Tips hoe om te gaan met emoties na curettage

Na een erg zwaar jaar waren we zo ontzettend blij dat ik zwanger was.
3 weken geleden een mooi kloppend hartje gezien.

Afgelopen maandag bij een echo bij de verloskundige bleek dat het hartje niet meer klopte.
Dan stort je wereld even helemaal in..

Bijna 10 weken zwanger was ik maar het kindje is gestopt met leven met 8 weken en 4 dagen.
Omdat het kindje al meer dan een week niet meer leefde en er niet vanzelf een bloeding ontstond, heb ik afgelopen donderdag een curettage gehad.

Lichamelijk gaat het redelijk maar geestelijk...

Emoties schieten echt alle kanten op. Vandaag echt ook pas voor het eerst een hele dag alleen thuis. Dus ben benieuwd hoe het gaat. Maar dan de rest van de week, toch snel weer gaan werken of eerst op het gemakje de babyspulletjes opruimen en er echt de tijd voor nemen?

Wat hebben jullie gedaan?
Vind het zo lastig, en misschien juist door dit op het forum te zetten helpt het ook wel weer een beetje door er weer over te praten.

Ik heb er geen ervaring mee. Maar wil je een geven. En ik zou doen waar je jezelf prettig bij voelt.

Hier ook geen ervaring mee.

Ik denk dat je moet doen waar je je goed blij voelt, als dat nog even thuis blijven is, dan moet je dat gewoon nog even doen. Het is niet niks natuurlijk en het kost tijd om dat een plekje te geven. Sterkte!

Ik heb er geen ervaring mee, maar je merkt zelf al dat het nu niet echt goed met je gaat (logisch hoor!). Ik kan me voorstellen dat wanneer je nu verder gaat met leven, je het wegstopt en het verdriet later terug komt.
Wat is jouw behoefte? Ik denk dat je daar wat mee moet. Neem je tijd en zorg goed voor jezelf

Nog even een aanvulling: hoe klein ook, je hebt wel degelijk een kindje verloren. En dat kindje was gewenst.
Een zeepbel is uit elkaar gespat... Het is echt een afscheid.
Misschien kun je daar bij stil staan en kijken hoe jij dat afscheid vorm wilt geven. Brand een kaarsje, schrijf een brief, koop iets/zet iets neer dat voor jou symbool staat voor dit kindje... Er is zoveel mogelijk!

Veel sterkte

ik denk inderdaad net wat zininzon zegt, doe waar jij behoefte aan hebt.
je hebt je kindje verloren en dan mag je rouwen, daarvoor hoef je je echt niet te schamen!

Dank je dames voor jullie reactie, voelt goed om te lezen..
Het voelt inderdaad ook echt alsof er iemand die wij heel goed kende gestorven is..

Helaas heb ik hier wel ervaring mee. Met 10 weken een kloppend hartje gezien, met 13 weken niet meer.
Ik heb vooral de eerste weken als heftig ervaren, de leegte die ik toen voelde was zo naar.
Ik heb een week de tijd genomen om van alles bij te komen. Het voelde voor mij echt als een "rouw proces".
Je bent iets verloren waar je van bent gaan houden, wat zo welkom was.
Ik ben nu enkele maanden verder, het verdriet slijt maar toch denk ik er nog elke dag aan.
Neem de tijd is mijn advies, probeer het een plekje te geven en praat er veel over! Heel veel sterkte

Lieve Elmo, wat erg!

Ik heb geen ervaring met een curettage maar heb wel 2 miskramen gehad het afgelopen jaar.
Het is een hele moeilijke tijd en echt een achtbaan qua emoties. Na mijn 1e miskraam ben ik redelijk snel weer aan het werk gegaan. Maar was daar eigenlijk nog niet klaar voor toen. Heel snel was ik toen weer zwanger. Toen dat een miskraam werd ben ik wel een beetje ingestort. Ben toen ruim een week thuis geweest. Daarna wel weer aan het werk gegaan maar de eerste maanden heb ik het echt heel moeilijk gehad. Mijn collega's zeiden achteraf ook dat ik echt niet lekker in mijn vel zat en collega's waar ik veel contact mee heb ook buiten het werk om waren bang dat ik in een soort van depressie zou komen. In september had ik vakantie en toen ben ik ook de uitgerekende datum van mijn 1e miskraam overgegaan. Op een of andere manier heeft me dat rust gegeven.
De moeilijke momenten blijven maar kan nu zeggen dat het echt beter met me gaat.

Geef het de tijd, de een vind het fijn om wat langer thuis te blijven terwijl de ander juist aan het werk wil voor de afleiding. Maar ga je eigen gevoel af.

Nogmaals heel veel sterkte!

Jeetje Elmo wat ontzettend naar.
Ik weet jammer genoeg hoe je je voelt. Ok, bij mij was het misschien iets anders, er was alleen een vruchtzak en een dooier te zien, maar ook ik heb vrijdag een miskraam gehad, toch heb je het gevoel dat je wat verloren hebt, een toekomstig kindje, bij jou moet dat misschien alleen maar erger zijn.

Ik heb het er zelf ook nog verschrikkelijk moeilijk mee en weet nog niet hoe ik het een llekje moet geven, dus ik snap dat jij dat ook niet weet.

Neem lekker de tijd om het te verwerken meis, het is niet niets.

Hele dikke knuffel

Elmo, dat was schrikken bij de echo, wat ontzettend *** is dat , heel veel sterkte!

Ik heb helaas ook ervaring. Wij zijn samen nog een week na de slechte echo thuisgebleven, en ik nog 1 week langer. Wij hebben veel gepraat en veel gehuild samen. Was ook nog oud en nieuw en met het luiden van het nieuwe jaar zeiden we tegen elkaar: op naar een goed jaar! Al lagen we al snel weer in bed, want echt 'feestgevoel' wat we normaal bij oud en nieuw hadden ontbrak dit keer.

Ook zijn we samen naar het tuincentrum gegaan en hebben we wat leuks gekocht. Er even uit zijn. Al was ik qua energie nog lang niet de oude, gek genoeg deed het even wel goed.
Pas na een paar weken heb ik de testen, echoplaatjes en het eerste rompertje wat we gekregen hadden opgeruimd.
En na 4 maanden begonnen we weer over de toekomst te praten.

Geef alles de tijd en uit je emoties. Krop het niet op je mag er best wel verdrietig om zijn.
Praat er samen over want de meeste mannen praten niet maar hebben er ook verdriet over.

SarahKey schreef:

Geef alles de tijd en uit je emoties. Krop het niet op je mag er best wel verdrietig om zijn.
Praat er samen over want de meeste mannen praten niet maar hebben er ook verdriet over.

Dit is heel belangrijk.

Ikzelf heb 2x een miskraam gehad. 1x met een gewone bevalling+ spoedcurretage van de moederkoek(was 15 weken zwanger) en 1x met 8 weken is het spontaan gekomen.

Wij hebben het beide keren begraven bij mijn vader achter de steen. Dit was/is voor mij een hele goede verwerking omdat ik daar regelmatig.

Ik zou niet te snel gaan werken. Verwerk het eerst maar eens goed en rust lekker uit van wat je meegemaakt hebt.

Lieve Elmo,

Wat verschrikkelijk! Ik heb helaas hetzelfde meegemaakt, ook de eerste echo gehad met een kloppend hartje en met de 2e echo bleek het hartje niet meer te kloppen.
Ik had dan wel zelf nog de keus tussen pillen en curretage, maar heb bewust voor het laatste gekozen.

Ik heb het hiermee echt vreselijk moeilijk gehad. Kreeg gelukkig van mijn leiding gevende de steun om thuis te blijven en ben na ongeveer 2 week wel weer gaan werken voor de afleiding. Ik heb (wij hebben) ontzettend veel gehuild en gepraat samen, steeds maar weer. Met vrienden/ familie kon ik niet praten ivm de emoties, maar ik heb heel wat af gesmst/ gemaild en dat lucht op!!
Ook heb ik een boekje gemaakt voor ons kindje, daar was ik al mee begonnen toen ik zwanger was en ben daarin blijven schrijven, ook de kaartjes na de miskraam en de echo's zitten hierin.

Ik heb tot mijn spijt gemerkt dat niet iedereen hier even goed mee om kan gaan. Mensen die zeggen; ach het was nog maar een vruchtje, het stelt nog niets voor.. Ongeloofelijk, want voor ons voelde het echt als ons kindje!
Ik ben door één iemand gecondoleerd, en op dat moment dacht ik; Ja, idd, mijn kindje is overleden, fijn dat je dat zegt!!

Wij moesten ná de curretage 3 maanden wachten met verdere behandelingen en gelukkig was ik bij de eerst volgende poging weer zwanger. Daardoor was ik weer in verwachting toen de uitgerekende datum van het 1e kindje er aan kwam. Dat vond ik wel fijn. Het is nu 2,5 jaar geleden en mijn vriendin en ik hebben het er nog vaak over, hij/ zij is een onderdeel van ons leven!! 2 jaar ná de miskraam was een moeilijke dag, heb s'avonds laat nog een gedicht gemaakt en geplaatst op hyves, het kwam er op neer dat ik het ontzettend pijnlijk vond dat niemand, ech niemand meer aan ons kindje dacht!

Ik kan je weinig tips geven, jij en je partner moeten dit samen verwerken!
Praat er over, lucht je hart en doe waar jij je goed bij voelt!
Heel veel sterkte gewenst! En als je wilt praten oid, pm me!

Ooh Elmo, wat een naar nieuws! Moest toevallig van de week nog even aan je denken... Ik heb er geen ervaring mee, maar ik wil je heel veel sterkte wensen... Neem je tijd om alles een plekje te geven, het is allemaal niet niks...

Wat rot dat je dit mee hebt moeten maken!

Mijn tip: neem de tijd om het te verwerken en ga er niet zomaar aan voorbij.
Dat heb ik destijds wel gedaan (ook omdat er toen nog een heleboel andere dingen speelden, waardoor ik "geen tijd had om verdrietig te zijn.") Ik ben gewoon weer aan het werk gegaan en deed alsof er niks aan de hand was.

Toen ik uiteindelijk weer zwanger was, kreeg ik het dubbel en dwars terug. Ik heb niet kunnen genieten van die zwangerschap. Was constant bang weer een kindje kwijt te moeten raken. Uiteindelijk ben ik er tijdens mijn zwangerschap zelfs voor naar een psycholoog geweest, want ik wist me geen raad met mijn emoties.
Ik heb uiteindelijk een prachtige dochter gekregen, maar omdat ik mijn zwangerschap zo moeilijk vond, heb ik haast niet genoten van het zwanger zijn en dat vind ik nu zo jammer!

Geef het een plekje. Neem op jouw manier afscheid van je kindje en van deze zwangerschap.
Nadat ik gecurreteerd was, heeft mijn man een gedichtje geschreven voor het kindje. Dat hebben we in een doosje gedaan samen met de echofoto en het knuffeltje wat we bij de verloskundige kregen.
Dat was zijn manier van afscheid nemen en later heb ik daar ook veel aan gehad.

Veel sterkte!!

Lieve dames,

Dank je voor jullie reacties. Doet me echt goed om dit te lezen.
Pff zoals ik hier al lees en ook op internet komt het ontzettend vaak voor. Niet dat dit iets helpt voor het gevoel natuurlijk maar toch..
Net belde mijn moeder nog even en zelfs mijn huisarts. Merk dat ik het toch wel heel erg fijn vind om erover te praten..

Dank je voor de lieve

Wat fijn dat je huisarts even belde!!

Ik heb er geen ervaring mee, heb dan ook geen tips of wat dan ook. Kan me alleen maar aansluiten bij Zininzon op pagina 1. Ieder verwerkt dit op zijn eigen manier, iets is niet snel raar of vreemd. Doe waar jullie je prettig bij voelen, zodat je dit over een poosje op de juiste manier kunt afsluiten!

Grr net mijn baas aan de telefoon gehad.
Ze vraagt nog net even hoe het gaat en dan gelijk wanneer ik er weer ben.
Ik zeg deze week nog niet. Zegt ze gewoon doodleuk je moet wel weer in het ritme komen hoor. Zo thuis zitten is ook niet goed. Ben nu echt flink boos op haar, jammer genoeg is het me daarnet niet gelukt om dat te zeggen.

Heb voor nu afgesproken dat ik donderdag eventjes kom om de collega's te zien en haar even te spreken.
Als dit niet gaat, heeft ze gewoon vette pech hoor de week daarna.
Pff zit hier weer te janken. Zo lastig..

Elmo schreef:Grr net mijn baas aan de telefoon gehad.
Ze vraagt nog net even hoe het gaat en dan gelijk wanneer ik er weer ben.
Ik zeg deze week nog niet. Zegt ze gewoon doodleuk je moet wel weer in het ritme komen hoor. Zo thuis zitten is ook niet goed. Ben nu echt flink boos op haar, jammer genoeg is het me daarnet niet gelukt om dat te zeggen.

Heb voor nu afgesproken dat ik donderdag eventjes kom om de collega's te zien en haar even te spreken.
Als dit niet gaat, heeft ze gewoon vette pech hoor de week daarna.
Pff zit hier weer te janken. Zo lastig..

Jeetje meis, wat een rare reactie. En wat een verschil met mijn baas, die me deze week nog niet wil zien...

Rustig aan hoor, doe alles lekker op JOUW tempo, niet op dat van hun

Wat een baas zeg! ik denk dan meteen: zal ze zelf dan wel niet meegemaakt hebben!
Je moet zelf je grensen aan geven, kun je nog niet werken dan werk je ook nog niet.
Als je nu te snel weer doorloopt krijg je het later wel dubbel op je bordje.

Mijn leidinggevende zei zelf: jij blijft thuis! Vond toch wel fijn dat ze dat zei want ik ben iemand, ach ik ga wel... Achteraf is het ook echt verstanding geweest om even thuis te blijven.

Het gekke is dat mijn baas het zelf wel heeft meegemaakt.
Alleen was het een hele vroege miskraam en had ze er vanaf het begin niet zo'n goed gevoel bij.

Bleh zeg. EIgenlijk ben ik natuurlijk ook al een week thuis. Vorige week de echo gehad en donderdag dan de curettage.
Maar inderdaad wat jullie zeggen. Ik voel me er nu nog niet klaar voor om weer te gaan werken.
Werk als leidinggevende in de kinderopvang, zie dus de hele dag kinderen..

Fijn dat jullie leidinggevende zo fijn meedenken..
Ach ja ze zal me wel nodig hebben. Ik doe wat kan, zo niet kom ik volgende week niet.

Maar dan nog, al heb je er een slecht gevoel bij, is het toch nog steeds een enorme klap?

Meiden hier zeiden tegen mij, "heeft je gevoel toch gelijk", maar zo zat het hier ook helemaal niet. Ik was ontzettend angstig over de echo, maar had geen slecht gevoel bij de zwangerschap. Klinkt misschien dubbel, maar zo was het wel.

Ik had eigenlijk het gevoel dat mijn angst gewoon ongegrond was, ik voelde me super zwanger, waarom zou het niet goed zijn. En ach, ik was wel vaker angstig voor ziekenhuisbezoeken.

Maar goed, het ging helemaal niet over mij, maar over jouw baas. Zeker met jouw baan lijkt het me lastig om weer te beginnen. Je wordt steeds geconfronteerd met wat je, in ieder geval nu, even niet meer zal krijgen, en dat is, natuurlijk, heel erg logisch, super moeilijk.

Echt meis, nogmaals, luister naar je gevoel, ze wachten maar tot het weer goed met je gaat

Meis, wat naar dat het misgegaan is... Als jij er nog niet klaar voor bent om weer te gaan werken moet je dat ook vooral niet doen hoor! Heel veel sterkte!