel.

Ik ben echt heel blij dat ik het gedaan heb. Ik ben mee naar voren met haar gegaan en heb haar vastgehouden, en zij mij toen ik aan de beurt was.

We hebben allebei recht uit ons hart ons verhaal verteld, meer kun je niet doen, iets mooiers is er niet.

Als je naar je oma gaat, onthou dan dat het alleen nog maar haar lichaam is. Papa lag er ook niet mooi bij, helemaal niet zelfs, en ik had daar heel veel moeite mee, maar ben wel blij dat ik hem nog gezien heb.

Sterkte lieverd!

Ik begrijp je volkomen als je zou zeggen ik doe het niet.
Dat heb ik ook niet gedaan op de crematie van mijn moeder, maar heb daar nu ontzettend veel spijt van.
Ik heb wel een stuk geschreven voor haar wat is voorgelezen door de begrafenisondernemer maar dat is toch anders.

succes met je keus!

Allereerst gecondoleerd met dit verlies.
Het is ook ontzettend moeilijk om te spreken in zo'n situatie.
Als je je er niet prettig bij voelt moet je het zeker niet doen.
Ik had dat gevoel ook bij de crematie van mijn vader, maar het daar nu enorm veel spijt van.
Heb af en toe nog het gevoel dat ik hem dat juist nog mee had moeten geven voor hij gecremeerd werd.
Als ik het over kon doen had ik zeker nog gesproken op de crematie.

Eigenlijk lees ik dus dat de kans groot is er spijt van te krijgen als je het niet doet en het wel graag had gewild. Dat risico wil ik niet lopen en ik ben al iets zekerder, doordat moeder nu mijn stukje heeft gehoord en tot tranen ontroerd was en Melis_je als erg goede vriendin ernaar heeft geluisterd en zij het ook mooi en passend vond. Het is dus goed nu; ik ben niet het type ervoor om emotioneel te raken van mijn eigen teksten, dus ik heb goede hoop dat ik dit wel aankan.

Nogmaals heel erg bedankt voor de lieve reacties.

Gecondoleerd meis. Goed dat je er inmiddels al wat zekerder over bent. Ook al wordt je wél overvallen door emoties, dat is niet erg. Ik heb nog nooit een uitvaart meegemaakt waarbij niemand dat overkwam. Ik denk ook niet dat jij snel iets verkeerds zou zeggen. Veel sterkte!

Gecondoleerd

Knap en mooi dat je een persoonlijk stukje doet bij de uitvaart van je oma.

Zelf heb ik dat ook gedaan, bij 1 opa en bij beide oma's een persoonlijk gedichtje en persoonlijk stukje tekst