Hebben jullie vaak ruzie?

Was ik even benieuwd naar.

Mijn vriend kan zo van het een op het andere moment ontzettend geirriteerd en boos tegen mij doen. Net zoals net. Ik vraag hem alleen om zijn troep op te ruimen en het is mis.
Deze kleine ruzietjes komen bij ons best regelmatig voor.. Zijn dan geen dikke ruzies maar toch.

Nee niet echt. Af en toe een onenigheid en heel af en toe iets grotere ruzie.

Nee eigenlijk niet, verder dan soms wat woordenwisselingen en geirriteerdheid komen we niet.

De keren dat we échte ruzie gehad hebben zijn in 3 jaar tijd echt op 1 hand te tellen. We hebben wel eens woorden, de laatste tijd wel eens omdat we beiden onder enorme druk staan qua werk/kinderen/levensstijl, maar dan zeggen we tegenwoordig gewoon tegen elkaar dat we morgen even moeten verderpraten, en dan zijn we de dag erop helemaal uit het ruziesfeertje, en dan komen we er helemaal uit.

Misschien is het voor jouw vriend niet het eerste dat hem irriteert maar is het een beetje een binnenvetter? Of misschien zei je 'ruim je troep nou eens op!' ofzo? Er zijn natuurlijk heel veel redenen waarom hij boos kan zijn die jij totaal niet ziet aankomen... misschien even af laten koelen en dan vragen?

RYW schreef:De keren dat we échte ruzie gehad hebben zijn in 3 jaar tijd echt op 1 hand te tellen. We hebben wel eens woorden, de laatste tijd wel eens omdat we beiden onder enorme druk staan qua werk/kinderen/levensstijl, maar dan zeggen we tegenwoordig gewoon tegen elkaar dat we morgen even moeten verderpraten, en dan zijn we de dag erop helemaal uit het ruziesfeertje, en dan komen we er helemaal uit.

Misschien is het voor jouw vriend niet het eerste dat hem irriteert maar is het een beetje een binnenvetter? Of misschien zei je 'ruim je troep nou eens op!' ofzo? Er zijn natuurlijk heel veel redenen waarom hij boos kan zijn die jij totaal niet ziet aankomen... misschien even af laten koelen en dan vragen?

Dat heb ik met een ander ding vandaag wel gedaan. Ik lag in bad en wou graag wat te eten hebben. Vraag ik aan hem of er nog wat is. Doet hij snel de deur dicht en roept: Weet ik niet!. Ondertussen hoor ik hem wat rommelen in de keuken dus ik denk hij komt zo bij me. Duurde en het duurde, dus ik roep hem. Komt hij helemaal boos aan van jaaa wat is er nou enzo. Voor toen maar even zo gelaten en daarna hem er op aan gesproken en toen gaf hij zijn fout al toe.
Maar het is wel ontzettend vermoeiend telkens te moeten letten op wat ik zeg. Helemaal op dagen wanneer er voetbal op is.. Echt, waarom is voetbal uitgevonden?

Echt knallende ruzie hebben we nog niet gehad, maar we hebben wel eens onenigheid.

M`n vriend is een opkropper en kan door bijv. iets dat er op het werk gebeurd is zomaar ineens (midden onder het eten ofzo) stil worden of een beetje chaggie en als ik dan vraag wat er is, dan is er standaard niks.

Ik raak dan onzeker, denk dat het aan mij ligt en irriteer me dan ook. Dus dan is de sfeer wat minder, maar echt ruzie is dat niet.

We hebben er laatst een goed gesprek over gehad en ik weet nu ook wat ik 'moet' doen als hij zo`n bui heeft :-)

Yoyo schreef:

RYW schreef:De keren dat we échte ruzie gehad hebben zijn in 3 jaar tijd echt op 1 hand te tellen. We hebben wel eens woorden, de laatste tijd wel eens omdat we beiden onder enorme druk staan qua werk/kinderen/levensstijl, maar dan zeggen we tegenwoordig gewoon tegen elkaar dat we morgen even moeten verderpraten, en dan zijn we de dag erop helemaal uit het ruziesfeertje, en dan komen we er helemaal uit.

Misschien is het voor jouw vriend niet het eerste dat hem irriteert maar is het een beetje een binnenvetter? Of misschien zei je 'ruim je troep nou eens op!' ofzo? Er zijn natuurlijk heel veel redenen waarom hij boos kan zijn die jij totaal niet ziet aankomen... misschien even af laten koelen en dan vragen?

Dat heb ik met een ander ding vandaag wel gedaan. Ik lag in bad en wou graag wat te eten hebben. Vraag ik aan hem of er nog wat is. Doet hij snel de deur dicht en roept: Weet ik niet!. Ondertussen hoor ik hem wat rommelen in de keuken dus ik denk hij komt zo bij me. Duurde en het duurde, dus ik roep hem. Komt hij helemaal boos aan van jaaa wat is er nou enzo. Voor toen maar even zo gelaten en daarna hem er op aan gesproken en toen gaf hij zijn fout al toe.
Maar het is wel ontzettend vermoeiend telkens te moeten letten op wat ik zeg. Helemaal op dagen wanneer er voetbal op is.. Echt, waarom is voetbal uitgevonden?

Misschien ben ik wel een zeikerd hoor, maar... wat deed hij fout dan? Jij ging er toch vanuit dat hij naar je toe zou komen maar dat had hij niet gezegd, toch? En waarom moet hij dan zijn fout toegeven?
Nogmaals, ik wil niet moeilijk doen hoor, maar alleen even de mogelijke andere kant belichten wat betreft het voetbal: pick your battles als je weet dat je op zo'n dag weinig aan hem hebt, zou ik daar dan ook niet al te denderende verwachtingen van hebben, behalve in uitzonderingen zoals je verjaardag, een geplande afspraak of visitie of zoiets, en hem lekker laten aanmodderen en zelf ook je eigen gangetje gaan. Voetbal gaat vanzelf weer over (en eerlijk is eerlijk, ik vind het ook reteirritant als mijn vriend me gaat zitten vertellen over het wel en wee van zijn facebookcomputerspelletje en hoe het allemaal werkt terwijl ik naar The Voice zit te kijken )

Echt ruzie niet vaak, wel irritaties. Zeker rond etenstijd. Ben dan moe, wil zitten en kan niks hebben. Kan dan al ploffen als mijn vriend achter de pc hangt ipv aan het eten begint s hij eerder thuis is. Wordt dan super sjagrijnig en dat is dus over en weer niet gezellig zeg maar.
Ook al neem ik me voor niets onaardigs te zeggen, het is iedere week wel een keer raak.

RYW schreef:

Yoyo schreef:

RYW schreef:De keren dat we échte ruzie gehad hebben zijn in 3 jaar tijd echt op 1 hand te tellen. We hebben wel eens woorden, de laatste tijd wel eens omdat we beiden onder enorme druk staan qua werk/kinderen/levensstijl, maar dan zeggen we tegenwoordig gewoon tegen elkaar dat we morgen even moeten verderpraten, en dan zijn we de dag erop helemaal uit het ruziesfeertje, en dan komen we er helemaal uit.

Misschien is het voor jouw vriend niet het eerste dat hem irriteert maar is het een beetje een binnenvetter? Of misschien zei je 'ruim je troep nou eens op!' ofzo? Er zijn natuurlijk heel veel redenen waarom hij boos kan zijn die jij totaal niet ziet aankomen... misschien even af laten koelen en dan vragen?

Dat heb ik met een ander ding vandaag wel gedaan. Ik lag in bad en wou graag wat te eten hebben. Vraag ik aan hem of er nog wat is. Doet hij snel de deur dicht en roept: Weet ik niet!. Ondertussen hoor ik hem wat rommelen in de keuken dus ik denk hij komt zo bij me. Duurde en het duurde, dus ik roep hem. Komt hij helemaal boos aan van jaaa wat is er nou enzo. Voor toen maar even zo gelaten en daarna hem er op aan gesproken en toen gaf hij zijn fout al toe.
Maar het is wel ontzettend vermoeiend telkens te moeten letten op wat ik zeg. Helemaal op dagen wanneer er voetbal op is.. Echt, waarom is voetbal uitgevonden?

Misschien ben ik wel een zeikerd hoor, maar... wat deed hij fout dan? Jij ging er toch vanuit dat hij naar je toe zou komen maar dat had hij niet gezegd, toch? En waarom moet hij dan zijn fout toegeven?
Nogmaals, ik wil niet moeilijk doen hoor, maar alleen even de mogelijke andere kant belichten wat betreft het voetbal: pick your battles als je weet dat je op zo'n dag weinig aan hem hebt, zou ik daar dan ook niet al te denderende verwachtingen van hebben, behalve in uitzonderingen zoals je verjaardag, een geplande afspraak of visitie of zoiets, en hem lekker laten aanmodderen en zelf ook je eigen gangetje gaan. Voetbal gaat vanzelf weer over (en eerlijk is eerlijk, ik vind het ook reteirritant als mijn vriend me gaat zitten vertellen over het wel en wee van zijn facebookcomputerspelletje en hoe het allemaal werkt terwijl ik naar The Voice zit te kijken )

Nee maar op dat moment wist hij wel dat ik iets van hem vroeg. Maar hij liep gewoon snel weg. Dat was een beetje het probleem. Gewoon geen zin hebben om het te doen terwijl ik continue voor hem moet rennen.

Wat betreft voetbal; Ik laat hem ook altijd, maar als hij gebruikte theezakjes gewoon op het aanrecht kwakt, dan heb ik geen zin om steeds achter zijn reet aan zijn rommel op te ruimen. Ik probeer het allemaal wat netjes te houden enzo en meneer zit maar wat voetbal te kijken. Voetbal kijken betekent niet gelijk niet opruimen en rotzooi maken en Yoyo loopt wel.

Dan stop je toch met rennen voor hem?

Ik denk dat er in ieder huishouden wel eens irritaties zijn, zo ook bij ons dus. Het zelfde geldt voor meningsverschillen.

Mijn vriend was aan het begin van onze relatie ook geen prater, nu is dat gelukkig helemaal anders, waardoor communiceren op irritatiemomenten nu ook vanzelfsprekend is. Voorheen kon hij gerust een kwartier gaan zitten brommen op de bank, waardoor ik mij nog meer ging irriteren. Dus ik kan alleen maar zeggen; blijven praten, maak geen verwijten, verhef je stem niet en probeer geen bevelen te geven maar praat vanuit een ik boodschap (klinkt lekker pedagogisch verantwoord, maar het werkt )

Rush schreef:Dan stop je toch met rennen voor hem?

JA daar ben ik inmiddels mee gestopt ja. Maar als wij bij mij thuis zijn gebruikt hij altijd het excuus niet te weten waar dingen staan:P Maar goed, komt wel weer goed!

Rush schreef:Dan stop je toch met rennen voor hem?

+1

Daarnaast, jullie wonen niet samen toch? Dan lijkt het mij meer dan vanzelfsprekend dat hij bij jou thuis zijn rotzooi zelf opruimt en hij bij hem thuis zelf beslist of hij dat wel of niet doet..Laat staan dat je daar woorden over krijgt.

Rush schreef:Dan stop je toch met rennen voor hem?

Zou ik ook doen. En 'm nog een kopje thee brengen met een kus, en dan lief zeggen: oh, vergeet je de theezakjes/bierflesjes/willekeurige rommel niet, schatje? En dan lekker m'n eigen dingen gaan doen

Weet je, ik zie mijn vriend niet zo heel vaak, en ik vind ruzie maken, irritaties hebben, me onzeker voelen enzovoorts allemaal zo'n zonde van de tijd, terwijl het zo makkelijk is om het leuk te hebben. Ik gooi dan net zo makkelijk die theezakjes zelf weg als ik ze toevallig zie, want hem erop gaan aanspreken kost me veeeeel meer energie, zeker als ik weet dat hij geestelijk niet beschikbaar is ivm voetbal en ik heb het liever leuk, zegmaar. Maar het zal jou ook vast niet alleen om theezakjes gaan, maar om het laatste incidentje in een reeks van incidenten die je gewoon helemaal zat bent

Ik kan me overigens wel enórm ergeren als hij er niet is ik kan uitstekend ruzie maken in mijn eentje, met mezelf

Oh wij hebben zovaak ruzie/onenigheid/irritaties..

Soms elke dag! Mijn man kan best uitvallen maar ik kan ook best zeuren! Beide steberig.. Maar ik maak me er nog geen seconde druk om..

Yoyo schreef:

Rush schreef:Dan stop je toch met rennen voor hem?

JA daar ben ik inmiddels mee gestopt ja. Maar als wij bij mij thuis zijn gebruikt hij altijd het excuus niet te weten waar dingen staan:P Maar goed, komt wel weer goed!

Ja, ik snap wel wat je bedoeld hoor en dat het je nu zeg maar even hoog zit.

Maar als jij 'veel' voor hem rent, zijn je verwachtingen van hem ook hoger.. Dus als jij wat minder voor hem rent en doet, dan 'moet' hij zelf wel dingen doen, maar dan doet hij ook weer meer. Misschien moet hij er op die manier wel aan wennen.

Want als jullie gaan samenwonen dan is het natuurlijk niet de bedoeling dat jij rent en vliegt en hij op de bank zit met een bakje thee en een vies aanrecht.

Xanna schreef:Ik denk dat er in ieder huishouden wel eens irritaties zijn, zo ook bij ons dus. Het zelfde geldt voor meningsverschillen.

Mijn vriend was aan het begin van onze relatie ook geen prater, nu is dat gelukkig helemaal anders, waardoor communiceren op irritatiemomenten nu ook vanzelfsprekend is. Voorheen kon hij gerust een kwartier gaan zitten brommen op de bank, waardoor ik mij nog meer ging irriteren. Dus ik kan alleen maar zeggen; blijven praten, maak geen verwijten, verhef je stem niet en probeer geen bevelen te geven maar praat vanuit een ik boodschap (klinkt lekker pedagogisch verantwoord, maar het werkt )

Dat werkt ook niet bij iedereen. Mijn vriend moet altijd even rust in z'n hoofd creeren om uit die boze bui te komen, en als ik tegen 'm aan blijf praten lukt dat niet, en voelt hij zich alleen maar in de hoek gedrukt. Ik kan mezelf heel goed verbaal uitdrukken, en hij kan dan gewoon niet mijn hele betoog verwerken. Als ik 'm even laat pruttelen komt het daarna vanzelf en is hij weer de redelijkheid zelve.

Praten is niet zaligmakend, en mensen die wél praten doen het niet automatisch beter dan mensen die niet praten. Het is gewoon een andere manier, en heel irritant als beide partners daarin niet tot een compromis kunnen komen.

Wat wij ook wel eens doen als ik er écht over wil praten en hij niet: dan spreken we een termijn af. Bijvoorbeeld: we gaan het er 10 minuten over hebben. Dan kan ik mijn ei kwijt in die 10 minuten, hij doet in die tijd ook écht zijn best om mee te denken en te reageren en alles (dus geen ja en amen om van het gezeik af te zijn), en na die 10 minuten stoppen we ook echt. Het is doorgaans dan ook allang uitgepraat

Wij wel elke dag irritaties en gezeur en geziek naar elkaar. Zo zijn we gewoon; al vanaf dag 1 Maar we houden veel van elkaar hoor Echt ruzie hebben we maar 1 of 2 keer gehad in 4 jaar.

Ik ben het ook idd wel eens met RYW. Ik ruim het met dezelfde liefde zelf even op, zeker een theezakje of een bierdopje of weet ik veel wat. Ik ga niet de hele toko staan schoonmaken terwijl hij op z`n kont zit, maar die kleine dingetjes vind ik helemaal niet erg eigenlijk..
Hem erop aanspreken kost meer energie en misschien krijg je er weer irritaties door, terwijl het helemaal niet hoeft omdat het voor jezelf ook een kleine moeite is!

Nee eigenlijk hebben wij nooit echt ruzie. Wel is wat onenigheid en willen we ons gelijk hebben, maar echt ruzie niet.

Rush schreef:Ik ben het ook idd wel eens met RYW. Ik ruim het met dezelfde liefde zelf even op, zeker een theezakje of een bierdopje of weet ik veel wat. Ik ga niet de hele toko staan schoonmaken terwijl hij op z`n kont zit, maar die kleine dingetjes vind ik helemaal niet erg eigenlijk..
Hem erop aanspreken kost meer energie en misschien krijg je er weer irritaties door, terwijl het helemaal niet hoeft omdat het voor jezelf ook een kleine moeite is!

Ik vond dat altijd zo irritant aan m'n ex. Dan had ik brood gesmeerd in de keuken en de kruimels niet in de wasbak geveegd. En dan kwam hij de trap op, terwijl ik de was zat op te vouwen, en dat moest dan worden neergelegd, en dan moest ik mee naar de keuken om alsnog even de kruimels weg te vegen... pffff.

Dan had je het al 10x zelf kunnen doen, en me als ik beneden kwam even vriendelijk te verzoeken daar volgende keer even op te letten. Maar nee, daar léérde ik het namelijk niet van. Brrr.

Dat klinkt wel wat controlfreak achtig RYW!

RYW schreef:

Xanna schreef:Ik denk dat er in ieder huishouden wel eens irritaties zijn, zo ook bij ons dus. Het zelfde geldt voor meningsverschillen.

Mijn vriend was aan het begin van onze relatie ook geen prater, nu is dat gelukkig helemaal anders, waardoor communiceren op irritatiemomenten nu ook vanzelfsprekend is. Voorheen kon hij gerust een kwartier gaan zitten brommen op de bank, waardoor ik mij nog meer ging irriteren. Dus ik kan alleen maar zeggen; blijven praten, maak geen verwijten, verhef je stem niet en probeer geen bevelen te geven maar praat vanuit een ik boodschap (klinkt lekker pedagogisch verantwoord, maar het werkt )

Dat werkt ook niet bij iedereen. Mijn vriend moet altijd even rust in z'n hoofd creeren om uit die boze bui te komen, en als ik tegen 'm aan blijf praten lukt dat niet, en voelt hij zich alleen maar in de hoek gedrukt. Ik kan mezelf heel goed verbaal uitdrukken, en hij kan dan gewoon niet mijn hele betoog verwerken. Als ik 'm even laat pruttelen komt het daarna vanzelf en is hij weer de redelijkheid zelve.

Praten is niet zaligmakend, en mensen die wél praten doen het niet automatisch beter dan mensen die niet praten. Het is gewoon een andere manier, en heel irritant als beide partners daarin niet tot een compromis kunnen komen.

Wat wij ook wel eens doen als ik er écht over wil praten en hij niet: dan spreken we een termijn af. Bijvoorbeeld: we gaan het er 10 minuten over hebben. Dan kan ik mijn ei kwijt in die 10 minuten, hij doet in die tijd ook écht zijn best om mee te denken en te reageren en alles (dus geen ja en amen om van het gezeik af te zijn), en na die 10 minuten stoppen we ook echt. Het is doorgaans dan ook allang uitgepraat

Ik bedoel ook zeker niet dat je tegen hem aan moet blijven praten, dat zou wat zijn Ik bedoel meer dat je moet blijven communiceren in algemene zin (ook al is dat na 10 minuten zoals jij ook zegt).

Kleine dingetjes zijn ook zeker geen probleem! Doe ik ook met alle liefde, maar ik blijf niet achter zijn reet aanlopen om zijn troep op te ruimen. Ik ben niet zijn schoonmaakster! En ik heb gisteren het hele huis schoongemaakt (ouders zijn weg, vandaar) en dan wil ik niet nu al weer een enorme teringzooi hebben omdat meneer zijn rommel niet opruimt.