omgaan met peuterangsten

Onze oudste van 2.5 is bang voor heel veel dingen. Bang voor vliegtuigen, bang voor de konijnen, bang voor monsters en slangen, maar ook bang voor nieuwe situaties en vreemde mensen/kinderen.

Hoe kunnen we omgaan met al haar angsten, waarin we haar wel serieus nemen, maar de angsten niet aanwakkeren?

Ik vind dat ook lastig. R is ook voor echt zoveel dingen ' bang' onze kleine held op sokken.

Ik lees even mee voor eventuele tips.

Ben heel benieuwd naar de reacties die komen.

Zelf blijf ik altijd erg kalm en in mijn normale doen als ze angstig is. Ik besteed er ook niet teveel aandacht aan dat ze niet bang hoeft te zijn, want dat vestigt haar aandacht dan extra op hetgene waar ze bang voor is dus dat helpt niet.

Ik lees ook mee.

Louise begint ook angsten te krijgen zoals bang voor het donker.

Lees ook even mee
Wij zeggen altijd dat hij niet bang hoef te zijn, maar helpt niet echt.

Vragen waarom ze bang is en haar angsten weerleggen? Bijv. Waarom ben je bang voor het konijn? Y; Omdat het konijn kan bijten/krabben/springen/whatever Jij; Een konijn vind je lief als je hem een stukje wortel/sla/komkommer geeft, zullen we dat samen is proberen? Of haar eerst het konijn op zijn kontje laten aaien, een kontje zit immers heel ver van zijn tanden af. En zo haar zelfvertrouwen laten groeien. Zo zou ik het aanpakken. Je neemt haar angst serieus maar laat ook zien dat er niks is om bang voor te zijn. En wil ze niet dan wil ze niet, alleen naar het konijn kijken is ook prima.

Volgens mij blijft dat lastig. Het serieus nemen is wel belangrijk. Maar ja.. bij sommige kinderen werkt dat volgens mij weer juist averechts! ik zou in situaties die zich daarvoor lenen je kind afleiden door over iets anders te praten. Als het gaat om een monster of slang onder het bed gaat in de nacht zou ik doen alsof ik de monsters en slangen weg jaag en evt. het licht aan doen en samen onder het bed gaan kijken. Verder geen tips eigenlijk.

Slakje; voor Louise zou ik een klein nachtlampje gebruiken, zo eentje die direct in het stopcontact zit. Als dat op haar kamertje kan.

Rejoy als je in een nieuwe situatie komt waar vreemde mensen of kinderen zijn en je weet het vantevoren, helpt het dan als je er vantevoren al over praat? In de zin van, we gaan straks gezellig samen naar de speeltuin, daar kun je lekker met andere kindjes spelen oid.

Ayla schreef:Vragen waarom ze bang is en haar angsten weerleggen? Bijv. Waarom ben je bang voor het konijn? Y; Omdat het konijn kan bijten/krabben/springen/whatever Jij; Een konijn vind je lief als je hem een stukje wortel/sla/komkommer geeft, zullen we dat samen is proberen? Of haar eerst het konijn op zijn kontje laten aaien, een kontje zit immers heel ver van zijn tanden af. En zo haar zelfvertrouwen laten groeien. Zo zou ik het aanpakken. Je neemt haar angst serieus maar laat ook zien dat er niks is om bang voor te zijn. En wil ze niet dan wil ze niet, alleen naar het konijn kijken is ook prima.

Dit vind ik een goede tip. Gedoseerd en samen de angst aangaan!!

Laatst begon ze over dat ze een monster buiten zag, dus toen heb ik gevraagd of ze een knuffelmonster zag, of een kusjesmonster en op die manier was ze af te leiden, maar vanavond wilde ze heel graag met mijn man naar buiten een stukje fietsen, maar toen ze strepen van de vliegtuigen in de lucht zag stopte ze haar vingers in haar oren en heeft ze lopen gillen dat ze bang was tot ze weer binnen was.

Ayla: ze is 2.5, ze is nog niet in staat om te antwoorden op een waarom-vraag. En heel vaak weet ik wel waarom ze bang is. Ze is bang voor vliegtuigen vanwege het geluid, bang voor de konijnen omdat die voor haar onberekendbaar zijn, voor nieuwe situaties is ze bang omdat het niet bekend is en ze niet weet wat ze ervan moet verwachten, voor vreemde mensen is ze bang, omdat ze heel verlegen is.
Ik probeer haar zoveel mogelijk te vertellen over nieuwe situaties en nieuwe mensen. Laatst ben ik op kraamvisite geweest bij een collega met ook oudere kindjes. Heeft ze dan helemaal zin in, uitgebreid verteld over de andere kindjes, het huis, mijn collega, hoe lang we er blijven, dat ze een cadeautje mag geven en dat we naar de baby gaan kijken, maar klapt op het moment dat we er zijn volledig dicht. Blijft als een angstig haasje tegen me aan zitten, half uur voordat we weg gingen durfde ze een puzzel te maken naast me op de bank.

Ayla schreef:Slakje; voor Louise zou ik een klein nachtlampje gebruiken, zo eentje die direct in het stopcontact zit. Als dat op haar kamertje kan.

Rejoy als je in een nieuwe situatie komt waar vreemde mensen of kinderen zijn en je weet het vantevoren, helpt het dan als je er vantevoren al over praat? In de zin van, we gaan straks gezellig samen naar de speeltuin, daar kun je lekker met andere kindjes spelen oid.

Het is niet perse met het slapengaan, maar eerder als ze al wakker is, en we gaan bijvoorbeeld papa wakker maken, dan kruipt ze helemaal tegen mij aan tot het lampje aan is, of als we naar buiten gaan als het donker is, laat ze je ook niet los.

We zijn trouwens zondag gaan zwemmen, was ook alweer een half jaar geleden, en Louise plakte het eerste halfuur ook tegen ons aan en keek een beetje de kat uit de boom. We hebben haar rustig laten kijken en aan het water laten wennen en uiteindelijk werd ze boos toen we weg gingen, haha.

R heeft het trouwens niet in sociale situaties, hij is een kleine Jochem Meijer in spe. Hij kan met alle kindjes fijn spelen, kletst met iedereen.

Hier is de waarom vraag helaas vaak ook nog niet te beantwoorden. Gelukkig is ze niet voor heel veel dingen bang op het moment, dat scheelt. Maar als ze wel bang is, probeer ik in elk geval te laten merken dat ik merk dat ze bang is en waarvoor. Dan probeer ik zelf redenen te bedenken waarom ze er bang voor kan zijn, en probeer te laten zien dat ze gerust kan zijn en waarom. Zo is ze bang van het geluid van een boor, en hebben we helaas net nieuwe buren die flink aan het klussen zijn.. Na een aantal keer uitleggen dat het inderdaad een heel naar hard geluid is, maar wel laten zien dat het niet in ons huis is, vindt ze het al nauwelijks eng meer. En ik blijf zelf gewoon normaal doen, zodat ze ziet dat ik er niet bang van ben. Helaas werkt deze aanpak vast niet voor alle angsten.

Zo zijn er hier gelukkig nog geen dingen als monsters in het spel, dat lijkt me moeilijker op te lossen.

Hier jagen we de monsters altijd weg als het "niet lieve" monsters zijn! dat werkt hier tot nu toe prima.
Verder is ie bang in het donker en s'nachts staat dan ook altijd een nachtlampje aan waardoor hij zich wat veiliger voelt.
Volgens mij is hij verder nergens echt bang van, maar ik denk dat het ook per kind verschilt, de manier van aanpak, de een heeft mee baat ergens bij dan een ander.
Mijn zoontje is snel op zijn gemak gesteld en ik kan zijn angst gelukkig vrij snel wegnemen.

Soms als D een monster ziet en ze zegt dat ze bangmakerij vertel ik haar dat monsters niet echt zijn en dat ze niks doen. Voor D is dit genoeg.

Y kennende zou zij denk ik geen genoegen nemen met z'n antwoord.
Soms zou ik Y ff flink willen knuffelen, ik vind het echt sneu voor d'r.

Als het om monsters of spoken gaan dan zeg ik altijd dat die niet bestaan. daar hoef je niet bang voor te zijn, ze staan alleen in boekjes.
Én verder dan een lichte angst voor spinnen gaat het hier nog niet. Dus als we die vinden bestuderen we die, én zeg ik (met mijn angst voor spinnen) dat ze niks doen, én dus niet eng zijn.

Hier hebben we er een die bang is voor de groene leeuw op zn kamer Ik heb hem geleerd tegen de leeuw te zeggendat hij weg moet gaan omdat T. wil slapen. Hoor ik vervolgens door de babyfoon: groene leeuw ga weg, T.ygo wil slapen, roze leeuw....en zo een heel rijtje gekleurde leeuwen die weggestuurd werden.
Ook lijkt hij bang voor onweer, als we wandelen zegt hij steeds, snel naar huis, onweer! Hoe hij hier nu op komt? Er was laatst wel iets bij sesamstraat over onweer. En de leeuw komt van de teletubbies.

Ik vraag N. of het om lieve monsters gaat of gemene monsters. Gemene monsters jagen we samen weg, lieve monsters mogen blijven of vragen we netjes de andere monsters weg te jagen.

Rejoy; ik weet inderdaad ook nog wel hoe ons nichtje was op die leeftijd, die is net 3 geworden. Ik wist niet dat ze op die leeftijd nog geen waarom-vraag kunnen beantwoorden. Elena is ook pas 17 maanden dus ik heb er ook nog geen ervaring mee hoe ik het zou oplossen, die vraag zal ik ook nog wel voor komen te staan.

Met N. kan ik overigens wel goed praten over dit soort dingen. Ze kan me meestal wel vertellen waarom ze iets vindt als ik dat vraag. Meestal bedenken we samen een oplossing.