Wel/niet 2e kindje

Ik weet het even allemaal niet meer. Ik twijfel al een aantal weken over een tweede. Mijn man iets minder want die maakt het eigenlijk niet uit. Aan de ene kant lijkt het me weer geweldig om weer een klein babytje in m'n buik te voelen en er daarna voor te zorgen maar aan de andere kant.. Zal het kindje dan ook weer gezond zijn, zal het kindje geen huilbaby worden, misschien krijg ik wel een tweeling, kan ik een tweede kind wel aan, hoe zal mijn zwangerschap verlopen (bij S. had ik ontzettend last van m'n bekken en zat met 23 weken in de ziektewet), hoe ga ik het allemaal regelen met de oppas en kan ik die gebroken nachten wel weer aan? Ik word echt helemaal gek van mezelf ! De twijfels bah ! We moeten ook nog verhuizen (ons huis staan nu te koop en hebben geen slaapkamer over) en als we er voor gaan wil ik wel dat S. wat ouder is. Zo'n 2 / 2,5 jaar

Ik weet niet zo goed wat ik met dit topic moet maar ik heb echt het idee dat ik hier over 1,5 nog steeds mee rondloop en dat ik vast blijf zitten met deze twijfels en er gewoon niet uitkom. Twijfelde jullie ook zo erg over een tweede of zijn jullie er gewoon voor gegaan? Aan de ene kant zie ik me echt later met 2 kindjes zitten maar aan de andere kant past 1 kindje ook wel weer bij me. Grrr die twijfel ook..

Bij twijfel niet doen zeggen ze toch.

Ja ik heb ook best wel getwijfeld, niet perse of ik een tweede wilde maar meer van zal het allemaal wel weer goed gaan en hoe verloopt de zwangerschap enzv.
Maar je weet nooit hoe het gaat lopen en wij wouden toch graag een 2de. We zijn er wel pas voor gegaan toen we er beide weer klaar voor waren en de twijfels weg waren.
Ik denk dat die twijfels niet vreemd zijn hoor! Maar ik zou me er nu nog niet druk over maken want je wil voorlopig nog niet voor een 2de gaan, geniet nu eerst maar lekker van je mannetje!

Mamsie schreef:Bij twijfel niet doen zeggen ze toch.

Ze zeggen ook: 'Je kunt beter spijt hebben van iets dat je hebt gedaan, in plaats van spijt hebben omdat je het NIET hebt gedaan....'

Maar ik zou gewoon eerst wachten tot het met je huis voor elkaar is!

Ik zou een deel van je verhaal zo zelf geschreven kunnen hebben Razz.
Ik twijfel ook enorm over stel dat zus, stel dat zo. Ons ventje is enorm makkelijk, stel dat een tweede een huilbaby is, of ik krijg een moeilijke zwangerschap (bij mijn zoontje heb ik 0,0 kwaaltjes gehad). En ook denk ik dan stel dat het dan een tweeling zou worden....ik heb namelijk altijd het gevoel dat ik een tweeling zou krijgen.
Ook vond ik de eerste maanden helemaal niet zo leuk, ik vind dat kleine heel lief maar ook erg zwaar.

Een vriendin van mij gaf als tip om alle twijfels eens op te schrijven, zo kun je het misschien makkelijker relativeren.
Wachten totdat de twijfels hier weg zijn zal niet gaan, dat piekeren zal ik altijd doen denk ik.

Ik denk dat vrijwel iedere moeder (en veel vaders) hier wel over na denken.

Wij willen heel graag een groot gezin met het liefst 6 kinderen, maar het idee dat een volgend kindje misschien wel niet gezond is en ons hele gezinsleven op kop gooit, dat benauwd mij weleens. En dan vraag ik mij af of we niet blij en gezegend moeten zijn met 2 (tot nu toe) gezonde kinderen.
En de kans op nog een tweeling houdt ons ook tegen om nu nog niet aan de kriebels toe te geven. Daarnaast was mijn zwangerschap ook alles behalve leuk en loodzwaar, ook voor mijn man omdat alles bovenop zijn 50 urige werkweek ook nog in zijn schoot geworpen werd. Zo´n zwangerschap zie ik niet zitten met 2 kinderen de hele dag thuis.

Voor ons zijn dit iig redenen om te wachten tot deze twee eigenwijsjes naar school gaan.

Darius schreef:

Mamsie schreef:Bij twijfel niet doen zeggen ze toch.

Ze zeggen ook: 'Je kunt beter spijt hebben van iets dat je hebt gedaan, in plaats van spijt hebben omdat je het NIET hebt gedaan....'

Maar ik zou gewoon eerst wachten tot het met je huis voor elkaar is!

Maar spijt van een kindje is natuurlijk niet eerlijk tegenover het kindje. In dit geval kun je mijn inziens beter spijt hebben dat je het niet hebt gedaan, dan dat je kindje achteraf toch niet zo gewenst blijkt.

Nois schreef:

Darius schreef:

Mamsie schreef:Bij twijfel niet doen zeggen ze toch.

Ze zeggen ook: 'Je kunt beter spijt hebben van iets dat je hebt gedaan, in plaats van spijt hebben omdat je het NIET hebt gedaan....'

Maar ik zou gewoon eerst wachten tot het met je huis voor elkaar is!

Maar spijt van een kindje is natuurlijk niet eerlijk tegenover het kindje. In dit geval kun je mijn inziens beter spijt hebben dat je het niet hebt gedaan, dan dat je kindje achteraf toch niet zo gewenst blijkt.

Idd al had ik eigenlijk moeten zeggen bij twijfel nog niet doen. Dat bedoelde ik meer.

Je zegt dat je man het niet uitmaakt. Dat vind ik nogal een rare houding bij een beslissing als deze. Hij heeft daar toch wel een mening over? Zijn mening zou jullie kunnen helpen bij deze beslissing. Wat zijn voor hem de voor- en nadelen?

Zelf zie ik dat je vooral naar de zwangerschap en eerste tijd kijkt. Als je verder in de toekomst kijkt, hoe zie je het dan? Als de kinderen 10 zijn, of 25?

Bij twijfel (nog) niet doen, inderdaad. Het is ook niet zo dat je de keus nu, onder druk moet maken binnen een bepaalde tijd. Misschien moet je de twijfels er gewoon nog wat langer laten zijn. Misschien wen je aan het idee, misschien komt er een ander antwoord. En, zoals ik al zei, betrek de mening van je man er meer bij.
Daarnaast zijn de twijfels die je benoemt wel zo'n beetje de standaard twijfels die men heeft bij het maken van deze keus. Ook bij een eerste, derde of vierde kind, toch?

Hier niet die twijfels voordat we voor de 2e en 3e gingen. Maar die punten kwamen wel boven dat ik zwanger was. Denk inderdaad dat die twijfels bij de meeste wel spelen.
Uit ervaring weet ik wel dat je bekken bij een volgende zwangerschap erger kan worden. Dat vond ik echt even door bijten beide keren.

Nou niet uitmaakt klinkt misschien een beetje simpel maar hij vind 1 kindje prima maar 2 ook. Moeilijk uit te leggen maar hij is al blij met onze gezonde zoon zeg maar. Als er nog een kindje zou komen zo hij dat super vinden maar als het bij 1 kindje zou blijven ook

@ Nois een kindje zal hier nooit ongewenst zijn, als het er eenmaal zou zijn zou het alle liefde een aandacht krijgen. Alleen we hebben nu gewoon een keuze. Gaan we er wel of niet voor..

@ Printje, dat opschrijven is misschien wel een goed idee. Lastig he al die twijfels

Had je bij die 1e die twijfels ook?

Nee totaal niet eigenlijk..

Mag ik (uit belangstelling) vragen waarom je die twijfels bij de eerste niet had? Was je kinderwens toen groter?
In je eerste post geef je aan dat je bang bent over anderhalf jaar nog te twijfelen, dus moet je dan nu een keuze maken? Anderhalf jaar klinkt misschien heel kort, maar er kan een hoop veranderen in anderhalf jaar tijd natuurlijk, misschien wordt je wens wel groter of juist niet...
Ik kan me voorstellen dat het je man niet uitmaakt (het maakt de mijne ook niet uit) maar hij kan natuurlijk wel een mening hebben over jouw twijfels. Heeft hij die ook, heeft hij andere voors en tegens en ziet hij jullie op vakantie met zn 3en in een restaurant of met zn vieren bv?

Worst case; je zwangerschap is vreselijk, je krijgt een huilbaby en je trekt de gebroken nachten niet, wat dan? Deze dingen zijn tijdelijk, heb je het er voor over en heb je een netwerk waarop je terug kunt vallen? Dat lijkt me belangrijker dan 'bang' zijn voor een huilbaby.

Ik wil je geen keuze opdringen ofzo.
Maar zelf ben ik enigskind en dat valt ook niet altijd mee.
Merk het vooral nu mijn ouders ook ouder worden, als ze ziek worden of wat dan ook dan zal het grotendeels op mij aankomen. Ook heb ik het soms best gemist om een broertje/zusje te hebben om mee te spelen.

SleepingBeauty schreef:Ik wil je geen keuze opdringen ofzo.
Maar zelf ben ik enigskind en dat valt ook niet altijd mee.
Merk het vooral nu mijn ouders ook ouder worden, als ze ziek worden of wat dan ook dan zal het grotendeels op mij aankomen. Ook heb ik het soms best gemist om een broertje/zusje te hebben om mee te spelen.

Ik ben ook enig kind en ik vond/vind het helemaal niet erg. Persoonlijk zou ik daar mijn keuze dan ook niet vanaf laten hangen. Sommige kinderen zullen het vervelend vinden, andere niet. En dat geldt net zo goed voor kinderen die wel een broertje of zusje hebben. Sommige hebben het gezellig met mekaar en andere spreken mekaar nooit omdat ze altijd ruzie hebben.

SleepingBeauty schreef:Ik wil je geen keuze opdringen ofzo.
Maar zelf ben ik enigskind en dat valt ook niet altijd mee.
Merk het vooral nu mijn ouders ook ouder worden, als ze ziek worden of wat dan ook dan zal het grotendeels op mij aankomen. Ook heb ik het soms best gemist om een broertje/zusje te hebben om mee te spelen.

Ah ja dat heb ik ook. Ik ben enig kind, heb het vroeger niet echt gemist, maar vooral nu ik volwassen ben vind ik het heel jammer dat ik 'maar' in mijn eentje ben. Geen broer of zus heb die dezelfde opvoeding hebben gehad, en ik inderdaad later alle zorg van mijn ouders in mijn eentje op me moet nemen. Heb ook geen neeftjes of nichtjes. Misschien ook goed om mee te nemen in je keuze

Smittn' schreef:

SleepingBeauty schreef:Ik wil je geen keuze opdringen ofzo.
Maar zelf ben ik enigskind en dat valt ook niet altijd mee.
Merk het vooral nu mijn ouders ook ouder worden, als ze ziek worden of wat dan ook dan zal het grotendeels op mij aankomen. Ook heb ik het soms best gemist om een broertje/zusje te hebben om mee te spelen.

Ah ja dat heb ik ook. Ik ben enig kind, heb het vroeger niet echt gemist, maar vooral nu ik volwassen ben vind ik het heel jammer dat ik 'maar' in mijn eentje ben. Geen broer of zus heb die dezelfde opvoeding hebben gehad, en ik inderdaad later alle zorg van mijn ouders in mijn eentje op me moet nemen. Heb ook geen neeftjes of nichtjes. Misschien ook goed om mee te nemen in je keuze

Ik sprak laatst ook met iemand die enig kind was en haar ouders zijn beide overleden door een ongeluk. Zij kon dit met niemand delen en ik vond het zo ontzettend vreselijk om haar verhaal te horen. (Met delen bedoel ik meer het verdriet en gemis, natuurlijk zullen er meer mensen zijn die haar ouders missen, maar met een broer of zus sta je er samen voor.) Zij was ook het aanwijspunt voor de begrafenis en al die drama er omheen.

Voor mij zou dit zeker een reden zijn om mee te nemen. (als ik zou twijfelen tussen 1 of 2 kinderen).

Volgens mij is Razz zelf ook enigkind.

Ik zou bij twijfel nog even wachten, misschien ben je er nu nog niet klaar voor maar verdwijnen die twijfels over een tijdje.

Punk'd schreef:

Smittn' schreef:

SleepingBeauty schreef:Ik wil je geen keuze opdringen ofzo.
Maar zelf ben ik enigskind en dat valt ook niet altijd mee.
Merk het vooral nu mijn ouders ook ouder worden, als ze ziek worden of wat dan ook dan zal het grotendeels op mij aankomen. Ook heb ik het soms best gemist om een broertje/zusje te hebben om mee te spelen.

Ah ja dat heb ik ook. Ik ben enig kind, heb het vroeger niet echt gemist, maar vooral nu ik volwassen ben vind ik het heel jammer dat ik 'maar' in mijn eentje ben. Geen broer of zus heb die dezelfde opvoeding hebben gehad, en ik inderdaad later alle zorg van mijn ouders in mijn eentje op me moet nemen. Heb ook geen neeftjes of nichtjes. Misschien ook goed om mee te nemen in je keuze

Ik sprak laatst ook met iemand die enig kind was en haar ouders zijn beide overleden door een ongeluk. Zij kon dit met niemand delen en ik vond het zo ontzettend vreselijk om haar verhaal te horen. (Met delen bedoel ik meer het verdriet en gemis, natuurlijk zullen er meer mensen zijn die haar ouders missen, maar met een broer of zus sta je er samen voor.) Zij was ook het aanwijspunt voor de begrafenis en al die drama er omheen.

Voor mij zou dit zeker een reden zijn om mee te nemen. (als ik zou twijfelen tussen 1 of 2 kinderen).

Maar het hebben van een broer/zus biedt toch geen garantie dat je er later niet alleen voor zult staan? Ik werk met ouderen en in mijn werk zie ik zeer regelmatig dat clienten één van hun kinderen niet meer zien of dat er maar één kind is dat zich echt met zijn/haar ouder(s) bemoeit terwijl de rest zich er geen zorgen over lijkt te maken.
En als ik naar mijn eigen familie kijk; mijn oma leeft nog en heeft 2 zoons (waarvan mijn vader er dus 1 is). Mijn vader is erg betrokken bij mijn oma, voelt zich ook verantwoordelijk voor haar, gaat indien nodig met haar mee naar het ziekenhuis, doet klusjes voor haar, nodigt oma uit met feestdagen e.d.. Mijn oom komt denk ik zo'n 3 tot 5 keer per jaar bij mijn oma en ze hoeft hem ook echt niet om hulp te vragen want hij komt gewoon niet.

Dus ja... Natuurlijk heb je meer kans dat je er niet alleen voor komt te staan als je een broer/zus hebt, dat zou ik dan wellicht nog in mijn achterhoofd meenemen maar als een echt overtuigende reden zou ik het niet zien denk ik.

Ik ben zelf trouwens ook enig kind en heb dit nooit als vervelend ervaren, nu ook niet. Ik heb leuke schoonfamilie en een goede band met een nicht en neef van me.

Meerdere kinderen is ook geen garantie voor een goede band later, ik ken een broer en zus die elkaar niet meer zien (en zo zijn er meerdere). En het komt ook wel eens voor dat er ruzie's komen als de ouders ouder worden en meer zorg nodig hebben, dus daar zou ik mijn keuze zeker niet vanaf laten hangen.

ik heb wel momenten van twijfel gehad,maar dat had denk ik meer te maken met de timing. Want ik kon me de voor-en nadelen voorstellen van snel een tweede of juist veel later een tweede krijgen. Dus de twijfel was niet zo zeer over het tweede kindje (waar ik nu overigens zwanger van ben) maar meer wanneer. De eerste 2 jaar na de geboorte van mijn zoontje heb ik echt het gevoel gehad dat ik er nog niet klaar voor was, en had ook zoiets van 'komt over 4 jaar wel', maar langzaam bij beetje zijn de kriebels er toch ingeslopen.
Ik zou zeggen, neem de tijd ervoor. Dat je NU twijfelt wil niet zeggen dat je daarmee direct de keus maakt nooit voor een 2e te gaan, want dat kan altijd nog (tenzij het medisch gezien niet zou kunnen).Maar waarom zou je het beslissen op een moment van twijfel? Het lijkt mij veel fijner om het idee even los te laten en ervoor te gaan wanneer je je er echt goed bij voelt. Je 'hoeft' niet perse een klein leeftijdsverschil te hebben omdat iedereen dat zo heeft..je moet doen wat goed voelt.

Ik had bijna alle twijfels die jij hebt ook, maar op gegeven moment gingen de babykriebels overheersen en willen we er nu wel voor gaan.
Eerst riep ik Nee geen 2e, later ik weet het niet en nu Ja

Ik ben idd ook enigkind. Ik heb het ook nooit erg gevonden maar nu merk ik soms wel dat ik het jammer vind. Maar daar laat ik m'n keuze niet van afhangen. Het duurt idd nog 1 jaar maar ik ken mezelf en dikke kans dat ik over een jaar nog zo twijfel

De reden waarom ik nu al die twijfels heb en bij de eerste niet kan ik eigenlijk niet beantwoorden. Het is gewoon een gevoel. En ook ben ik bang dat ik het ontzettend druk krijg met twee en dat ik dan helemaal geen tijd meer heb voor mezelf en dat heb ik gewoon echt nodig.

@ Pip, leuk dat jullie er voor gaan !

Razz_ schreef:Ik ben idd ook enigkind. Ik heb het ook nooit erg gevonden maar nu merk ik soms wel dat ik het jammer vind. Maar daar laat ik m'n keuze niet van afhangen. Het duurt idd nog 1 jaar maar ik ken mezelf en dikke kans dat ik over een jaar nog zo twijfel

De reden waarom ik nu al die twijfels heb en bij de eerste niet kan ik eigenlijk niet beantwoorden. Het is gewoon een gevoel. En ook ben ik bang dat ik het ontzettend druk krijg met twee en dat ik dan helemaal geen tijd meer heb voor mezelf en dat heb ik gewoon echt nodig.

@ Pip, leuk dat jullie er voor gaan !

Maar wat is er mis met over een jaar nog twijfelen? Het geeft toch niet dat je twijfelt en ik vind het ook heel logisch, het is niet zo maar iets natuurlijk...

Misschien krijg je het heel druk met 2 kinderen, dat is natuurlijk maar voor een bepaalde tijd. Heb je dat er voor over? En wat als de oudste naar de lagere school gaat, wordt het dan minder druk? En kun je tijd voor jezelf creeeren door een deel van de zorg (een middag per week, een weekend per maand, savonds) uit te besteden aan je man/opa's/oma's/vriendinnen/ooms/tantes/oppas/buurvrouw?