Omgaan met teleurstellingen

Ik merk aan mezelf dat ik steeds slechter kan omgaan met teleurstellingen. Ik heb mijn keven best strak in handen en dat moet ook, anders wordt het 1 grote chaos, maar dat heeft als gevolg dat ik er vreselijk slecht mee kan omgaan als dingen niet gaan zoals afgesproken of gepland. Ik kan daar behoorlijk door in de put raken.

Wie herkent dit en geeft tips?

Geen tips, maar ik herken het ook wel hoor. Ik wil ook altijd de controle hebben op de dingen, en als het niet gaat zoals ik wil of heb gepland, dan kan ik ontzettend overdreven reageren.

Grappig dat je dat zegt, de controle willen hebben. Ik ben er eigenlijk pas een paar weken achter dat ik een enorme control freak ven. Wist ik echt niet! Ik wou dat ik dingen gewoon kon loslaten, accepteren dat het is zoals het is. Maar ik vind dat zo moeilijk!

Ik heb dit zelf ook, als ik iets slechter in mijn vel zit bijvoorbeeld. Dan kan ik echt heel overdreven reageren op dingen die niet doorgaan, bijvoorbeeld. Waar ik me wel op verheugd had.

Is het dan ook erger als het meerdere teleurstellingen achter elkaar zijn? En wat doe je dan om daarmee om te gaan?

Ik kan daar ook moeilijk tegen. Ik wil weten waar ik aan toe ben, en vriend is soms juist van de last minute dingen, of dingen veranderen, en dan kan ik me daar heel rot om voelen! Ik heb het inderdaad wel bij meerdere dingen, als er veel veranderd, heb ik er (nog) meer moeite mee..

Minella schreef:Ik kan daar ook moeilijk tegen. Ik wil weten waar ik aan toe ben, en vriend is soms juist van de last minute dingen, of dingen veranderen, en dan kan ik me daar heel rot om voelen! Ik heb het inderdaad wel bij meerdere dingen, als er veel veranderd, heb ik er (nog) meer moeite mee..

Dat, bijvoorbeeld. Ik ben heel afhankelijk van plannen, want ik woon alleen met 2 kinderen, heb een fulltime baan, doe een masterstudie en doe de administratie van mijn vriend zijn bedrijf. Hij is heel erg van 'we zien wel', wat dus inhoudt dat merendeel van de afspraken of vage plannen niet doorgaan. Daar heb ik echt moeite mee. Maar niet alleen bij mijn vriend, ook mijn ex, mijn werk, etc... Alsof het allemaal maar ok is om afspraken met mij af te zeggen. Alsof ik het toch wel goed vind en toch wel weer flexibel ben. Ik kan er steeds slechter tegen. Misschien dat de druk van de afgelopen 2 jaar me nu eindelijk gaat slopen, ik weet niet wat het is...

RYW schreef:Is het dan ook erger als het meerdere teleurstellingen achter elkaar zijn? En wat doe je dan om daarmee om te gaan?

Er is bij mij een aanloop en dan een uitbarsting. Meestal met veel woede en huilen en daarna helemaal 'numb' zijn. Dan zie ik in dat ik overdreven heb gereageerd maar dan weet ik ook waaróm, omdat alles me teveel werd ofzo.

RYW schreef:

Minella schreef:Ik kan daar ook moeilijk tegen. Ik wil weten waar ik aan toe ben, en vriend is soms juist van de last minute dingen, of dingen veranderen, en dan kan ik me daar heel rot om voelen! Ik heb het inderdaad wel bij meerdere dingen, als er veel veranderd, heb ik er (nog) meer moeite mee..

Dat, bijvoorbeeld. Ik ben heel afhankelijk van plannen, want ik woon alleen met 2 kinderen, heb een fulltime baan, doe een masterstudie en doe de administratie van mijn vriend zijn bedrijf. Hij is heel erg van 'we zien wel', wat dus inhoudt dat merendeel van de afspraken of vage plannen niet doorgaan. Daar heb ik echt moeite mee. Maar niet alleen bij mijn vriend, ook mijn ex, mijn werk, etc... Alsof het allemaal maar ok is om afspraken met mij af te zeggen. Alsof ik het toch wel goed vind en toch wel weer flexibel ben. Ik kan er steeds slechter tegen. Misschien dat de druk van de afgelopen 2 jaar me nu eindelijk gaat slopen, ik weet niet wat het is...

Dat gevoel heb ik ook een beetje. Ik moet maar flexibel zijn op zo'n moment, terwijl ik dat soms best moeilijk vind. Nu probeer ik toch wel voor mezelf te kiezen, dat als ik het niet trek, en dat het ineens veel drukker word, terwijl we rust hadden gepland, bv, dat ik me daar ook aan hou. Sowieso moet je wel aan jezelf blijven denken! Flexibel is prima, maar het moet niet ten koste van jou gaan!!!

Daar heb je gelijk in. Alleen, mijn leven draait allang niet meer om mij. Ik moet rekening houden met de wereld. Mijn ex heeft het moeilijk met zijn familie en met geld, en daar moet ik maar rekening mee houden. Mijn vriend wil niet plannen omdat zijn ex 14 jaar lang zijn leven bepaalde en hij wil het nu nemen zoals het komt. Ook moet ik met hem rekening houden want zijn zoon wordt geopereerd vandaag, het ventje heeft al 17x in het ziekenhuis gelegen. Met mijn werk en mijn studenten moet ik rekening houden, want het betaalt de hypotheek. Met mijn kinderen moet ik het meeste rekening houden want ik ben hun moeder.

Maar wat als ik zelf die buffer niet meer heb? Wat als ik ook de alimentatie nodig heb van mijn ex? Wat als ik ziek ben en bewegen doet pijn, en ik sta er alleen voor met de kinderen? Wat als ik zorgen heb om mijn stiefzoontje, en verdriet dat ik er niet eens geen kan, omdat zijn moeder heeft gezegd dat ik niet welkom ben in het leven van mijn stiefzoon? Wat als ik me al 2 jaar over de kop werk om alles draaiende te houden? Wat als ik het even nodig heb dat iemand je helpt met de kinderen, omdat ik pijn heb en al nachten niet slaap, maar iedereen rust zelf liever uit?

Ik kan dit gewoon niet meer. Ik kan niet iedereen meer zielig vinden en mezelf over de kop werken om te helpen. Ik heb dan nodig dat mensen hun afspraken met mij ook nakomen, dat ze mij niet opzij schuiven als het niet uitkomt. Ik moet ergens op kunnen bouwen met wat ik op mijn schouders draag, maar in plaats daarvan krijg ik loze beloften en teleurstellingen die zich opstapelen.

Jeetje RYW, het lijkt wel of jouw leven alleen uit plannen en structuur bestaat (kan ook niet anders, natuurlijk!). Maar het lijkt me dat je dan heel weinig tijd hebt voor jezelf. Hoe doe je dat met het huishouden enzo? Want je werkt fulltime, studeert ook nog en hebt twee kindjes, hoe doe je dat in godsnaam allemaal?

Oh en ik wil je natuurlijk een dikke knuffel geven om het gedoe van je stiefzoon, het lijkt me ongelofelijk machteloos om toe te moeten kijken hoe jouw vriend en zijn zoontje het zwaar hebben en jij niks mag doen. Waarom mag je hem niet zien eigenlijk?

Dank je Storm, dat is lief van je.

Ik heb gelukkig hulp in de huishouding, ze komt de ene week twee keer en de andere week een keer, voor de grotere klusjes. Verder hou ik het zelf bij, meestal gelijk als ik thuiskom, anders doe ik het niet meer. Verder ga ik om een uur of zeven de deur uit, ben om half zes à zes uur thuis, dan ruim ik op, kook ik voor de jongens, breng ik ze naar bed en als ze slapen ga ik studeren. Twee avonden in de week helpt mijn moeder of mijn vriend met de jongens, dan ga ik naar college.

De reden dat ik mijn stiefzoon niet mag zien is omdat mijn vriend zijn ex heel veel moeite met mij heeft. Niet met mij persoonlijk, want we hebben elkaar nog nooit ontmoet, maar omdat zij nooit gewild heeft dat hun relatie uit ging, en ze wil hem nog steeds terug. Ik sta dat in de weg in haar ogen, dus ik mag het mannetje niet zien. Daar komt bij dat hij 2 jaar heeft moeten procederen voor hij zijn zoon mocht erkennen, het ventje is 2,5 en ligt nu voor de 17e keer in het ziekenhuis, waarvan 16x met onbekende oorzaken. En mijn vriend is kortgeleden onterecht ontslagen en daar loopt ook een rechtzaak over. We kunnen bijna een abonnement nemen op de advocaat. Mijn ex betaalt namelijk ook al geen alimentatie meer voor de kinderen.

Ik trek het gewoon even allemaal niet meer, denk ik. Misschien ben ik niet zo sterk als ik dacht..

Pff, dit is wel herkenbaar hoor. En vooral in de liefde. Ik klamp teveel aan dingen en als het anders loopt dan kan ik daar ontzettend van balen.

Minella schreef:Ik kan daar ook moeilijk tegen. Ik wil weten waar ik aan toe ben, en vriend is soms juist van de last minute dingen, of dingen veranderen, en dan kan ik me daar heel rot om voelen! Ik heb het inderdaad wel bij meerdere dingen, als er veel veranderd, heb ik er (nog) meer moeite mee..

+1

RYW, lieverd, het is té veel tegelijk. Je zal best flexibel zijn in het dagelijkse leven, maar er is nu te veel waardoor je júíst die planning nodig hebt (en vooral dat niemand ervan afwijkt). Ik denk niet dat er een kant-en-klare oplossing of gouden tip voor is.

Je komt op mij altijd over als een ongelooflijk sterke, daadkrachtige vrouw. Dat je je nu even niet zo voelt en/of kan gedragen doet daar niets aan af! Ik kan me heel goed voorstellen dat het je nu even te veel wordt en hoop dat je (van jezelf en anderen) de ruimte krijgt om pas op de plaats te maken. Het is niet niks allemaal! Ik gun het je ontzettend dat je snel wat meer rust in je hoofd krijgt want volgens mij ben jij echt een topwijf!

Ik weet het. Het is ook teveel. Maar ik kan er niet in minderen. Ik kan niet minder werken, de rekeningen moeten betaald worden. Ik kan niet stoppen met mijn vriend steunen, hij trekt het niet zonder mij. Ik moet er voor mijn jongens zijn. En de studie is het enige dat ik echt voor mezelf doe, ik ben al zo dichtbij..

Maar dit gaat zo ook niet verder, dat klopt. Ik heb mijn planning echt nodig, anders word ik inderdaad knettergek.

Wat lief van je, Merai. Dank je wel, dat doet me heel veel.

RYW, je omschrijft het gevoel dat er van alle kanten aan je getrokken wordt, dat er van alles moet en dat je geen buffer meer hebt. Ik denk dat als je zo doorgaat dat je binnenkort overspannen thuis zit. Je hebt nu misschien het gevoel dat het op geen enkel vlak minder kan, maar dat kan echt wel. Stop tijdelijk met je studie, neem wat ouderschapsverlof op, al is het maar een paar uurtjes per week, maar creeer ergens ruimte voor jezelf. Ik weet hoe rot dit voelt en daarom waarschuw ik je ook hiervoor, sterkte .

Jee RYW, je loopt jezelf inderdaad erg over de kop nu. Is het geen optie om het even wat rustiger aan te doen met de studie? Of inderdaad, ouderschapsverlof?

Het is echt enorm moeilijk. Op mijn werk omdat we aan het reorganiseren zijn, en ook al heb ik een vaste baan, ik wil me onmisbaar blijven maken zodat ik niet overgeplaatst word naar de andere kant van het land. Als ik ouderschapsverlof opneem werk ik parttime en ben ik makkelijker elders in te zetten omdat ik dan als parttimer makkelijker ergens tussen geschoven word. Daarbij heeft net 1 van de grote bazen mijn scriptie ontdekt en heeft het komende jaar enorm interessante plannen met me. Dat zou een hernieuwde uitdaging zijn, een nieuwe impuls...

Mijn studie kan vertraagd worden maar niet veel meer ivm de kabinetsplannen. Daarbij is dit het enige dat ik echt nog voor mezelf doe...

Maar ik realiseer me heel goed dat mijn gezin boven alles gaat, en dat ik overspannen ook niet kan werken of studeren. Ik moet iets veranderen, maar eerst overzicht krijgen, denk ik. Pfff...

Kun je dan zomaar zonder enig overleg worden overgeplaatst naar de andere kant van het land? Je hebt hier toch gewoon een leven met je gezin? Of denk ik nu weer heel erg naïef?

Helaas is de reorganisatie dusdanig serieus dat het echt gaat om arbeidsplaatsen uit het hele land, vacatures moeten intern worden opgelost, dus theoretisch gezien zou ik bij wijze van spreken vanuit het zuiden naar Friesland kunnen worden gestuurd. Er is een herplaatsingspool voor de mensen die als boventallig worden aangemerkt, en die pool is landelijk.

Ik denk dat je (geestelijke) gezondheid echt boven alles gaat. Als je overspannen thuis zou komen te zitten, heb je ook geen mooie baan meer, ga je niet afstuderen en ben je er niet meer voor je gezin. Dan verlies je alles, terwijl je nu met een kleinere opoffering dat misschien allemaal kunt voorkomen. Het lijkt nu misschien heel belangrijk om jezelf onmisbaar te maken, maar zoals het klinkt heb je goede werkervaring opgedaan en ben je hoogopgeleid. Mocht je benadeeld worden in de reorganisatie, vind je wel ergens anders werk. En anders neem je toch gewoon tijdelijk ouderschapsverlof op? Zodra het in je nadeel dreigt uit te pakken, kun je het alsnog opzeggen, dan heb je nu tenminste wat rust.

Als je ouderschapsverlof opneemt ben je natuurlijk officieel ook geen parttimer.