Een jaar later...

Vanavond is het een jaar geleden dat we erachter kwamen dat de 4e en laatste ICSI-poging mislukt was. Een jaar waarin we moesten leven met het besef dat we nooit (zeg nooit nooit) papa en mama zullen worden. Een jaar waarin we zouden kijken wat we dan wilden gaan doen met ons leven. Een jaar wat zomaar weer voorbij gaat, zonder dat er beslissingen zijn genomen.

Omdat ik hier in topics of PB vaak de vraag krijg hoe het met ons gaat, hierbij een update. Het afgelopen jaar is het ‘gelukkig’ rustig geweest met zwangerschappen/bevallingen/confrontaties om ons heen, dus dat heeft het ietsje ‘makkelijker’ gemaakt. In de toekomst zal dit ongetwijfeld anders zijn. We hebben gepraat met een psycholoog, maar ik had niet echt het idee dat ze mij begreep. Ze vond het eerder logisch dat we het er moeilijk mee hadden, het was nog maar zo kort geleden.. Al gauw gingen de gesprekken over hele andere dingen en ben ik er mee gestopt. Verder heeft mijn gezondheid me behoorlijk in de steek gelaten dit jaar (zo ook op dit moment), mede door de grote hoeveelheden hormonen die ik heb gespoten in de jaren ervoor. Dit gaf dus ook genoeg ‘afleiding’ om niet teveel bij onze kinderwens stil te staan.

Ik merk echter wel dat ik het nu weer wat moeilijker vind. Met festiviteiten als Sint Maarten, Sinterklaas en Kerst merk ik toch dat wij iets missen in het grote feest. Het doet pijn om te zien en horen over ouders die met hun kindjes naar de intocht van Sinterklaas gaan. Dat is iets waar wij ook elk jaar op hoopten voor het komende jaar, nu weten we dat dat niet meer gaat. De hoop is ons ontnomen en er komt niets voor terug...

Op het forum heb ik in de afgelopen jaren fijne vriendschappen gevonden, iets waar ik heel erg blij mee ben. Meiden die in hetzelfde schuitje zitten/zaten en begrijpen hoe ik me voel. Meiden waarvoor ik oprecht blij ben dat ze na zoveel MMM-ellende zwanger zijn geworden en een kindje hebben gekregen. Meiden die helaas nog in de MMM zitten en die ik het zo enorm gun om ook zwanger te raken en waarvan ik ontzettend hoop dat ze niet, net als ons, met lege handen zullen eindigen..

Ik kan me niet eens een beetje voorstellen hoe jullie je moeten voelen. Het lijkt me zo moeilijk om intens verdrietig te zijn over iets waar je zelf niks aan kunt veranderen.

Tania schreef:Ik kan me niet eens een beetje voorstellen hoe jullie je moeten voelen. Het lijkt me zo moeilijk om intens verdrietig te zijn over iets waar je zelf niks aan kunt veranderen.

+1,

Meis, wat knap dat je ons iets laat weten. Ik dacht gisteren nog aan je!
Ik vind het echt heel erg voor jullie dat jullie wens (nog) niet vervuld kan worden en jullie daar veel verdriet van hebben. Het is jullie echt zo gegund. Jullie hebben er zoveel voor over gehad en nu nog voor over.
Wat vervelend om te horen dat je lichaam je in de steek laat. Hopelijk kan het zich herstellen en kun je je weer fijn voelen.
Ik hoop dat jullie wens alsnog in vervulling zal gaan, op welke manier dan ook.
Sterkte en een dikke

Tania schreef:Ik kan me niet eens een beetje voorstellen hoe jullie je moeten voelen. Het lijkt me zo moeilijk om intens verdrietig te zijn over iets waar je zelf niks aan kunt veranderen.

Hier kan ik me alleen maar bij aansluiten. Ik wil je even een hele dikke knuffel komen geven en stiekem hoop ik nog steeds op een wondertje voor jullie.

Lieverd.. voor jou!!!

lieverd, zijn we alweer een jaar verder ongelofelijk. Ik lees je bericht met tranen in mijn ogen, je bent zo'n mooi persoon ik gun het jou zo hard. Ik heb even mogen 'snuffelen' hoe moeilijk het is als je allergrootste wens niet vervuld wil worden en mijn verdriet is maar half jouw verdriet geweest. De moeilijke periode breekt weer aan, weer een tijd met lege handen, terwijl iedereen om je heen geniet.. Meer dan een superdikke knuffel geven en zeggen dat ik er altijd voor je ben kan ik helaas niet. Ik zou zo graag iets willen kunnen doen om jouw verdriet weg te nemen.

Een dikke knuffel! Ik hoop ook dat jullie wens toch ooit, op welke manier en in welke vorm dan ook, vervuld mag worden.

Eens met iedereen hierboven!
Ik hoop echt dat jullie wens hoe dan ook ooit vervuld wordt, want een welkomer thuis is er denk ik nergens anders te vinden voor een kindje.

Weet niet goed wat ik moet zeggen, hele dikke knuffel

Parisienne schreef:Een dikke knuffel! Ik hoop ook dat jullie wens toch ooit, op welke manier en in welke vorm dan ook, vervuld mag worden.

+1!

Parisienne schreef:Een dikke knuffel! Ik hoop ook dat jullie wens toch ooit, op welke manier en in welke vorm dan ook, vervuld mag worden.

+1

Een voor jullie! Wat moet het ontzettend moeilijk voor jullie zijn!

Ik kan me alleen maar bij bovenstaande aansluiten. Ik hoop echt dat jullie wens ooit nog eens vervuld zal worden

Monnie schreef:Ik kan me alleen maar bij bovenstaande aansluiten. Ik hoop echt dat jullie wens ooit nog eens vervuld zal worden

+1 het is jullie zo gegund!

Ik weet een gedeelte hoe je voel op dit moment. Ik had het je zo erg gegund en nog steeds hoop ik voor jullie dat er een wonder gebeurd. We hebben ook af en toe een PB naar elkaar gestuurd en je mag me altijd een PB sturen. Ik wil je een hele dikke geven.

Groetjes

Puggle schreef:Een voor jullie! Wat moet het ontzettend moeilijk voor jullie zijn!

+1,

Lejow schreef:

Monnie schreef:Ik kan me alleen maar bij bovenstaande aansluiten. Ik hoop echt dat jullie wens ooit nog eens vervuld zal worden

+1 het is jullie zo gegund!

+1, heel veel sterkte en ik hoop dat het jullie ooit nog gegund is

Ik denk inderdaad nog vaak aan je BlauwWitRood, al vraag ik er maar niet elke keer na omdat ik niet weet of je dat wel prettig vindt. Kan me voorstellen dat je nog lang niet aan het eind van het verwerkingsproces zit, voor de rest weet ik ook niet zoveel te zeggen wat iets toevoegt, behalve dat ik echt met je / jullie meeleef .

Lieverd toch, is dat 'alweer' een jaar geleden, wat vliegt de tijd voorbij al zal de tijd voor jullie misschien niet voorbij zijn gevlogen. Na jaren proberen zwanger te worden staan jullie nog steeds met lege handen, ik kan mij jullie intense verdriet niet voorstellen want dat moet ontzettend groot zijn. De juiste woorden weet ik niet goed tegen je te zeggen, niets zal jou/jullie gevoel dekken. Wel wil ik je een dikke knuffel geven weet dat ik in sommige situatie's vaak aan jullie heb gedacht.

pindaatje schreef:

Tania schreef:Ik kan me niet eens een beetje voorstellen hoe jullie je moeten voelen. Het lijkt me zo moeilijk om intens verdrietig te zijn over iets waar je zelf niks aan kunt veranderen.

+1,

+2

Ah lieverd, is dat alweer een jaar geleden?
Ik denk heel vaak aan je! En wil je even een heeeeele dikke geven. Ik heb veel bewondering voor je, je bent zo'n sterk persoon, ook hoe je met je gezondheid omgaat. Ik gun het je zoooo erg en hoop met heel mijn hart dat er een wondertje gebeurt. xxxx

Weet verder niet goed wat ik moet zeggen.

Ik sluit me bij de rest aan

Met nog een kleine aanvulling:
Alweer een jaar geleden! Ik kan het me nog herinneren als de dag van gister, maar toch lijkt het ook alweer zo lang geleden dat we het slechte nieuws hoorden dat de laatste behandeling mistlukt was. We hebben zó hard voor je geduimd en zó hard aan je gedacht, maar helaas mocht het voor jullie niet zo zijn.

We zijn begonnen op het oude forum, in het oude 'meiden die moeilijk zwanger kunnen worden topic'. We hebben gelachen, maar ook gehuild. We hebben goed nieuws met elkaar gedeeld, maar ook slecht nieuws. Ondanks dat we allemaal niet bij elkaar om de hoek wonen proberen we elkaar zoveel mogelijk te steunen en leven we met elkaar mee.

Lieve schat, je bent een hele sterke vrouw en ik heb dan ook ontzettend veel respect voor je hoe je in het leven staat.

Een heeeeeeeeeeeeeleeeeeeeeeeee dikke

ik ben vast nog de helft vergeten van wat ik wil zeggen, maar je snapt me wel