Wel of niet voor een kindje gaan?

Dit is volgens mij het eerste topic dat ik in deze pijler open.
De titel beschrijft waar ik me op dit moment mee bezig houd.
Ik ben over de 30, heb mijn leven goed op de rit, heb een relatie van ruim 8 jaar en woon nu bijna 6 jaar samen. Mijn vriend en ik werken beiden fulltime en hebben alles wat ons hartje begeert.
We kunnen doen wat we willen: een 2e auto, veel reizen / reisjes in NL, Europa of verder.
Vooral van het reizen kan ik heel erg genieten. Ik beschouw het als een verrijking om te zien hoe het is buiten onze landsgrenzen, maar vooral, buiten mijn eigen referentiekader.

Ik heb altijd gezegd dat moeder worden voor mij niet hoeft. We zijn zo vrij als een vogel en kunnen als we dat willen zo op reis gaan en hoeven geen rekening te houden met kinderen.
Maar toch sluipt er de laatste tijd iets mijn gedachten binnen dat me zo nu en dan flink bezig houdt.
Tot nu toe zijn we gelukkig met hoe we ons leven invullen, en kúnnen invullen. Maar blíjf ik ook gelukkig met deze invulling? Is het niet egoïstisch dat wij ons puur en alleen richten op de bevrediging van onze (materiële) behoeften?
Zou het ouderschap niet óók een enorme verrijking voor ons zijn, maar dan op een hele andere manier? Ben ik bereid het leven dat ik nu leid op te geven voor een heel ander avontuur, namelijk dat van het ouderschap?

Het feit dat al onze vrienden de afgelopen jaren kinderen hebben gekregen, speelt mee. We zien hoe hun kinderen het middelpunt van hun leven worden, dan móet het toch wel iets heel bijzonders zijn?
Ook mijn biologische klok tikt door. Over een aantal jaren is het misschien niet meer verstandig om dan nog te 'beginnen' aan kinderen. (deze gedachte staat helemaal los van het feit of het allemaal wel lukt en ons gegund is).

Natuurlijk heb ik eigenlijk geen flauw idee wat het moederschap inhoudt, maar is dat niet een onzekerheid voor iedere vrouw die dat nog niet heeft meegemaakt? Als je er maar 100 % achter staat, dan moet het lukken, toch?

Ik ben benieuwd, de meiden die moeder zijn, heb je 'altijd' al moeder willen worden? Hoe is je besluit tot stand gekomen? Of ben ik het nou veel te theoretisch aan het beredeneren? Is het een gevoel? Een soort instinct dat zegt: ja, ik wil moeder worden?

Het feit dat ik mij dit allemaal afvraag, zegt natuurlijk dat ik er niet 100 % achter sta, en dat weet ik ook wel. Maar ik ben eigenlijk wel heel benieuwd naar jullie gedachten en ervaringen rondom dit vraagstuk.

Ja, ik heb altijd moeder willen worden. Het leek me heel bijzonder om zwanger te zijn, te mogen bevallen, borstvoeding geven. En daarnaast een kind op laten groeien die een stukje van je meedraagt vind ik heel mooi om te zien.

Een verrijking? Ik weet niet of ik dat zo zou noemen. Ik geniet met volle teugen van mijn zoon en vind het ook heel leuk om dingen met hem te doen, maar als ik jou zo lees over reisjes, dat is wel iets wat wij hebben moeten laten. Daarnaast heb ik er ook lang over gedaan om weer balans te vinden tussen werk en gezin. Toen ik de beslissing had genomen om mijn werk op een lager pitje te zetten,zat ik weer lekkerder in mijn vel.

Ik heb altijd moeder willen worden.
Zo lang als ik me kan herinneren. En ja, ik ben dolgelukkig maar kinderen hebben is niet zaligmakend.

Mijn beste vriendin heeft een beetje het leven zoals jij omschrijft al is ze pas 27.
We hebben er altijd van gedroomd om tegelijk kinderen te krijgen zodat zij ook beste vrienden/vriendinnen konden worden
Maar zij staat nu zo totaal anders in het leven. Ze is net klaar met de PABO, staat full time voor de klas, ze maken leuke reizen en kunnen gaan en staan waar ze willen. Aan alles kon ik bij haar merken dat ze nog niet "klaar" is om kinderen te krijgen. Ze wil het wel, dat staat vast, maar nu nog niet. Ze geniet volop van haar leven zoals het nu is en ik denk dat als ze nu voor kinderen zou kiezen ze het erg moeilijk zou vinden om het leven dat ze nu heeft los te laten. (deels)

Hoe denkt je vriend erover?
En wil je full time blijven werken of part time?
Wat kun je nog als er een kindje is. Zeker de eerste jaren kan je kindje op zich prima mee.
Er zijn zoveel ouders die hun kindje van jongs af aan mee op reis nemen. Alleen later ben je natuurlijk aan de vakanties gebonden.

Ik heb ook altijd al kinderen gewild, op mijn 13e was ik al aan het fantaseren hoe ik het zou doen als ik op die leeftijd moeder zou worden (sloeg helemaal nergens op, ik wist net wat zoenen was).

Kinderen vragen veel van je, maar je krijgt er ook heel veel voor terug. Ik denk alleen wel dat je er 100% achter moet staan en geen kinderen moet krijgen omdat het zo hoort volgens je gevoel, of dat je het gevoel hebt dat je wat mist. In mijn ervaring moet je er wel veel voor laten, je hebt natuurlijk hele makkelijke kindjes, maar onze dochter is een kindje dat niet goed tegen veel prikkels kan en het beste gedijt bij rust en voorspelbaarheid. Wij zijn laatst een weekendje weg geweest en ze heeft nauwelijks geslapen en was helemaal uit haar doen. Voor haar werkt het niet als we veel op pad zijn. Maargoed, je hebt ook kindjes die heel gemakkelijk daarin zijn en die je overal mee naartoe kunt nemen. Helaas weet je dat niet van tevoren.

Ik vind het niet egoistisch dat je puur en alleen richten op de bevrediging van onze (materiële) behoeften. Júist niet. Als die kinderwens er niet direct is, moet je júist niet aan kinderen beginnen, daar moet je pas bewust aan beginnen als je daar echt achter staat.

Break of day, ik riep altijd dat ik geen moeder wilde worden.. Ik denk dat als ik niet door mijn pil heen zwanger was geworden dat ik nooit voor het moederschap had gekozen..

even kort:

Ik was in juli 2005 op vakantie in Spanje, bij thuiskomt in mijn stopweek kwam er niets... niets raars want de pil en ik werken niet zo lekker samen, had dit wel vaker en volgens de dokter kon het geen kwaad.. Na 2 weken een test gedaan, ik stond vaak op met misselijkheid dus toen ging er wel iets dagen.. Ik naar de dokter - was nooit een pil vergeten, was wel ziek geweest op vakantie. Dat kon het "probleem" zijn. Mijn vriend wilde altijd al kinderen, ik ABSOLUUT niet! Ik was op dat moment 20, iedereen riep... ach meid dat komt nog wel... Ik heb nooit "moedergevoelens"gehad.. vanaf dat ik 3 was riep ik dat ik nooit moeder wilde worden, in vriendenboekjes schreven vriendinnen bij de vraag: wat wil je later worden? Moeder.. ik schreef dan verpleegster.
Ondanks dat ik nooit kinderen wilde, wilde ik ook geen abortus. ( mijn vriend al helemaal niet, die was in de 7e hemel). Tegen de 11 weken ging het mis... ik verloor het vruchtje met vruchtzakje volledig op het toilet. Ik ging ermee in een doosje naar de huisarts. Alles was compleet gelukkig. Geen curretage nodig. Ik kon dezelfde pil blijven slikken, geen probleem, het kwam vast door de ziekte in de vakantie... Ondanks het niet gepland was, was ik inmiddels wel redelijk gewend aan het idee moeder te gaan worden.. ik was aan de ene kant zo blij dat het over was... moeder zijn is niets voor mij, het heeft zo moeten zijn... ik ben me te fanatiek op mijn studie gaan richten toen.. ook om het onderliggende verdriet weg te stoppen.
2 mnd na de miskraam was ik zwanger.. geen pil vergeten, niet ziek, geen ab. Ik was boos..heel boos. Ik naar mn huisarts, die doodleuk vertelde: ik vrees toch de microgynon30 te licht voor u is mevrouw ...... Goh, echt Had je me beter 2 mnd eerder kunnen zeggen haha.. vandaar dus ook al 2 jr lang last van doorbraakbloedingen / geen bloedingen in stopweek etc. Maar goed.. en nu? Zwanger... Ik was heel verdrietig.. mijn vriend weer blij, dat botste wel. Ik was zo bang dat ik mijn leven ( vooral het reizen wat ik echt heel graag doe ) niet meer zou kunnen combineren, en hoe zit het met school, en mn huisje ? ( woonde toen in een studio in de stad - geen ruimte voor een baby). Na 7-8 weken had ik het volledig geaccepteerd en was ik ook blij met de zwangerschap. Met 11 weken vertrok mijn vriend, van de 1 op andere dag. Hij had een ander...Hij is ook met haar gaan samenwonen etc, maar dat hoorde ik pas op de dag van de geboorte van onze dochter. tussen de 11e week zwangerschap en haar geboorte heb ik hem niet gezien of gesproken. Nou ja 1x gezien op een personeelsuitje, maar daar heeft hij mij ontweken. Ik snapte niet dat een vader , die wel graag papa wilde worden, mij nu alleen liet zitten - ik wilde geen moeder worden.. nu werd ik zelfs een alleenstaande moeder waar alle druk op mij komt te staan.. dat kan ik helemaal niet aan. Ik heb een rotzwangerschap gehad, last van depressies, zo erg dat ik met 37 weken door mijn vader van het station ben weggehaald.. Ik zag het totaal niet meer zitten. ( waarvoor ik mijn vader nog steeds zo dankbaar voor ben!) Ik zag niets in het leven wat ik tegemoed ging.. dit is niet wat ik wilde..

Sinds ze er is, is mijn kijk op kinderen echt een verschil met dag en nacht.. ( al zou ik nooooooooooit op een kdv gaan werken ofzo haha.. zo leuk zijn andere kinderen dan weer niet). Ik was op slag verliefd. Wat een liefde straalt dat kleine meisje in mn armen uit.. Mijn moedergevoelens waren geboren. Inmiddels was papa ook weer aan komen waaien en toen hij zijn eigen vlees en bloed zag heeft ie zn vriendin de deur gewezen. Binnen 3 weken woonden we weer samen, met baby! Hoewel we zware tijden hebben gehad, vooral door het vertrouwen wat geschaad was, was het duidelijk dat we snel een broertje of zusje voor haar wilde. 3 mnd na haar geboorte gingen we ervoor! toen ze een half jaar was was ik zwanger van nr 2.
Inmiddels is sinds een half jaar ook nr 3 er, ooit hoop ik nog eens op een nr 4 - maar mijn gevoel is nog even weg;) Het lijkt nu wel alsof ik helemaal tevreden ben met 3.. ik heb niet meer dat gevoel van: ik wil nog een x een baby, nog een keer zwanger zijn etc.. raar want mn andere gevoel zegt wel: ik wil 4 kindjes...

Wij gaan nog gewoon op reis met de kinderen ( en ook zonder kinderen). Met de kinderen zijn het wel tripjes in Europa. Rondreis Zweden hebben we vorig jaar gedaan met de meiden. Ook hebben we al Italie, Slovenie, Oostenrijk, Duitsland, Nederland, Luxemburg, Frankrijk met het hele gezin bezocht. Ik ben vorige week met mn oudste dochter naar Londen geweest om te shoppen.
Papa en ik gaan ook geregeld nog samen op reis, hij werkt in de muziek en heeft weinig tijd thuis , als hij thuis is gaat de aandacht naar de kindjes die hun papa ook vaak moeten missen. Daarom is het wel erg fijn er samen soms tussen uit te kunnen en wij zijn beide reisfreaks. Rondreis Noorwegen hebben we 1,5 jaar terug gedaan, Stockholm zijn we pas samen geweest. We vliegen soms ergens heen voor een weekendje weg. Heerlijk even weg. Ik ben zelf met een vriend van mij vorig jaar op roadtrip naar Florida geweest en op cruise naar het caribbisch gebied. Mijn vriend zorgt dan voor de kinderen ( hij houdt niet van luxe:P nou ja, geen cruise). Ook ben ik 1,5 jaar terug een week naar Ibiza geweest met vriendinnen en vorig jaar januari naar Athene met een vriendin.
Genoeg reisjes dus:) We gaan in juni , M.yrthe zit wel op de basisschool maar is nog net 4 dan dus nog niet leerplichtig - de eerste 5 jaar van hun leven kan je dus op vakantie wanneer je wilt... we gaan dan naar Spanje met de 3 kinderen. Voor het eerst zover rijden met O. erbij. We zijn al wel naar de Katjeskelder als gezin van 5 geweest, maar dat is toch heel anders.
In november hoop ik na ons GP nog samen met mijn vriend weg te gaan.. waarheen geen idee nog.. iets waarbij we snel weer terug zijn want het is hoogseizoen in concertenland dan... Dus misschien weekendje Ijshotel ofzoiets ( wilde ik altijd al eens doen:P)

Het is nog heeeeeeeeeeeel lang en onsamenhangend geworden:P maarals je vragen hebt....pm me:) * ps.. liever niet qouten:)

Ik heb ook altijd het leven gehad dat jij beschrijft. Veel gereisd, veel uitjes, lekker uit eten etcetera. Toch ging het op een gegeven moment kriebelen om een kindje te krijgen. Het is het mooiste wat me ooit overkomen is en dat ik nu minder op reis kan vind ik ineens geen probleem meer, terwijl ik toch wel vier a vijf keer per jaar wegging. Nu mijn dochter wat ouder is (anderhalf) is het weer makkelijker om wel die dingen te ondernemen en ik vind het nog steeds leuk. Maar mijn dochter vind ik nog veel leuker .

Ik wilde altijd al moeder worden, zolang als ik me kan herinneren. Ook in mijn vroege tienerjaren al, dan vroeg ik me soms weleens af hoe het zou zijn met een klein babytje erbij. Ik was gelukkig wel zo slim om het bij dromen te houden, op je 14e moeder worden lijkt me niet echt handig..

Maar de kinderwens is altijd gebleven. Voor zover je het kan plannen leek het me dan ook geweldig om ervoor te gaan zodra ik afgestudeerd zou zijn en de situatie het verder ook toe zou laten.

Tot eind februari vorig jaar. Bijna hetzelfde verhaal als hierboven! Altijd al gedoe gehad met de pil, dan weer doorbraakbloedingen, dan geen bloeding in de stopweek, dan ineens weken ongesteld.. 1 dag flink ziek geweest in die periode, maar wel normaal de pil kunnen nemen volgens de regels. En na een paar weken voelde ik me anders, moe, misselijk en gewoon een beetje vreemd.. Mijn broertje grapte dat ik vast zwanger was, want hij zag me een keer knakworst eten en dat zou ik normaal nooit doen. Toen schrok ik, want daar had ik niet aan gedacht.

Volgende dag meteen een test gedaan en jawel hoor: zwanger! Een onzekere week daarna wist ik het zeker (bij de huisarts was de test namelijk negatief en een paar dagen later wel weer een positieve test). Ondanks dat het mijn leven op dat moment erg zou veranderen was ik er meteen blij mee. Het betekende wel dat ik zwanger was terwijl ik studeerde (vanwege extreme misselijkheid en andere klachten er een jaar tussenuit geweest), dat ik moest verhuizen (woonde in een studentenstudio) en mijn vriend was nog niet klaar voor een kindje dus die was er meteen vandoor.

Mijn ex heb ik vanaf 6 weken zwangerschap t/m 37 weken zwangerschap niet meer gezien. Daarna weer wel en hij komt elke week om ons dochtertje te zien. Ondanks dat de situatie verre van ideaal was / is heb ik geen seconde spijt gehad. Gelukkig wilde ik altijd al moeder worden en abortus wilde ik dus absoluut niet. Ik ben zo blij met die keuze, want als ik nu zie wat ik er voor terug heb gekregen!

Ik vind dat een kindje je leven ontzettend verrijkt. Ik krijg zoveel liefde van haar terug en kan al emotioneel worden als ze naar me lacht of wanneer ze moe is en lekker met haar hoofdje tegen me aanwrijft.

Mijn leven is wel veranderd, maar in positieve zin. Natuurlijk is het nu meer plannen en kan je niet zomaar de deur uit lopen wanneer je er zin in hebt. Maar het valt me alles mee, je moet rekening houden met je kindje maar dat gaat als vanzelf heb ik ervaren. Reizen met een kindje kan denk ik ook prima, al worden het misschien iets andere reizen dan voorheen. Ligt ook aan wat voor reizen je normaal maakt en hoe je kindje is. Zelf hou ik van stedentrips en dat doe ik voorlopig eventjes niet met baby, maar misschien kan het best. Het is meer dat ik het zelf niet zo handig vind en het me voor haar nu niet fijn lijkt. Maar over een paar jaar gaat het vast wel weer. En tot die tijd kan ik ook weleens een keertje zonder haar weg als dat zo uit zou komen en er zijn zoveel soorten reizen dat ik ook met mijn dochtertje op vakantie zal gaan.

Ik vind het trouwens niet gek hoor, dat jullie vooral je materiële behoeften gaan. Dat deed ik voordat ik moeder werd ook best vaak. Vond het leuk om mijn huisje leuk aan te kleden en daar veel mee bezig te zijn en leuke spulletjes te kopen, had graag veel kleding / schoenen en maakte graag een paar stedentrips per jaar. Dit is wel minder geworden, omdat ik mijn dochtertje zo geweldig vind dat ik voor andere dingen minder interesse heb. Maar ik ben nog steeds met mijn huis bezig en koop nog steeds kleding en schoenen, alleen minder vaak. Deels omdat het anders teveel kost, maar ook omdat ik er een stuk minder interesse in heb. De stedentrips komen later vast wel weer, en voorlopig vind ik het ook leuk om ander soorten vakanties mee te maken. Zo ga ik (heel burgerlijk) binnenkort weer naar Center Parcs.

Goed, ook hier een heel verhaal wat misschien een beetje vaag is. Maar als je nog vragen hebt mag je me PM-en.

Ik heb altijd al jong moeder willen worden..
Ik ben heel jong getrouwd en gelukkig hebben we onze wens om jong kinderen te krijgen kunnen vervullen.
Wij houden ook erg van uitjes en op (zon)vakantie gaan maar toen we kinderen kregen zijn we dat gewoon blijven doen en hebben ze mee genomen op vakantie.. Het is niet zo dat ik de wens nog heb om de wereld over te reizen maar ik wil nog heel graag naar amerika. En dat gaat ook zeker gebeuren alleen weet ik nog niet wanneer..

Als je mij op mijn zestiende had gevraagd of ik 'later' moeder wilde worden, had je hoogstwaarschijnlijk 'echt niet' te horen gekregen. Maar wat wil je... ik was nog zo jong... en was er nog helemaal niet mee bezig en daarnaast had ik nog vijf broertjes en zusjes onder mij zitten. Altijd die drukte in huis en die aandacht eisende broertjes en zusjes.

Paar jaar geleden veranderde dat gevoel langzaam, ik vond kinderen wel degelijk leuk! Overal zag ik kleine kindjes en babytjes en iedereen om me heen leek wel zwanger. Mijn man was er niet direct klaar voor. Anderhalf jaar geleden zijn we ervoor gegaan. Ondertussen zijn wij de trotse ouders geworden van een zoon! Ik had dit nooit willen missen, wat brengt zo'n kleine hummeltje toch ontzettend veel liefde en vreugde in ons en anderen in het leven. Ik had me veel van het ouderschap voorgesteld... maar niet dat het zo leuk zo zijn...

Natuurlijk is het ook wel zwaar, veel verantwoordelijkheid... weinig eigen vrije tijd... heel weinig slaap in het begin. Je moet er echt 100% achter staan. Staan jullie dit niet, begin er dan niet aan. Al ben ik van mening dat je ouderschap pas echt goed kan ondekken als je het zelf meemaakt.

Mamasapje schreef:We zijn al wel naar de Katjeskelder als gezin van 5 geweest, maar dat is toch heel anders.

Hoop dat ik dit wel mag quoten, en anders wil ik 't even weg halen. Maar wat leuk! Wij zijn daar ook als kind geweest, en reden er toevallig laatst langs.

Verder kan ik me goed aansluiten in jouw visie, dat wilde ik even zeggen, en ik zou het ook zo willen doen als dat kan

Ik heb nooit moeder willen worden, en ben daar ook altijd heel eerlijk in geweest. Bij ons is het iets geweest wat ons is overkomen, niet iets waar we bewust voor gekozen hebben.

Buiten dat, vind ik mijn zoon het liefste en mooiste kereltje wat er bestaat. Het moederschap heeft mij dan ook zeker verrijkt. Ik zou hem dan ook nooit meer kwijt willen.

Ik wilde ook altijd moeder worden maar ik wilde ook graag reizen en eerst geld verdienen.
Nu hebben wij er een aantal reizen opzitten en er staan nog wat bestemmingen op de planning maar nu begon het bij ons wel te kriebelen voor een kleintje.

Ik vind het fantastisch om zwanger te zijn, het kleintje te voelen dat had ik nooit willen missen.

En ja wij wilde nog graag 1 keer naar Amerika dus wij zijn daar onlangs naar toe geweest. Gewoon met een zwanger klein buikje.

Als je nu tevreden bent met je leven, waarom zou je dan ineens wat anders willen omdat het bij anderen allemaal zo mooi lijkt??
Ik wilde tot voor 2 jaar terug ook absoluut geen kinderen, vond kinderen maar irritant, maar opeens kreeg ik kriebels en ben ik met de pil gestopt en nu hebben we een geweldige zoon, maar soms denk ik weleens aan de tijd dat je alles kon doen en laten en lekker kon uitslapen.. nu pas je je hele leven aan, aan je kindje en dat is soms echt wel vermoeiend.
Mijn zus wil ook geen kinderen, ze kan alles doen waar ze zin in heeft, zonder rekening met dingen te houden..
Je moet doen wat je gevoel zegt..

Heb na het aanmaken van dit topic, het links laten liggen. Ik was tijdens het typen in een behoorlijke emotionele bui en ik was even heel erg verdrietig en van de kaart. Nu kijk ik weer en staan er allemaal leuke reacties bij dit topic. Hartstikke bedankt daarvoor!

Ik zal even de tijd nemen om alles goed door te lezen!

Nogmaals heel erg bedankt!

Marin schreef:

Mamasapje schreef:We zijn al wel naar de Katjeskelder als gezin van 5 geweest, maar dat is toch heel anders.

Hoop dat ik dit wel mag quoten, en anders wil ik 't even weg halen. Maar wat leuk! Wij zijn daar ook als kind geweest, en reden er toevallig laatst langs.

Verder kan ik me goed aansluiten in jouw visie, dat wilde ik even zeggen, en ik zou het ook zo willen doen als dat kan

Wat grappig, dat is namelijk in mijn woonplaats. Ging er vroeger altijd zwemmen met kinderfeestjes en heb er zelfs schoonmaakwerk gedaan.

Ik wilde altijd al jong moeder worden. Ik heb nooit carrière willen maken en vond dat ook niet zo belangrijk. Ik ben dan ook op mijn 22ste al moeder geworden. Inmiddels heb ik leuk werk en kan dat goed combineren met het moederschap en inmiddels promotie gemaakt in het bedrijf.

Wij hebben helaas nog niet de mogelijkheid om te gaan reizen, maar ik hoop dat er snel verandering in komt. We hebben een heel moeilijk jaar achter de rug qua financiën en we zullen dit jaar eindelijk uit de schulden komen.

Heel soms mis ik het "vrije" leven wel, maar ik heb er nooit spijt van gehad.

Ik weet ook al van jongs af aan dat ik moeder wil weten. Het is gewoon een gevoel, of een bepaald toekomstbeeld. Het lijkt me gewoon super om een kindje groot te brengen, het te zien opgroeien, iets wat voortkomt uit jezelf, het lijkt me heel bijzonder.
In mijn tienerjaren was het meer een soort achtergrondbeeld, iets voor later. Vanaf mijn 19 ongeveer keek is wel serieuzer naar jongens, zo van 'zou ik hem als vader voor mijn kinderen willen?' Zo heb ik het ook uitgemaakt met mijn toenmalige vriend, het was even leuk voor dat moment maar ik zag in hem absoluut niet de vader van mijn kinderen. Nou was het met mijn huidige vriend ook niet het eerste wat ik dacht hoor, toen we een jaar of 2,3 bij elkaar waren ging ik erover nadenken. Toen we 6 jaar bij elkaar waren zijn we er serieus meer bezig gegaan (gaan 'proberen') en nu, na ruim 7,5 jaar een relatie, is het zover: ik ben zwanger!
Helemaal geweldig natuurlijk, al zal nog in de praktijk moeten blijken hoe het écht is.